Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη και το Φάληρο του 1935 εν μέσω καύσωνα

Είμαστε καλοκαίρι του 1935. Θεέ μου τί ζέστη! Πυρπολούμεθα, καιγόμαστε, λιώνουμε, σβήνουμε. Δεν είναι καύμα καυμάτων. Είναι κάτι περισσότερο, πιο μαρτυρικό, πιο τραγικό.
Είχαμε έως τώρα παράπονα… Τί αχάριστοι που είμαστε στ΄αλήθεια διότι ο Ιούνιος είχε καταιγίδες και ο Ιούλιος δροσιές. Και να τώρα καιγόμαστε, πνιγόμαστε, μεταβαλλόμαστε σε κρουνούς ιδρώτα. Μας ήλθαν οριστικά πια οι μεγάλες κι’ ανυπόφορες ζέστες. Απελπισία...

Βρείτε λοιπόν σας παρακαλώ παρηγοριά. Εάν πνέει πότε-πότε κανένα ίχνος από αεράκι θυμίζει Σαχάρα και μας τυραννάει περισσότερο. Εάν πιστέψτε πως το κρεβάτι σας θα σας δώσει κάποια παρηγοριά απατάσθε. Στριφογυρίζετε άδικα σ’αυτό, ο ύπνος σας έχει κηρύξει τον πόλεμο και ο ιδρώτας έχει καταλάβει ήδη όλα τα εδάφη σας. Εάν θελήσετε να ξεμυτίσετε το μεσημέρι στην πανέρημη, σιωπηλή και καβουρντισμένη Αθήνα, θα δείτε ότι απαιτείται ηρωισμός τόσος, όσος χρειάζεται και δια να διασχίσετε αυτή την εποχή την αφρικανική έρημο.

Πάγο, λοιπόν, παιδί. Νερό κρύο. Πιείτε ντεπόζιτα ολόκληρα. Ξεγελασθείτε για λίγες στιγμές με τα ποτήρια του δροσιστικού υγρού. Λιγάκι αυταπάτη χρειάζεται. Και, μα το ξεχάσατε; Το κυριότερο, τρεχάτε στη θάλασσα! Ναι, στη θάλασσα. Τζιτζιφιές, Φάληρο, Καλαμάκι, Άγιος Κοσμάς, Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, είναι στη διάθεσή σας. Τρεχάτε κάπου, σπεύστε σε μια οποιαδήποτε γωνίτσα της δαντελλωτής ακτής του Σαρωνικού. Βρείτε ένα όμορφο ακρογιάλι και βουτήξτε το γρηγορότερο.

Σας βεβαιώ.
Είναι η μόνη παρηγοριά!
Θάλασσα, θάλασσα λοιπόν.

Ο συναγερμός άρχισε. Μέρα-νύχτα ‘ολα τα μεταφορικά μέσα έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση επιστράτευσης. Τα τραμ βρίθουν, τα λεωφορεία στενάζουν, τα ταξί σχηματίζουν ατελείωτη αλυσίδα στη λεωφόρο Συγγρού. Και από παντού ξεμπαρκάρουν στίφη δύστυχων ανθρώπων. Φυσιογνωμίες ξαναμμένες, πρόσωπα τσακισμένα από την θερμοκρασία –που διαρκώς πλέον όπως στερεοτύπως αναφέρει το μετεωρολογικό δελτίο του Αστεροσκοπείου είναι «ανωτέρα της χθεσινής»- άθλια λουσμένα από τον ιδρώτα σώματα, ατελεύτητα θύματα της άπονης ζέστης, τρέχουν προς την παραλία κι’ εκεί το ταχύτερο:
Μπλουμ στο νερό!

***

Αχ ανακούφιση…
Ελάτε μαζί σε μια διαδρομή στην δαντελλένια ακρογιαλιά του Σαρωνικού. Το αμάξι τρέχει ιλιγγιωδώς. Η λεωφόρος Συγγρού όλο και μικραίνει. Και λιγοστεύει. Οι τροχοί μας την αφήνουν πίσω με 80 και με 90 χιλιόμετρα. Κάτι σαν απαλό ίχνος μπάτη σχηματίζεται από την ταχύτητα της διαδρομής. Κακά τα ψέματα. Μπάτης είναι αυτός ή λίβας; Καυστικός, πύρινος, οδυνηρός. Επί τέλους όμως: το Δέλτα!
Η διαδρομή πια γίνεται κατά μήκος της παραλίας. Ο Σαρωνικός με το ατελεύτητο, απέραντο και ακύμαντο γαλάζιο του απλώνεται ήρεμα, γλυκά, απαλά στη φαληρική ακρογιαλιά, γεμίζει το βάθος του τοπίου με την σαγηνευτική γαλήνη του, στέλνει όσο και νάνε κάτι σαν… αύρα που με όλα αύτα είναι κάπως ανακουφιστική.
Αφήνομε πίσω τα πεζοδρόμια και τις εγκαταστάσεις της Ναυτικής Αεροπορίας, πάει και το Τροκαντερό. Στο διάμεσο δρόμο μέχρι το Μπαρ, κάτι πιτσιρίκοι βουτούν ηδονικά στο νερό, στην παραλία. Φωνές, κακό, πανζουρλισμός. Η ατμόσφαιρα, λες και άρχισε να γίνεται λιγότερο πνιγηρή…

***

Προς το Έντεν
Η ασφαλτοστρωμένη λεωφόρος, η γεμάτη κέντρα στην παραλία είναι έρημη. Έρημα και τα μαγαζιά της. Κανείς δεν στέκεται εκεί. Προχωρεί πιο πέρα για να βρει μια γωνίτσα να βουτήξει, ένα μέρος να κάνει μπάνιο, κάποιο ακρογιαλάκι να δροσισθεί.
Και να το πρώτο.
Τα μπάνια του Έντεν.
Γεμάτα.
Πλειοψηφούν οι άντρες. Γυναίκες υπάρχουν ελάχιστες. Και εκείνες ούτε καν ωραίες. Κατά πλειονότητα κάτι παχουλές που… λικνίζονται στα κυματάκια με χάρη οι αθεόφοβες, και με κάτι προκλητικά μαγιό, που παρουσιάζουν θεάματα ελάχιστα γαργαλιστικά. Σωστή έκθεση φρικαλεοτήτων.
-Σοφέρ, προχώρα, παιδί μου!

***

Προς το Καλαμάκι
Από εδώ και πέρα η παραλία βρίθει από μαγιό. Όλη η δαντελλωτή ακτή ως τη Γλυφάδα σαν να είναι μια τεράστια καμπίνα μπάνιου. Σε κάθε γωνίτσα, σε κάθε πέτρα, σε κάθε ορμίσκο, παντού, τέλος πάντων, ηλιοκαμένα σώματα τρέχουν στην ακτή, παίζουν με το νερό που ηδονικά γλύφει την παραλία ή κολυμπούν.
Φωνές ανακούφισης από παντού. Γέλια. Φασαρία. Ένα μεγάλο πανηγύρι από άκρου σε άκρο. Μπαιν-μιξτ και μόνο μπαιν-μιξτ. Τα αντιαισθητικά θεάματα και εδώ στην ημερήσια διάταξη. Από μακριά βλέπετε πελώριους έφηβους που νομίζετε ότι θα σας δώσουν, όταν πλησιάζετε, μια εικόνα ομορφιάς. Πηγαίνετε κοντά και αντικρίζετε κάτι απαίσιους μαντραχαλάδες και, κατά κανόνα, όλες οι… αποτυχούσες Μις Ελλάδες.
Κρητικός
Γη του Έρωτα
Αίγλη
Άγιος Κοσμάς

Παντού το κύμα ανακουφίζει.

***

Προχωρούμε διαρκώς
Κάτι περίεργα μαύρα κάγκελα περικλείουν ένα νέο κέντρο. Η επιγραφή του το προσδιορίζει: «Πρίγκηπος». Προχωρούμε. Είμεθα πια στη ζώνη της Γλυφάδας. Η μεγάλη κίνηση όλης της ακτής του Σαρωνικού εδώ ογκώνεται. Διάβολε, βρισκόμαστε πλέον στη κοσμική περιφέρεια της λουόμενης Αθήνας.
-Αλτ σοφέρ.

***

Δεν θα πω πράγματα γνωστά.
Την ξέρετε την ωραία περιοχή με τις καμπίνες τριγύρω, την όμορφη αμμουδιά και την καθαρή θάλασσα. Κόσμος αρκετός. Συναγωνισμός κομψότητας. Δυο-τρία κανό πλέουν ήρεμα στη άκρη της ακρογιαλιάς με ζευγαράκια, ως επί το πλείστον, επάνω που παίζουν. Μια δεσποινίς όμως κωπηλατεί μοναχή της. Μελαγχολική. Τα κουπιά του μικρού κανό κινούνται με τρομακτική νωχέλεια. Πώς βαριέται το καημένο το κορίτσι. Θεέ μου, πόσο κακή είναι αυτή η μόδα με τις υποχρεώσεις της… Σιγά μη χαλάσει η κόμμωση...
Ένα ταχύ κανό γλιστρά γρήγορα-γρήγορα κι ελαφρά στη γαλήνια επιφάνεια. Είναι γεμάτο νιάτα αθλητικά και ζωηρά, που κάνουν εύθυμο σπορ.
Η παραλία είναι ζωηρή.
Κίνηση μεγάλη, φωνές. Γέλια, κουτσομπολιό –λίγο φλερτ-, κακό μεγάλο, πανζουρλισμός.
Ασχήμια όμως κι’εδώ άφθονη.
Τι έγινε, λοιπόν, ο ωραίος κόσμος;

***

Ο ήλιος καίει την πέτρα. Η άμμος τσουρουφλίζει. Κι’ όμως η κακογλωσσιά δίνει και παίρνει. Δυο μικρές συμπαθητικές στενόμακρες πράσινες βαρκούλες με μια ολόλευκη τέντα έχουν μέσα ομάδες λουομένων και κάνουν περίπατο. Τι λουομένων όμως; Αυτοί είναι θεόστεγνοι, δεν έχουν διόλου πατήσει ούτε καν το ποδαράκι τους στο νερό, φορούν μόνον το μαγιό τους. Στο πλάι μου η πανταχού παρούσα κουτσομπόλα κυρία εξηγεί «περί τίνος πρόκειται». Τα παιδιά έχουν καινούργια μαγιό, εκτάκτως κομψά, αληθινά εξαιρετικώς «σικ».
Είναι λοιπόν να τα βρέξουν;
Ποτέ.

***

Μια βουτιά στο νερό.
Το δροσερό υγρό με αγκαλιάζει ηδονικά. Τί ανακουφιστική επαφή! Σε λίγα λεπτά νοιώθω να μεταμορφώνομαι. Είμαι άλλος άνθρωπος. Λες και απέκτησα ξαφνικά μεγάλο κέφι. Είμαι πιο φαιδρός. Αναπνέω. Ζω. Παύω να λιώνω.
Μια ματιά πάλι τριγύρω μου. Αρχίζω να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Ζωηρότερα, περισσότερο ευχάριστα, λιγότερο άσχημα. Είπα κα εγώ. Λίγο έλειψε να καταντήσω από νέος εικοσιπέντε χρονών γκρινιάρης γεροπαράξενος. Τώρα μου αρέσει και κάποιο μαγιό, που κρύβει (;) ένα στρουμπουλό σωματάκι, βρίσκω ότι το πλαϊνό μου κοκκινοσκουφάκι, έχει όμορφα μάτια. Γελάω που η μπάλα, που ρίχνει μια ζωηρή παρέα, χτυπά και κάνει «γκελ» στη φαλάκρα του διπλανού μου κυρίου, που στραβομουτσουνιάζει και γελά ηλιθίως για να μη κάνει το θυμωμένο.
Βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Συνήλθα. Παρά ταύτα όμως, κοντά στα σκανδαλιστικά μαγιό είναι αραδιασμένοι στην παραλία κάτι γηραιοί αρσενικοί και θηλυκοί ιπποπόταμοι.
Μα, ντροπή δεν υπάρχει;

***

Το πανηγύρι των μπαιν-μιξτ φτάνει από τη Βούλα έως τη Βουλιαγμένη. Την Κυριακή ιδιαίτερα χαλάει ο κόσμος. Κοντά στην κοσμική «Λίνκολν» βλέπετε στην παραλία και το κάρο της κυρά-Μανώλαινας των Πιθαράδικων, που ήλθε να περάσει το Σαββατοκύριακο της στην… «πλαζ» -Παναθηναϊκός συναγερμός. Εκεί θα βρείτε το φλερτ. Εκεί μεταφέρεται το σπορ. Εκεί πηγαίνει η «σνομπ». Αλλά κυρίως και πρωτίστως εκεί σβήνουν τα βάσανα των καβουρντισμένων Αθηναίων.
Ο Σαρωνικός είναι ο μεγάλος ευεργέτης μας. Στα νερά του ανακουφίζεται η λαύρα μας. Στην δροσερή του αγκαλιά βρίσκεται η ωραιότερη καλοκαιρινή ηδονή. Στη γαλήνη του χάνεται η τρικυμία των ταλαίπωρών μας σωμάτων. Στην δαντελλωτή του ακρογιαλιά δεν υπάρχουν μονάδες, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες που λούζονται. Εκεί, παίρνει τσαχπίνικα, με τα όμορφα της και τις ασχήμιες της, το μπάνιο της η Αθήνα μας. Αυτό το παλιοάστυ που ζεματάει.
(Βασισμένο σε ρεπορτάζ του Αχιλλέα Μαμάκη για την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς