Ποιοι έκοψαν τα φτερά του Δικέφαλου

Πόση, άραγε, από αυτή γνώριζε ο διαιτητής Σταύρος Τριτσώνης όταν έπαιρνε την απόφαση να διακόψει την αναμέτρηση και να κλείσει το φύλλο αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό, βάζοντας ουσιαστικά την ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες των «κιτρινόμαυρων» για παραμονή στη Σούπερ Λίγκα, έπειτα από μια -ούτως ή άλλως- δραματική, εντός και εκτός γηπέδου, χρονιά; Πόση από την Ιστορία της ΑΕΚ γνωρίζουν οι α-μέτοχοι, που εγκατέλειψαν το ακυβέρνητο καράβι στα χέρια «υπαλλήλων» και δεν στάθηκαν στο πλευρό παικτών και προπονητών στην πιο δύσκολη σεζόν από καταβολής του συλλόγου;

Η ίδρυση της «Ενωσης»

«Κάτι πρέπει να γίνει». Αυτή ήταν και η σκέψη που πυροδότησε, πίσω στο 1924, την ιδέα γέννησης της ΑΕΚ. Ηταν η φράση που ακουγόταν όλο και πιο συχνά στο μικρό κατάστημα αθλητικών ειδών με την επωνυμία «Λουξ», ιδιοκτησίας των Αιμιλίου Ιωνά και Κωνσταντίνου Δημόπουλου, στην οδό Βερανζέρου. Την εποχή εκείνη η ΑΕΚ υπήρχε μόνο ως ιδέα στα μυαλά μιας χούφτας ανθρώπων. ΑΕΚ, εξάλλου, δεν υπήρχε ούτε στην Κωνσταντινούπολη. Ουσιαστικά γεννήθηκε στην Αθήνα, από το τίποτα.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ελήφθη η απόφαση να ιδρυθεί ένας σύλλογος με ό,τι απέμεινε από τα σωματεία που, πριν από το 1922, ανθούσαν στην Πόλη, με σκοπό να συνεχιστεί η παράδοση της Επταλόφου. Είναι για τον λόγο αυτό που η έννοια ΑΕΚ περικλείει την πίστη προς το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και τη θέληση να κρατηθεί άσβεστη στην αιωνιότητα η ανάμνηση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Είναι η ιστορία λίγων ανθρώπων, εκπροσώπων των χιλιάδων Ελλήνων της Πόλης, που φτάνοντας κυνηγημένοι στα ιερά χώματα της μητέρας πατρίδας κράτησαν μέσα στην ψυχή τους την ιερή παρακαταθήκη του αθλητικού πνεύματος. Ως έμβλημα επελέγη ο δικέφαλος αετός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για να θυμίζει στους μεταγενέστερους την ένδοξη αθλητική παρακαταθήκη των Ελλήνων της Πόλης. Οταν μετά το ξεκλήρισμα των Ελλήνων στη Σμύρνη και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη οι πρόσφυγες έφτασαν στην Αθήνα, ανάμεσά τους βρέθηκαν και αθλητές, δοκιμασμένοι οι περισσότεροι, με δράση και φήμη στην Πόλη. Αφού πρώτα στέριωσαν στην Αθήνα, θέλησαν να δείξουν τι άξιζαν. Ποδοσφαιριστές κυρίως από τον Πέρα Κλουμπ και την Ενωση Ταταύλων, έγιναν μέλη του Πανιωνίου και του Παναθηναϊκού. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, ένιωθαν την ανάγκη να αποκτήσουν τον δικό τους σύλλογο. Μια καλοκαιρινή νύχτα, λοιπόν, εκείνη η παρέα που συγκεντρωνόταν στο μαγαζάκι αθλητικών ειδών της Βερανζέρου πήρε την τελική απόφαση να αναβιώσει την αθλητική αίγλη του Βοσπόρου. Ο χρόνος κύλησε και τους δικαίωσε. Πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας και ιδρυτικά μέλη του νέου συλλόγου στάθηκαν οι Αιμίλιος Ιωνάς, Κώστας Δημόπουλος, Μίλτος Ιερεμιάδης, Μενέλαος Καροτσιέρης, Μενέλαος Ιωνάς, Τιμολέων Τάγαρης, Στέφανος Κεχαγιάς. Κοντά τους βρέθηκε ο ηθικός συμπαραστάτης, ο αείμνηστος Κώστας Σπανούδης, με την κόρη του Αθηνά. Η απόφαση ήταν ομόφωνη για ένα όνομα: Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπόλεως, με έμβλημα τον μαύρο δικέφαλο αετό σε κίτρινο φόντο. Ηταν 13 Ιουλίου του 1924...

Το καινούριο σωματείο βολεύτηκε πρόχειρα στα γραφεία της ΧΑΝ στην οδό Μητροπόλεως, που τα παραχώρησε ο καθηγητής του Athens College Νίκος Ελεόπουλος. Συντάχτηκε το καταστατικό και υπεγράφη από τους Σπανούδη (πρόεδρος), Ελεόπουλο (αντιπρόεδρος), Δημόπουλο (γραμματέας), Τάγαρη (ταμίας) και τους συμβούλους Καροτσιέρη και Ιερεμιάδη. Μια δύσκολη αλλά θριαμβευτική πορεία είχε μόλις αρχίσει... Πριν συμπληρωθεί ένα δίμηνο, η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ ήταν αξιόμαχη και στον πρώτο της φιλικό αγώνα, στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου (νυν γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης»), νίκησε την ομάδα επιλέκτων του Πειραιά με 3-2. Η πρώτη αυτή ομάδα απαρτιζόταν από τους Κίτσιο, Ιερεμιάδη, Ασδένη, Κεχαγιά, Παρασκευά, Δημόπουλο, Καραγιαννίδη, Μπαλτά, Μήλα, Ηλιάδη και Γεωργιάδη. Οι πρώτες προπονήσεις γίνονταν στον χώρο του Ολυμπίου Διός. Οι υψηλές διασυνδέσεις του νεοσύστατου συλλόγου τον βοήθησαν να ξεχωρίσει από τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα, που διεκδικούσαν την υποστήριξη του προσφυγικού στοιχείου της πρωτεύουσας, και να του χαρίσουν πανελλήνια εμβέλεια. Αργότερα, δόθηκε στην ΑΕΚ το γήπεδο του Παναθηναϊκού και το 1929 ο τότε πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, παραχώρησε στην ΑΕΚ τη γνωστή έκταση στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο πρώτος τίτλος ήρθε το 1932, όταν κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Ελλάδος, νικώντας στον τελικό τον Αρη Θεσσαλονίκης με 5-3. Μέχρι τον πόλεμο πρόσθεσε στη συλλογή της ένα νταμπλ το 1939 και ένα πρωτάθλημα τον επόμενο χρόνο. Η δεκαετία του ’40, με τον Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, απέφερε στην ΑΕΚ ένα Κύπελλο, ενώ η δεκαετία του ’50 μόνο δύο Κύπελλα, δεδομένης της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα ήρθε για την ΑΕΚ το 1963, με προπονητή τον Ουγγρογερμανό Γένε Τσάκναντι. Ηταν μια χρυσή πενταετία για την «Ενωση» μέχρι το 1968, με δύο Κύπελλα κι ένα ακόμη πρωτάθλημα. Την κιτρινόμαυρη φανέλα εκείνης της περιόδου φόρεσαν παίκτες όπως οι Νεστορίδης, Σεραφείδης, Σταματιάδης, Σοφιανίδης, Σκευοφύλακας, Μίμης Παπαϊωάννου, Καραφέσκος, Βεντούρης, Παπαεμμανουήλ, Πομώνης και Ιορδάνου. Τη δεκαετία του ’70 η ποδοσφαιρική ΑΕΚ έγραψε μια ακόμη χρυσή σελίδα, με τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο. Στο τιμόνι της από το 1974 ήταν ο επιχειρηματίας Λουκάς Μπάρλος, ίσως ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην Ιστορία του συλλόγου.



Η επταετία 1989-1996 ήταν η πιο επιτυχημένη της ΑΕΚ. Υπό την προεδρία αρχικώς του Στράτου Γιδόπουλου, κυρίως όμως των Δημήτρη Μελισσανίδη - Γιάννη Καρρά και την τεχνική καθοδήγηση του παλιού της παίκτη Ντούσαν Μπάγεβιτς, κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ. Την περίοδο αυτή αγωνίστηκαν στην ΑΕΚ παίκτες όπως οι Τόνι Σαβέβσκι, Ντανιέλ Μπατίστα, Αλέκος Αλεξανδρής, Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς, Γιώργος Σαββίδης, Βασίλης Δημητριάδης και οι νεαροί Χρήστος Κωστής, Βασίλης Τσιάρτας, Μιχάλης Κασάπης, Ανδρέας Ζήκος.

Η φυγή του Μπάγεβιτς και η έλλειψη σταθερού διοικητικού σχήματος έφεραν την ΑΕΚ σε θέση κομπάρσου στο πρωτάθλημα, ενώ οι διακρίσεις περιορίστηκαν σε τρία Κύπελλα Ελλάδας. Η ομάδα έφτασε στα όρια της πτώχευσης και σώθηκε χάρη στη συνδρομή της Πολιτείας με το περίφημο άρθρο 44, καθώς και στην προσπάθεια μιας ομάδας προσώπων υπό τον Ντέμη Νικολαΐδη, που προσπάθησε -και πέτυχε, αλλά μόνο για λίγο- να ξαναδώσει στην ομάδα τη χαμένη αίγλη της. Δεν προξενεί εντύπωση το γεγονός πως η δεκαετία του 1990 ήταν μία από τις καλύτερες και πιο παραγωγικές σε τίτλους και διακρίσεις για το ποδοσφαιρικό τμήμα της ΑΕΚ. Μέχρι όμως να φτάσουμε στην περίοδο αυτή, στην παντοδυναμία του διδύμου Μελισσανίδη - Καρρά, είχε προηγηθεί μια μακρά σειρά προέδρων-ιδιοκτητών, μια αλυσίδα ανθρώπων που άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο άφησαν το στίγμα τους στην πορεία της ομάδας.
1979: το τμήμα ποδοσφαίρου ανεξαρτητοποιείται διοικητικά από το ερασιτεχνικό σωματείο με τη δημιουργία της ΠΑΕ. Πρώτος πρόεδρος της επαγγελματικής ομάδας της ΑΕΚ αναλαμβάνει ο «θείος Λουκάς». Ο Λουκάς Μπάρλος (1920-1999) ήταν ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος της ομάδας. Οχι, δεν ήταν ο μακροβιότερος στο τιμόνι της ΑΕΚ. Δεν ήταν καν ΑΕΚτζής! Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, οπαδός δεδηλωμένος του Αρη στα νιάτα του, κατέβηκε στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους και στέριωσε στην πρωτεύουσα. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, πάντοτε αγαπούσε το ποδόσφαιρο και τελικά το 1974 ανέλαβε την προεδρία της ΑΕΚ. Δεν δίστασε ποτέ να ξοδέψει πολλά χρήματα για να αποκαταστήσει την αίγλη της ομάδας, που ήδη από το 1971 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Επί των ημερών του και χάρη στα χρήματα που ξόδευε -και τα οποία μέρα με τη μέρα βάραιναν στις υπόλοιπες επαγγελματικές του ενασχολήσεις- έφερε στην ομάδα ένα τεράστιο όνομα για προπονητή, τον Φράντισεκ Φάντροκ, στη συνέχεια τους Τσαϊκόφσκι και Πούσκας, αλλά και ποδοσφαιριστές-ονόματα της εποχής: Αρδίζογλου, Σκρέκης, Δέδες, Βάγκνερ, Τσανλάιτερ, Μαύρος, Νικολούδης, Χρηστίδης, Δομάζος, Ιντζόγλου, Ραβούσης και Μπάγεβιτς. Επί των ημερών του η ομάδα πέτυχε και την πιο σημαντική ευρωπαϊκή διάκριση, φτάνοντας στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Με λεφτά του αείμνηστου Μπάρλου θεμελιώθηκε το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του συλλόγου και χτίστηκε η διώροφη σκεπαστή εξέδρα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Για να βρει χρηματοδότηση ο Μπάρλος υποθήκευσε μέχρι και το σπίτι του! Το 1981 αποσύρεται, οικονομικά διαλυμένος και με ήδη επιβαρημένη την υγεία του. Εφυγε από τη ζωή στις 20 Οκτωβρίου του 1999. Ιστορική θα μείνει η επωδός του: «Δεν ήθελα να πάρω από την ΑΕΚ, μόνο να δώσω ήθελα. Ευχαριστώ τον Θεό για τις στιγμές που μου χάρισε στην ΑΕΚ. Aυτή η ομάδα είναι ό,τι σημαντικότερο είχα στη ζωή μου».

1981-1982: ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος αναλαμβάνει για πρώτη φορά την ΠΑΕ ΑΕΚ. Ο γνωστός εκείνη την εποχή μεγαλοεπιχειρηματίας αθλητικών ειδών (ιδιοκτήτης της εταιρείας ΖΗΤΑ ΕΛΛΑΣ) θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό του «θείου Λουκά» τόσο στη διοίκηση της ομάδας όσο και στις καρδιές των φιλάθλων της. Θα παραδώσει τα ηνία στον Μιχάλη Αρκάδη για τη διετία 1982-83 και θα επιστρέψει τελικώς το 1984, οδηγώντας την ομάδα έως και το 1989, όταν πιεσμένος από σοβαρά οικονομικά προβλήματα στην εταιρεία του θα δώσει μετοχές και ηνία στον Στράτο Γιδόπουλο. Θα τον διαδεχτεί μέχρι το 1992 ο Κώστας Γενεράκης.

Το 1992 εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι επιχειρηματίες Δημήτρης Μελισσανίδης και Γιάννης Καρράς. Οι δύο συνέταιροι σε εταιρείες πετρελαιοειδών τότε είχαν μεγαλεπήβολα σχέδια για την ομάδα. Μάλιστα εφάρμοσαν ένα είδος διαρχίας, καθώς εναλλάσσονταν στην προεδρία της ομάδας. Επί των ημερών τους η ομάδα ανέκτησε μέρος της παλιάς της αίγλης, κυρίως λόγω της αγάπης του Δημήτρη Μελισσανίδη για την ομάδα-σύμβολο των προσφύγων. Ο ίδιος δήλωνε περήφανος για την ποντιακή καταγωγή του και δεν ξεχνούσε πως ξεκίνησε από τα χαμηλά, «ένα Ποντιάκι με ένα ΜΙΝΙ να μαθαίνει οδήγηση στον κόσμο», όπως ο ίδιος δήλωνε. Και ήταν αποφασισμένος να δώσει όλες του τις δυνάμεις για την ομάδα της καρδιάς του. Πλην όμως έπειτα από δύο χρόνια διαφώνησε με τον τότε συνέταιρό του για μια σειρά ζητημάτων -σχετικών αλλά και άσχετων με την ομάδα- και τελικώς πούλησαν το πλειοψηφικό πακέτο της ομάδας στον επιχειρηματία Μιχάλη Τροχανά, ιδιοκτήτη του ομίλου SOE, ενός «πρότυπου» ομίλου που συγκέντρωνε χρήματα από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους για την κατασκευή χωριών (!) στην Κρήτη και στην Αττική. Ουδέποτε ο Τροχανάς μπόρεσε να κλέψει τις καρδιές των φιλάθλων. Αναγκάστηκε τελικά να απεμπλακεί από την ομάδα.. Ηταν φθινόπωρο του 1997 όταν ο Mr SOE πούλησε το μετοχικό του πακέτο στην εταιρεία Enic. Η πολυεθνική ήταν μια εταιρεία επενδύσεων που εκείνη την εποχή είχε στην ιδιοκτησία της είτε πλειοψηφικά είτε μειοψηφικά πακέτα όχι σε μία αλλά σε έξι ευρωπαϊκές ομάδες, ήτοι στην ΑΕΚ, στην ιταλική Βιτσέντζα, στην αγγλική Τότεναμ, στην ελβετική Βασιλεία, στη σκωτσέζικη Ρέιντζερς και τη Σπάρτα Πράγας. Στόχος των «επενδυτών» της Enic τα κέρδη από μεταγραφές και η εμπορική εκμετάλλευση των σημάτων και των γηπέδων. Με δυο λόγια, η Enic λειτουργούσε ως holding εταιρεία για να «κυκλοφορεί» σε όλη την Ευρώπη ποδοσφαιριστές, προπονητές και τηλεοπτικά δικαιώματα! Σε αυτό αντέδρασε η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, που