Όταν τα οικονομικά δεν βγαίνουνε, η Ανδρομάχη παραιτείται

Σάββατο 23 Μαρτίου πήγα για πολλοστή φορά μέσα στο μήνα στο μηχάνημα ΑΤΜ να τραβήξω χρήματα. Διαπίστωσα με έκπληξη ότι η σύνταξη είχε ήδη μπει! Έτσι όπως πάμε με την ακρίβεια –τα κρεμμύδια 1.89 στη λαϊκή- σε λίγο θα βλέπουμε τη σύνταξη να μπαίνει από τις 15 του μήνα!

Ας είναι, βρήκα «παρηγοριά» σε ένα κείμενο της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ 1923. Το αναμεταδίδω μπας και αμβλύνουμε λίγο και τις δικές σας τραυματικές εμπειρίες...

Ραγδαίες παραιτήσεις μικρών χαριτωμένων νοικοκυρών διαπιστώνονται τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα.

Πρόκειται για τις φτωχές νοικοκυροπούλες της μικροαστικής τάξης, των οποίων οι σύζυγοι έχουν την ανακουφιστική συνήθεια να παραδίνουν ένα ορισμένο ποσό από το βδομαδιάτικο μισθό τους για τα «έξοδα του σπιτιού», και οι οποίες τώρα τελευταία δεν τα βγάζουν πέρα «με την ακρίβεια της ζωής»...

-Αγησίλαε, τα λεφτά μου τελείωσαν! Αύριο δεν έχω να ψωνίσω!
-Τι λες Ανδρομάχη; Αλλά εσύ μου έγινες τέρας σπατάλης! Προχθές ακόμα δεν σου έκανα νέα αύξηση; Και παρουσιάζεσαι πάλι με ελλείμματα; ΦΡΙΚΗ!
-Ιδού ο λογαριασμός Αγησίλαε! Όλα γραμμένα με το νι και με το σίγμα. Διάβασέ το σε παρακαλώ.
-Σου είπα επανειλημμένα, Ανδρομάχη, πως αποστρέφομαι τα μικρά αυτά χαρτάκια, στη σύνταξη των οποίων επιμένεις να σπαταλάς τον πολύτιμο χρόνο σου, λες και δεν φτάνουν οι άλλες οικογενειακές σπατάλες.
»Τι να τα κάνω τα χαρτάκια αυτά. Είμαι σίγουρος πως όλα τα κονδύλια είναι εν τάξει, όλες οι αθροίσεις σωστές, όλα τέλος πάντων είναι υπόδειγμα λογιστικής ακρίβειας.
»Αλλά αυτό δεν με ωφελεί σε τίποτα, εφόσον και ο λύκος, κατά την παροιμία, τρώει από τα μετρημένα!

-Με υποπτεύεσαι, λοιπόν, Αγησίλαε; Αυτό παραείναι φρικτό!
-Δεν σε υποπτεύομαι, Ανδρομάχη, απλά ανέφερα την παροιμία. Πρέπει όμως να εννοήσεις και εσύ, ότι τα μέσα μας δεν μας επιτρέπουν να ξοδεύουμε περισσότερα. Προσπάθησε να κάνεις οικονομίες.
Ακριβώς στο σημείο αυτό η Ανδρομάχη –και κατ΄ επέκταση όλες οι Ανδρομάχες της πόλης- καταλαμβάνεται από κρίση δακρύων.
-Εγώ παραιτούμαι! Θα μου κάνεις μεγάλη χάρη να αναλάβεις μόνο σου τα έξοδα του σπιτιού, παίρνοντας πάνω σου την όλη διαχείριση. Εγώ δεν αντέχω πλέον. Το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Δεν κοιμάμαι νύχτες ολόκληρες να σκέφτομαι πως θα τα βγάλω πέρα. Μόνο ο μπακάλης μου πήρε χτες εξήντα δραχμές! Δεν αντέχω άλλο, θα αρρωστήσω!
-Μην επιμένεις, σε παρακαλώ, Ανδρομάχη. Αντιλαμβάνεσαι πως δεν είμαι σε θέση να αναλάβω και τέτοιες φροντίδες. Δεν υπάρχει λόγος να θυμώνεις με μια απλή παρατήρηση που σου έκανα.
-Αδύνατον, αδύνατον, παραιτούμαι! Από αύριο θα φροντίζεις εσύ για όλα. Τελείωσε!

Και οι παραιτήσεις πέφτουν βροχή. Τώρα αν δεν γίνονται δεκτές, και εάν η Ανδρομάχη παρακαλείται να εξακολουθήσει προσφέρουσα τις υπηρεσίες της με την προσθήκη ενός είκοσιπεντάδραχμου στον οικογενειακό προϋπολογισμό, αυτό είναι άλλο ζήτημα...

Το ζήτημα με λίγα λόγια είναι, πως έτσι και τολμήσουμε να αναλάβουμε μόνοι μας την διαχείριση, είμαστε χαμένοι...
Άστα να πάνε κουμπάρε!

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς