Προεκλογική περίοδος και επόμενο είναι να αναδυθεί στην επιφάνεια της επικαιρότητας η αντιπαθητική λέξη ¨ρουσφέτι¨, αυτό το αειθαλές φυτό της πολιτικής μας ζωής από καταβολής του Ελληνικού Κράτους
Πόσες φορές δεν ακούμε και δεν διαβάζουμε: Ο τάδε υπουργός ρουσφετολογεί! Το γραφείο του δείνα βουλευτού έχει μεταβληθεί σε άντρο ρουσφετολογίας! Και άλλα συνταρακτικά παρόμοια που προκαλούν την ιερή αγανάκτηση του Έλληνα πολίτη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι είμαστε φανατικοί εχθροί του ρουσφετιού, εκτός αν γίνεται για λογαριασμό μας. Και τα κόμματα δεν πάνε πίσω. Στον δεκάλογο του προγράμματος των υπάρχει μόνιμα η στερεότυπη δήλωση: ¨Θα εξαλείψουμε την ρουσφετολογία¨! Ιερά υπόσχεση που πάντα δίνεται αλλά ουδέποτε τηρείται.
Και βέβαια, όσο και να φαίνεται περίεργο, οι πρώτοι που θα επιθυμούσαν την εξόντωση του τέρατος, είναι, ακριβώς, αυτοί που το τρέφουν: Οι ρουσφετολόγοι υπουργοί και βουλευτές!
Έχουμε στήσει το ρουσφέτι στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Κανείς ως τώρα δεν ανέλαβε το άχαρο έργο του συνηγόρου ενός τόσο αντιπαθούς ¨κακοποιού¨. Πιστεύω ότι πρόκειται για μια έννοια τραγικά παρεξηγημένη που πρέπει να περιοριστεί στα πραγματικά της πλαίσια. Ήλθε λοιπόν ο καιρός να αναλάβει κάποιος την υπεράσπισή του με την φιλοδοξία να τον κηρύξει αθώο!
Τι εννοούμε με τον όρο ¨ρουσφέτι¨;
Η γενική αντίληψη το θεωρεί σύμβολο της παρανομίας, των χαριστικών παράξενων, των σκανδαλωδών παροχών, της εξυπηρέτησης εγωιστικών-προσωπικών συμφερόντων. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Με πλήρη την συνείδησή μου αναφωνώ: ΟΧΙ !
Αν εντρυφήσουμε στο περιεχόμενο του ογκώδους φακέλου ενός βουλευτού, θα τον δούμε πράγματι γεμάτο από χαρτιά που αφορούν τα ρουσφέτια των ψηφοφόρων του.
Αν όμως τα προσέξουμε ένα-ένα θα καταληφθούμε από αίσθημα συμπόνιας και για εκείνους που αφορούν αλλά και για τον βουλευτή, που τρέχει κάθιδρος, σαν άλλος μαραθωνοδρόμος, για να τα διεκπεραιώσει.
Διότι, τι είναι, τέλος πάντων, αυτά τα ρουσφέτια; Ας δούμε μερικά:
Ένας απελπισμένος απόφοιτος κάποιας σχολής αγωνίζεται να διορισθεί σε μια οιαδήποτε θεσούλα, συνήθως κατώτερη των προσόντων του, για να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Ο βουλευτής τα κατάφερε να τον τρυπώσει κάπου. Ρουσφέτι!
Ένας δάσκαλος, λησμονημένος σε κάποιο χωριό, μάταια εκλιπαρεί για μια μετάθεση που την δικαιούται. Ο βουλευτής την πέτυχε. Ρουσφέτι!
Ένας απελπισμένος πολίτης, που έχει κάποιο νταραβέρι με το Κράτος, έχει μπερδευτεί στα βραδυκίνητα γρανάζια της γραφειοκρατίας, και δεν μπορεί να βρει άκρη. Ο βουλευτής την βρήκε. Ρουσφέτι!
Ένας δυστυχής οικογενειάρχης έχει άρρωστη τη γυναίκα του, που πρέπει να μπει στο νοσοκομείο. Ο βουλευτής του πήρε το σχετικό εισιτήριο. Ρουσφέτι!
Και ούτω καθεξής. Η προώθηση μιας σύνταξης που χρονίζει, η έκδοση ενός δελτίου απορίας, το ξέμπλεγμα μιας μπερδεμένης στρατολογικής κατάστασης, ακόμα και η έκδοση ενός πιστοποιητικού, καταγράφεται στο κεφάλαιο του ¨οργίου¨ της ρουσφετολογίας.
-Ο βουλευτής μου έκανε το ρουσφέτι.
-Τι σου έκανε;
-Μου έβαλε τον γιό μου σε δουλειά.
Αυτά είναι κατά 99% τα ρουσφέτια στην Ελλάδα. Ικανοποίηση δηλαδή δικαίων και νομίμων μικροαιτημάτων των πολιτών, που έπρεπε να λύνονται αμέσως και επιτοπίως, και χωρίς την μεσολάβηση του βουλευτού.
Εάν ο κρατικός μηχανισμός λειτουργούσε όπως έπρεπε να λειτουργεί, εάν είχαν απλοποιηθεί οι απαιτούμενες διατυπώσεις , εάν υπήρχε πνεύμα κατανόησης και εξυπηρέτησης του πολίτη, το ¨ρουσφέτι¨ θα είχε διαγραφεί από το λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής.
Ο ¨υπηρέτης του λαού¨ που τρέχει από το πρωί έως το βράδυ για να διεκπεραιώσει αυτές τις απλές υποθέσεις των ψηφοφόρων του, θα έβρισκε τον αναγκαίο χρόνο να δίνει το ¨παρών¨ και στη Βουλή...
Αυτό λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το περιβόητο και παρεξηγημένο ρουσφέτι: Το πιο αποτελεσματικό όργανο λειτουργίας του ελληνικού κρατικού μηχανισμού!
(βασισμένο σε χρονογράφημα του Πάνου Παπαδούκα για την εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 1961)