Μαρία Εκμεκτσίογλου: Η μυθιστορηματική ζωή της και το όνειρο που έγινε πραγματικότητα
Η επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή, το νέο εστιατόριο-ησυχαστήριο, οι τραγωδίες της ζωής της, το προσεχές αυτοβιογραφικό βιβλίο της, η σχέση με τα παιδιά της και ένας έρωτας που εύχεται να έρθει: η καταξιωμένη chef μιλάει για όλα στο «Gala»
Συναντηθήκαμε σε ένα ονειρικό νησάκι, το Σεβαλιέ, απέναντι από το παραλιακό Φετιγιέ της Τουρκίας, όπου έχει δημιουργήσει το εστιατόριο «Mayikas». Η απόφασή της να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να βρεθεί στα παράλια της Τουρκίας ήταν σχεδόν καρμική, αφού ήρθε έπειτα από την απώλεια δύο πολύ αγαπημένων της ανθρώπων. Η Μαρία Εκμεκτσίογλου θεωρεί πως τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική διαδρομή της, η μοίρα τη δοκιμάζει σε όσα έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει.
GALA: Υστερα από 25 χρόνια στον χώρο της εστίασης και τη δημιουργία 20 εστιατορίων, βρίσκεσαι πλέον στο Φετιγιέ. Τι σ’ έκανε να πάρεις αυτή την επενδυτική απόφαση; Μαρία Εκμεκτσίογλου: Ηταν κάρμα. Ηθελα ένα ησυχαστήριο, διότι τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μου πέρασαν πολύ έντονα. Με όμορφες, αλλά και δύσκολες στιγμές. Με ένα διαζύγιο και θανάτους. Για μένα η επιτυχία, και μάλιστα μεγάλη, ήρθε με τα εστιατόρια. Είχα ανάγκη όμως εκτός από την επαγγελματική επιτυχία και την προσωπική ευτυχία. Μέχρι τότε μόνο έδινα στους άλλους. Ηθελα να κάνω ευτυχισμένους τους γύρω μου. Δεν καταλάβαινε κανείς τι περνάω. Κάποια στιγμή φέτος τον χειμώνα, δύο θάνατοι αγαπημένων μου προσώπων με ταρακούνησαν συθέμελα κι έγιναν η αφορμή για να πω: «Μαρία, είναι πλέον καιρός να δώσεις αγάπη στον εαυτό σου». Αποφάσισα να πάω σε έναν τόπο όπου θα ξυπνάω με το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα, κάτω από τη σκιά ενός βουνού και με τον ήχο των κυμάτων που σκάνε πάνω στα βράχια. Ετσι πήρα την απόφαση να μεταφέρω το εστιατόριό μου στην περιοχή του Φετιγιέ, το οποίο αγάπησα όταν το επισκεφθήκαμε πριν από 15 χρόνια με σκάφος και αράξαμε στα νερά του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι μια παρθένα περιοχή, που μου δίνει ενέργεια. Αποφάσισα να στήσω το εστιατόριό μου σε ένα νησάκι απέναντι, που δεν έχει ούτε δρόμο. Μόνο μοναπάτια. Ηρθα εδώ, στη μύτη του νησιού, μαζί με τον γιο μου τον Πασχάλη, που αγάπησε επίσης πολύ το μέρος.
G.: Αναφέρθηκες προηγουμένως στο «κάρμα»… Μ.Ε.: Πιστεύω πολύ στον Θεό και πάντα στις αποφάσεις μου με έχει οδηγήσει αυτή η ανώτερη δύναμη. Οποιο βήμα κι αν έκανα στη ζωή μου στέφθηκε με επιτυχία. Κι αυτό οφείλεται πρωτίστως στην πίστη μου σε Εκείνον και στη συνέχεια στη δύναμη που έχω μέσα μου ότι μπορώ να καταφέρω ακόμη και τα ακατόρθωτα. Θεωρώ λοιπόν ότι ήταν καρμικό να έρθω σε αυτό το νησί που πριν από κάποια χρόνια δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Αυτός ο τόπος με κάλεσε. Οταν ήρθα σε αυτή τη «μύτη» του νησιού, έμοιαζε εγκαταλειμμένος. Τα ελαιόδεντρα ήταν νεκρά και μέσα σε αυτά τα δυόμισι χρόνια τα ζωντάνεψα. Τα αγκάλιασα, τους μίλησα, τους έβαλα μουσική. Εχω συκιές, μουριές, ερικιές (σ.σ.: κορομηλιές). Εχω κάνει μποστάνια με ντοματιές, αγγουριές, μελιτζάνες, πιπεριές. Εχω φυτέψει ακόμη και καρπούζια.
G.: Και στην επαγγελματική σου διαδρομή και στην προσωπική σου ζωή υπήρξες μαχήτρια. Μ.Ε. Εχω ένα «πιστεύω»: η ζωή δεν θα με πάρει ποτέ κάτω από τα πόδια της. Πολλές φορές λέω στους μάγειρές μου που φοβούνται μην τους χαλάσει το ζυμάρι: «Εσύ είσαι το αφεντικό του. Δεν θα φοβάσαι εσύ το ζυμάρι. Το ζυμάρι θα φοβάται εσένα».
G.: Δεν φοβήθηκες ποτέ, τίποτα; Μ.Ε.: Φοβάμαι μόνο τη δύναμη της φύσης, το να είμαι λ.χ. με το καΐκι μέσα στη θάλασσα σε μεγάλη φουρτούνα.
G.: Σου έχει συμβεί; Μ.Ε.: Βεβαίως. Εχω βιώσει τρεις μεγάλες περιπέτειες. Στην πρώτη, ταξίδευα με ένα ιδιωτικό σκάφος από Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη. Ηταν τέτοια η τρικυμία, που χάσαμε τα σωσίβια, έφυγαν οι πόρτες από τη γέφυρα. Μου συνέβη δύο ακόμη φορές ταξιδεύοντας από Φετιγιέ στο Σαρμ Ελ Σέιχ, και αντίστοιχα από το Φετιγιέ στη Σαντορίνη. Την τελευταία φορά είχα τρομοκρατηθεί, γιατί βρίσκονταν και τα τρία παιδιά μου στο σκάφος.
Η Μαρία Εκμεκτσίογλου μαζί με τον γιο της Πασχάλη δημιούργησαν το εστιατόριο «Mayikas» σε ένα απομονωμένο νησάκι στα τουρκικά παράλια
G.: Εχεις έρθει αντιμέτωπη με σοκαριστικές τραγωδίες. Τι σε δίδαξαν; Μ.Ε.: Διέκρινα τη δύναμη και την αντοχή μου. Ξέρεις, τη δύναμή μας την ανακαλύπτουμε μόνο όταν κάτι σοκαριστικό συμβαίνει στη ζωή μας. Εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να μη φοβηθούμε. Οταν ήμασταν παιδιά και πέφταμε από το ποδήλατο ανεβαίναμε ξανά, με ματωμένα γόνατα, και συνεχίζαμε να κάνουμε πεντάλ. Η ζωή μοιάζει με μια διαδρομή ποδηλάτου, που ακόμα και όταν πέφτεις οφείλεις να σηκώνεσαι.
«Είχα την τυχη να τα ζήσω όλα. Και τις βίλες και τα κότερα και τα ταξιδια. Νιώθω τόσο γεμάτη που πλέον επιθυμώ την απομονωση σ' αυτό το νησί»
G.: Ο αδελφός σου σκοτώθηκε την ημέρα που τον επισκεπτόσουν στην Ελλάδα. Πώς βίωσες την απώλειά του; Μ.Ε.: Τον θάνατο του αδελφού μου δεν τον αποδέχθηκα ποτέ. Ζει σε μια χώρα της φαντασίας μου, για την οποία δεν υπάρχει μέσο να τον επισκεφθώ. Από εκεί μου στέλνει την ενέργειά του και με κρατά δυνατή. Είχα την ατυχία να χαθούν πολύ νωρίς όλα τα μέλη της μικρής οικογένειάς μου.
G.: Επίσης, η μητέρα σου «έφυγε» την ημέρα που γέννησες τον δεύτερο γιο σου. Μ.Ε.: Θα σου πω ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν έχασα ποτέ τα 25 κιλά που πήρα στην εγκυμοσύνη μου. Η ψυχική μου οδύνη ήταν τεράστια. Δεν έχει κλείσει ακόμη το τραύμα του θανάτου της. Το πρώτο διάστημα της απώλειάς της έπρεπε να φροντίσω το μωράκι μου, που με είχε άμεση ανάγκη. Την ίδια ώρα, υπήρχε ακόμα ένα παιδάκι που ήταν δύο χρόνων. Οσο περνούσαν τα χρόνια τόσο με βάραινε ο θάνατος της μαμάς μου. Ακόμη και σήμερα την αποζητώ. Ομως τα τραγικά γεγονότα στη ζωή μου δεν θέλω να τα σκέφτομαι, διότι μου δίνουν τόσο μεγάλο πόνο που σταματούν την πρόοδό μου. Και η προσωπική μου πρόοδος είναι και πρόοδος των παιδιών μου. Αν εγώ σταματούσα, ύστερα από αυτά που έζησα, να παλεύω, δεν θα ήμουν επάξια μητέρα για τα παιδιά μου.
