Τι σταυρό κουβαλάει;

«Δεν ένιωσα ποτέ μου sex symbol.Η διαδρομή από τον Κουν στη Βάνα Μπάρμπα έχει και τις επιπτώσεις της. Είναι μια απόσταση και σημαίνει ότι έχω κάνει τρεις και τέσσερις καριέρες»

Τι μαθαίνεις για τον Στράτο Τζώρτζογλου αν περάσεις δυο ώρες σπίτι του; Δεν είναι ντίβα, έχει περισσότερες εικόνες αγίων από τη γιαγιά σου, λατρεύει τον Φασιανό, ήταν ο τελευταίος μαθητής του Κουν, αγαπάει το γυμναστήριο, δεν θα διστάσει να σου πει «εννοείς, γιατί αποφάσισα να πάω στην Αμερική στα γεράματα», στην τελευταία του παράσταση φορούσε φούστα, δεν ήθελε να δημοσιευτούν οι φωτογραφίες του από το Αγιον Ορος και έχει ήδη γυρίσει ταινία με τον εξάδελφο του Κόπολα. Πού καταλήγεις; Οχι, δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν είναι το κατασκευασμένο σύμβολο του σεξ -κάτι σαν την ανδρική Βάνα Μπάρμπα- που πιθανόν θεωρείς, αλαφροΐσκιωτος και ψωνισμένος. 

«Ημουν η κούκλα της μάνας μου»

«Μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι. Ο μπαμπάς μου ήταν ναυτικός και η μαμά δούλευε στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Μεταξά”. Δούλεψα κι εγώ εκεί, στο κυλικείο - έκανα καφέδες. Πέντε ετών είδα μια ταινία με τον Βουτσά στο σινεμά. Μαγεύτηκα. Ηθελα να σκίσω το πανί με μαχαίρι και να μπω μέσα. Μου φαινόταν πιο αληθινή η ζωή στο πανί από την πραγματικότητα που ζούσα. Εζησα δύσκολες εποχές. Η μαμά μου έπρεπε να δουλεύει, δεν είχε κάπου να με αφήσει και ζήτησε από μια δασκάλα σε ένα σχολείο να με προσέχουν. Τα οκτάχρονα μού φαινόντουσαν γίγαντες. Ενιωθα ξένος. Πάντα νιώθω ξένος. Την εποχή που μεγάλωνα άλλαζε και το πρόσωπο της Αθήνας. Αλλάζαμε σπίτια σχεδόν κάθε χρόνο. Ζούσα στις “γειτονιές των αγγέλων”, κάναμε μπάνιο σε σκάφη. Οχι, ισορροπημένη παιδική ηλικία δεν είχα. Ενιωσα οικεία όταν έγινα ηθοποιός και κάθε έξι μήνες άλλαζα τον δρόμο της ζωής μου. Ναι, χαίρομαι τις αβεβαιότητες της ζωής. Πάντα ζούσα στο τώρα». «Με τη μητέρα μου έχουμε 14 χρόνια διαφορά - στα 15 της ήταν ήδη μάνα. Ημουν η κούκλα της. Μου είχε και μου έχει παθολογική αδυναμία. Ο ρόλος μου; Ο άντρας του σπιτιού. Ζούσα την παιδική ηλικία στα κλεφτά. Ηξερα ότι Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Εκανα οικονομικούς διακανονισμούς με τα αδέλφια μου τα Χριστούγεννα. Ζητούσαν καινούρια παιχνίδια και εγώ τους έλεγα ότι μας αρκεί μια σοκολάτα.

Δούλευα από μικρός, βοηθός σερβιτόρου, σε βενζινάδικο, σε κουρείο, παντού. Η γιαγιά μου η Ευστρατία -από αυτήν πήρα το όνομα- με ήθελε αριστοκράτη και κυκλοφορούσα ντυμένος σαν τον Οσκαρ Ουάιλντ. Τότε πηγαίναμε, τα παιδιά των εφοπλιστών και τα φτωχόπαιδα, στο ίδιο σχολείο. Μια φορά επισκέφτηκα συμμαθητή μου σε δίπατο σπίτι και έπαθα σοκ. Εμείς μέναμε τέσσερα άτομα σε ένα δωμάτιο, σε ένα υπόγειο. Το λες και τρώγλη, με την υγρασία να σου τρυπάει τα κόκαλα. Ημουν και δανδής και αλήτης. Σκληρό παιδί υπήρξα. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έσπασα το κεφάλι μου. Αλλά πάντα είχα το μεγαλύτερο χαρτζιλίκι και κερνούσα όλους τους φίλους μου. Δεν ήμουν καλός μαθητής. Εχω αποβληθεί και για καβγάδες και για γκόμενες»...

