Από την Οδησσό στα πέρατα του κόσμου…

Ποιος είναι ο πρόσφυγας που παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης ξεκίνησε από την Οδησσό για να φτάσει στη Ρουμανία και την Πολωνία και από εκεί στην Ιταλία, στην Ελβετία, στη Νέα Υόρκη και το Μπουένος Αϊρες. Η συνεργασία του με Ελληνες εφοπλιστές και η δημιουργία ενός κολοσσού που σήμερα διαχειρίζεται πάνω από 1.000 πλοία και απασχολεί 25.000 ναυτικούς   

Ετος 1880. Στην τότε τσαρική Ρωσία στην πόλη Νοβοτσερκάσκ, μόλις 50 χιλιόμετρα βόρεια του Ροστόφ, γεννιέται από Κοζάκους χωρικούς ο Αλεξάντερ Βλασόβ. Ούτε η πιο ζωηρή φαντασία του διασημότερου συγγραφέα δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι το βρέφος αυτό θα γινόταν ο ιδρυτής της μεγαλύτερης εταιρείας διαχείρισης πλοίων στον κόσμο, της V.Ships.

Στα 13 του χρόνια με τη βοήθεια του παππού του πήγε στην Οδησσό όπου έκανε διάφορες δουλειές ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε. Στα 30 του πιάνει δουλειά στο δημαρχείο της πόλης, όπου γνωρίζει και παντρεύεται τη Βέρα. Εκεί δούλευε στο Υγειονομικό Τμήμα και ήταν υπεύθυνος για τα πλοία που κατέπλεαν στο λιμάνι της Οδησσού. Ηταν η πρώτη του επαφή με τη ναυτιλία, που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Τρία χρόνια αργότερα, το 1913, γεννιέται ο γιος του Μπορίς. Το 1917 ξεσπάει η Οκτωβριανή Επανάσταση και η Οδησσός μετατρέπεται σε θέατρο μαχών. Μέσα στον χαμό χάνει τη γυναίκα του, την οποία θα συναντήσει ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, όταν ήταν ήδη παντρεμένος για δεύτερη φορά. Ο ίδιος, φίλα προσκείμενος στο τσαρικό καθεστώς, καταφέρνει να διαφύγει από τους επαναστάτες μαζί με τον 4χρονο γιο του, για να καταλήξει αρχικά στο Βουκουρέστι και αργότερα στην Πολωνία. Η ζωή του, σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, όσο κυλάει γίνεται όλο και πιο δραματική, με συνεχείς εναλλαγές σκηνών. Το 1925 ο Αλεξάντερ Βλασόβ αναλαμβάνει γενικός πράκτορας της εταιρείας Romania of Skarboferm, η οποία ελέγχει ανθρακωρυχεία στην Πολωνία. Ναυλώνει πλοία για να μεταφέρει το κάρβουνο στη Ρουμανία. Τον Απρίλιο του 1928 αγοράζει το πρώτο του μικρό πλοίο, το οποίο κάνει κυκλικά δρομολόγια μεταφέροντας άνθρακα μεταξύ του Ντάνζινγκ (σημερινό Γκτανσκ) της Πολωνίας, του Κιέλου και της Κότκα, που βρίσκεται στη Φινλανδία. Στο υπό ρουμανική σημαία πλοίο έδωσε το όνομα του γιου του, «Boris». Toν Φεβρουάριο του 1933 o Αλεξάντερ Βλασόβ αποκτά τη γενική πρακτόρευση της Skarboferm σε Ιταλία και Ελλάδα. Τότε συνεταιρίζεται με τον Ελληνα εφοπλιστή Π. Αργυρόπουλο και αποκτά μισό-μισό το δεύτερο πλοίο του, το «Mimoza», και ορίζουν ως διαχειριστή τον Κ. Αρβανιτίδη με έδρα τον Πειραιά.

