Ίσως στην ρευστή οικονομικά εποχή μας να ακούγεται παράδοξο, αλλά στα παλιά χρόνια συνέβαιναν πολλά...
Κάποιος φίλος ήρθε χθες να μου εμπιστευτεί ένα τρομερό σκάνδαλο σε βάρος γνωστού και σεβαστού συναδέλφου.
-Τα έμαθες λοιπόν. Ο φίλος σου ο ... έχει εκατομμύρια!
Το πράγμα ήταν τόσο απίθανο που με πιάσανε τα γέλια.
-Θα αστειεύεσαι ασφαλώς, του είπα. Ο ... εκατομμύρια; Και που τα βρήκε ο κακομοίρης;
-Αυτό που σου λέω εγώ. Μη γελάς καθόλου!
-Και πως τα απέκτησε;
-Απλούστατα, έκανε και αυτός τη μπάζα του κοντά στο Βενιζέλο. Όχι παίζουμε. Και φαίνεται να την έκανε γερά, και χωρίς να πάρει κανένας μυρουδιά. Εκατομμύρια με την ουρά. φίλε μου, όχι αστεία...
Μιλούσε με τέτοια αυτοπεποίθηση, ώστε άρχισα και εγώ να τον παίρνω στα σοβαρά.
-Και πως το έμαθες εσύ;
-Το εμπιστεύτηκε ο ίδιος σε μια κυρία, την οποία διαβεβαίωσε ότι της αφήνει δύο εκατομμύρια στη διαθήκη του. Της είπε μάλιστα ότι αφήνει και άλλα εκατομμύρια!
-Σε φιλανθρωπικούς σκοπούς;
-Όχι, τα αφήνει στους φίλους του! Δύο στον ένα, τρία στον άλλο, ένα στον δείνα, άλλο ένα στον τάδε, περίπου δέκα εκατομμύρια στο σύνολο...
-Δεν αφήνει μισό σε κανένα;
-Σε κανένα κάτω του εκατομμυρίου.
-Βρε μήπως σε κορόιδεψε η κυρία;
-Αδύνατον! Μου ορκίστηκε στα παιδιά της!
Το πράγμα ήταν τόσο καταπληκτικό, που έσπευσα να συναντήσω αμέσως τον αγνοούμενο εκατομμυριούχο, και να του υπενθυμίσω τέλος πάντων ότι και εγώ επί τέλους είμαι φίλος
του, και δεν έχω την αρχή να μη δέχομαι κληροδοτήματα.
Μόλις τον είδα προχώρησα χωρίς περιστροφές στο ψητό.
-Είσαι λοιπόν εκατομμυριούχος και μας το κρύβεις;
-Δεν σας το κρύβω καθόλου, μου απάντησε σοβαρότατα. Επί τη ευκαιρία μάλιστα, επέτρεψε μου να σου αναγγείλω ότι ευχαρίστως σου αφήνω και εσένα ένα εκατομμύριο. Σου φαίνεται παράξενο;
-Κάπως...
-Και όμως δεν είναι καθόλου. Κάτσε και θα δεις πόσο απλό είναι το πράγμα!
-Λοιπόν τον τελευταίο καιρό που ήμουν εξαφανισμένος έγραψα ένα καινούργιο βιβλίο που το τιτλοφορώ ΈΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ¨
Με ζώσανε αμέσως τα φίδια γιατί είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα!
-Λοιπόν από το βιβλίο αυτό που τυπώνεται αυτές τις μέρες, είμαι βέβαιος ότι θα μου μείνουν απούλητα τα περισσότερα αντίτυπα. Τι να τα κάνω; Κανείς δεν παίρνει μαζί του τα εκατομμύριά του όταν πεθάνει. Αποφάσισα λοιπόν να τα μοιράσω μετά θάνατον στους καλούς φίλους για να με θυμούνται!
»Και επειδή είμαι προβλεπτικός άνθρωπος, έγραψα την διαθήκη μου και αφήνω από ένα, δύο, τρία ¨εκατομμύρια¨ σε διαφόρους. Όπως σου είπα, σου αφήνω και σε εσένα ένα ¨εκατομμύριο¨. Μήπως θέλεις να σου αφήσω περισσότερα; Μίλα ελεύθερα!
-Μου φτάνει το ένα... του είπα μελαγχολικότατα. Μην ενοχλείσαι...
Ευχόμουν πάντοτε να ζήσει πολλά χρόνια ο αγαπητός συνάδελφος. Τώρα του εύχομαι να μη πεθάνει ποτέ. Υποθέτω πως θα είναι για μένα και τους λοιπούς συγκληρονόμους του πολύ οδυνηρό να πάμε να εισπράξουμε τα ¨εκατομμύρια¨ μας.
(βασισμένο σε χρονογράφημα του Παύλου Νιρβάνα για την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 1927)
Η περιπαικτική διάθεση και το χιούμορ ήταν διάχυτο εκείνες τις εποχές, και αποτελούσε βασικό στοιχείο άμυνας στις καθημερινές κακοτοπιές.