Η νύφη του Θερμαϊκού και πόλη του Αγίου Δημητρίου έβαλε τα γιορτινά της, και ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους επισκέπτες της Έκθεσης
Θωμάς Σιταράς
«Είναι πόλεις που κρύβουν και κρύβονται· είναι πόλεις που θέλεις να τις ανακαλύψεις και να τις κάνεις δικές σου. Είναι, όμως, και πόλεις -μπορεί και να’ ναι οι ίδιες, ταυτόχρονα- που δεν ξέρεις πώς να τις αφομοιώσεις· που δεν ξέρεις πώς να τις καταλάβεις. Η Θεσσαλονίκη είναι μία απ’ αυτές. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έρωτα. Κι όλες, φυσικά, τις ανυπέρβλητες αντιφάσεις του».
Αυτά και παρόμοια γραφόντουσαν πάντα για την όμορφη Θεσσαλονίκη και δεν θα διανοούμουν ν’ αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Ο ίδιος έγραφα πριν 15 χρόνια:
«Είναι δύσκολο για έναν Δυτικό-Ευρωπαίο να καταλάβει πώς, με χαμηλό, συγκριτικά, εισόδημα, γεμίζουμε τόσο συχνά τις ταβέρνες, τα εστιατόρια, τα ποικιλώνυμα κέντρα. Δεν πιστεύει στα μάτια του όταν διαπιστώνει την κυκλοφοριακή συμφόρηση τις νυχτερινές, γι' αυτόν, ώρες στις μεγάλες λεωφόρους και τις συνοικίες. Αυτομάτως αναρωτιέται: Μα καλά, πως θα πάνε αύριο να δουλέψουν; Άντε να του εξηγήσεις τη δική μας κλίμακα αξιολόγησης των πραγμάτων.
Κλείσιμο
Αν έρθει όμως και μείνει λίγο καιρό κοντά μας, αρχίζει και του αρέσει. Γοητεύεται από αυτή την ιδιόρρυθμη δίψα για ζωή, για συνεύρεση, απ' αυτή τη λιγάκι "έξω καρδιά και καλή παρέα" θεωρία. Τη συγκρίνει με τα δικά του, αυστηρά και πειθαρχημένα πρότυπα, τις δικές του κλίμακες αξιολόγησης και ζηλεύει… Ζηλεύει πολύ!».
Πιστεύω ότι η Θεσσαλονίκη έχει πετύχει με μοναδικό, τελείως δικό της τρόπο, μια απίθανη συνένωση ευρωπαϊκής κι ανατολίτικης σκέψης και τρόπου θεώρησης των πραγμάτων και αντίστοιχης συμπεριφοράς, που δεν επιδιώκει να κατασταλάξει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά κινείται στα καπρίτσια του ... Βαρδάρη.
Ας έρθουμε όμως στα της Έκθεσης:
Πάρτε, αγαπητοί φίλοι, μια μικρή γεύση από την αθηναϊκή εφημερίδα «Έθνος», που το 1936 με αφορμή τα εγκαίνια της Έκθεσης, και σίγουρα με κάποια δόση ζήλειας και πολλά υπονοούμενα, έγραφε μεταξύ άλλων:
«...Όπως και αν έχει όμως το πράγμα, η Θεσσαλονίκη υψώνεται, υπερυψώνεται και πλαταίνει. Καλλύνεται, ανανεούται και τιμάται από επισκέψεις υπουργών, και κάθε τέτοια μάλιστα εποχή και από παρουσίες πολιτικών αρχηγών και πρωθυπουργών.
Ενθυμούμαι πολλές τέτοιες επίσημες επισκέψεις. Ξεχυνόντουσαν οι ¨μεγάλοι άνδρες¨ της Ελλάδας παντού, μελετώντας όλα τα ζητήματα για δύο λεπτά της ώρας. Ρεκόρ ταχύτητας και επεξεργασίας ζητημάτων. Λάβαρα και σημαίες υψωνόντουσαν επί των επάλξεων των Μακεδόνων.
Ευτυχής πρωτεύουσα μεγάλων γεγονότων, ευτυχείς κάτοικοι, εις τους οποίους ποτέ δεν έλειψε ο πασατέμπος. Μοιραία πόλη εκκόλαψης ιδεών και γεγονότων...
Όλα αυτά, επαγγελίες, προγράμματα, συστήματα, αναβρασμοί, πολιτικές και πολιτειακές κοσμογονίες και σωτηρία της Μακεδονίας, καταποντιζόντουσαν και χανόντουσαν ευθύς ως οι κήρυκές των γύριζαν στην Αθήνα...
Εκεί το παν είναι ήρεμο, γαλάζιο όπως ο ουρανός, και ρόδινο όπως τα βαμμένα μάγουλα των Ατθίδων. Τα πάντα στάζουν ηδονισμούς και αδιαφορία... Όλα είναι ομαλά, ρόδινα και εύρυθμα ως κνήμη δακτυλογράφου Υπουργείου...
Εκεί ούτε πρόσφυγες πεινούν, ούτε η Πατρίδα κινδυνεύει, ούτε είναι ποτέ δυνατόν τα ταμεία να είναι άδεια. Όλα ευημερούν...
Η μόνη ενόχληση είναι αυτή η Θεσσαλονίκη, η πόλις των ανησυχιών, η οποία μια φορά ανέβλυζε μύρα, τα μύρα του Αγίου Δημητρίου της, και τώρα ξεχειλίζει σκοτούρες, φασαρίες, απειλές και ιδεολογίες...
Θεσσαλονίκη! Θεσσαλονίκη!
Όλο φωνάζεις και όλο μιλάς, όλο απειλείς και όλο μας σκοτίζεις! Ανάθεμα στην αδελφή εκείνη του Κάσσανδρου, που σε έκτισε εδώ στον κοχλάζοντα σαν όνομα Θερμαϊκό, από τον οποίον θα νόμιζε κανείς διοχετεύονται σε εσένα οι κοχλασμοί του. Νομίζει κανείς ότι ο κόλπος αυτός σου μετέδωσε το θερμόαιμο του αίματός του.
Δεν σε έκτιζαν λίγο παρακάτω, να σε πνίξει ο Αξιός, και να μη μιλάς διόλου!...»
.
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ!
Σπούδασε τη γλώσσα της επόμενης δεκαετίας στο Ινστιτούτο Θερβάντες, τον επίσημο φορέα του Ισπανικού κράτους που εμπιστεύονται περισσότεροι από 100.000 μαθητές παγκοσμίως.
