Δάφνη Κωστοπούλου: «Με τον πατέρα μου είμαστε copy paste»

Με εξαιρετικές σπουδές και προϋπηρεσία στο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης, η μοναχοκόρη του προέδρου της Alpha Bank άνοιξε το δικό της εργαστήρι artworks, αφού οι τραπεζικές business και τα νούμερα δεν τη συγκίνησαν ποτέ. Η νεαρά Δάφνη  Κωστοπούλου συστήνεται για πρώτη φορά στα media και αποκαλύπτει πώς είναι να διαθέτεις καλλιτεχνική ψυχή και βαριά τραπεζική παράδοση

Τη συναντώ στο «DC artworks» -το DC παραπέμπει στα αρχικά του ονόματός της-, έναν κομψό μίνιμαλ χώρο στην οδό Χάρητος στο Κολωνάκι. Μπαίνοντας αισθάνομαι έκπληξη αφού δεν βλέπω κανέναν υπάλληλο, παρά μόνο την ίδια, φορώντας ένα ζευγάρι πλαστικά γυαλιά από αυτά που συνήθως χρησιμοποιούνται για να προστατεύονται τα μάτια από τις οξυγονοκολλήσεις, να είναι καθισμένη πίσω από έναν πάγκο και να φτιάχνει κοσμήματα. Την κοιτώ και σκέφτομαι πόσο χαμηλό προφίλ διαθέτει ένα κορίτσι που προέρχεται από μια καθαρόαιμη μεγαλοαστική οικογένεια. Είναι κόρη του Γιάννη Κωστόπουλου, τρίτη γενιά τραπεζίτη, ενώ από την πλευρά της μητέρας της κατάγεται από το γένος Μουζάκη, των γνωστών -σε όλα τα ελληνικά σπίτια- κλωστών «Πεταλούδα». Με το που με αντιλαμβάνεται βγάζει τα γυαλιά εργασίας και μου προσφέρει ένα ποτήρι παγωμένο νερό προς αντιμετώπιση της ζέστης και αφού με ξεναγεί στον ιδιαίτερα ενδιαφέροντα χώρο με τους πίνακες, τα κοσμήματα και τα διακοσμητικά, η κουβέντα ξεκινά…



Επιθυμούσες ανέκαθεν να ασχοληθείς με την τέχνη; Από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έπαιρνα χαρτί και ζωγράφιζα. Σε ηλικία 5 ετών μου έφτιαξαν ειδικό καβαλέτο, αντίστοιχο με το ύψος μου, για να μπορώ να το φτάνω. Λίγο πιο μεγάλη ασχολήθηκα και με τα ρούχα. Τα σχεδίαζα, τα έραβα και τα φορούσα. Με συνέπαιρνε η μόδα αλλά όχι ο κόσμος που υπήρχε γύρω από αυτή. Γι’ αυτό και δημιουργούσα μόνη μου. Στο Γυμνάσιο ζήτησα από τον πατέρα μου ως δώρο Χριστουγέννων μια ραπτομηχανή. Ηταν ό,τι ωραιότερο πήρα!

Μου κάνει εντύπωση πάντως ότι ενώ προέρχεσαι από μια οικογένεια με ισχυρή τραπεζική παράδοση δεν θέλησες ποτέ να ασχοληθείς με τον συγκεκριμένο κλάδο. Για να είμαι ειλικρινής, πολύ μικρή, όταν με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γραφείο του και έβλεπα την καρέκλα στην οποία καθόταν, έλεγα «κάποτε θα κάθομαι εγώ σ’ αυτήν!». Ημουν όμως μόλις λίγων ετών και οι τάσεις μου δεν είχαν ακόμη φανεί, προς απογοήτευση της μητέρας μου και όχι τόσο του πατέρα μου.




Το γεγονός ότι έφτιαχνες ρούχα μαρτυρά και κάποιες επιρροές από το περιβάλλον της μητέρας σου; Τις κλωστές τις προμηθευόμουν μόνη μου! (γέλια) Η επιρροή έχει να κάνει περισσότερο με το ότι η μητέρα μου ήταν πάντοτε πολύ ωραία ντυμένη και επομένως ιδιαίτερα κοκέτα. Μέχρι εκεί όμως.

Το οικογενειακό περιβάλλον αντιμετώπισε θετικά την απόφασή σου να τραβήξεις τον δικό σου ανεξάρτητο δρόμο; Δεν έχει νόημα να πιέζεις κάποιον όταν οι δυνατότητες και  οι αποφάσεις του δείχνουν ξεκάθαρα ποια μπορεί να είναι η διαδρομή του ή όταν γνωρίζεις τι θα τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Ο πατέρας μου ήταν ανέκαθεν ανοικτός σ’ αυτό το ενδεχόμενο, γι’ αυτό και τελειώνοντας το σχολείο πήγα στο Παρίσι για να σπουδάσω Καλές Τέχνες στο φημισμένο Parsons The School For Desing. Εκεί αντιλήφθηκα ότι ο χώρος της τέχνης με συνεπαίρνει. Οπως επίσης αντιλήφθηκα αυτό που έλεγαν οι καθηγητές μου, ότι δηλαδή είμαι περισσότερο γλύπτρια παρά ζωγράφος γιατί βλέπω πολύ εύκολα την τρίτη διάσταση.

