Όταν οι γυναίκες διεκδικούσαν το δικαίωμα της εργασίας

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Έντρομο το ανδρικό φύλο βλέπει τις γυναίκες να εισέρχονται δυναμικά στα διάφορα επαγγέλματα, και να καταλαμβάνουν θέσεις που παραδοσιακά μέχρι τότε ήταν δικές τους! Στην εφημερίδα «Φανός» παρακολουθούμε τις αγωνίες τους...



Ο καινούργιος χρόνος βρίσκει και την χώρα μας υπό την κυριαρχία νέων γυναικείων επαγγελμάτων. Επαγγέλματα τα οποία μέχρι σήμερα κρινόντουσαν ότι ανήκουν μόνο στους άνδρες. Θα μιλήσουμε βεβαίως για κάποιες εξειδικευμένους χώρους εργασίας, που ήδη καθιερώθηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική, και άρχισαν να προσαρμόζονται και σε μας.
Έτσι αφού έγινε και σε αυτήν ακόμη την Αγγλία απεργία των αστυφυλάκων, είναι πιθανό να δούμε να αυξάνονται οι περίκομψες πόλισμαν, των οποίων η λεγεώνα αυξάνει στην Αμερική. Η μέχρι τώρα δράση τους κρίνεται θαυμαστή ιδιαίτερα σε ότι αφορά την τάξη κα την καθαριότητα.

Η πόλισμαν –ας την πούμε καλύτερα πολίς-γούμαν, με το μικρό ραβδάκι της, υψούμενο υπέρ την κεφαλή είναι ο νόμος. Και αυτό αρκεί.

Τέτοιος νεωτερισμός συζητιέται και για τα μέρη μας, και να σας πω την αλήθεια πιστεύω ότι για την αγορανομία και για την καθαριότητα, η μύτη και τα μάτια μιας τέτοιας πολίς-γούμαν αξίζουν όσο είκοσι ζεύγη οφθαλμών και ρωθώνων κέρβερων και λακωνικών της εν ισχύει αστυνομίας.



Άλλος νεωτερισμός που μας έρχεται από έξω είναι η εμφάνιση των γυναικών στον θαλάσσιο χώρο. Ιδού λοιπόν η γυναίκα ακτοφύλακας, ότι καλύτερο για την επιμέλεια της τάξης στις ακτές. Είναι δε φυσικό η μία πρόοδος να φέρει την άλλη και αντί βλάσφημων λεμβούχων περίκομψες όσο και νευρώδεις γυναίκες να καταστούν πολυζήτητοι.

Η βαρκαρόλα θα έχει έτσι περισσότερα θέλγητρά, και ο επιβαίνων, ευρισκόμενος μεταξύ των δύο κακών της θάλασσας και της γυναίκας, θα αισθάνεται πιο κοντά στο τρίτο κακό, εκείνο του πυρός.

Πυρ, γυνή, θάλασσα κακά τρία. Αλλά και τα τρία είναι μικρότερα από την εμφάνιση και συμπεριφορά ενός λεμβούχου του παλαιού καιρού.



Από τους πιο ουσιαστικούς νεωτερισμούς φαίνεται να είναι η Ελληνίδα εισπράκτορας του τραμ. Τούτο θα αποτελέσει πρόοδο άξια ιδιαίτερης προσοχής.
Προς το παρόν η πρόοδος θα είναι επ’ ωφελεία της εταιρίας των τραμ, η οποία θα πληρώνει το μισό περίπου των ημερομισθίων, από αυτά που δίνονται στους άρρενες συναδέλφους των.

Η γυνή, το έτερον μας ήμισυ μας, ιδού ότι προσαρμόζεται και εις το ήμισυ του μισθού μας!
Η εργασία όμως –για να πούμε και του στραβού το δίκιο- που παρέχουν αι γυναίκες στα τραμ, είναι απολύτως όμοια προς την ανδρική, αντιμετωπίζει δε καλύτερα την νευρικότητα και την συνήθη δυστροπία του επιβατικού κοινού.



Να σημειώσουμε ακόμα πως η γυναικεία επέμβαση στα ανδρικά έργα επεκτάθηκε και στο χώρο της γραφίδας και της επιστήμης.

Γραμματείς υπουργείων και λογίστριες μελανώνουν τα δάχτυλα, εξαίροντας την ανταύγεια των επιμελώς στιλβωμένων ονύχων τους, τούς οποίους οι άρρενες συνάδελφοί των, βλέπουν σαν γαμψούς οπλισμούς γυπαετών, αρπαζόντων τις σάρκες του προϋπολογισμού του κράτους.

Δημόσια γραφεία και ιδιωτικές επιχειρήσεις εισήχθησαν στην γυναικεία γνώση και φιλοπονία. Λογιώτατες δεσποινίδες κατέκλυσαν τα γραφεία...



Είναι προφανές πως όλα αυτά δεν αυξάνουν τα του οίκου θέλγητρα. Αλλά αυτό φαίνεται να έχει γίνει αδιάφορο. Πήραμε νέους δρόμους, τους οποίους μοιραία πλέον θα ακολουθήσουμε. Ίσως τελικά να μη βλάψει ο νέος επαγγελματικός ανταγωνισμός των δύο φύλων.

Το μόνον όπερ θα μπορούσε κάποιος να ευχηθεί, θα ήταν η κατά το νέο έτος ίδρυση σχολών κεντήματος και καλτσοπλεκτικής για τους άνδρες.
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς