Πολυτεχνείο: Ο ξεσηκωμός 2.000 φοιτητών, η δίκη των 11 και η κατάληψη της Νομικής που οδήγησαν στον Νοέμβρη του '73

Τα παράθυρα έχουν σ’ όλο το Πολυτεχνείο σιδεριές για να μην κρεμούν οι αντιδικτατορικές οργανώσεις πανό. Τελικά βλέπω τον εαυτό μου να επιχειρεί ένα άλμα προς την έξοδο, προσγειώνομαι κάτω από τα χέρια του γιγάντιου κτήνους του “Σπουδαστικού” της Ασφάλειας, του Κ. Σμαΐλη, ξεφεύγω, τρέχει ξοπίσω μου, αλλά καθώς έρχεται με φόρα ο Μάνος Τζανετtής, των Μηχανολόγων, στο ύψος του Σμαΐλη, εκείνος τον αρπάζει από τα μαλλιά και τον παραδίδει σ’ αυτούς τους αστυνομικούς που κάνουν συλλήψεις. Μες στον γενικό χαμό, βλέπω να συλλαμβάνονται δύο κολλητοί μου, ο Δημ. Αρχοντής της Αρχιτεκτονικής και ο Ηλίας Κατωπόδης των Τοπογράφων Μηχανικών, και στη συνέχεια ο Κυριάκος Σταμέλος των Μηχανολόγων, διακριτός στόχος λόγω μεγέθους και της μανίας του να ζητά εξηγήσεις από τον αντεισαγγελέα. Ενα λυσσασμένο ανθρωποκυνηγητό και αλύπητο ξυλοκόπημα στο προαύλιο, ενώ με πολιτικά οι γνωστοί τύποι του “Σπουδαστικού” υποδεικνύουν στους μπάτσους αυτούς που πρέπει κατά προτεραιότητα να συλληφθούν - αυτό κάνει κι ο Ανδρέας Β., ο χαφιές του Πολυτεχνείου, όταν με εντοπίζει να ξεγλιστρώ από την κεντρική πύλη. Η εντολή είναι να συλληφθώ πάση θυσία.

Δύο με πολιτικά και τρεις ή τέσσερις ένστολοι με καταδιώκουν. Τρεις τουλάχιστον φορές θα νιώσω την ανάσα τους πίσω μου. Φτάνω στη Σόλωνος κι ελίσσομαι στα γύρω στενά, μια στιγμή και στη Σκουφά. Στο μεταξύ κι άλλοι αστυνομικοί καταδιώκουν πίσω μου στοχευμένα μερικούς φοιτητές. Οι ένστολοι με τα κλομπ για μερικά δευτερόλεπτα μπερδεύονται –ποιος είναι ποιος–, όχι όμως και οι τύποι με τα πολιτικά. Κόβω δρόμο από το σημερινό Πνευματικό Κέντρο προς τις στάσεις της Ακαδημίας, μήπως ξεφύγω μες στο μπάχαλο. Η καταδίωξη μέσα στον κόσμο, με τις αναπόφευκτες συγκρούσεις με τους βιαστικούς επιβάτες, παίρνει μελοδραματικές διαστάσεις. Ενας νεαρός με προφταίνει και μου φωνάζει λαχανιασμένος: “Ακολούθα με”, τρέχει ανάμεσα στους πάγκους με τα υπαίθρια λουλουδάδικα και τα βιβλιοπωλεία - ένας ένστολος πέφτει πάνω σ’ ένα ράφι με γλαστράκια. Τότε βλέπω τον νεαρό να ανοίγει στ’ αριστερά μια μαύρη καγκελόπορτα και να χάνεται στο μπροστινό μεγάλο κτήριο.

Τον ακολουθώ, το ’χω κιόλας μετανιώσει -θα πιαστούμε σαν ποντίκια στη φάκα- κι επιλέγω να κρυφτώ στο πίσω μεμονωμένο και μικρότερο. Σπρώχνω την πόρτα, ανοίγει, σκοτάδι και σιγή. Η απέναντι πόρτα δεν είναι εντελώς κλειστή, περνά μια λεπτή δέσμη φωτός. Ανασαίνω βαριά με την πλάτη στον τοίχο, αλλά μια αρρωστημένη φαρμακίλα μού κόβει την αναπνοή. Σαν να επέστρεψε, έπειτα από έξι-εφτά χρόνια, ο εφιάλτης του εφηβικού άσθματος. Ακούω απέξω βήματα, κάποιος ανοίγει την πόρτα, πίσω του ακολουθούν άλλοι, προφανώς οι διώκτες μου, ρίχνει μια ματιά στο σκοτεινό δωμάτιο και μ’ ένα αηδιαστικό γρύλισμα φεύγει δίχως να με προσέξει, καθώς είχα την πλάτη στον τοίχο έξω από το οπτικό του πεδίο. Τότε διέκρινα κι εγώ το κέρινο πρόσωπο μιας, υπολογίζω, εξηντάχρονης γυναίκας στο τρίτο τραπέζι απέναντι μες στο φέρετρο. Το πτώμα αυτής της γυναίκας απέτρεψε τη σύλληψή μου. Τους έφερναν εδώ μετά τη νεκροτομή για να τους “ετοιμάσουν” τα γραφεία κηδειών. Κλείνω τα μάτια και περιμένω δυο-τρία λεπτά, ν’ απομακρυνθούν οι αστυνομικοί.