Μια παλιά ξεχασμένη: Η λατέρνα

«Ιδού, κύριοί μου, ένας μέγας οχληρός των κεντρικών δρόμων και ο μέγας ευεργέτης των μικρών και των αποκέντρων δρομίσκων. Όταν εγκατασταθή έξω από το μεγάλο τρίπατο σπίτι, όλα του γίνονται εχθρικά Τα παράθυρα του μεγάλου σπητιού κλείονται, και αν τύχη και ευρεθή εις το μπαλκόνι καμμία κυρία σπεύδει να χωθή μέσα. Οι καλοντυμένοι διαβάται κάμνουν γρηγορώτερον το βήμα τους για να μη δείξουν ότι προσέχουν την αιωνίαν «τραβιάταν» και αι κομψαί διαβάτιδες κτυπούν δυνατά το τακουνάκι των εις το πεζοδρόμιον διά ν’ αποφύγουν το «ταγκό Αρζαντίν» το οποίον τας παρακολουθεί με διάφορα φάλτσα.

Αλλά ιδήτε την την λατέρναν όταν εισχωρήση εις ένα συνοικιακόν δρομίσκον όπου παρατάσσονται σπητάκια ισόγεια, όπου τα παράθυρα στολίζονται με την γλάστραν του βασιλικού, και όπου η μεγάλη πόρτα της μάνδρας επέχει τόπον αιθούσης του Λυκείου των Ελληνίδων!

Εκεί η λατέρνα είνε εις το στοιχείον της. Η εμφάνισις της σημειώνει παύσιν εις τα παιγνίδια των παιδιών. Αγοράκια και κοριτσάκια συναθροίζονται από τα πέρατα του δρόμου, και παρατάσσονται γύρω από το τροχοφόρον μπαούλο, και βυθίζοντα το δάκτυλον εις το στόμα στέκονται και ακούουν με απερίγραπτον θρησκευτικήν ευλάβειαν.

Κάπου-κάπου ένας μικρός γίνεται ο αγγελιοφόρος του ευτυχούς αγγέλματος εις όλην την συνοικίαν.

-Μαμμά, Κατίνα, η λατέρνα!

Αμέσως τα παράθυρα με την γλάστραν του βασιλικού στολίζονται με κεφαλάκια δροσερών κοριτσιών του λαού, διά τα οποία το βραχνόν τραγούδι της λατέρνας είνε η μόνη μουσική απόλαυσις και η μεγάλη πόρτα της μάνδρας γεμίζει από της μητρόνες πού πλέκουν την κάλτσαν των, κουρκουσουρεύουν, αλλά και θέλουν ν’ ακούσουν.

Και η λατέρνα παίζει. Έπαιξε το «Αντίο ντέλ πασσάτο», ‘επαιξε μίαν πόλκαν, έπαιξε το «Εγώ είμ’ εγώ!» Το ακροατήριον περιμένει ανυπομόνως κάτι άλλο ακόμη. Και η λατέρνα αρχίζει.

Ταράμ-ταραραρα-τίραμ

Ταράμ-ταριλαριλαρί-ρομ

Αυτό ήταν! Είνε το ταγκό, το ταγκό το ηδονικόν, το εξωτικόν και περιπαθές, πού εξυπνά τους πόθους ενός αργού, σφιχτά αγκαλιαστού χορού, και πού έχει την ιδίαν δημοτικότητα εις την Ελλάδα, από το τσάϊ του Ξενοδοχείου του Φαλήρου, έως την απλοϊκήν μάνδραν μέσα εις τα δωμάτια της οποίας συνωστίζονται τριάντα οικογένειαι.

Οι άνθρωποι των μεγάλων δρόμων συναντώντες την λατέρναν μπροστά των επισπεύδουν το βήμα των. Αλλά η λατέρνα είνε η ορχήστρα, είνε η μπάντα, είνε η συναυλία, είνε η απόλαυσις των μικρών, ταπεινών και απλοϊκών δρόμων πού συχνά δεν έχουν ούτε όνομα και πού η πινακίς και ο αριθμός είνε περιττή πολυτέλεια».

(Ακρόπολις, 1932, Φιλλέας Φόγγ)

Για τους νέους μπορεί να είναι κάτι αξιοπερίεργο ή και αδιάφορο, αλλά για μας τους ¨παλιούς¨, μπορεί να μας φέρει ακόμα και δάκρυα...

Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς