Εγκλήματα που συγκλόνισαν: Φόνος στο χοιροστάσιο

Το πώς η σχέση ενός ζευγαριού που ξεκινά με όνειρα την κοινή ζωή του και καταλήγει σε τόσο ακραία φονικά ήταν πάντα ένα από τα θέματα που συντάρασσαν την ελληνική κοινή γνώμη. Πόσο μάλλον όταν το έγκλημα είχε θύτη τη σύζυγο και θύμα τον άνδρα της, κάτι που έτσι κι αλλιώς προκαλεί έντονα συναισθήματα και ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια για όσα οδήγησαν στο αποτρόπαιο φονικό.

Πρόκειται για ένα από τα εγκλήματα που παρουσιάζονται στο βιβλίο «100 εγκλήματα στην Ελλάδα» που έχει κυκλοφορήσει μαζί με το ΘΕΜΑ της Κυριακής.

Στην υπόθεση που έμεινε στην Ιστορία ως «ο φόνος στο χοιροστάσιο» εμπλέκονται δύο άτομα. Ο 37χρονος Χρήστος Κοντός, με καταγωγή από προσφυγική οικογένεια και τόπο διαμονής το χωριό Σταυρός Φαρσάλων και η σύζυγός του, η 26χρονη Κατερίνα Κοντού, η οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας εκείνη την εποχή, είχε παντρευτεί τον Κοντό επειδή τον είχε υποχρεώσει ο πατέρας του γιατί είχε αφήσει έγκυο την Κατερίνα. Η συνθήκη αυτή δεν ήταν καθόλου καλή αρχή για το ζευγάρι, καθώς έγινε μετά από εξαναγκασμό, ενώ από τις πρώτες κιόλας ημέρες άρχισαν οι καβγάδες και οι προστριβές. Η γυναίκα διαμαρτυρόταν ότι ο σύζυγός της ήταν βίαιος και μέθυσος και συχνά τη χτυπούσε με βιαιότητα. Από την άλλη, οι συγγενείς του Χρήστου Κοντού υποστήριζαν ότι η Κατερίνα τον απατούσε και τον πίεζε να της γράψει την περιουσία του. Όπως και να ’χει, πάντως, το ζευγάρι είχε τεράστια προβλήματα, τα οποία μεγάλωσαν μετά την απόκτηση τριών παιδιών, δυο αγοριών και ενός κοριτσιού, επτά, τεσσάρων και έξι ετών, την εποχή που έγινε το φονικό. Αρκετά χρόνια πριν, το 1975, και όσο ζούσαν ακόμα στο χωριό Παλληκαριά, η Κοντού είχε και πάλι αποπειραθεί να σκοτώσει τον άντρα της στον ύπνο του με ένα τσεκούρι. Στη δίκη που έγινε λίγο μετά, καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών, αν και με αναστολή, καθώς το δικαστήριο της αναγνώρισε ότι βρισκόταν σε κατάσταση σύγχυσης. Έναν χρόνο μετά, το ζευγάρι κάνει μία προσπάθεια να αλλάξει ζωή και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Από το 1978 ξεκινούν να ζουν σε μία αποθήκη δίπλα στο χοιροστάσιο στην Παλλήνη, όπου και οι δύο είχαν πιάσει δουλειά. Όπως ανέφερε στην κατάθεσή του αργότερα ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, η αμοιβή ήταν ικανοποιητική για τα δεδομένα της εποχής και αρχικά είχαν ηρεμήσει, όμως σύντομα ξεκίνησαν και πάλι οι έντονοι καβγάδες. Ο ίδιος υποστήριξε ότι το θύμα μεθούσε διαρκώς και επιστρέφοντας στο σπίτι έδερνε αλύπητα τη σύζυγό του.

Το ποτήρι πάντως φαίνεται να ξεχείλισε στις 25 Μαρτίου του 1979, όταν για άλλη μία φορά ο Κοντός επέστρεψε μεθυσμένος στο σπίτι και ξέσπασε πάνω στη γυναίκα του, η οποία αρνήθηκε να του φέρει κι άλλο κρασί. Ο Κοντός, σύμφωνα με την απολογία της συζύγου του, τη χτύπησε με έναν συρμάτινο βούρδουλα. Λίγο αργότερα βγαίνουν να ταΐσουν τα ζώα, όπου και πάλι έγινε ένας έντονος καβγάς, με τον Κοντό να απειλεί να τη σκοτώσει με ένα μαχαίρι.

