Γιατί βγήκα γυμνός στη σκηνή

Μια συζήτηση με τον Γιώργο Κιμούλη δεν είναι ποτέ μια απλή κουβέντα από αυτές που τελειώνουν με δυο ερωτήσεις για το τελευταίο έργο και άλλες τρεις για τις τελευταίες αγαπητικές. Δεν είναι καν μια ευκαιρία για να ανακαλύψεις τον βαθύτερο εαυτό του - εξάλλου δεν πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει. Αλλά είναι μια καλή αφορμή για ένα καλοστημένο mind game, για ένα λεκτικό ταξίδι που δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού σταματά, αντίστοιχα γοητευτικό με τη νοσηρότητα των ρόλων που υποδύεται. Μιλάει για τη σχέση του με τις γυναίκες, την πατρική σχέση με την κόρη του και για το θέατρο, μέσα από περίτεχνα σχήματα σάμπως να ξέρει ότι δεν είναι ο ίδιος που βιώνει όλα αυτά αλλά οι άπειρες εκδοχές του πολύτροπου εαυτού του. Σαν το παιδί του Ηρακλείτου που παίζει ζάρια με το ίδιο το σύμπαν, ο Κιμούλης πειραματίζεται διαρκώς αποφεύγοντας τις προκάτ ερωτήσεις και την έτοιμη σκέψη. «Είμαι μια περίεργη μούρη», παραδέχεται εξάλλου στην αρχή της συνέντευξής μας ανοίγοντάς μου τον δρόμο για κάθε είδους τρελή ερώτηση. Αρκεί να μην είναι κυριολεκτική - κάτι που σκοτώνει οποιαδήποτε προσπάθεια να σκηνοθετήσει ακόμη και τη στιγμή της απάντησης, να ζήσει αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως στιγμή της συμβολικής μεταφοράς.



«Το κακό με τον σημερινό άνθρωπο είναι ότι παραείναι κυριολεκτικός. Ζούμε σε έναν αποσυμβολοποιημένο κόσμο που έχει κατακρημνιστεί από την κυριολεξία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τίποτε, ούτε να δούμε - βλέπουμε μόνο αυτό που είναι μπροστά μας, ούτε καν πέρα από τη μύτη μας».

Προβάλλω διστακτικά την πρώτη μου ένσταση επιμένοντας ότι όταν ερωτευόμαστε σκεφτόμαστε μεταφορικά. «Μα γι’ αυτό ακριβώς ΔΕΝ ερωτεύονται οι άνθρωποι. Γιατί είναι εντελώς κυριολεκτικοί», με αποστομώνει. Ο ίδιος πάντως τον έρωτα τον τίμησε με κάθε τρόπο τόσο στη ζωή του όσο και στο θέατρο. Είναι άπειροι οι αστικοί μύθοι για τις μοιραίες σχέσεις με συμπρωταγωνίστριές του, όπως επιβάλλεται σε κάθε άνθρωπο που τολμά να υποδύεται τον Δον Ζουάν και να τον νιώθει στο πετσί του. Τα τελευταία εξώφυλλα που τον ήθελαν να είναι με γνωστή τραγουδίστρια είναι πολλά, αν και ο ίδιος δεν έχει διάθεση να το επιβεβαιώσει - όπως ούτε και να το κρύψει.

Προτιμά να μιλά μέσα από τους ρόλους του επιμένοντας ότι ο Δον Ζουάν που ο ίδιος διασκεύασε και σκηνοθετεί είναι ένας Δον Ζουάν σε απόγνωση, σε κρίσιμη καμπή. Ηλικιωμένος και κουρασμένος απ’ όλες τις προσπάθειες της ζωής του, αποφασίζει να συναντηθεί με όλες τις γυναίκες που έχει «καταστρέψει στη ζωή του», ζητώντας συγχώρεση. Οπως όμως επιμένει ο ίδιος ο Κιμούλης, πρόκειται μάλλον «για ανθρωπολογικό τύπο παρά για πρόσωπο. Ενας μηχανισμός που εκφράζει έναν αρσενικό ολοκληρωτικό λόγο που έχει βαλθεί να ελέγξει τα πάντα. Πρόκειται για ένα κοινωνικοπολιτικό θέμα που μέχρι να αλλάξει τότε θα δούμε να επικρατεί ο εγωισμός. Το μέλλον ανήκει στη γυναίκα αλλά μέχρι αυτό να συμβεί τότε η κοινωνία μας θα διαμορφώνεται βάσει αυτής της άκρως αρσενικής δομής». Ο ίδιος συμφωνεί ότι ταυτίζεται με τον Δον Ζουάν, όπως όλοι οι καλλιτέχνες που κατ’ ουσίαν τελούν ρόλο διαμεσολαβητή για την τέχνη τους. «Ο Δον Ζουάν παλεύει με κάποια υπολείμματα παιδεμού να σώσει την υστεροφημία του ελπίζοντας ότι τελικά έχει αγαπήσει βαθιά μια γυναίκα η οποία ωστόσο είναι νεκρή. Το όνομά της είναι Ελβίρα, που τελικά σημαίνει αλήθεια».



Στο πλευρό του ως θεατρικού Δον Ζουάν, βασισμένου στην εκδοχή του Εντεν φον Χόρβατ, συμπρωταγωνιστούν μια σειρά από γυναίκες με κάποιες από τις οποίες -δεν το αρνείται- μπορεί να τον συνδέει και μια πιο προσωπική σχέση. Εντούτοις, συνεργάζεται με όλες άψογα: Ταμίλα Κουλίεβα, Φαίη Ξυλά, Κατερίνα Γερονικολού, Δήμητρα Παπαδήμα, Παρασκευή Κατσάνη, Αννα Ελενα και Βασιλική Μπισαράκη. Τον ρωτάω αν είναι τρομακτική η συνύπαρξη στη σκηνή με τόσες γυναίκες. «Οχι βέβαια», μου απαντά, «γιατί να είναι;». Επιμένει ότι «οι γυναίκες πρέπει να εκδικηθούν το μέλλον» και ότι πρέπει να πολεμήσουν το ολοκληρωτικό αντρικό σχήμα, το οποίο εν μέρει όμως στηρίζουν. Αυτό που διασώζει το περίκλειστο αυτό σχήμα είναι «η σχέση της μητέρας που δεν έχει ακόμη εκχωρήσει το ποσοστό της ούτε το μοιράζεται με τους τόπους εξουσίας διαμορφώνοντας έναν έξω τόπο».

Τι συμβαίνει όμως με τη σχέση πατέρα και κόρης, την οποία γνωρίζει από πρώτο χέρι καθώς είναι ήδη πατέρας μιας κόρης 18 χρόνων (από τον γάμο του με τη Μαρία Δαμανάκη); «Οσο και να θέλει, σε αυτόν τον τόπο φαντάζει τουρίστας. Μέχρι να αλλάξει αυτός ο αρσενικός ανθρωπολογικός τύπος, ο πατέρας βρίσκεται βυθισμένος σε μια εγωιστικού τύπου ενασχόληση». Επιμένει ότι με το πέρασμα των χρόνων λιγότερα είναι αυτά που τον κινητοποιούν καθώς οι ιδανικοί συνομιλητές