Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, οι αναρτήσεις μου γυρίζουν γύρω από τη Νέα Φιλαδέλφεια, τους ανθώνες του Προμπονά και των Σεπολίων, με τους προγόνους μας να ανεβοκατεβαίνουν την Πατησίων βαστώντας το στεφάνι του Μάη. Σήμερα θα ανεβούμε στην όμορφη Θεσσαλονίκη, όπου βεβαίως λουλούδια αλλά και καλό φαί δημιουργούν σίγουρα μια άλλη ατμόσφαιρα!
«Πως; Υπάρχει ακόμη εις την πεζήν εποχήν μας μία ημέρα αφιερωμένη αποκλειστικώς εις την ποίησιν; Τι θα εγινόμεθα Θεέ μου, αν δεν υπήρχε και η Πρωτομαγιά! Θα επνιγόμεθα από... υλισμόν!
Να! Ιδέτε έξαφνα την κυρά Παγώνα την γειτόνισσά μου. Από το πρωί χθες είναι στο πόδι ετοιμαζομένη διά τον ποιητικόν εορτασμόν. Σαν στρατηγός προετοιμάζων μάχην, δίδει και αυτή δεξιά, αριστερά διαταγάς εξαποστέλλουσα, ως αγγελιαφόρους, τα χαριτόβρυτα τέκνα της.
-Και γαρύφαλλα, και δυόσμο!
-Και κληματόφυλλα!
Ανασκουμπωμένη, ιδροκοπούσα, η ποιητική νοικοκυρά πηγαινοέρχεται από το παράθυρο στην πόρτα, και από την πόρτα στην κουζίνα.
-Ετοιμάζεις κανένα μεγάλο στεφάνι κυρά Παγώνα και αγοράζεις τόσα λουλούδια;
-Καλέ θα φτιάσω κεφτέδες και ντολμάδες! Απήντησε με φωνήν μελιστάλακτη γεμάτην από την ηδονήν των εξαισίων πραγμάτων που ανέφερε...
-Για τον Μάη! Έχεις δίκιο! Και που θα τον πιάσης τον Μάη κυρά Παγώνα;
-Θα ιδούμε που θα βρεθούμε. Ο άνδρας μου θέλει στο Χατζή-Μπαξέ, μα εγώ προτιμώ την Ελβετία... Πιο καλός κόσμος, καταλαβαίνετε...
Στην Ελβετία αν επικρατήση η γνώμη της, ή στο Χατζή-Μπαξέ, -αν επικρατήση η γνώμη του συζύγου- σήμερα από το πρωί η οικογένεια της κυρίας Παγώνας θα γλεντήση στην εξοχή. Οι κεφτέδες, οι ντολμάδες με τα κληματόφυλλα και τα μυρωδικά θα εξέρχωνται λίγοι-λίγοι από το πελώριο καλάθι, του οποίου την σιλουέτταν από τώρα βλέπω διαγραφομένην μέσα στο βάθος του αντικρυνού δωματίου.
Η κυρία Παγώνα, ο σύζυγός της και τα τέκνα των θα φάγουν, θα πιούν, θα τραγουδήσουν, θα ευθυμήσουν μαζί με τα πλήθη του κόσμου, ο οποίος θα είνε χωμένος σήμερα στα εξοχικά μέρη της Θεσσαλονίκης.
Πρωτομαγιά! Η φύσις, το ουζάκι, τα τριαντάφυλλα, οι κεφτέδες έχουν σήμερα την επίσημη εορτή των. Βρίσκετε ανίερον το ανακάτωμα αυτό της ποιήσεως με την κοιλίαν; Κάθε άλλο. Το ένα είναι συμπλήρωμα του άλλου. Οι κεφτέδες διορθώνουν τον ασύγχρονον ρομαντισμόν των ρόδων, και η φύσις εξυψώνει την χυδαίαν πεζότητα του ούζου και του μεζέ.
Άλλωστε η κυρία Παγώνα εφρόντισε από βραδύς να κρεμάση στο παράθυρό της ένα στεφάνι από κλαδιά ακακίας. Αλλά αυτό φθάνει.
-Μαμά, ρωτούν τα παιδιά της, να μαζέψουμε μερικά λουλούδια για το σπίτι;
-Δε βαρυέστε! Που θα κουβαλούμε τώρα και λουλούδια! Κόψετε καλλίτερα μερικά φύλλα από εκείνη τη δάφνη, για να τα βάλουμε στο ρόστο την Κυριακή!...».