Ιστορίες από την παλιά Αθήνα: Μήπως τελικά, να μην κουρευτούμε;

Κάθε πρωί που κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω όλο και περισσότερο ότι φέρνω στο φιλοσοφικό-συγγραφικό, ένεκα μακριών μαλλιών. Από την άλλη ο κουρέας μου επιμένει ότι μέχρι τέλη Μαΐου είναι κλεισμένος με ραντεβού. Τελικά ησύχασα πέφτοντας επάνω σ΄αυτό το χρονογράφημα του 1929. Νοιώθω κλονισμένος, έχω μπει σε σκέψεις που ίσως βοηθήσουν και εσάς!

«Πλην των παπάδων, οι οποίοι και αυτοί άρχισαν τώρα να κόβουν ή τουλάχιστον να κονταίνουν τα μαλλιά των, υπάρχουν και άλλοι συνάνθρωποι, οι οποίοι αγαπούν να τρέφουν κόμην κατά το μάλλον και ήττον μακράν.

Μερικοί το κάμουν από λούσο, αλλ΄οι περισσότεροι για να δώσουν αέρα στο πρόσωπό τους, και σημασία στον εαυτό τους. Καλλιτέχναι και φιλόσοφοι... Ο Λαροσφουκώ είπε ότι καθένας είναι δυσαρεστημένος με την τσέπη του, και ευχαριστημένος με το μυαλό του.

Αλλά δεν φθάνει η κρυφή ευχαρίστησης, η μύχια αυτοϊκανοποίησης ενός ανθρώπου. Πρέπει και οι άλλοι να ικανοποιηθούν με το άτομό μας και να μας θαυμάσουν, ή τουλάχιστον να μας προσέξουν. Ένα πρόχειρο μέσον και ανέξοδο είναι τα μακριά μαλλιά...

Υπήρχε εποχή που ένας καλλιτέχνης –μουσικός, ζωγράφος ή ποιητής- δεν μπορούσε να νοηθή παρά με μαλλιά ανεμιζόμενα στον τράχηλο. Σήμερα οι περισσότεροι καλλιτέχναι συχνάζουν τακτικά στο κουρείο και αφίνουν εις την Μούσαν των μόνον την φροντίδα να τρέφη κόμην. Επίσης και οι ζωγράφοι έχουν κομμένα μαλλιά, σαν απλοί αστοί, τόσο που να μην μπορείς να τους ξεχωρίσης από τους άλλους κοινούς ανθρώπους. Μόλις μερικοί μουσικοί διετήρησαν το έθιμον της κόμης, γιατί τα ανεμιζόμενα μαλλιά, στον ρυθμό του πιάνου ή του βιολιού, δείχνουν καλλίτερα την ένθεον φρικίασιν του καλλιτέχνου παίζοντος το όργανόν του!

Εν τούτοις υπάρχουν και άλλοι αγαθοί άνθρωποι που περιφέρουν ανά την πλήθουσαν αγοράν ολόκληρον χαίτην πλαισιούσαν πρόσωπα πράα και ειρηνικά, μη προδίδοντα κανένα στίγμα τρέλλας ή μεγαλοφυΐας. Γελοιογραφία Μπετόβεν και Βάγκνερ...

Εκύτταξα προχθές έναν τοιοούτον συνάνθρωπον βαδίζοντα μεγαλοπρεπώς και διαβάζοντα κάτι, ενώ από την ασκεπή κεφαλήν του εξεχύνετο μακρά κόμη, η οποία του προσέδιδε ύφος καλλιτέχνου ή φιλοσόφου. Ήτο περασμένης ηλικίας...

Σημειωτέον, με την ευκαιρίαν αυτήν, ότι οι υπερήλικες κυρίως εφαρμόζουν την μόδαν αυτήν της μακράς κόμης, θέλοντες ίσως να κρύψουν την σοβαρότητα της ηλικίας κάτω από την επιβλητικότητα της φιλοσοφικής εμφανίσεως.

Υπάρχουν όμως και κακές γλώσσες που διατείνονται ότι οι τρέφοντες μακράν κόμην το κάμουν από... οικονομίαν των κουρευτικών...».

(Μακεδονικά Νέα, 1929, ¨Ξένιος¨)
Αυτό το τελευταίο με χάλασε λιγάκι.
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας, (FB: Σιταράς Θωμάς)