Χρηστάκης Γεωργίου: Ο πιο μικρός αγνοούμενος του «Αττίλα» και το Famagusta

Είναι 15αύγουστος του 1974 και ο δεύτερος «Αττίλας» είναι σε πλήρη εξέλιξη στην μαρτυρική Κύπρο, με τους Τούρκους να εισβάλλουν σε περιοχές και χωριά του νησιού, όπως το Παλαίκυθρο. Εκεί που γράφτηκε μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες αγνοουμένων της εισβολής, με πρωταγωνιστή τον πεντάχρονο τότε Χρηστάκη Γεωργίου που σχεδόν πενήντα χρόνια μετά εξακολουθεί να παραμένει «εξαφανισμένος».

Η ιστορία του ήρθε ξανά στο προσκήνιο μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Famagusta» στο δεύτερο επεισόδιο της. Ίσως για να θυμίσει πάλι ότι η μητέρα του Μυροφόρα Λοίζου ζει περιμένοντας να επιστρέψει και δεν έχει πάψει να ελπίζει ότι ο γιος της ζει. Δεν ξέχασε ποτέ την ημέρα που τον είδε για τελευταία φορά, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο στο χωριό Δίκωμο, τότε που τον μετέφερε τραυματισμένο στο πόδι και το ημερολόγιο έγραφε 19 Αυγούστου του 1974.

Η εξαφάνιση

Εκείνη τη μέρα οι Τούρκοι μπαίνουν στο Παλαίκυθρο, λεηλατώντας σπίτια, πυροβολώντας και σκορπώντας τον τρόμο ενώ οι κάτοικοι κρύβονται όπου μπορούν. Η Μυροφόρα Λοίζου μαζί με τις δύο κόρες της, χώνονται σε ένα γειτονικό σπίτι, ενώ ο σύζυγος της Γιώργος που είναι βοσκός, έχει μαζί του τον πεντάχρονο Χρηστάκη, στο βουστάσιο που διατηρεί έξω από το χωριό.

Όταν ακούει τους πυροβολισμούς επιστρέφει γρήγορα με τον μικρό στην αγκαλιά του και όταν μπαίνει στο σπίτι δύο Τούρκοι στρατιώτες εισβάλλουν μέσα. Ο Χρηστάκης κρύβεται πίσω από ένα τραπέζι και ο ένας Τούρκος φεύγοντας τον πυροβολεί στο πόδι, τραυματίζοντάς τον, ενώ η μητέρα του ακούγοντας τους πυροβολισμούς τρέχει αλαφιασμένη να δει τι έγινε. Μόλις βλέπει το παιδί το τυλίγει με ένα σεντόνι και τρέχει στο σχολείο του χωριού όπου είχαν μαζέψει όλοι τους ξένους υπηκόους που είχαν καταφύγει στο Παλαίκυθρο για να σωθούν.

Ένας Τούρκος αξιωματικός βλέπει το παιδί και διατάζει να μεταφερθεί άμεσα με στρατιωτικό τζιπ σε νοσοκομείο, όμως καταλήγουν σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο στο χωριό Δίκωμο. Ο γιατρός που εξετάζει τον μικρό ράβει το μικρό τραύμα στο πόδι του και λέει στη Μυροφόρα ότι το μεγάλο πρέπει να εγχειριστεί, ενώ οι κραυγές του Χρηστάκη που πονάει, οδηγούν τη μητέρα του σε λιποθυμικό επεισόδιο.

Εξαντλημένη οδηγείται απο μια νοσοκόμα σε κρεβάτι, αφού έχει δει για τελευταία φορά τον γιπ της στα χέρια του Τούρκου γιατρού και όταν ξυπνάει την επόμενη μέρα ο μικρός έχει εξαφανιστεί.


Οι υποσχέσεις και η κωλοτούμπα

Από τις 19 Αυγούστου αρχίζει ο Γολγοθάς της Μυροφόρας Λοίζου, αφού εκτός από τον Χρηστάκη, αρχίζει να αναζητάει και τον άντρα της Γιώργο, τον οποίο είδε για τελευταία στο σχολείο του χωριού τους. Εκεί κλιμάκιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού κατέγραψε την οικογένεια της αλλά και τους υπόλοιπους ως εγκλωβισμένους - αιχμαλώτους των τουρκικών δυνάμεων εισβολής.

