Πρωτάθλημα μίας ταχύτητας...

Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί: «Το πρωτάθλημά μας είναι τριών ταχυτήτων…». Και το λέμε υποτιμητικά, λες κι είναι πρωτόγνωρο, πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά, κάτι σαν την ανακάλυψη της πενικιλίνης ή την αποκωδικοποίηση του ντι εν έι…

Μακάρι, εδώ που τα λέμε, να ήταν αυτό το μόνο «κακό» του ελληνικού πρωταθλήματος. Και το βάζω σε εισαγωγικά καθότι, αν ίσχυε (που δεν ισχύει, τουλάχιστον φέτος, όπως αποδεικνύουν τα νούμερα) μόνο κακό δεν θα ήταν. Ακριβώς επειδή ισχύει παγκοσμίως. Όπου υπάρχει ποδόσφαιρο -και ομαδικός ανταγωνισμός.

Τρεις ταχύτητες, κατά κανόνα, υπάρχουν παντού, σ’ όλα τα πρωταθλήματα, προηγμένα και μη. Απλά τα πράγματα: 1) οι ομάδες που πάνε για πρωτάθλημα και Ευρώπη 2) οι ομάδες που βολοδέρνουν κάπου εκεί στη μέση και δεν πάνε για τίποτα 3) οι ομάδες που δίνουν μάχη για ν’ αποφύγουν το φούντο.

Πού είναι το κακό σ’ αυτό; Πόσες ταχύτητες, δηλαδή, θα ’πρεπε να έχει η Σουπερλίγκ; Καμιά δεκαριά; Κάθε ομάδα και ταχύτητα; Τι σκατά είμαστε, η Φεράρι και η Λαμποργκίνι μαζί;

Με τη μόνη διαφορά ότι το φετινό πρωτάθλημα δεν είναι καν τριών ταχυτήτων. Είναι δύο. Στην πρώτη ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, που ’χουν αφήσει όλους τους άλλους να τρώνε σκόνη και στη δεύτερη όλοι οι άλλοι που βολοδέρνουν μεταξύ Ευρώπης και φούντου.

Αν νομίζετε πως υπερβάλλω, για ρίχτε μια ματιά στη βαθμολογία. Αν εξαιρεθεί η Λάρισα (που δεν γίνεται να θεωρηθεί μια ξεχωριστή ταχύτητα από μόνη της -εξάλλου δεν νομίζω πως της αξίζει η θέση στην οποία βρίσκεται), μεταξύ της τρίτης θέσης και της ζώνης του υποβιβασμού η διαφορά είναι μόλις οχτώ ποντάκια…

Θεωρητικά, δηλαδή, δεκατρείς ομάδες βράζουν στο ίδιο καζάνι. Δίνουν μάχη για Ευρώπη και σωτηρία. Αυτό, ναι, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.

Σε τελική ανάλυση, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι δύο ταχυτήτων. Είναι μίας και μοναδικής: της όπισθεν…