Ηλίας Χατζηγεωργίου: Η αναγνώριση του εναλλακτικού χορού ως ολυμπιακoύ αθλήματος, η τοξικότητα και ο Μάικλ Τζάκσον

Eίμαι τελείως σκράπας στα αθλητικά αλλά, ως γνήσιο τέκνο της Ελλάδας, παθιάζομαι με οτιδήποτε αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από παιδί, τα κατορθώματα της ελληνικής αποστολής μού έμοιαζαν άφταστα. Οι Ολυμπιονίκες μας έγιναν οι πρώτοι υπερήρωές μου και παραμένουν εκεί, καρφωμένοι στην πρώτη θέση του προσωπικού μου βάθρου. Φέτος ο χορός breakdance περιλαμβάνεται ως ολυμπιακό άθλημα στους επερχόμενους Αγώνες στο Παρίσι.

Και με σκοπό να τιμηθεί το breakdance, το προηγούμενο διάστημα πραγματοποιήθηκε μια σειρά από παραστάσεις που συνόδευσαν την Ολυμπιακή Φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία στην Αθήνα. Η πρεσβεία της Γαλλίας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, σε συνεργασία με το Flux Laboratory, παρουσίασαν το «The Olympic Cypher», μια χορευτική περφόρμανς σε σύλληψη, χορογραφία και καλλιτεχνική επιμέλεια του Ηλία Χατζηγεωργίου. Γιατί, ποιος καταλληλότερος από εκείνον;

Πρώτη φορά breaker
Η πρώτη ώθηση στον χορό ήρθε από τον Μάικλ Τζάκσον, τα βιντεοκλίπ του MTV και τον ξάδερφό του, που είναι κι εκείνος χορευτής. Ο Χατζηγεωργίου μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου όλοι αγαπούσαν την τέχνη, το θέατρο, τον χορό.



Ο αδελφός του, που έζησε την εφηβεία του στα 80s, ήταν ο πρώτος δάσκαλός του στο breakdance και τo waving, όταν ο Ηλίας έμπαινε στη δική του προεφηβεία στα 90s. Σήμερα είναι χορευτής, δάσκαλος χορού τα τελευταία 20 χρόνια και μέλος της ομάδας σύγχρονου χορού Aerites από το 2009. Διατέλεσε καλλιτεχνικός σύμβουλος χορού στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και είναι υπεύθυνος για sold out παραστάσεις όπως οι «Fixation In Duo» και «A Bounce 4 Men» - η δεύτερη, του εξομολογούμαι, μου άλλαξε τη ζωή.

«Στο “A Bounce 4 Men” μιλώ για την αρρενωπότητα, τοξική και μη. Ποια είναι τα μοτίβα μιας ταυτότητας; Για πόσο η υπηρέτηση ενός φορεμένου από την κοινωνία ρόλου θα σκεπάζει την ανάγκη για αγάπη, τρυφερότητα, επαφή, αποδοχή του φόβου, του πόνου και πολλά ακόμη; Τοξική δεν είναι η αρρενωπότητα αλλά η κοινωνία (κοινότητα - οικογένεια - χώρα - εκκλησία - μάνα - πατέρας κ.λπ.) που την ορίζει», εξηγεί. Και πώς σχετίζεται ο χορός με όλα αυτά; «Ο χορός θέτει σε διαπραγμάτευση το σώμα, το άγγιγμα και την επαφή. Σε κάνει υπεύθυνο για τον εαυτό σου αλλά και για τους άλλους. Το τεστ είναι καθημερινό.



Ο χορός εξυψώνει αλλά και αποκαθηλώνει το Εγώ, δυναμώνει αλλά και ευαισθητοποιεί το σώμα και το πνεύμα. Στον χορό η ύπαρξη, τόσο η δική σου όσο και του άλλου, επιβεβαιώνεται. Δεν είναι εύκολο να χορεύεις και να μη σέβεσαι την ύπαρξη. Αυτά βέβαια τα λέω εγώ. Κανένα είδος τέχνης δεν σε αλλάζει αν δεν το θες εσύ. Προσωπικά, εδώ και πολλά χρόνια εργάζομαι με τον εαυτό μου και σκέφτομαι πολύ για τα όριά μου, τις προ-εγκατεστημένες δυσλειτουργικές πεποιθήσεις μου και τη σχέση μου με τον Αλλο», μου λέει.

Οσο για την 30λεπτη περφόρμανς «The Olympic Cypher», «δημιουργήσαμε μια παράσταση που μιλά για τους καθημερινούς πρωταθλητές. Για εμάς. Ανοίξαμε τον κύκλο σε πόλεις ανά την Ελλάδα και καλέσαμε τον κόσμο να μοιραστεί μαζί μας τον χώρο και τον χορό. Με μια ομάδα από εκπληκτικούς επαγγελματίες χορευτές, σε μουσική του Αλέξη Φάλαντα, χτίσαμε μια δυναμική παράσταση γεμάτη ευαισθησία και αγάπη. Ο κόσμος ήρθε, μας είδε και χορέψαμε μαζί». Εχοντας παρακολουθήσει τις πρόβες, πάντως, επιβεβαιώνω πως επρόκειτο για ένα μοναδικό θέαμα. Οι κινήσεις και η μουσική γίνονταν ένα με τρόπο αβίαστο και η συνεργασία Χατζηγεωργίου - Φάλαντα αποδείχτηκε άκρως αρμονική.

«Η γνωριμία με τον Αλέξη ήταν απροσδόκητη και έγινε σε ένα απρόσμενο σημείο, όπου θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην έχουμε ανταλλάξει κουβέντα. Ενας τρομερός έμπορος μπουγάτσας μάς ενημέρωσε ότι είμαστε και οι δύο καλλιτέχνες και ως άγνωστοι πιάσαμε μια κουβέντα που γρήγορα οδήγησε σε ανταλλαγή απόψεων, η οποία ακόμα πιο γρήγορα μετατράπηκε σε συνεργασία», περιγράφει.

Πιτσιρικάς, αλήθεια, θα πίστευε ποτέ ότι κάποτε το breakdance θα αποκτούσε ολυμπιακό χαρακτήρα; «Οχι, δεν είχα φανταστεί ότι θα γινόταν ποτέ ολυμπιακό άθλημα, όμως ήδη παρακολουθούσα πόση περισσότερη προβολή έχει σήμερα και πόσο πιο περίτεχνοι είναι οι σημερινοί breakers από εκείνους της εποχής που ξεκίνησα. Χαίρομαι που ένα είδος χορού φτάνει σε αυτό το επίπεδο αναγνώρισης και γίνεται αντίληψη της αθλητικότητας των χορευτών, είμαι όμως και σκεπτικός για το κατά πόσο θα διατηρήσει την καλλιτεχνική του πλευρά και την προσωπικότητα στην κίνηση από τον χορευτή - για εμένα αυτά είναι τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του breaking.

Ανοίγει ένας νέος και δημιουργικός διάλογος λοιπόν». Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση με τον συγκεκριμένο χορό; «Μια κοινή παρανόηση είναι ότι το break ονομάζεται έτσι επειδή οι χορευτές “σπάνε” το σώμα τους ή “κόβουν” την κίνηση. Προέρχεται, όμως, από τα breaks της funky κυρίως μουσικής, όταν ο τραγουδιστής σταματά να τραγουδά και οι μουσικοί αυτοσχεδιάζουν. Εκείνοι που χόρευαν τα breaks ονομάστηκαν breakdancers. Τόσο απλά!».

Η ομάδα του αποτελείται από ένα σύνολο εξαιρετικών χορευτών που δίνουν την ψυχή τους σε κάθε εμφάνιση. Μεταδοτικός, νεανικός, ανεκτικός και πάνω από όλα πρόθυμος, ο Ηλίας είναι ο αγαπημένος τους «δάσκαλος». Πώς βλέπει τη νέα γενιά καλλιτεχνών; «Δεν έχω να πω πολλά. Είναι πολύ μπροστά. Δεν τους προλαβαίνεις. Εχουν λυμένα θέματα που εμείς κουβαλάμε χρόνια και απασχολούνται από ζητήματα που εμείς δεν φανταζόμασταν ότι υπάρχουν.

Με στενοχωρεί που στην Ελλάδα σκέφτονται τόσο πολύ το οικονομικό τους μέλλον από τώρα, αλλά από την άλλη, γιατί όχι; Με φοβίζει όμως που ακόμα υπάρχει βία μεταξύ τους. Εκνευρίζομαι που δεν κάναμε τον κόσμο καλύτερο γι’ αυτούς». Υπάρχει πιθανότητα να τον δούμε και προπονητή κάποιας ολυμπιακής ομάδας στο μέλλον; «Νομίζω ότι υπάρχουν πολύ πιο εξειδικευμένοι χορευτές επάνω στο break που θα το κάνουν εκπληκτικά. Εγώ αγαπώ να κάνω παραστάσεις». Κι εμείς αυτό αγαπάμε σε εκείνον.