Σιγά-σιγά μπαίνουμε στην περίοδο των πολλών ονομαστικών εορτών –οι ζαχαροπλάστες την υπολογίζουν από την εορτή του Αγίου Σπυρίδωνα και μετά- και έχει ενδιαφέρον να δούμε πως την αντιμετώπιζαν οι πρόγονοί μας την δεκαετία του 1930
Γράφει λοιπόν ένας δημοσιογράφος στο ΕΘΝΟΣ του 1939:
Όταν την παραμονή κάθε μεγάλης γιορτής διαβάζω στα «Κοινωνικά» των εφημερίδων ότι «Ο κ. Κ.Λ. δεν εορτάζει, ούτε δέχεται επισκέψεις» σχηματίζω αμέσως την πεποίθηση πως αυτός ο κύριος «μη εορτάζων» και «μη δεχόμενος επισκέψεις» είναι σοφός άνθρωπος.
Αποφεύγει το οχληρότερο και εκνευριστικό κοινωνικό καθήκον: Το μαρτύριο του εορτάζοντα!...
Όλες αυτές οι εθιμοτυπικές κοσμικές υποχρεώσεις -που σιγά-σιγά έχουν γίνει μέσα μας συνειδητές αγγαρείες- είναι βέβαια πολύ ενοχλητικές. Αλλά αυτή η υπόθεση της ονομαστικής γιορτής παραείναι βρε αδερφέ!
Δεν έχω δει άνθρωπο σε δυσκολότερη θέση από τον εορτάζοντα!
Τον ξαναείδα πάλι χθες και τον λυπήθηκε η ψυχή μου! Στεκότανε στη μέση της συγυρισμένης σάλας του, μεταξύ τουρτών και ανθέων, των οποίων η εμφάνιση και η προέλευση δημιουργούσε μεταξύ τους βουβό συναγωνισμό γαλαντομίας και γούστου –τι αρχοντοχωριάτικη που είναι αυτή η έκθεση των δώρων αλήθεια!- και «εδέχετο επισκέψεις» οπλισμένος με ένα στερεότυπο μειδίαμα προσήνειας και υποχρεωτικότητας, που τον καθιστούσε ζωηρώς γελοίο στα μάτια του ψυχρού θεατή.
Ήταν ντυμένος με σκούρα ρούχα απ’ τις τέσσερεις το απόγευμα, πράγμα που τον έκανε να υποφέρει πολύ από ζέστη. Και η καταφανής δυσφορία του για την όλη κατάσταση –«Χρόνια πολλά», «Να σας ζήση», «Να τον χαιρόσαστε», «Έτη πολλά, κύριε Λ. να χαίρεστε την κυρία» κτλ- του είχε ανεβάσει όλο το αίμα στο κεφάλι.
Βυσσινής την όψιν και κάθιδρος, σκουπιζόμενος διαρκώς μ’ ένα μαντήλι και συνεχώς επι δεκάωρο μειδιών, χωρίς διάλειμμα, δεχόταν χειραψίες και ασπασμούς, πολλοί των οποίων άφηναν και τα κόκκινα ίχνη τους στα πολύπαθη μάγουλά του, και ψιθύριζε στερεοτύπως: «ευχαριστώ πολύ» και «μερσί», λυπούμενος, ίσως, που δεν έχει διεθνοποιηθεί αρκούντως και το «θένκ-γιού» για να μπορεί ν’ αλλάζει συχνότερα τις λέξεις!
Η σάλα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Τυπικές επισκέψεις, φίλοι στενοί και το πανταχού παρόν συγγενολόι! Το χειρότερο κράμα ανθρώπων που μπορεί να τύχη σπίτι σας! Οι τυπικοί επισκέπτες καθόντουσαν παγωμένοι και αμίλητοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Φοβερή αμηχανία για τον εορτάζοντα, που εφ’ όσον είναι υποχρεωμένος κάτι να τους πει και κάπως να τους απασχολήσει, πλησιάζει σπασμωδικός και προσποιημένος, και κάνει διάφορες ερωτήσεις, αναγκαστικά βλακώδεις:
- Λοιπόν, τι άλλα νέα;
- Μερσί, καλά. Σεις τι γίνεσθε;
- Καλά, μερσί!
(Παύσις)
- Χάλασε σήμερα ο καιρός!
- Ναι, είδατε; Άξαφνα άρχισε να φυσάει!
(Παύσις)
- Η μαμά σας τι κάνει;
- Ευχαριστώ καλά.
- Ά! Γιατί πολύν καιρό έχω να την δω.
- Ναι, δε βγαίνει συχνά τώρα τελευταίως!
Ο εορτάζων τρίβει λίγο τα χέρια του σα να τα σαπουνίζει και ψιθυρίζει ηλιθίως:
- Μου επιτρέπετε;
- Παρακαλώ!
Έχει, βλέπετε, και άλλες «υποχρεώσεις». Ζυγώνει στους «θείους». Η «θεία» έχει καταστολιστεί με όλα τα οικογενειακά κειμήλια –σκουλαρίκια, ρολόγια, καδένες, δαχτυλίδια και βραχιόλια- και έχει επί πλέον εορτάσιμο επίσημο ύφος, το οποίον συνίσταται σε πόζα, επιταχυνόμενη δι’ απολύτου αλυγισιάς του σώματος, σουφρώματος των χειλιών και επιμελείας του λεκτικού της!
- Με συγχωρείς, θεία Ευτέρπη, που δεν ήρθα αμέσως…
- Μπα, δεν βαρύνεσαι, παιδί μου! Αστείο πράγμα. Ημείς δεν είμεθα ξένοι και ξεύρουμε ότι έχεις υποχρεώσεις…
Τονίζει το «ξεύρουμε» και υπογραμμίζει ιδιαιτέρως το «βαρύνεσαι» στρέφουσα με τρόπον να δει… αν την ακούνε και δίπλα! Και συνεχίζει:
- Εγώ, δεν μου αρέσει να είμαι ενοχλητική!
Μετά την ονομαστικής απόλυση, ο «εορτάζων» πάει παρακάτω... Και συνεχώς ακούει και επαναλαμβάνει τα ίδια ή παρόμοια, πάντοτε μειδιών, ευχαριστών, τρίβοντας τα χέρια και υποκλινόμενος απαυδισμένος μέχρι βαθειάς νυκτός.
‘Όταν πια και ο τελευταίος φίλος του τού πει αναχωρώντας «και του χρόνου», χτυπάει ξύλο και ξεσπάει επί τέλους:
- Να μη σώσω να είμαι του χρόνου καλλίτερα αν είναι να ξανατραβήξω τα ίδια!
Και όμως το πράγμα είναι τόσο απλό. Δύο αράδες στα «Κοινωνικά»: «Δεν εορτάζει, ούτε δέχεται επισκέψεις»! Και γλυτώσατε!
Φαίνεται λοιπόν, αγαπητές φίλες και φίλοι, πως από τότε είχε αρχίσει, σιγά-σιγά, αυτό που παρατηρούμε και σήμερα: Ένα ¨εγκάρδιο¨ sms και ξεμπερδέψαμε, άντε και μια καρδούλα στο FB!