Αποκτάει τη Romania Prima Societate Nationale de Navigatione Maritima. Ο όμιλος Vlasov παίρνει σάρκα και οστά. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς παίρνει και το άλλο 50% του πλοίου «Mimoza» από τον Ελληνα πλοιοκτήτη και αγοράζει άλλα δύο πλοία. Το 1936 ιδρύει στο Λονδίνο την εταιρεία Campden Hill Steamship Co. ltd σε συνεργασία με τον διάσημο Ελληνα εφοπλιστή Μανώλη Κουλουκουντή, απόγονοι του οποίου βρίσκονται και σήμερα στην εταιρεία, ενώ ακολούθησαν άλλες δύο.

Από τη Ρουμανία στο Μιλάνο

Το 1938, με την ξαφνική αλλά και αιματηρή ενθρόνιση στη Ρουμανία του δικτάτορα Κάρολ Β', ο Αλεξάντερ Βλασόβ κλείνει τις επιχειρήσεις του στη χώρα και μετακινείται στο Μιλάνο. Ο Μπορίς παντρεύεται τη Ναντίν, η οποία ήταν η κόρη από τον πρώτο γάμο της δεύτερης συζύγου του πατέρα του. Αποκτούν δύο κόρες και έναν γιο. Γίνεται πρόεδρος στη νεοσύστατη εταιρεία Sitmar με έδρα το Μιλάνο και ένα γραφείο στη Γένοβα. Ο «σεναριογράφος» δεν έλεγε να βάλει τίτλους τέλους. Το 1940, με την Ιταλία να ετοιμάζεται να μπει στον Μεγάλο Πόλεμο, όλη η φαμίλια του Αλεξάντερ Βλασόβ μετακομίζει στην Ελβετία και λίγους μήνες αργότερα στη Νέα Υόρκη. Εκεί ιδρύει την Alvion Steamship Corporation και μία θυγατρική της στον Παναμά. Ομως τα ταξίδια δεν σταματάνε εκεί. Τον Φεβρουάριο του 1941 εγκαθίσταται στο Μπουένος Αϊρες, ανοίγοντας τη μία εταιρεία πίσω από την άλλη, ενώ παίρνει και την αργεντίνικη υπηκοότητα. Το 1947 ο Διεθνής Οργανισμός Προσφύγων κάνει ένα μεγάλο πρόγραμμα επαναπατρισμού και ναυλώνει πλοία από ιδιώτες - ανάμεσά τους και ο Αλεξάντερ Βλασόβ, ο οποίος ως πρόσφυγας από τα 14 του θέλει τα επιβατηγά του πλοία να παρέχουν στους ταξιδιώτες όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ανέσεις.

Το 1948 η Sitmar ανοίγεται στον επιβατηγό τομέα και τα πλοία της κάνουν τη γραμμή Γένοβα - Αυστραλία. Δύο χρόνια αργότερα ο άνθρωπος που έφυγε από την πατρίδα έχοντας μόνο «δύο τσέπες για να βάζω τα χέρια μου», όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, επεκτείνεται και στον τομέα μεταφοράς πετρελαίου με ένα εντυπωσιακό για την εποχή πλάνο ναυπήγησης έξι δεξαμενόπλοιων. Το 1952 εγκαθίσταται στη Γένοβα, σε έναν πύργο που αγοράζει. Εννέα χρόνια αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου του 1961, ο Αλεξάντερ πεθαίνει στη Γένοβα, κλείνοντας ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον μικρό πρόσφυγα από τη σημερινή Ουκρανία, ο οποίος χωρίς να έχει στον ήλιο μοίρα έγινε πάμπλουτος γυρίζοντας όλο τον κόσμο.

Η νέα γενιά και τα δεξαμενόπλοια

Την αυτοκρατορία των Βλασόβ αναλαμβάνει ο γιος του Μπορίς σε ηλικία 48 ετών, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον για τον σχεδιασμό νεότευκτων πλοίων - κυρίως επιβατηγών. Στη συνέχεια μεταφέρει την έδρα των επιχειρήσεων στο Μόντε Κάρλο, όπως έκαναν πολλοί Ιταλοί εφοπλιστές για να έχουν ευχέρεια κινήσεων που «είναι το μυστικό για να πετύχεις στη ναυτιλία». Στην Ιταλία τα ναυτεργατικά σωματεία είχαν σκληρύνει τη θέση τους.

