Είναι το καλύτερο φαί αυτή την εποχή του χρόνου. Δροσερό, μαζί και χορταστικό. Αβίζο για τους γεροντικούς και εξαντλημένους οργανισμούς μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο υποφαινόμενος.
Φανταστείτε λοιπόν να έχεις το μεσημέρι ντομάτες παραγεμιστές, να έχεις και σε φίλους τραπέζι και ή να σου τις κάψει ο φούρναρης ή να συμβεί κάτι άλλο απρόοπτο και να μη φας παρά τυρί φέτα και πεπόνι!
Αυτό ακριβώς συνέβη προχθές σε ένα φιλικό μου σπίτι όπου ήμουν προσκεκλημένος σε τραπέζι.
Ο φούρναρης έκαψε τις ντομάτες, η νοικοκυρά, έξω φρενών, πήγε μόνη της στο φούρνο με το ταψί στο χέρι, λογόφερε με τον φούρναρη και του το πέταξε στα μούτρα!
Αντί λοιπόν να φάω το αγαπημένο μου φαγητό, σύρθηκα σαν μάρτυρας στο αυτόφωρο πλημμελειοδικείο, όπου κυριολεκτικά μαρτύρησα τόσες ώρες νηστικός και με αυτή τη ζέστη...
Η νοικοκυρά καταδικάστηκε σε φυλάκιση και σε πρόστιμο για την ψυχική και ρουχική οδύνη που προξένησε στον φούρναρη, αφού του χάλασε την φορεσιά του.
Αναρωτιέμαι όμως ποιος θα πληρώσει εμάς για την στομαχική οδύνη που υπέστημεν; Χώρια που τώρα αναγκάζομαι να πηγαίνω κάθε μέρα γλυκά στη φυλακή, για να ανταποδώσω στη νοικοκυρά τη περιποίηση του τραπεζιού που δεν έφαγα...
Αυτό όμως μου φέρνει στο νου ένα άλλο παρόμοιο και καλύτερο συμβάν του οποίου παρέστην μάρτυς:
Η συγκοινωνία Αθήνα-Φάληρο γινόταν με την ατμομηχανή που ξεκινούσε από την Πανεπιστημίου μπροστά από την Ακαδημία, τον αποκαλούμενο και ¨κολοσούρτη¨
Εκεί λοιπόν που περιμέναμε να ξεκινήσει μπήκε και κάθισε στα μπροστινά καθίσματα ένας κοντόχοντρος Στρατηγός, μύωπας μέχρι στραβωμάρας, υπασπιστής τότε του Γεωργίου του Α΄. Φορούσε πολιτικά και άσπρο παντελόνι.
Στου Μακρυγιάννη που στάθηκε η μηχανή, μπήκε μέσα ένας στρατιώτης με ένα ταψί ντομάτες παραγεμιστές. Κουρασμένος, καθώς ήταν, ακούμπησε χάμω το ταψί και άναψε τσιγάρο...
Ο Στρατηγός, θεόστραβος καθώς ήταν, δεν είδε το ταψί και κουνώντας νευρικά τα πόδια του κατέληξε να τα ακουμπήσει μέσα στο ταψί!
Ο στρατιώτης, που δεν πρόλαβε να προστατέψει το φαγητό, πετάχτηκε επάνω έξω φρενών:
-Βρε γέρο! Μπιτ στραβός είσαι; Δεν βλέπεις μπροστά σου;
Ο Στρατηγός θύμωσε, γιατί είδε να καταστρατηγείται η οφειλόμενη προς αυτόν πειθαρχία, εκ μέρους ενός απλού οπλίτη. Σηκώθηκε αμέσως όρθιος, ενώ τα ζουμιά έτρεχαν από το άσπρο παντελόνι του, και φώναξε κουνώντας απειλητικά το χέρι του:
-Εις προσοχήν στρατιώτα! Πρόσεχε πως μιλάς, είμαι Στρατηγός!
-Αν είσαι εσύ Στρατηγός, εμένα θα με τιμωρήσει ο Ταγματάρχης. Τι φαί θα τους πάω τώρα; Και οι άνθρωποι έχουν τραπέζι!...
-Σε ποιόν Ταγματάρχη υπηρετείς;
Ο στρατιώτης ανέφερε σχετικά.
-Ω! Που να πάρει ο διάβολος, φώναξε ο Στρατηγός, εκεί πηγαίνω και εγώ τώρα, με έχουνε τραπέζι!
-Α! Εσύ είσαι ο Στρατηγός που έχουνε καλεσμένο! Έτσι όμως που τις έκανες τις ντομάτες τι θα φας τώρα; Τουλάχιστον να με δικαιολογήσεις μη φάω τσάμπα καμιά οχτάρα!
(βασισμένο σε κείμενο της εφημερίδας ΕΣΠΕΡΙΝΗ 1928) Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς