«Αν δεν είχα την κόρη μου θα είχα αυτοκτονήσει»

Μιλάει ανθρώπινα και κατανοητά με μια σπάνια ευαισθησία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους εκείνους που στάθηκαν ανίκανοι να συναντήσουν την ευτυχία στη δόξα, την καταξίωση και το χρήμα, απαντάει χωρίς δισταγμό σε κάθε είδους ερώτηση και -το κυριότερο- μπορεί και χαμογελάει ξανά… 

Οταν ένας άνθρωπος είναι επιτυχημένος σε κάτι το οποίο δεν ήθελε κι όταν η όλη του επιτυχία στάθηκε εμπόδιο απέναντι στα βαθύτερα «θέλω» του, τότε είναι δυστυχισμένος. Κι εγώ δεν πέτυχα αυτά που ήθελα να πετύχω…

Δεν το ξέρω ακριβώς, ακόμη το ψάχνω. Ωστόσο, η φροϊδική σύγκρουση που γίνεται μέσα μου αυτή τη στιγμή μου υπαγορεύει ότι μάλλον έπρεπε να ακολουθήσω άλλα μονοπάτια. Πήγα να κάνω κάτι προσωρινό. Αυτό το προσωρινό μετατράπηκε σε μόνιμο κι όπως λέει ο Σοπενχάουερ, έζησα μια ζωή σε αναμονή. Περιμένοντας να τελειώσει αυτό που κάνω για να ζήσω αυτό που θέλω, κατέληξα να βιώσω μια αβίωτη ζωή… 

Δεν είπα ποτέ ότι είμαι ευτυχισμένος. Και βέβαια όλα αυτά έχουν στενή σχέση με την παιδική μου ηλικία.

Πολλοί ισχυρίζονται πως, όταν είσαι πολύ φτωχός και ξεκινάς να δημιουργείς κάποια πράγματα, αποκτώντας χρήμα και εξουσία γίνεσαι πιο ευτυχισμένος. Για μένα η παραπάνω θεωρία λειτούργησε διαφορετικά. Επειδή ήμουν μέλος μιας πολύ μεγάλης οικογένειας, όταν ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα φορτώθηκα επάνω μου πολλά και αισθανόμουν ότι όφειλα να τους βοηθήσω όλους. Αρα, στη ζωή μου δεν μπορούσα να πειραματιστώ. Επρεπε να ακολουθήσω ένα μονοπάτι σιγουριάς και ασφάλειας κι όχι έναν δρόμο ρίσκου που αναζητούσε ανέκαθεν το υποσυνείδητό μου. Αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να αποτύχω σε αυτό που οι δικοί μου θεωρούσαν επιτυχία. Κι αυτή η αίσθηση που την είχα από μικρό παιδί κάποτε με έπνιξε… 

Οι γονείς μου ήταν δύο πολύ καλοί γονείς, οι οποίοι όμως είχαν επενδύσει επάνω μου όλες τους τις ελπίδες κι αυτό ασυνείδητα λειτουργεί αρνητικά στην ψυχολογία ενός παιδιού. Οταν κάνεις ένα παιδί, είναι πολύ σημαντικό να του υποδείξεις δρόμους ευτυχίας μακριά από την επαγγελματική καταξίωση. Κάτι που χρόνια τώρα επαναλαμβάνω στην κόρη μου. Πως η ευτυχία δεν έρχεται ούτε μέσα από την επαγγελματική επιτυχία ούτε με τα πολλά λεφτά. Ερχεται όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Οταν η συνείδηση και οι ορμές σου βρίσκονται πολύ κοντά στον ορθολογισμό σου κι όχι σε μια συνεχή διαπάλη. Η συνεχής διαπάλη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον πανικό, την κατάθλιψη και τον τρόμο…

Στα εφηβικά μου χρόνια ήμουν καλά. Ημουν στην ΑΣΟΕΕ, ανήκα σε αριστερές οργανώσεις, ήθελα να αλλάξω τον κόσμο και ζούσα γι’ αυτό τον σκοπό. Γι’ αυτό κι όταν ξεκίνησα ως δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» πίστευα ότι αυτό ήταν κάτι προσωρινό και πως θα έκανα άλλα πράγματα στη ζωή μου. Και ξαφνικά, αυτό που θεωρούσα δεύτερο, έγινε πρώτο και κυριάρχησε επάνω μου, συνοδευόμενο από έναν ολόκληρο κόσμο που κρεμόταν από εμένα και με εμπόδιζε να αλλάξω κατεύθυνση. Πολλές φορές, όταν ήμουν διευθυντής στο MEGA, στον ANT1 και στον ΣΚΑΪ, σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα. Δεν το έκανα για τους άλλους… 

Οχι πάντα. Ασχολήθηκα τόσο πολύ με τη δουλειά μου για να μπορέσω να αντιμετωπίσω το τέρας της κατάθλιψης. Χωρίς υπερβολές, δούλευα 20 ώρες το 24ωρο, απλώς για να μη σκέφτομαι. Και οι πρωτιές με αποπροσανατόλιζαν, ξεγελούσαν το τέρας που κρυβόταν μέσα μου. Ετσι μασκάρευα την κατάθλιψή μου… Γι’ αυτό πέτυχα. 

Σημάδια του πρέπει να προϋπήρχαν διότι πάντα ήμουν ένα θλιμμένο παιδί, ένας θλιμμένος άνθρωπος. Ακόμη και στο δημοτικό ήμουν ένα στεναχωρημένο παιδί. Ενα παιδί που ποτέ δεν χαμογελούσε στις φωτογραφίες. Οσο μεγάλωνα και συνειδητοποιούσα ότι έπρεπε να γίνουν αλλαγές σ’ αυτόν τον κόσμο έγινε το μεγάλο άλμα: η ενασχόλησή μου με την πολιτική με κρατούσε υγιή. Τη στιγμή που άρχισα να απομακρύνομαι από αυτήν, το «τέρας» βρήκε κενό και τρύπωσε μέσα μου με απίστευτη ευκολία. 

Γύρω στα 25 μου άρχισα στα καλά καθούμενα να παθαίνω κρίσεις πανικού. Νόμιζα ότι πάθαινα έμφραγμα, εγκεφαλικό, καρδιά. Οτι πέθαινα. Με τον καιρό τα παραπάνω συμπτώματα αυξήθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα πλέον να το ελέγξω. Το «τέρας» ήταν μόνιμα δίπλα μου, αγκαλιά μου. Για να γλιτώσω κάπνιζα και έπινα πολύ, κάτι που με οδηγούσε σε έναν φαύλο κύκλο. Εχασα δέκα ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου διότι, φοβούμενος τι θα πει ο κόσμος, αρνιόμουν πεισματικά να πάω σε έναν γιατρό και να του μιλήσω για το πρόβλημά μου. Εάν πήγαινα τη στιγμή που έπρεπε και ακολουθούσα την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, σήμερα θα ήμουν δέκα χρόνια νεότερος…  

Βεβαίως. Και δεν το έκανα γιατί υπήρχε η κόρη μου. Φανταστείτε ότι σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω την περίοδο που ήμουν ο πιο ακριβοπληρωμένος δημοσιογράφος φέρνοντας στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ τηλεθεάσεις που άγγιζαν το 50%. Οταν οι άλλοι με αποκαλούσαν «παντοδύναμο διευθυντή ειδήσεων», εγώ κλεινόμουν μόνος σε ένα δωμάτιο και έκλαιγα. Δεν ήμουν τίποτε άλλο παρά ένα αδύναμο ανθρωπάκι που σκεφτόταν τρόπους για να τελειώσει… 

Μου χάρισε δημιουργικότητα και το πάθος για το γράψιμο και το διάβασμα. Για να μπορέσω να βάλω όλο αυτό το χάος σε μια τάξη διάβασα πάρα πολύ ψυχολογία και φιλοσοφία, αποτυπώνοντάς το στη συνέχεια σε μια κόλλα χαρτί. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι το βιβλίο μου θα βοηθήσει όχι μόνο τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη αλλά και εκείνους που απειλούνται από αυτήν. Και, δυστυχώς, είναι πολλοί. 

Βεβαίως. Ζω συνεχώς με τον φόβο ότι μπορεί να επανέλθει. Ωστόσο, το έχω βάλει σε μια τάξη και μπορώ πλέον να το κουμαντάρω. 

Αυτό ακριβώς εξηγώ τόση ώρα (γέλια). Αρχιερέας του lifestyle έγινα όταν ήρθα στο STAR και έπρεπε να είμαι καλός και σ’ αυτή τη δουλειά. Το κανάλι αυτό ήταν ένα κανάλι χωρίς ταυτότητα την οποία έπρεπε να αποκτήσει. Και θα σας πω ότι το STAR αποτελεί σήμερα το μοναδικό κανάλι που έχει ταυτότητα!

Ακόμη και τώρα έρχομαι. Και η διέξοδος είναι να φύγω και να πάω σε ένα άλλο κανάλι. Ωστόσο, παρά τις προτάσεις που έχω από την αγορά, με περισσότερα χρήματα, δεν πρόκειται ποτέ να πουλήσω τους μετόχους του STAR, διότι μου φέρθηκαν πάρα πολύ καλά. Δεν θα πουλήσω ποτέ τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ο οποίος μου φέρθηκε τόσο έντιμα και καθαρά σε όλη την περίοδο του προβλήματός μου. Τέλος. 

Απολύτως καμία και προκαλώ όποιον δημοσιογράφο θέλει να ανοίξουμε τους λογαριασμούς μας κι αν εγώ έχω περισσότερα χρήματα από εκείνον να ανταλλάξουμε τις περιουσίες μας. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσα λίγα χρήματα έχω. Ημουν τρομερά σπάταλος κι αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να επιβιώσω χωρίς τη δουλειά μου. 

Κι εγώ τους απαντώ ότι είμαι ένας αβόλευτος άνθρωπος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα και να βρεθεί στον δρόμο. 

Διότι πιστεύω ότι είναι ένα λαϊκίστικο συνονθύλευμα που θα πάει πίσω τη χώρα και την Αριστερά. Παρότι εκτιμώ τον Αλέξη, πιστεύω πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα στις εκλογές, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για όλους μας. 

Βουλιάξαμε! Ελάτε να πετάξουμε όλοι μαζί τ’ απόνερα!

Εάν δεν γίνουν βαθιές τομές στον δημόσιο τομέα κι εάν δεν παταχθεί η φοροδιαφυγή, τότε θα ζήσουμε όλοι μας μαρτυρικές στιγμές.

Οτι θα αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κρίση που έχει αντιμετωπίσει ποτέ και πως θα γίνουν πράγματα που δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε... Εάν η πτώση της διαφήμισης συνεχίσει με αυτό τον ρυθμό, τότε το τέλος όλων των καναλιών είναι σχεδόν βέβαιο…  

Κανέναν. Είναι όλοι τους ανίκανοι, αμόρφωτοι, άχρηστοι και αδιάβαστοι ακόμη και για το δελτίο του STAR…