To 1973 ο όμιλος Βλασόβ σε κοινοπραξία με την Cap.ital.fin, μια εταιρεία επενδύσεων η οποία ελεγχόταν από την Banca Nazionale del Lavoro, τη Fiat και τη Montedison, αγοράζει τον δεύτερο μεγαλύτερο όμιλο της Μεγάλης Βρετανίας, τη Shipping Industrial Holdings, η οποία ήταν μέτοχος σε δύο μεγάλες βρετανικές ναυτιλιακές φίρμες: την Dene Shipping Co. (1937) και τη Silver Line (1925 έτος ιδρύσεως) - η Silver Line ήταν εταιρεία για ναυλώσεις με έδρα το Λονδίνο και ναύλωνε τα πλοία του Βλασόβ. H εταιρεία μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο. O Μπορίς συνέχισε στα βήματα του πατέρα του. Αρχισε να κατασκευάζει επιβατηγά πλοία, ενώ είχε δεξαμενόπλοια αλλά και πλοία μεταφοράς φορτίων. Συστήνει την πρώτη δυτικών συμφερόντων εταιρεία στη Σαουδική Αραβία, την Amar Line of Jeddah. Επειδή είχε επαφές με τη βασιλική οικογένεια της χώρας δρομολόγησε επιβατηγά πλοία τα οποία έκτισε σε συνεργασία με τους Σαουδάραβες. Οι σχέσεις του αυτές τον βοήθησαν να βγει αλώβητος από την πετρελαϊκή κρίση που εκτόξευσε το λειτουργικό κόστος λόγω των καυσίμων.

Το 1984 ήταν μία σημαδιακή χρονιά για την οικογένεια «V». Ο διευθυντής του Μπορίς τού πρότεινε να συστήσουν εταιρεία διαχείρισης πλοίων. Στο Μόντε Κάρλο είχε πολλούς φίλους εφοπλιστές που του έδιναν τα πλοία τους να τα διαχειρίζεται για να γλιτώνουν το κόστος λειτουργίας τους, ενώ ήταν σίγουροι ότι τα πλοία τους θα είναι σε καλά χέρια. Και γι’ αυτό τον λόγο δημιουργήθηκε η V.Ships, έχοντας στο διοικητικό συμβούλιο τους μάνατζερ του ομίλου Βλασόβ. Τότε έγινε και ο διαχωρισμός. Υπήρχε ο όμιλος του Μπορίς Βλασόβ και η V.Ships.  O Μπορίς παντρεύτηκε και δεύτερη φορά και απέκτησε έναν γιο. Ομως η μοίρα τον σημάδεψε - γιατροί τού ανακοίνωσαν ότι πάσχει από καρκίνο. Αποφάσισε έτσι τότε να ετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση. Δημιούργησε ένα ίδρυμα, το Vlasov Group Foundation, όπου τα πλοία θα τα διαχειρίζονται τα μέλη του Δ.Σ. μέχρι και το τελευταίο μέλος να συμπληρώσει τα 65 έτη. Η διαχείριση γινόταν προς όφελος της οικογένειας. Στη συνέχεια θα πουλιόντουσαν τα πλοία και τα χρήματα θα πήγαιναν σε αυτή. H οικογενειακή εταιρεία Sitemar Cruise Line με 10 πλοία για Αυστραλία πουλήθηκε στην P&O. Τα λεφτά μοιράστηκαν στην οικογένεια. Τα φορτηγά πλοία ανήκουν στο Vlasov Group Foundation και το τεχνικό κομμάτι το ανέλαβε η V.Ships. Ο Μπορίς πέθανε το 1999.

Η μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης πλοίων

Σήμερα η V.Ships είναι η μεγαλύτερη εταιρεία παγκοσμίως διαχείρισης πλοίων, αφού έχει πάνω από 1.000, καθώς και 25.000 ναυτικούς να τα υποστηρίζουν. Ειδικότερα, 600 πλοία για technical management και 400 για διαχείριση πληρωμάτων.

«Το σύνθημά μας είναι να είμαστε δίπλα στον πελάτη μας. Γι’ αυτό τον λόγο η V.Ships έχει ιδρύσει σε όλα τα στρατηγικά μέρη για τη ναυτιλία γραφεία. Περίπου 70 για ship management, manpower και marine service», επισήμανε στο «business stories» ο managing director και επίτιμος πρόξενος της Ιταλίας στον Πειραιά κ. Μάουρο Ρενάλντι, ο οποίος βρίσκεται 23 χρόνια στην εταιρεία και εξηγεί πώς έγινε η μεγαλύτερη του κόσμου:

«Υπήρχαν δύο δρόμοι να μεγαλώσουμε. Ο πρώτος ήταν να πάμε να χτυπήσουμε πόρτες εφοπλιστών και να ζητήσουμε πλοία τους για να τα διαχειριστούμε - όπως και το κάναμε. Ομως δεν θέλαμε να γίνουμε πλοιοκτήτες γιατί θα υπήρχαν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των εφοπλιστών-μετόχων μας και των εφοπλιστών-πελατών μας. Επίσης, ακολουθήσαμε και τον δεύτερο δρόμο, που ήταν να αγοράσουμε διαχειρίστριες εταιρείες και μαζί τα συμβόλαια shipmanagement που είχαν. Η κάθε εταιρεία-πελάτης μας, της οποίας διαχειριζόμαστε το πλοίο, έχει τη δική της θυρίδα-φάκελο με άκρα εμπιστευτικότητα». Το άνοιγμα του ομίλου προς την κορυφή έγινε από το 1994, όταν μία επενδυτική εταιρεία αγόρασε το 20% της V.Ships, το 40% ανήκε στο Vlasov Group Foundation και το άλλο 40% στους μάνατζερ. «Με τα χρήματα αυτά αγοράζαμε άλλες εταιρείες διαχείρισης πλοίων και εταιρείες που παρείχαν υπηρεσίες. Ετσι είχαμε ναυτιλιακές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, το 2000 θέλαμε να μπούμε στη ρωσική αγορά για να αυξήσουμε τον αριθμό των πληρωμάτων μας και αγοράσαμε την εταιρεία BGI που είχε άλλες 6 εταιρείες στη Ρωσία και 6.000 ναυτικούς», επισημαίνει ο κ. Ρενάλντι. Το 2001 η V.Ships αγόρασε την Acomarit, η οποία είχε γραφείο στην Ελλάδα για διαχείριση πλοίων, ναυλώσεων και πληρωμάτων και έτσι έκανε αισθητή την παρουσία της στην Ελλάδα.

«Επεκταθήκαμε και στους τύπους των πλοίων που διαχειριζόμαστε. Πήραμε πλοία και από τράπεζες για να τα διαχειριστούμε, αφού οι ίδιες δεν μπορούν, δεν είναι πλοιοκτήτες. Επίσης έρχονται εφοπλιστές που θέλουν να ανοιχτούν σε άλλους τομείς από αυτούς όπου δραστηριοποιούνται τώρα. Αγοράζουν ή ναυπηγούν τα πλοία και μας τα δίνουν να τα διαχειριστούμε, αφού με τον τρόπο αυτό έχουν μειωμένο κόστος λειτουργίας», σημειώνει ο κ. Ρενάλντι και συνεχίζει: «Εχουμε παραδοσιακούς εφοπλιστές, καθώς και εταιρείες που ετοιμάζονται να μπουν στο χρηματιστήριο, τον στόλο των οποίων θα διαχειρίζεται η V.Ships. Είμαστε διαφανείς, έχουμε τον στόλο σε υψηλά στάνταρ, ενώ επιθεωρούμε τα πλοία προτού αναλάβουμε τη διαχείρισή τους για να εξασφαλίσουμε ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τα υπόλοιπα που έχουμε. Δεν αναλαμβάνουμε πλοία άνω των 20 ετών.