Μόλις το κλιμάκιο αποχωρεί οι Τούρκοι χωρίζουν τους άντρες από τις γυναίκες και παίρνουν επτά από αυτούς, ανάμεσα τους και τον 45χρονο τότε Γιώργο Γεωργίου, για να τους μεταφέρουν αλλού. Από εκείνη την μέρα η Μυροφόρα Λοίζου, δεν παύει να αναζητάει εδώ και πενήντα χρόνια άντρα και γιο, όμως αμφότεροι παραμένουν αγνοούμενοι.

Η ιστορία του μικρού Χρήστου συγκλόνισε όλο τον κόσμο, αφού ήταν ένα παιδάκι πέντε ετών και ειδικά τους πρώτους μήνες μετά την εισβολή υπήρξε η ελπίδα ότι θα επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας του. Ένας Τουρκοκύπριος που είχε δει τον μικρό στο τουρκικό νοσοκομείο της Λευκωσίας σύμφωνα με τα όσα είπε σε Ελληνοκύπριο ωθεί την Μυροφόρα Λοίζου στις 15 Ιανουαρίου του 1975, να σταθεί μπροστά στο αυτοκίνητο του Γλαύκου Κληρίδη.

Ο τελευταίος που πήγαινε στην συνάντηση με τον Ραούφ Ντενκτάς στο Λήδρα Πάλας, πήρε τα στοιχεία που του έδωσε και ζήτησε από τον Τούρκο αξιωματούχο, να βρει ότι μπορεί για τον μικρότερο αγνοούμενο της εισβολής. Τρεις ώρες αργότερα ο Ντενκτάς ενημέρωσε δημόσια ότι ο Χρηστάκης είναι ζωντανός και νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Άγκυρας επειδή είχε μια επιπλοκή στα νεφρά του.

«Αν επιθυμεί η μητέρα του μπορώ να διευθετήσω την μετάβαση της στην Άγκυρα για να δει το παιδί της» ήταν τα λόγια που μετέφεραν στην Μυροφόρα Λοίζου, η οποία λιποθύμησε στο άκουσμα της είδησης ότι ο γιος της ζει. Τρεις μέρες μετά ο Ραούφ Ντενκτάς πραγματοποιεί μια θεαματική κωλοτούμπα, αφού μέσω πηγών οι Τούρκοι κάνουν λόγο για παρεξήγηση επισημαίνοντας ότι επρόκειτο για άλλο παιδί και όχι για τον Χρηστάκη.

Το έγγραφο και οι επιχειρήσεις στα βάθη της Ανατολίας

Η Μυροφόρα Λοίζου όμως δεν έπαψε ποτέ να αναζητάει το παιδί και τον άντρα της και το 2007 συγκλονίστηκε όταν η κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης» παρουσίασε ένα έγγραφο ντοκουμέντο του τουρκικού στρατού για τον γιο της.

Σύμφωνα με αυτό που απευθυνόταν στο τμήμα Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας και συνοδευόταν από συνημμένη φωτογραφία του πεντάχρονου Χρηστάκη, ο μικρός μεταφέρθηκε πρώτα στα Άδανα και κατόπιν σε νοσοκομείο της Άγκυρας στα τέλη εκείνου του μαρτυρικού Αυγούστου που σημάδεψε για πάντα την Κύπρο.

Πριν από δύο χρόνια η Μυροφόρα Λοίζου σε συνέντευξη που παραχώρησε σε κυπριακό κανάλι δήλωσε ότι ο γιος της ζει, υιοθετήθηκε από άτεκνο Τούρκο, σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και ζει με την οικογένεια του στην Άγκυρα. Αποκάλυψε μόνο off the record πως πληροφορήθηκε όλα αυτά και γιατί τα πιστεύει, όπως τόσοι άλλοι που αναζητούν δικούς τους ανθρώπους αγνοούμενους στην τουρκική εισβολή, τους οποίους προσεγγίζουν κατά καιρούς διάφοροι με πληροφορίες που συνήθως αποδεικνύονται ψεύτικες.

Το θέμα απασχολούσε πάντα και τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, που ερευνούσαν εξονυχιστικά κάθε πληροφορία που ερχόταν για αγνοούμενους της εισβολής στην Κύπρο. Ο αείμνηστος στρατηγός Βασίλης Γιαννόπουλος, που υπηρέτησε από το 1987 έως το 2005 ως πράκτορας της ΕΥΠ στην Τουρκία για σχεδόν οχτώ χρόνια, ήταν ένας από αυτούς που ασχολήθηκε πολύ με το συγκεκριμένο θέμα.

Μετά από τον πρώτο χρόνο σταδιακής παραμονής του στην Τουρκία, ο Γιαννόπουλος είχε εγκλιματιστεί πλήρως και η δράση του πλέον δεν περιορίζεται στην περιοχή της Σμύρνης. Πολύ σύντομα έγινε προφανές ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να ασχοληθεί με την υπόθεση των Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων.

«Το θέμα των αγνοουμένων είχε απομακρυνθεί χρονικά από το σημείο δημιουργίας του, δηλαδή το 1974, αφού είχαν περάσει 14 χρόνια», είχε πει στον γράφοντα πριν λίγα χρόνια. «Είχε ήδη προηγηθεί μεγάλη έρευνα και είχαν ξοδευτεί πολλά χρήματα, για να διερευνηθούν κάποιες πληροφορίες», είχε προσθέσει.

Η Υπηρεσία ωστόσο εξακολουθούσε να δέχεται στοιχεία τα οποία απαιτούσαν εξακρίβωση και ο τότε αντισυνταγματάρχης άρχισε να αναζητά στα βάθη της Ανατολίας σημάδια ζωής των ανθρώπων που πλήρωσαν με την αιχμαλωσία τους την εισβολή του Αττίλα στο μαρτυρικό νησί.
Μπήκε νύχτα στις φυλακές της Αμάσειας αναζητώντας τους Έλληνες που φέρονταν να κρατούνται εκεί, ενώ στρατολόγησε φυλακισμένους αντικαθεστωτικούς προκειμένου να ψάξουν για αγνοούμενους όπου μπορούσαν.

Αναζητώντας τον νεαρό πια Χρηστάκη Λοίζου αλλά και τον αντισυνταγματάρχη Θαλή Κουρούπη ταξίδεψε 197 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Άγκυρας για να φτάσει στο Μπολού, εκεί όπου έδρευε η επίλεκτη ταξιαρχία των Τούρκων καταδρομέων. Οι πληροφορίες που είχε λάβει έλεγαν ότι τους κρατούσαν εκεί οι Τούρκοι μέσα σε ένα αχανές στρατόπεδο με δεκάδες κτιριακά συγκροτήματα και κλωβούς αιχμαλώτων.

Χώρος όπου η διείσδυση ενός Έλληνα πράκτορα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα, αφού τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια σε μια μονάδα των ειδικών δυνάμεων. «Στο Μπολού μπήκα μέσα ένα βράδυ προκειμένου να διαπιστώσω κατά πόσο ήταν αλήθεια η πληροφορία ότι υπάρχουν Ελληνοκύπριοι κρατούμενοι, φυλακισμένοι από την εισβολή. Πήγα και μέρα αλλά δεν βρήκα τίποτα» θυμόταν ο «αόρατος» πράκτορας, που παρ’ όλες τις προσπάθειες και τα ταξίδια της αγωνίας δεν βρήκε ούτε ίχνος του Χρηστάκη Λοίζου ή άλλου Ελληνοκύπριου κρατουμένου στα βάθη της Ανατολίας.



Ειδήσεις σήμερα:

Greek Mafia: Αναζητούν ομογενή από το Ουζμπεκιστάν για τη δολοφονία Σκαφτούρου - Νέο ένταλμα σύλληψης

Εκκλησία: Τα «στρατόπεδα» της Ιεραρχίας για τη βάπτιση των παιδιών των ομόφυλων ζευγαριών

Ελίζαμπεθ Ελέτσι: Θα σε βρω, δεν θα σε αφήσω, λέει στη γυναίκα που θεωρεί ότι την «κάρφωσε» στην ΑΑΔΕ