Ξαφνικά η Κοντού με έναν μεγάλο σωλήνα χτύπησε τον άνδρα της δύο φορές στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να ζαλιστεί και να κατρακυλήσει στη σκάλα. Η Κοντού δεν σταμάτησε εκεί, αλλά συνέχισε να τον χτυπά, τουλάχιστον τέσσερις φορές, αποτελειώνοντάς τον. «Τον χτυπούσα μέχρι να ξεψυχήσει», είπε η ίδια αργότερα στην κατάθεσή της, συμπληρώνοντας: «με σκότωνε κάθε μέρα...». Όμως δεν έμεινε εκεί. Με περισσή ψυχραιμία έδεσε τον άνδρα της με ένα σχοινί και με μεγάλη προσπάθεια (καθώς ο Κοντός ήταν σωματώδης και βαρύς) τον έσυρε μέχρι το σημείο που έκαιγαν τα σκουπίδια. Εκεί τον περιέλουσε με βενζίνη και έβαλε φωτιά. Όμως το άψυχο σώμα δεν κάηκε εντελώς και έτσι αφού τον κάλυψε με ξύλα, του έριξε έξτρα βενζίνη και έβαλε και πάλι φωτιά. Ο νεκρός άνδρας απανθρακώθηκε και η Κοντού, αφού έβαλε το καμένο κεφάλι του σε μία σακούλα μαζί με τα κόκαλά του που δεν είχαν καεί, τα έριξε στον βόθρο όπου πήγαιναν και τα περιττώματα των γουρουνιών. Στο ίδιο σημείο πέταξε και διάφορα ρούχα του θύματος, αλλά και σεντόνια και μαξιλαροθήκες με τις οποίες είχε σκουπίσει τα αίματα.

Η απουσία του άνδρα της έγινε αντιληπτή πρώτα από τα δύο αδέλφια του, τα οποία άρχισαν να τον αναζητούν, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Η υπόθεση άρχισε να παίρνει άλλη τροπή όταν στις 24 Απριλίου του 1979, μέσα στα λύματα του χοιροστασίου, βρέθηκε ένα οστό που έμοιαζε να προέρχεται από ανθρώπινο μηρό. Εκτός από το μεγάλο κόκαλο και κάποιες κηλίδες αίματος, μία ακόμα αποκάλυψη ήρθε να «δέσει» την υπόθεση. Σε έναν βόθρο με λύματα του χοιροστασίου βρέθηκαν οι σακούλες με τα ρούχα του θύματος. Μετά από αυτό, όλες οι υποψίες για την εξαφάνιση του Χρήστου Κοντού πέφτουν πάνω στη σύζυγό του, η οποία, αν και στην αρχή υποστήριζε ότι ο μέθυσος άνδρας της εγκατέλειψε την ίδια και τα παιδιά τους φεύγοντας με δύο κακοποιούς, μετά από σκληρή ανάκριση τελικά «έσπασε» και αποκάλυψε το αποτρόπαιο έγκλημα. Οι εφημερίδες έδωσαν μεγάλη έκταση στην κάλυψη της υπόθεσης, αποκαλύπτοντας, μεταξύ άλλων, ότι η δολοφονία έγινε μπροστά στα μάτια της μικρής κόρης τους. Και, όπως έγραψαν χαρακτηριστικά, η δολοφόνος είχε δηλώσει στους άναυδους αστυνομικούς «Στάχτη έπρεπε να γίνει και στάχτη έγινε».

Η δίκη πραγματοποιήθηκε στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο της Αθήνας στις 15 Φεβρουαρίου του 1980. Η εικόνα της φόνισσας στο εδώλιο του κατηγορουμένου κρατώντας στα χέρια της ένα μωρό μόλις 3 μηνών προκάλεσε αίσθηση, αν και τα αδέλφια του θύματος είχαν εκφράσει αμφιβολίες αν επρόκειτο για παιδί του Χρήστου Κοντού. Οι μάρτυρες κατηγορίας, κυρίως τα αδέλφια του, υποστήριξαν ότι το έγκλημα το έκανε με καθαρό μυαλό και σχέδιο, ενώ υποστήριξαν ότι ο Κοντός είχε κάνει τα πάντα για την οικογένειά του. Όμως οι περισσότεροι μάρτυρες έριχναν μεγάλο βάρος για όσα έγιναν στον μέθυσο Κοντό, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα βίαιος απέναντι στη γυναίκα του. Στην επεισοδιακή της απολογία, η δολοφόνος υποστήριξε ότι η ζωή της ήταν μία κόλαση, ότι ο άνδρας της ήταν συνεχώς μεθυσμένος και τη χτυπούσε αλύπητα ακόμα και μπροστά στα παιδιά τους. Ο εισαγγελέας πάντως δεν έδειξε να πείθεται από την αφήγηση της φόνισσας και ζήτησε να καταδικαστεί σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι είναι μία ψυχρή γυναίκα. Το δικαστήριο την έκρινε ένοχη για ανθρωποκτονία από πρόθεση και την καταδίκασε σε ισόβια.

Εγκλήματα που συγκλόνισαν

Η «δράκαινα» της Μάνης, η πρώτη Ελληνίδα serial killer

Ζάκυνθος, 1958: Η 19χρονη «φαρμακεύτρια» που σκότωσε πατέρα και αδερφό με προτροπή του παππού της