Οταν πρωτοβρέθηκες στο εξωτερικό, ένιωσες να ελευθερώνεσαι από το βάρος του επωνύμου σου; Ναι, πάρα πολύ. Ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει όταν κάποιος με πρωτογνωρίζει να σκέφτεται ποιο είναι το όνομά μου και όχι ποια πραγματικά είμαι εγώ. Στο εξωτερικό, εκ των πραγμάτων, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Είμαι απλώς το κορίτσι με το πολύ μακρύ επώνυμο. Εχω μάθει να το κάνω spelling σε δευτερόλεπτα, μια και στους Γάλλους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να  προφέρουν το όνομά μου, όπως επίσης και να το γράψουν.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με το Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης; Ομολογώ ότι ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Το να εργάζεσαι σε έναν χώρο με τόσα έργα τέχνης είναι από μόνο του μαγικό. Η συνεργασία μου με τους Αμερικανούς μου έμαθε την έννοια του επαγγελματισμού. Αντιλήφθηκα τι σημαίνει να γίνονται όλα στην ώρα τους και με τον καλύτερο τρόπο. Επίσης να είμαι συνεπής, οργανωμένη και με πρόγραμμα.

Είναι πλεονέκτημα ή βαρίδι για κάποιον νέο που ξεκινά τη δική του ανεξάρτητη πορεία ένα αναγνωρίσιμο επώνυμο; Υπό κάποια έννοια ισχύουν και τα δύο. Σου ανοίγουν πόρτες, που όμως δεν ξέρεις αν ανοίγουν γιατί πραγματικά σε πιστεύουν ή από υποχρέωση. Παρόλο που από μικρή είχα δραστηριότητες που σηματοδοτούσαν τον δικό μου ανεξάρτητο δρόμο, εντέλει δύσκολα ο άλλος παραβλέπει το όνομά σου. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που με ενοχλεί.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το «DC artworks»; Ξεκίνησε τον Ιανουάριο, δηλαδή μέσα στην κρίση. Το concept ήταν ότι δημιουργούμε τέχνη για όλους. Σε εμάς θα βρει κάποιος από πίνακες ζωγραφικής και κεραμικά πιάτα ζωγραφισμένα στο χέρι μέχρι χαρακτικά, κοσμήματα, διακοσμητικά ακόμη και χειροποίητα μαγνητάκια για το ψυγείο σε προσιτές τιμές. Στο «DC artworks», όπου φιλοξενείται τόσο η δική μου δουλειά όσο και άλλων νέων καλλιτεχνών, υπάρχει η πεποίθηση ότι η τέχνη ομορφαίνει τους χώρους και τη ζωή μας, προσφέροντας μια νότα αισιοδοξίας.





Είναι γνωστό ότι λόγω οικογενειακής παράδοσης ασχολείσαι ιδιαίτερα με την ιστιοπλοΐα. Βρίσκομαι στη θάλασσα από μικρή. Πιτσιρίκα τη φοβόμουν  όπως και τα σκάφη, αλλά από τη στιγμή που εξοικειώθηκα, όλα μου τα καλοκαίρια ήταν συνυφασμένα με το Ράλι Αιγαίου. Μου αρέσει που στο άθλημα αυτό δεν υπάρχουν καθωσπρεπισμοί και πρωτόκολλα. Γυρνάμε από αγώνα και είμαστε όλοι ταλαιπωρημένοι, μέσα στο αλάτι και με τα μαλλιά όπως κάτσουν. Φαντάσου ότι εμένα στο σκάφος με φωνάζουν Troll (σ.σ.: από τα δημοφιλή κουκλάκια που είχαν την μπροστινή τούφα όρθια)!

Με τον πατέρα σου, Γιάννη Κωστόπουλο, μοιάζετε; Οχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και ως χαρακτήρες είμαστε copy paste. Και οι δύο αποφεύγουμε την κοινωνική ζωή και κάθε είδους δημοσιότητα, είμαστε εσωστρεφείς και μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας με μία μόνο λέξη. Ο πατέρας μου είναι το πρότυπό μου και παρά το γεγονός ότι είναι ένας στόχος που ξέρω ότι δεν θα τον φτάσω ποτέ, αποτελεί για μένα έναν καλό στόχο.

Ποια εικόνα κρατάς από εκείνον; Πρόκειται για μια συνηθισμένη εικόνα των παιδικών μου χρόνων. Παραδομένη στον Μορφέα, βρίσκομαι πανευτυχής στην αγκαλιά του πατέρα μου. Βλέπετε, η αγκαλιά του αποτελούσε πάντα για μένα ένα ασφαλές καταφύγιο.