Ενα πλοίο που δεν είναι σε καλή κατάσταση επηρεάζει και τα υπόλοιπα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εφοπλιστές, τους οποίους αξιολογούμε προτού συνεργαστούμε μαζί τους». Ο ίδιος συμπληρώνει: «Κάνουμε διαχείριση ρίσκου ως όμιλος και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να περιορίζουμε με τις γνώσεις και την εμπειρία μας πιθανότητα ατυχήματος. Γι’ αυτό έχουμε γνώσεις για όλα. Για τους διεθνείς και τους τοπικούς κανονισμούς. Μια πλοιοκτήτρια εταιρεία θα έπρεπε να έχει πολύ προσωπικό για να κάνει αυτή τη δουλειά, κάτι που θα της κόστιζε πολύ. Η V.Ships έχει στελέχη που ασχολούνται αποκλειστικά με κάθε τομέα της ναυτιλίας, γι’ αυτό διαθέτουμε εξειδικευμένο προσωπικό για κάθε υπηρεσία. Εστιάζουμε πολύ στη μείωση του λειτουργικού κόστους. Σκεφτείτε λοιπόν τι μείωση τιμών πετυχαίνουμε όταν πηγαίνουμε να διαπραγματευτούμε για το πιο απλό, π.χ. τις μπογιές ενός πλοίου, όταν εκπροσωπούμε 1.000 πλοία. Η μείωση τιμών που μας δίνουν είναι μεγάλη. Για τον λόγο αυτό έχουμε την εταιρεία Marcas, στην οποία μπορούν να είναι μέλη όλοι όχι δίνοντας τα πλοία τους για διαχείριση, αλλά συμμετέχοντας στο pool αυτό για να αγοράζουν σε φθηνότερη τιμή εξαρτήματα πλοίων, όπως σκοινιά κ.λπ.».

«Η V.Ships πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη της ελληνικής ναυτιλίας και γι’ αυτό επενδύει στην Ελλάδα»

Ο managing director και επίτιμος πρόξενος της Ιταλίας στον Πειραιά κ. Μάουρο Ρενάλντι δηλώνει στο «b.s.» για τους Ελληνες πλοιοκτήτες και τη δύναμη της ελληνικής ναυτιλίας:

«Οι Ελληνες κινούνται πολύ γρήγορα στη ναυτιλία. Η αγορά των dry θα αρχίσει να ανεβαίνει όταν δω τους Ελληνες να αρχίσουν να αγοράζουν dry πλοία. Συνήθως όλοι οι υπόλοιποι εφοπλιστές παρακολουθούν τους Ελληνες. Μόλις κινηθούν οι Ελληνες ακολουθούν και εκείνοι».

Συμπληρώνει μάλιστα: «Κάνουμε focus στην Ελλάδα για dry φορτηγά, wet (περιλαμβάνει όλα τα πλοία μεταφοράς παντός είδους καυσίμων) και passengers. Επενδύουμε στην Ελλάδα για να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας, όπως στην κρουαζιέρα όπου δραστηριοποιούμαστε από τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης μέχρι και την Ασία. Η V.Ships έχει 20 shipmanagement γραφεία σε όλο τον κόσμο. Ενα από αυτά είναι στην Ελλάδα και διαχειρίζεται γενικά τα dry, wet, LNG, off shore industry και passengers vessels. Αυτή τη στιγμή υπάρχει εξειδικευμένη μονάδα στον Πειραιά που μανατζάρει Ro-Ro passengers για τους πελάτες της».

Σε εκδήλωση που πραγματοποίησε πρόσφατα η V.Ships στον Ναυτικό Ομιλο Ελλάδος με την παρουσία μεγάλων ονομάτων της ελληνικής ναυτιλίας ο κ. Ρενάλντι δήλωσε: «Η V.Ships πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη της ελληνικής ναυτιλίας και στους Ελληνες πελάτες μας και γι’ αυτό το επόμενο ενδιαφέρον μας είναι να επενδύσουμε περαιτέρω στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, είμαστε πανέτοιμοι να αναλάβουμε την πλήρη τεχνική επιμέλεια όλων των πλοίων από το νέο μας γραφείο στον Πειραιά».