«Ευλογημένος που συνάντησα τον Κουν και τη Μαρία»

«Ο Κουν υπήρξε ένα ζωντανό φως, σοφός δάσκαλος. Λίγο πριν πεθάνει στο νοσοκομείο, αυτός να λιποθυμά από την εξάντληση κι εγώ να φωνάζω τους γιατρούς, με φώναξε για να μου μεταλαμπαδεύσει το φως του θεάτρου. Αυτή την αγνότητα. Ενιωσα δέος. Ηταν ένας άνθρωπος που μέχρι και ο θάνατος σεβόταν και δεν τον έπαιρνε εύκολα. Εγώ τότε ήμουν παθιασμένος με το θέατρο. Θυμάμαι να ρίχνω χαλίκια στο κυτίο των λεωφορείων μια και δεν είχα χρήματα για εισιτήριο, να ακούγεται ο ήχος, για να μπορώ να πηγαίνω στο θέατρο. Εκεί κοιμόμουν τα βράδια, στις καρέκλες. Ημουν χαρούμενος. Σχεδόν ποτέ δεν συναντάς έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου. Υπήρξε απόλυτα μια πατρική φιγούρα. Κάτι παραπάνω από πατέρας. Η ίδια η φλόγα της ζωής»...

 «Μετά τη “Φανέλα με το 9” και το “Τοπίο στην ομίχλη” οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Αρνήθηκα και στην Τζένη Καρέζη και στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Και να φανταστείς ότι μόλις είχα τελειώσει το πρώτο έτος. Θυμάμαι στη Βενετία να γνωρίζω τον Αλμοδόβαρ που φορούσε κάτι πράσινα παπούτσια. Ηρθαν γρήγορα τα πράγματα, υπήρξα ευλογημένος. Αμέσως έπαιξα τον Κοβάλσκι στο “Λεωφορείο ο πόθος” με τη Νόνικα Γαληνέα. Γνώρισα και τη Μαρία Γεωργιάδου. Την είχα ανάγκη όπως ο Οδυσσέας την Πηνελόπη του. Για να μη χάσω την ψυχή μου. Δούλευα με ονόματα που σκεφτόμουν ότι θα ήμουν τυχερός αν απλά τους μιλούσα. Ευλογημένος νιώθω που συνάντησα τον Κουν και τη Μαρία. Της χρωστώ την επιβίωσή μου. Μεγαλώσαμε μαζί και θα είμαστε για πάντα ενωμένοι. Πέρα από το διαζύγιο, στην ουσία δεν έχουμε χωρίσει ποτέ. Μετά τη συνεργασία με τη Γαληνέα δεν είχαμε ούτε ζάχαρη. Για δυο χρόνια δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Ημασταν άφραγκοι και η Μαρία έλεγε “όλα θα πάνε καλά”. Εγώ έλεγα “όχι” στα σίριαλ - μου πρόσφεραν πολλά χρήματα. Ηθελα να ωριμάσω γιατί με τη δημοσιότητα της τηλεόρασης μπορείς εύκολα να χάσεις τον εαυτό σου».

Από sex symbol στην «έρημο» του Αγίου Ορους

«Η πρώτη φορά που στήθηκα σε τηλεοπτική κάμερα ήταν στο πλευρό της Κατρίν Ντενέβ. Μετά έκανα τους “Φρουρούς της  Αχαΐας” και ακολούθησε το “Σημάδι του έρωτα”. Η επίθεση που δέχεται η Βάνα Μπάρμπα είναι πολύ άδικη. Κι εμένα μου επιτίθενται. Τους ξένισε που μεταπήδησα στην εμπορική τηλεόραση. Ωστόσο εγώ ουσιαστικά λείπω από την ελληνική τηλεόραση από το 2002. Ο,τι μου καταλογίζουν αφορά τη δουλειά με την Μπάρμπα, την Αλιμπέρτη και ένα σίριαλ με τη Ματσούκα. Εγώ τότε έκανα δικές μου θεατρικές παραγωγές, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, χωρίς τηλεοπτικά ονόματα ανέβαζα τον “Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι και τότε ήρθε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και δήλωσε ότι είμαι άξιος ερμηνευτής του Ντοστογιέφσκι. Προκάλεσε πανικό στα Μέσα. Δεν ένιωσα ποτέ μου sex symbol. Η διαδρομή από τον Κουν στη Βάνα Μπάρμπα έχει και τις επιπτώσεις της. Είναι μια απόσταση και σημαίνει ότι έχω κάνει τρεις και τέσσερις καριέρες»...«Στο Αγιον Ορος ήταν εκατοντάδες με κινητά. Είναι ποτέ δυνατόν να πάω στο Αγιον Ορος για να διαφημιστώ;

Δεν μπορείς να αρνηθείς όταν οι γεροντάδες σού προσφέρουν τον Σταυρό, είναι ευλογία. Πιστεύω πολύ, από μικρός. Στο Αγιον Ορος πήγα πρώτη φορά όταν ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να "φύγει", είχα απίστευτα οικονομικά προβλήματα και είχα χωρίσει από τη γυναίκα μου μετά από 15 χρόνια γάμου. Από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο. Στην έρημο του Αγίου Ορους, στην Αγία Αννα. Την πρώτη φορά που πήγα δεν ήξεραν καν ποιος είμαι και μου πρόσφεραν άδολη αγάπη. Ισως είμαι μονίμως στην αναζήτηση ενός πατέρα. Ναι, είμαι ανάμεσα σε άλλους χιλιάδες που διαβάζουν Καμπάλα. Είναι ένα σύστημα πνευματικής σκέψης και αυτοπαρατήρησης. Εχω παρακολουθήσει και διαλέξεις από τον δάσκαλο της Μαντόνα. Δεν σημαίνει ότι είναι ένα θρησκευτικό μονοπάτι. Πιθανόν είναι λάθος μου που το δημοσιοποίησα. Και με αυτό που έγινε με τον Σταυρό πληγώθηκα. Οι δημοσιογράφοι κατασπαράζουν όποιον μπορούν».

Η Αμερική, ο Αλκιβιάδης και ο Κόπολα

«Το 1988 ο Ηλίας Καζάν μού είπε “είσαι ήδη μεγάλος για την Αμερική”. Ημουν λίγο μετά τα είκοσι... Το 1997 μόλις τελείωσα με την Επίδαυρο ήταν μια καλή εποχή να φύγω αλλά γεννήθηκε ο Αλκιβιάδης. Πώς να αφήσω τον γιο μου; Η παραμονή στην Ελλάδα ήταν μια στάση ζωής. Μεγάλωσα με όνειρα να πετύχω στην Ελλάδα. Γιατί πήγα μετά; Ο γιος μου σκέφτεται να σπουδάσει σενάριο και σκηνοθεσία. Θέλω να προετοιμάσω το έδαφος για εκείνον. Είχα και σχέση με μια φωτογράφο, τη Ζιζέλ, επί δύο χρόνια. Θέλησα να σπουδάσω και σε αμερικανική δραματική σχολή με τη δασκάλα του Ντι Κάπριο και του Μπραντ Πιτ. Ακόμα και να μην κάνεις καριέρα έξω, έχεις την ευκαιρία να βγάλεις μια άλλη πτυχή του εαυτού σου. Μετά την Αμερική, έπαιξα παρενδυτικούς ρόλους, με φούστα και κραγιόν, κόντρα στο ίματζ μου. Θα επιστρέψω στη Νέα Υόρκη, συζητώ μια συνεργασία για σίριαλ στο κανάλι της Αστόρια, το NEW GREEK TV. Εκανα ήδη και μια ταινία με τον Μπρούνο Κόπολα, εξάδελφο του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Είναι η πρώτη αμερικάνικη ταινία μου - “Three Way Week” λέγεται.

Δεν έχω κανένα απωθημένο. Ολοι οι ρόλοι μού επέτρεψαν να είμαι ο εαυτός μου στη ζωή και όχι ένας ρόλος στη ζωή μου. Γνώρισα ανθρώπους που αγαπώ. Οπως αγαπώ την Αθήνα. Εδώ γέλασα, έκλαψα και θριάμβευσα. Κάθε γωνιά της κρύβει μια ιστορία για μένα. Τελικά, το έσκισα το πανί».