Έλλη Στάη: ο χειρισμός με την ΕΡΤ ήταν μια δυναμική βλακεία

Αρχίζει να μιλάει σχεδόν πριν κάνω την πρώτη ερώτηση. Η Ελλη Στάη είναι θυμωμένη με ό,τι έχει διαδραματιστεί στην ΕΡΤ τις τελευταίες ημέρες. Ενίοτε γελάει, σαρκάζει ή αυτοσαρκάζεται, αλλά ο θυμός κυριαρχεί. Μαζί και το σοκ, που είναι η πρώτη λέξη που αναφέρει όταν τη ρωτάω σχετικά με όλα όσα έζησε τη βραδιά της 11ης Ιουνίου, όταν ξαφνικά στις συχνότητες της δημόσιας τηλεόρασης έπεσε «μαύρο».

«Αυτό το οποίο δημιούργησε όλη την ένταση του παρατεινόμενου σοκ και των αντιδράσεων δεν ήταν η απόφαση και η πρόθεση να γίνει εξυγίανση, αναδιάρθρωση με περικοπές. Ο κόσμος ήξερε ότι περικοπές προσωπικού θα υπάρξουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αυτό που μπορεί να σε τρελάνει είναι ο τρόπος που επιλέχτηκε για να γίνει κάτι τέτοιο, ο οποίος είχε τα εξής σημεία: το ένα ήταν ότι αποφασίστηκε να κλείσει ένας δημόσιος οργανισμός πετώντας σε έναν κουβά όλους τους εργαζομένους, καλούς, κακούς, νέους, μεγαλύτερους, όλους, συλλήβδην! Το δεύτερο ήταν ο τρόπος του ξαφνικού “μαύρου”. Δεν το περίμενα ούτε την ώρα που ήμασταν στον αέρα. Οταν άκουσα ότι θα διακοπεί το πρόγραμμα, φαντάστηκα το live πρόγραμμα. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί σήμερα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή οπουδήποτε στον κόσμο, ότι θα κατεβάσει... μπαμ, ένα μαύρο! Και επίσης η υβριστικότατη ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεν μπορεί να απολύεις 2.500 ανθρώπους και να τους βρίζεις. Να μιλάς για διαφθορά, χωρίς να έχεις τουλάχιστον το συναίσθημα της αλληλεγγύης προς τον απολυόμενο. Ε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Εδώ χαθήκανε όλα τα στοιχεία του ανθρώπινου λογικού και του ανθρώπινου θυμικού μαζί. Να σου πω και κάτι ακόμα τρελό, που όμως δεν το ξέραμε εκείνη την ώρα; Οτι δεν μπορεί να κάνεις αυτό που σου περιγράφω, χωρίς να έχεις σχέδιο για το τι θέλεις να κάνεις την άλλη μέρα ή σε έναν μήνα! Απορώ. Είναι αυτό που λένε "μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι" ή ότι "η Ιστορία γράφεται και με απίστευτες βλακείες". Γιατί αν το δεις κι από μια άλλη πλευρά, μπορεί να πεις ότι ήτανε η απόλυτη βλακεία, η απόλυτη κουταμάρα».

- Η άλλη πλευρά λέει ότι ήταν κίνηση που έδειξε δυναμισμό στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις από την πλευρά του πρωθυπουργού.  
Σου περιέγραψα τι έγινε, κατά τη δικιά μου γνώμη. Αν θες, θα το πω μια δυναμική βλακεία. Δυναμισμό είχε, αλλά αυτή είναι η δικιά μου αντίληψη. Και δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι αυτό είναι το σωστό, όχι αυτό που επιχείρησαν να κάνουν.

- Εκείνες τις στιγμές ο θυμός ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα; 
Το απίστευτο σοκ. Δηλαδή, δεν προλαβαίνεις να συντάξεις σκέψεις, ούτε να αναπτυχθούν τα θυμικά συναισθήματα. Γίνεται ένα κουβάρι μέσα σου. Το ξέραμε από το πρωί ότι θα γίνει ανακοίνωση για το θέμα της ΕΡΤ. Δεν ξέραμε όμως αυτά τα απίστευτα, που σου έλεγα πριν. Oταν ανέβηκα το μεσημέρι στην ΕΡΤ, ήταν γεμάτο το κτίριο με πάρα πολύ κόσμο. Υπήρχε μια βουή, η βουή των ανθρώπων που πάνε κι έρχονται και μιλάνε μεταξύ τους κι αναρωτιούνται τι πρόκειται να γίνει. Εγώ προσωπικά είπα ότι πρέπει να βγάλουμε κεντρικό δελτίο, γιατί είναι δεδομένο ότι εμείς πρέπει να δείξουμε επαγγελματισμό. Επέμεινα πολύ σε αυτό και πράγματι όσο μπορέσαμε -ξέρεις, μαζεύοντας ανθρώπους από τους διαδρόμους, από το προαύλιο- καθίσαμε και φτιάξαμε ένα δελτίο με τα πέντε-έξι βασικά θέματα. Το κεντρικό ήταν βεβαίως αυτό το οποίο αναμέναμε, η ανακοίνωση για την ΕΡΤ. Και την ώρα που αυτή ήρθε, δεν σου κρύβω ότι όλοι είχαμε μείνει και κοιτάζαμε το κενό. Δεν το πιστεύαμε αυτό που ακούγαμε. Ακούστηκε ένα συλλήβδην «όλοι». Αυτό το «όλοι» ήταν καταλυτικό. Και ήταν καταλυτικό στο να υπάρξει συνοχή και συσπείρωση ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονταν ή ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν είχαν την ίδια άποψη, ούτε για το πώς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας, ούτε για το πώς την κάναμε τη δουλειά μας.

- Δηλαδή, συνεργαστήκατε και με ανθρώπους που είχατε προβλήματα όλο αυτό τον καιρό.  Να σου πω, αυτός είναι ένας μικρός μύθος. Συνεργαζόμαστε κάθε μέρα. Τα διάφορα περιστατικά, μετά την υπόθεση της ΕΔΕ, για την οποία θα σου πω τι πιστεύω τώρα, ήταν όλα μπούρδες. Κάποιοι κατεύθυναν και τροφοδοτούσαν ορισμένα sites με την ιδέα ότι εμείς έχουμε πολλές αντιπαλότητες. Δεν είχαμε. Και εν πάση περιπτώσει, κι εσύ στην εφημερίδα μπορεί να μη συμπαθείς τον διπλανό σου, αλλά δουλεύεις μαζί του. Το ίδιο συνέβαινε και με εμάς. Σε όλα αυτά υπήρχε μία κτηνώδης διόγκωση, η οποία για μένα ήταν, από τη μια, εκ του πονηρού από κάποιους και, από την άλλη, επειδή η ΕΡΤ βρίσκεται πάντα σε ένα σημείο με τα φώτα επάνω της, ε, πουλάει κιόλας.

- Ηταν το πιο δύσκολο δελτίο της καριέρας σου; 

Καλά, εννοείται, δεν το συζητάμε. Δηλαδή, δεν μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει τέτοιο δύσκολο δελτίο, υπάρχουν άλλου τύπου δύσκολα. Οταν όμως η είδηση σε αφορά -και όχι μόνο εσένα προσωπικά-, αφορά όλους τους ανθρώπους με τους οποίους κάνετε αυτό το προϊόν - και όλους τους άλλους που είναι εκεί γύρω και είναι πολλοί και είναι χιλιάδες, ε, τρελαίνεσαι. Μιλάω για την ανακοίνωση και για το «μαύρο», έτσι; Δεν μιλάω για όλα τα άλλα. Δεν έχει κανείς αντίρρηση ότι είναι διογκωμένος ο δημόσιος τομέας, διογκωμένη η ΕΡΤ. Το πιστεύω αυτό. Δίκαιη κρίση ήθελε ο κόσμος και αυτό θέλει και όλη η κοινωνία σήμερα. Και όποιος πολιτικός δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτά τα στοιχεία, συγγνώμη, αλλά δεν είναι πολιτικός. Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από την ΕΡΤ, όπως γύρισα και είδα το κτίριο κατάφωτο, με φώτα σε όλους τους ορόφους και με τα Μουσικά Σύνολα που παίζανε, μου θύμισε τον «Τιτανικό»! Είχα την αίσθηση του απόλυτα όμοιου, λόγω του τεράστιου μεγέθους, του ξαφνικού σοκ και της ορχήστρας που συνέχιζε να παίζει...

- Πάμε τώρα και στα φαινόμενα ακραίου συνδικαλισμού που ανέφερες.
Πιστεύεις ότι υπήρξαν ακραίες συνδικαλιστικές αντιδράσεις; Σε αυτή την περίοδο των 10 ημερών, είδα να υπάρχουν αυτές που λογικά θα υπήρχαν. Από κει και πέρα, όμως, εγώ ήμουν απ’ αυτούς που διαφωνούσαν απόλυτα αυτά τα 2,5 χρόνια στο γενικό κατέβασμα του διακόπτη. Πάντα έλεγα ότι η κατάχρηση της απεργίας οδηγεί σε μια εικόνα που παραπέμπει σε αντιστοιχίες ανάλογες του κατεβάσματος του διακόπτη πριν από 10 μέρες. Η κατάχρηση ενός δικαιώματος το αποδυναμώνει. Μπορούμε να βρούμε τρόπους να τοποθετήσουμε αυτά που διεκδικούμε με τη δουλειά μας ανοιχτή. Το πίστευα και το πιστεύω απόλυτα. Οπως πιστεύω ότι μπορούσε να αναδιαρθρωθεί η ΕΡΤ ανοιχτή και εν λειτουργία. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο συνδικαλισμός γενικά στην Ελλάδα έχει υπερβεί εν πολλοίς τα εσκαμμένα κι έχει γίνει κράτος εν κράτει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Εγώ δεν πιστεύω στον αυταρχισμό - δεν πιστεύω και στο αυταρχικό συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί πάρα πολλές αποφάσεις του συνδικαλισμού έχουν αυταρχισμό. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι παίρνονται αποφάσεις από 15 και 30 άτομα, και τις υλοποιούν χιλιάδες, οι οποίοι κατά το μάλλον ή ήττον δεν συμφωνούν. Λοιπόν, εγώ είμαι αντίθετη σε αυτό, απόλυτα.

- Ειδικά στην περίπτωση της ΕΡΤ πιστεύεις ότι υπάρχουν ευθύνες και από τα αρμόδια συνδικαλιστικά όργανα; 
Κοίτα να δεις, εγώ προσωπικά δεν έχω στοιχεία. Τα διαβάζω. Αν αυτά τα στοιχεία είναι αληθινά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι υπάρχουν τερατώδεις ευθύνες, οι οποίες και πρέπει να αποδοθούν.

- Ο καθένας αυτές τις μέρες είχε να διηγηθεί και μια ακραία ιστορία για την ΕΡΤ. Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν ακόμα;
Η ΕΡΤ ως δημόσιος οργανισμός -και μάλιστα διογκωμένος και γερασμένος- είχε δυσλειτουργίες. Για μένα η βασική της δυσλειτουργία ήταν η βραδύτητα - η βραδύτητα του Δημοσίου. Ομως εγώ δεν θα θυμηθώ αυτά, γιατί πάντα υπήρχαν ακραία περιστατικά, αλλά τέτοια υπήρξαν και στον ιδιωτικό τομέα. Ας δούμε, όμως, και κάποια άλλα περιστατικά. Θα θυμηθώ πώς δούλεψε ο μηχανισμός της ΕΡΤ στις περσινές εκλογές. Αυτός ο μηχανισμός πέταγε πέρσι σε όλα τα ταμπλό: διοικητικά, τεχνικά, δημοσιογραφικά. Πέταγε και κέρδισε κιόλας. Γιατί λοιπόν να θυμηθώ ακραίο περιστατικό αρνητικό; Θα θυμηθώ ακραίο περιστατικό θετικό.

- Θέλω να σε ρωτήσω τώρα τι έγινε στην εκπομπή της προηγούμενης Κυριακής.
Γράφτηκε ότι μπήκε στο κοντρόλ ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, Παναγιώτης Καλφαγιάννης, ζητώντας να διακοπεί η εκπομπή σου στο απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ, γιατί είσαι προσωπικό ειδικών θέσεων, ενώ ο αγώνας γίνεται για τους μόνιμους...  Δεν θα αντιπαρατεθώ εγώ με τον κ. Καλφαγιάννη. Από τη στιγμή που ζήτησε να βγω έξω και να διακοπεί η εκπομπή, απλώς άσκησε λογοκρισία, κάνοντας αυτό για το οποίο καταγγέλλει την κυβέρνηση. Δεν θα αναφερθώ και δεν θα περιγράψω τι γινόταν στο κοντρόλ εκείνη την ώρα. Δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά. Απλώς δεν δέχομαι από οποιονδήποτε να λέει ότι κάποιος άλλος δεν δικαιούται να ομιλεί. Δικαιούνται όλοι να μιλάνε, όλοι.

- Συγκράτησα τη φράση «παραμένω απολύτως ψύχραιμη», που είπες στον αέρα, απευθυνόμενη στο κοντρόλ. 
Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι γινόταν! Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι τα φαινόμενα, τα οποία έχουν στιγματίσει αρνητικά τη λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης κι αυτά χρησιμοποιούν και όσοι θέλουν να την πλήξουν γενικά. Θεωρώ απαράδεκτο το ότι είπε πως εγώ πρέπει να μην είμαι εκεί, χρησιμοποιώντας ένα τεχνικό πραγματάκι για να το δικαιολογήσει. Οτι εκείνος παλεύει για τους μόνιμους εργαζόμενους, ενώ εγώ δεν είμαι μόνιμη. Ε, τι να του πω; Οτι είμαι πολύ εργαζόμενη και πολύ αποδοτική; Κι ότι μαζί με τους μόνιμους, εμείς οι μη μόνιμοι αποδώσαμε αυτό που σου είπα πριν, με τις εκλογές; Δεν θα του το πω, γιατί είναι αυταπόδεικτο. Δεν αντιδικώ εγώ με τον κ. Καλφαγιάννη. Νομίζω ότι κι εκείνος δεν αντιδικεί μαζί μου, αλλά δεν είναι ψύχραιμος, ειδικά εκείνο το βράδυ δεν ήταν ψύχραιμος, απλά.

- Πάμε τώρα στις λίστες με τους απίστευτα υψηλούς μισθούς της διετίας 2008-2009;
Τι να πω, γι’ αυτή την περίοδο των τρελών μισθών; Εγώ δεν ήμουν, είμαι 2,5 χρόνια στην ΕΡΤ, αλλά τα θυμάμαι. Ηταν περίοδος στην οποία είχε αποφασιστεί η ΕΡΤ να λειτουργήσει με κριτήρια ιδιωτικού τομέα κι έτσι είχαν δοθεί αφειδώς χρήματα και είχε τροποποιηθεί και το πρόγραμμα ώστε να μοιάζει με το πρόγραμμα του ιδιωτικού τομέα. Είχε γίνει εμπορικό, υπήρχαν διάφορα μεσημεριανά και ντιριντάχτα και τα λοιπά. Διαφωνώ απολύτως. Καταρχήν, με τη λογική ότι η ΕΡΤ έπρεπε να ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα στο περιεχόμενο. Να τον ανταγωνιστεί στην απόδοση, στα ratings, με τον τρόπο όμως τον δικό της. Είναι τελείως διαφορετικό το θέμα «δημόσια ραδιοτηλεόραση». Δεν ήξερα τι λεφτά δίνανε, τα έμαθα, κι ομολογώ ότι πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Αλλά ας λογοδοτήσουν αυτοί που το έκαναν. Τώρα μιλάμε για τις σπατάλες που έγιναν στον δημόσιο τομέα γενικώς. Εκεί όμως έγιναν υπερβολικές. Δεν ξέρω άλλο κομμάτι του δημόσιου τομέα να αμείβει εργαζομένους με 30.000, 40.000 ή 50.000 ευρώ μηνιαίως. Ας λογοδοτήσουν όμως συγκεκριμένοι άνθρωποι.

- Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει αυτό;
Κοίταξε να δεις, οι διοικήσεις που πήραν αυτές τις αποφάσεις, αν υπάρχει τρόπος, ας κληθούν να λογοδοτήσουν. Δεν ξέρω τον νόμιμο τρόπο. Οι εργαζόμενοι που αμείφθηκαν δεν νομίζω ότι έχουν καμιά ευθύνη. Τους είπαν θα παίρνετε τόσα, τα πήρανε.

- Πάμε στην επόμενη μέρα της ΕΡΤ.
Θυμάμαι ότι μου είχες πει ότι είσαι αισιόδοξος άνθρωπος - επί του προκειμένου, παραμένεις αισιόδοξη; Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν μπορώ να πάψω να είμαι. Ομολογώ ότι ειδικά το θέμα της ΕΡΤ το μπλέξανε τόσο πολύ που πράγματι είναι δύσκολο να ξεμπερδευτεί, παρόλο που κατά τη γνώμη μου από την πρώτη μέρα που βγήκε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας υπήρχε μόνο μία λύση πια. Να επιστρέψει εκεί που ήταν τη μέρα που έπεσε το «μαύρο» και να μπει αμέσως σε διαδικασία εκκαθάρισης, αναδιοργάνωσης, ανασύνταξης, όπως θέλεις

Η ιστορία μιας φωτογραφίας  υψηλού συμβολισμού

Μία από τις φωτογραφίες που χαρακτήρισαν τη βραδιά του κλεισίματος της ΕΡΤ ήταν η φωτογραφία της συγκινημένης Ελλης Στάη που μπλέκει συντροφικά το χέρι με τον τεχνικό που σκύβει να της βάλει το μικρόφωνο. Ζητάω να θυμηθεί το περιστατικό και αφηγείται:
«Ηταν ακριβώς πριν αρχίσει το δελτίο, ήμουν πάρα πολύ σφιγμένη. Ηξερα ότι βρίσκομαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί και ότι πρέπει να ακολουθήσω το απόλυτο μέτρο, την απόλυτη ισορροπία. Λοιπόν, γενικά έχω εξαιρετικές σχέσεις με τους τεχνικούς. Αγαπιόμαστε πάρα πολύ. Οταν δεν έχεις ακριβώς το ίδιο αντικείμενο, δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί, ούτε πιθανές αντιπαλότητες και το μόνο που μένει είναι ο τρόπος που συνεργάζεσαι για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Αυτός ο ηχολήπτης, ο Βαγγέλης, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο δουλεύουμε αυτά τα 2,5 χρόνια κάθε μέρα. Κι είναι κι ένας άλλος ηχολήπτης, ο Γιώργος, ο οποίος στη φωτογραφία δεν φαίνεται, ήταν μόνο τα χέρια του. Οταν μπήκα στο στούντιο, ήταν όλοι πολύ σφιγμένοι, πάρα πολύ σφιγμένοι. Εκείνη την ώρα βλέπω τον Βαγγέλη και τον Γιώργο που έρχονται όπως πάντα με τα ακουστικά, γιατί είναι μια ολόκληρη διαδικασία, στην οποία συνήθως κάνουμε και πλάκα, γιατί πρέπει να το περάσεις μέσα από το σακάκι και λέω το γνωστό "Βαγγέλη, πρόσεχε...". Ηρθε και ήτανε δακρυσμένος. Δεν ήταν ο μόνος που ήταν δακρυσμένος. Πολλοί άνθρωποι κλαίγανε εκείνη την ώρα. Τον βλέπω που 'ρχεται από μακριά, με κοιτάει έτσι με τα μάτια του δακρυσμένα, και μου πιάνει το χέρι δυνατά στον αέρα. Ε, αυτή ήταν η φωτογραφία, μετά κύλησε το δελτίο όπως το είδατε…».