Ποιος στη χάρη μας; Επί τέλους ελεύθεροι να απολαύσουμε τη θάλασσα χωρίς sms και κοίταγμα στο ρολόι. Ιδού και μερικές ιδέες-προτάσεις παρμένες από το 1924!
Καθιερώθηκαν, θεσπίσθηκαν οι θαλάσσιες εκδρομέςτης Κυριακής. Εάν αμφιβάλλετε δεν έχετε παρά να κατεβείτε μια Κυριακή πρωί στον Πειραιά και θα βεβαιωθείτε ασφαλώς περί των λεγομένων μου.
Υπάρχει μάλιστα και κίνδυνος μέσα στον ίλιγγο της κίνησης που θα βρεθείτε, να εμπλακείτε, και να παρασυρθείτε από καμία συντροφιά, σε ακούσια εκδρομή, σε μια από τις πολλές λουτροπόλεις που «ξεπήδησαν» εσχάτως!
Το αχνογάλανο πρωινό, με το μουσικό νανούρισμα του κύματος ταράζουν βάρβαρες, εξωφρενικές, νέο-ελληνοπρεπέστατες φωνές. Είναι τα ουρλιάσματα, τα χαριτολογήματα, οι διαπληκτισμοί, οι «φιλοφρονήσεις» των βαρκάρηδων, των αχθοφόρων, των εφοπλιστών -διότι πας κάτοχος μαούνας μετετράπη εις εφοπλιστή- των επιβατών, των λούστρων, των κουλουρτζήδων, των νεροπωλητών...
Βάρκες, βαράκια, ψαροπούλες, καΐκια, μπρίκια ενετικής εποχής, γολέτες, μπρατσέρες, ατμάκατοι, κατά λάθος ατμόπλοια, φορτηγίδες και όλα τα πλεούμενα κατά Καρκαβίτσα, έχουν μεταβληθεί ως δια μαγείας εις ηλεκτροφώτιστα ταχύπλοα, πολυτελείας ατμόπλοια! Πανέτοιμα να μεταφέρουν τους ανυπόμονους εκδρομείς στα παραθαλάσσια προάστεια.
-Εδώ φεύγουμε κύριος για τη Σαλαμίνα. Άλλος για την Αίγινα. Εδώ ο «Σιδηρούς Δουξ» φεύγει για το Καματερό και τα Παλούκια. «Σιδηρούς Δουξ» τιτλοφορείται βενζίνη μεταφέρουσα όλες τις ημέρες της εβδομάδος ψάρια με ταχύτητα μιλίου και την Κυριακή εκδρομείς Αθηναίους.
-Άλλος για το Λαύριο μου φωνάζει ένας γέρο-θαλασσόλυκος με φωνή «Σαλιάπιν». Φεύγουμε κύριος με το εξπέ ...
Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο, στη κοσμοχαλασιά, στη πλημμύρα αυτή του ανθρωποσυνωστισμού, βρίσκεται ξαφνικά ο υποφαινόμενος, γνήσιος Χριστιανός Ορθόδοξος, μη μυημένος στη κατάσταση αυτή, ούτε από θεωρητικής καν απόψεως.
Κινούμαι ώσπερ αερόστατο προσβληθέν αιφνιδίως υπό αγρίας τραμουντάνας, και προσπαθώ να ανακαλύψω τους συνεκδρομείς μου, αναπτύσσοντας την όρασή μου και ιχνηλατώντας ώσπερ λαγωνικό τα πάντα.
Η συντροφιά όμως ουδαμού αποκαλύπτεται.
Βαρκούλες φρέσκες, πεταχτές, μεταφέρουν κυρίες σοβαρές, ντυμένες με σκούρα και συνοδευόμενες από κανένα περισπούδαστο κύριο, η τσάκιση του πανταλονιού του οποίου αποτελεί υψίστη φροντίδα. Δεσποινίδες σαν ελαφροκίνητα ζαρκάδια, με καλαθάκια, τσαντούλες, πολύχρωμα καπελίνα και κομψούς καβαλιέρους, με κούκους εκδρομής και τα απαραίτητα κονιάκ.
Την οικογένεια αποτελουμένη από την μαμά, άγουσα αισίως τον εξηκοστό, επιθυμούσα όμως να φαίνεται μόλις 35, τον πατέρα ένα αφρικανό ιπποπόταμο, ο οποίος στενάζει σαν παλαιό δημαρχιακό κάρο, από το φορτίο των καλαθιών, των κουβερτών και όλων των σύνεργων της εκδρομής και έτερους δώδεκα γόνους θήλεις και άρεννας πάσης ηλικίας, οι οποίοι, αλληλοκρατούμενοι, αποτελούν στίχο ουχί ευκαταφρόνητο.
Παιδάκια αγουροξυπνημένα, κλαίνε, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, ξεφωνίζουν. Σκυλάκια, γατάκια, γαυγίζουν, νιαουρίζουν μελοδραματικώς, δίποδα διαπληκτίζονται, σφυρίχτρες ωρύονται, ατμόπλοια εξατμίζουν, κλάξον σκούζουν, πρυμάτσες τρίζουν, τα άρμενα τινάζονται και απλώνουν τους όγκους των σαν τεράστιοι λευκοί γλάροι, μηχανές δοκιμάζονται, έλικες κάνουν μερικές στροφές και σκορπούν μερικές λευκές τούφες αφρών και εν γένει νομίζετε ότι ευρίσκεσθε προ γενικής του σύμπαντος εξεγέρσεως ή των προμηνυμάτων της συντέλειας του αιώνα.
Επιχειρήσατε λοιπόν τώρα να ανακαλύψετε τη συντροφιά σας σε αυτό το «ήρεμο» περιβάλλον.
Περιττό να σας πω, ότι δεν τη βρήκα, και αποφάσισα, για να απαλλαγώ από την κόλαση αυτή, να ακολουθήσω δύο άλλους φίλους εις το Καματερό. Και αυτοί είχαν χάσει τα έτερα των ήμισυ...
Η απελπισία και η απόγνωση είχε επιθέσει ζωηρότατα την σφραγίδα της στα πρόσωπά μας…
(Βασισμένο σε κείμενο της εφημερίδας «Ελεύθερος Λόγος», 1924)