απαγόρευσε σε ένα φυσικό πρόσωπο ή σε μια εταιρεία να έχει στην ιδιοκτησία της περισσότερες από μία επαγγελματικές ομάδες. Η Enic αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα επιχειρηματικά της σχέδια, οι σχέσεις της όμως με τις εταιρείες διαχείρισης τηλεοπτικών δικαιωμάτων της έδωσαν λύση στο αδιέξοδό της: εκχώρησε την πλειοψηφία των μετοχών της ΠΑΕ ΑΕΚ στην εταιρεία NetMed: τη νοτιοαφρικανικών συμφερόντων μητρική εταιρεία της συνδρομητικής τηλεόρασης του Filmnet, που τότε έκανε το μεγάλο μπάσιμο στην ελληνική αγορά. Ιδιαίτερα ταραχώδης υπήρξε και αυτή η περίοδος για την ΑΕΚ. Οι κόντρες της εταιρείας με τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, στην πλειονότητα των οποίων σταδιακά είχε αποκτήσει μετοχικά μερίδια, και εντέλει η απόφαση να εγκαταλείψει την απευθείας χρηματοδότηση μιας ομάδας που μετέχει στο πρωτάθλημα τα δικαιώματα μετάδοσης του οποίου διαχειριζόταν ανάγκασαν τα στελέχη της NetΜed -και της Enic, που ακόμα είχε ουσιαστική μετοχική εμπλοκή στην ομάδα- να αναζητήσουν «αγοραστές» για την ΑΕΚ. Ουσιαστικά αναζητούσαν τρίτο πρόσωπο για ... μπροστινό τους! Ετσι ξεκίνησε μια πραγματική παρέλαση «ενδιαφερομένων».

Η κυριαρχία του «Βig Mac»

Στους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων φιγούραραν τότε ονόματα όπως του επονομαζόμενου και «βασιλιά της πέστροφας» (!) Γιώργου Πετσάλη, ιδιοκτήτη της εταιρείας ιχθυοκαλλιέργειας Aqua Hellas, ο οποίος όμως ενδιαφερόταν όντως για την εξαγορά της ομάδας. Το ενδιαφέρον δεν τελεσφόρησε και από τις... πέστροφες η ΑΕΚ βρέθηκε στο στόχαστρο Κυπρίων κατασκευαστών! Ο λόγος για το φημολογούμενο τότε ενδιαφέρον των αδερφών Λανίτη, που όμως τελικώς το μόνο που ήθελαν ήταν να εμπλακούν στην κατασκευή νέου σταδίου στη Νέα Φιλαδέλφεια.



Ολους όμως τους επισκίασε η εμπλοκή -έμμεση αρχικώς- του Μάκη Ψωμιάδη, που φέρεται να ήταν αυτός που ανακάλυψε τον θρυλικό Αλεχάντρο Σκλαβενίτη! Ηταν αρχές του 2001 όταν οι εφημερίδες έγραφαν για το ενδιαφέρον του επονομαζόμενου και «πρίγκιπα του Μαντσανίγιο». Ο Αλεχάντρο φερόταν να είναι ο 10ος πλουσιότερος κάτοικος του Μεξικού και ιδιοκτήτης εταιρείας εφοδιασμού καραβιών στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής. Τελικώς ο μίστερ Σκλαβενίτης έφτασε στην Αθήνα με πτήση της Ολυμπιακής, στην οικονομική θέση, ενώ κατά την παραμονή του στην Αθήνα δεν άλλαξε ούτε καν κοστούμι. Προφανώς γιατί δεν είχε δεύτερο. Τελικά η ομάδα περιήλθε στον Μάκη Ψωμιάδη, άγνωστο αντί ποίου τιμήματος. Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ πέρασε τότε στην ιδιοκτησία της εταιρείας Ιppoventure, συμφερόντων Ψωμιάδη.

2001-2004: επισήμως ο Μάκης Ψωμιάδης ουδέποτε διετέλεσε πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ, αλλά περιορίστηκε στον ρόλο του μεγαλομετόχου. Μετά το φιάσκο με τον Αλεχάντρο Σκλαβενίτη ο «Big Mac» έκανε ρελάνς, παρουσιάζοντας ως νέο τεχνικό της ομάδας τον σημερινό ομοσπονδιακό τεχνικό Φερνάντο Σάντος. Παράλληλα, προχώρησε σε μερικές ηχηρές μεταγραφές όπως αυτή του Γρηγόρη Γεωργάτου, στην επιστροφή του Μπάγεβιτς, αλλά και σε μερικές αλήστου μνήμης υποθέσεις όπως η «βλάβη» στο αυτοκίνητο του Ακη Ζήκου που δεν συναινούσε στην ανανέωση του συμβολαίου του! Οσον αφορά στα πρόσωπα που παρέλασαν ως πρόεδροι της ομάδας, αυτά ήταν ο ξάδερφος Χαρίλαος Ψωμιάδης, αλλά και ο νεότερος πρόεδρος ελληνικής ομάδας στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δηλαδή ο υιός Σταύρος Ψωμιάδης, στα 19 του χρόνια! Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Μάκη Ψωμιάδη, οι περιπέτειές του με τις Αρχές, αλλά κυρίως η κόντρα του με τον αστέρα της ομάδας και αγαπημένο της εξέδρας Ντέμη Νικολαΐδη τον οδήγησαν εκτός ομάδας. Κάπως έτσι, και ελλείψει άλλου επενδυτή, στα τέλη του 2003 και μέχρι το 2004 στο τιμόνι της ΠΑΕ βρέθηκε ο Γιάννης Γρανίτσας, γνωστός στο ευρύ κοινό ως το δεξί χέρι του επιχειρηματία Γιάννη Φιλίππου, ιδιοκτήτη της γαλακτοβιομηχανίας ΦΑΓΕ. Ο κ. Γρανίτσας ήδη από το 1996 είχε αναλάβει τη θέση του προέδρου στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ, ενώ συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της ομάδας, την κατεδάφιση του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας!

2004-2008: η φανέλα με το 11

Ντέμης Νικολαΐδης: Ο μετά τον Θωμά Μαύρο πιο αγαπητός και πιο στενά δεμένος με τη σύγχρονη Ιστορία της ΑΕΚ ποδοσφαιριστής της ακούει στο όνομα Θεμιστοκλής -Ντέμης- Νικολαΐδης. Ο άνθρωπος που έγινε σύνθημα στις κερκίδες και στις καρδιές των ΑΕΚτζήδων το 2004 αποφάσισε να εγκαταλείψει τα γήπεδα, όντας τότε παίκτης της ισπανικής Ατλέτικο Μαδρίτης, για να αναλάβει πρόεδρος της ΑΕΚ. Παρέλαβε μια ομάδα που κινδύνευε άμεσα με υποβιβασμό λόγω χρεών. Συσπείρωσε γύρω του τον λαό της ΑΕΚ και επιφανείς παράγοντες. Επί τέσσερα χρόνια προσπάθησε να αναστήσει εταιρεία και ομάδα. Τελικώς παραιτήθηκε από την προεδρία στις 2 Νοεμβρίου του 2008. Εκτοτε, από την παλιά ομάδα επενδυτών-συνοδοιπόρων του Ντέμη μόνο οι εφοπλιστές Πέτρος Παππάς και Νίκος Νοτιάς παρέμειναν να χρηματοδοτούν έως ενός σημείου την ΠΑΕ.
Μέχρι που σταμάτησαν. Και το τέλος ήρθε.