G.: Λίγα χρόνια αργότερα έφυγες από τον πρώτο γάμο σου, σχεδόν με κινηματογραφικό τρόπο, χωρίς να υπολογίσεις τις συνέπειες… Μ.Ε.: Δεν υπολόγισα τίποτα και κυρίως τις οικονομικές συνέπειες. Εφυγα χωρίς να πάρω ούτε τα δικά μου περιουσιακά στοιχεία. Ομως η πίστη μου στον Θεό και η δύναμη της ψυχής μου με βοήθησαν να βρω πολύ γρήγορα τον δρόμο μου.
G.: Βίωσες ψυχολογική κακοποίηση στον πρώτο γάμο σου; Μ.Ε.: Ναι. Βίωσα ανυπόφορες καταστάσεις. Αν δεν τις αντιμετώπιζα, δεν θα έφευγα από τον γάμο μου. Αγαπώ την οικογένεια, γι’ αυτό κι έκανα τρία παιδιά. Εκ των υστέρων, βεβαίως, οι σχέσεις με τον πρώην σύζυγό μου αποκαταστάθηκαν.
G.: Τον συγχώρησες; Μ.Ε.: Βάζω ένα ερωτηματικό σ’ αυτό. Ολα όσα έζησα μέσα στον γάμο μας έγιναν η αιτία να γίνω δυνατή. Το κακό είναι ότι για να το πετύχω έχτισα ένα τείχος απροσπέλαστο γύρω μου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μπαίνει στην ψυχή μου. Δεν έχω περιθώρια για άλλα τραύματα.
G.: Ξαναπαντρεύτηκες, αργότερα, με έναν Τούρκο με καταγωγή από την Κρήτη… Μ.Ε.: Ζήσαμε μαζί για 17 χρόνια. Η ιστορία μας τελείωσε τραγικά. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Θα το διαβάσεις στο βιβλίο μου.
«Η ζωή μοιάζει με μια διαδρομή ποδηλάτου, που ακόμα και όταν πέφτεις, οφείλεις να σηκώνεσαι»
G.: Γράφεις ένα μυθιστόρημα με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μ.Ε.: Θεώρησα ότι οφείλω στον εαυτό μου να γράψω αυτό το βιβλίο, αλλά και σε πολλές γυναίκες που συνθλίβονται από όσα τους συμβαίνουν και δεν καταφέρνουν να ανακαλύψουν την ψυχική τους δύναμη. Οπως προείπα, τις άσχημες καταστάσεις τις διαγράφω από το μυαλό μου. Στην προσπάθειά μου όμως να τις ξαναθυμηθώ, πολλές νύχτες δεν κοιμήθηκα. Ανατρέχοντας σε στιγμές, έκλαψα πολύ. Αποφάσισα όμως να ολοκληρώσω το βιβλίο μου και τώρα βρίσκομαι λίγο πριν από την έκδοσή του.
G.: Φοβάσαι πια τους ανθρώπους; Μ.Ε.: Τους φοβάμαι, ναι. Κάποιοι άνθρωποι είναι τρομακτικά θηρία που κρύβονται πίσω από κάποια μάσκα. Εμαθα όμως να τους αντιμετωπίζω και να τους νικώ. Γνωρίζεις ότι τα έβαλα και με μια ομάδα μαφιόζων στην Κωνσταντινούπολη και βγήκα νικήτρια. Ζούμε σε μια ζούγκλα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή έχει και το λούνα παρκ της. Εχει και πολλές ευχάριστες στιγμές κι εγώ κρατώ αυτές και συνεχίζω. Ξέρεις, είχα την τύχη να τα ζήσω όλα: και τις βίλες και τα κότερα και τα ταξίδια. Νιώθω τόσο γεμάτη, που τώρα πλέον επιθυμώ την απομόνωση σ’ αυτό εδώ το νησί.
G.: Θέλεις να ερωτευθείς ξανά; Μ.Ε.: Πολεμάω να γκρεμίσω το τείχος που έχω χτίσει, διότι ο έρωτας και η αγάπη είναι απαραίτητα στη ζωή μας. Για πολλά χρόνια τα απαρνήθηκα. Εδωσα την αγάπη μου στα παιδιά μου. Ηθελα να είναι υπερήφανα για τη μητέρα τους.
G.: Μήπως έχεις ενοχοποιήσει τον έρωτα; Μ.Ε.: Ισως. Είναι τα καταραμένα ταμπού με τα οποία μεγάλωσε η δική μου γενιά στην Πόλη. Το σεξ θεωρούνταν αμαρτία. Επρεπε να γίνει την πρώτη νύχτα του γάμου. Εχω ακόμα εικόνα τη μαμά μου, τη γιαγιά μου, τη θεία μου, να κουνούν το δάχτυλο και να λένε «μη», «πρόσεχε». Εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα αφήσω στο παρελθόν αυτή την εικόνα και θα ανοίξω πανιά ψάχνοντας μια καινούρια αγάπη ◆
