Μήπως ήρθε η ώρα για κινητές αργίες που θα ενεργοποιούνται ανάλογα με τα καιρικά φαινόμενα;

Η ακατάσχετη παροχολογία, στην οποία έχουν επιδοθεί Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά και τα τερτίπια του καιρού –θα χιονίσει, επί τέλους, με κάποια τέλος πάντων διάρκεια; θα βρέξει; θα έχουμε λιακάδες; από γκρίνια και άλλο τίποτα- με έβαλαν σίγουρα σε σοβαρούς προβληματισμούς, που θα ήθελα να τους μοιραστώ μαζί σας:

Χθες το μεσημέρι λιαζόμασταν με ένα φίλο μου στο καφενείο της πλατείας, αργοπίνοντας τα καφεδάκια μας, και συζητώντας τα πολιτικά δρώμενα.
Κάποια στιγμή ο φίλος μου αναστέναξε με πολύ καημό και μου πέταξε μια ερώτηση, καταρχάς παντελώς άσχετη.

-Πότε θα αποκτήσουμε ένα εορτολόγιο της προκοπής;

Παρόλο που εκτιμώ ιδιαίτερα τις προωθημένες και δημιουργικές του σκέψεις, φαίνεται να τον κοίταξα παράξενα γιατί έσπευσε να προσθέσει:
-Σε παρακαλώ να μη σου περάσει από το μυαλό πως είμαι τίποτα Παλαιοημερολογίτης. Εορτάζω όλες τις γιορτάδες μαζί με όλους τους άλλους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και αντιπαθώ φοβερά κάθε φανατικό που προσπαθεί να φέρει σκάνδαλα στην Εκκλησία.

»Αλλά, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι το εορτολόγιό μας είναι εντάξει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις μέρες αργίας.

-Τι θα ήθελες παραδείγματος χάριν;

-(έκανε μια αόριστη χειρονομία) Ξέρω εγώ; Να! έξαφνα, μια ποσότητα κινητών εορτών, οι οποίες να ενεργοποιούνται σύμφωνα με το κλίμα της χώρας μας!

»Κοίτα γύρω σου σε παρακαλώ. Χθες ακόμα είχαμε βαρυχειμωνιά. Τουρτουρίζαμε κάτω από το παλτό, και το χιονόνερο μας βίτσιζε στο πρόσωπο. Μπρρρ!

»Σίγουρα θα το στρώσει, λέγαμε... Και κοιμηθήκαμε, και ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί, και ανοίξαμε τα παράθυρα να δούμε το χιόνι στοιβαγμένο στους δρόμους.
»Και αντί για αυτό χύθηκε μέσα στο δωμάτιό μας αυτή η χρυσή λιακάδα, και ο ουρανός χαμογελούσε ολογάλαζος, και νάμαστε τώρα στη πλατεία να απολαμβάνουμε τον ήλιο και το αεράκι που είναι γιομάτα από ερεθιστικές, ¨ανοιξιάτικες¨ πνοές.
»Κοίτα γύρω, πάνω, κάτω φίλε μου, χαρά Θεού!

Πραγματικά επρόκειτο για μια χειμωνιάτικη μέρα ¨χαρά Θεού¨! Ο ήλιος ήταν μεθυστικός σαν χρυσό λικέρ και η ημέρα έλαμπε, γνήσια Αττική ημέρα, ξανθή και γαλανή.

-Λοιπόν;

-(συνέχισε ενθουσιασμένος) Λοιπόν, εσύ πηγαίνεις στην εφημερίδα σου και εγώ στο γραφείο μου. Και έξω θα οργιάζει η λιακάδα, και το φως θα κρεμιέται σαν χρυσά κρόσσια από τα βελόνια των πεύκων, και θα ανάβει φωτοστέφανους γύρω από τα πρόσωπα των γυναικών. Και εμείς θα είμαστε σκυφτοί στα γραφεία μας, σαν δύο πρόβατα στη στάνη...

»Ε, αυτό είναι σκληρό και άδικο...

-Ενώ με το σύστημά σου;

-Με το σύστημά μου θα κοινοποιείτο σε όλα τα γραφεία, στις επιχειρήσεις και γενικά στους τόπους εργασίας ο καθορισμός της ημέρας σαν κινητή εορτή, τουτέστιν αργία!

»Το Κράτος σε συνεργασία με την Μετεωρολογική Υπηρεσία θα μας έδιναν έτσι την δυνατότητα να γιορτάσουμε με επίσημη σκόλη τη θεία αυτή ημέρα, και έξω από τα άδεια γραφεία θα κρεμόντουσαν επιγραφές ¨Κλειστό ένεκα λιακάδας¨.

-Πρέπει να ομολογήσω ότι η ιδέα σου δεν είναι κακή, μόνο που την βρίσκω λιγάκι ασεβή. Δεν ξέρω μήπως η Εκκλησία μας διαμαρτυρηθεί αν, δίπλα στις παραδοσιακές θρησκευτικές εορτές και αργίες, ¨κολλήσουν¨ τέτοιου είδους αργίες.

-Με συγχωρείς, αλλά διαφωνώ κάθετα. Ίσα-ίσα που τέτοιοι εορτασμοί είναι απόλυτα σύμφωνοι με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού μας, αφού ο ίδιος ο λαός ονόμασε αυτές τις ημέρες ¨χαρά Θεού¨!

»Πότε, λοιπόν, μπορεί κανείς να γιορτάσει περισσότερο δικαιολογημένα αν όχι την ημέρα που ο Θεός έχει χαρά;! Αυτή ακριβώς τη χαρά, κάθε καλός Χριστιανός, οφείλει να την συμμερίζεται, να την τιμά με αργία, και να την σέβεται. Μη ξεχνάς ότι το καλό παράδειγμα το έδωσε πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Θεός.

-Έλα τώρα... τον εορτασμό της λιακάδας; Όχι δα!

-Μα βέβαια. Άνοιξε τη Βίβλο να δεις. Ο Σαβαώθ έκανε πρώτα τον ήλιο, ακολούθως κάθισε στη λιακάδα και αναπαύθηκε... Ήταν η πρώτη ημέρα ¨χαράς Θεού¨.
Αλλά με αυτά και αυτά η ώρα είχε περάσει και η δουλειά μας περίμενε.
Χαιρετηθήκαμε...

-Μη ξεχάσεις σε παρακαλώ να γράψεις για την αργία της λιακάδας, ε;

-Είπαμε: ¨Αργία λόγω χαράς Θεού¨

-Ακριβώς. Εν ανάγκη μπορούν κάλλιστα αυτές οι μέρες του Χειμώνα να χαρακτηρισθούν και ως ¨Εθνικές Εορτές¨. Είναι τόσο Ελληνικές...

Ποιος αμφιβάλλει;

(Σκέψεις που πρώτος διατύπωσε το 1937 ο Στράτης Μυριβήλης στην εφημερίδα ΕΘΝΙΚΗ)
Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς