Ο ταλαντούχος κύριος Ντέιμον

Αυτός ο ατσαλάκωτος, πεντακάθαρος, γαλανομάτης, baby face Αμερικάνος της διπλανής πόρτας διαθέτει -και εκλύει- τόνους αυτοσαρκασμού, κι αυτό αμέσως τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Κορυφαίο δείγμα αυτού είναι το μουσικό βιντεάκι που έκανε με την κωμικό Σάρα Σίλβερμαν και προβλήθηκε στο σόου του Τζίμι Κίμελ με τίτλο «I’m fucking Matt Damon». Η σχέση του με τον Κίμελ κρατάει χρόνια, καθώς ο δεύτερος κλείνει κάθε εκπομπή του λέγοντας: «Συγγνώμη, Ματ Ντέιμον, αλλά δεν έχουμε άλλο χρόνο στην εκπομπή για να σε συμπεριλάβουμε».


Μέχρι που, πριν από έξι μήνες περίπου, ο Ντέιμον ανέλαβε ο ίδιος το σόου του Κίμελ, κρατώντας τον αλυσοδεμένο στο φόντο! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συμμετείχε στο «30 Rock», την τηλεοπτική σειρά της Τίνα Φέι, στον ρόλο του πιλότου φίλου της και ήταν ένας από τις μυριάδες celebrities που παρέλασαν από το βίντεο του Στίβεν Κολμπέρ «Colbchella 2013, Time to Dance» (την ξεκαρδιστική απάντηση του παρουσιαστή στους Daft Punk όταν αυτοί τον έστησαν). Ακόμα και με τη σάτιρα του «Team America» γελάει, όπου οι δημιουργοί του «South Park» τον παρουσίασαν ως χαζό ηθοποιό που ξέρει μόνο να λέει το όνομά του. Πολλοί, αναφέρει ο ίδιος, του ζητάνε αυτόγραφα πάνω σε φωτογραφίες της κούκλας από την ταινία. «Κάποιοι λένε ότι αυτή είναι η καλύτερη δουλειά μου», λέει γελώντας και συνεχίζει: «Θα δούλευα με τα χίλια μ’ αυτούς τους τύπους, είναι ιδιοφυΐες».

Για το «Elysium» φορά το σκληρό παρουσιαστικό του, εκείνο που έχει ακονίσει στην τριλογία του «Μπορν», κάνοντάς το ακόμα πιο σκληροτράχηλο. Δεν την πήρε όμως εύκολα τη δουλειά. Ο σκηνοθέτης Νιλ Μπλόμκαμπ, φρέσκος από την αναπάντεχη επιτυχία του «District 9», δεν ήθελε να «πουληθεί» κατευθείαν στα κουστούμια, γι’ αυτό και δεν ήξερε αν θέλει τον Ντέιμον για πρωταγωνιστή. «Ηταν διστακτικός στην αρχή», θυμάται ο ηθοποιός και επεξηγεί: «Μου έλεγε διαρκώς ότι δεν θέλει να κάνει κάτι χολιγουντιανό. Κι εγώ του είπα: “Ηρέμησε, εγώ ζω στη Νέα Υόρκη. Συναντηθήκαμε σε ένα εστιατόριο και με στραβοκοίταζε για τουλάχιστον δέκα λεπτά”». Αυτό ήταν το πρώτο εμπόδιο όμως.

Τα γυρίσματα ήταν απαιτητικά και σε μερικές περιπτώσεις επικίνδυνα. Κάποιες σκηνές γυρίστηκαν στο ποτάμι Που (με κόπρανα) του Μεξικού. Και κάποια στιγμή πέρασε από πάνω τους ένα ελικόπτερο για να τραβήξει πλάνα από ψηλά. «Κατέβαινε πολύ χαμηλά και έριχνε νερά από το ποτάμι πάνω μας. Φάγαμε σκατά, κυριολεκτικά! Επρεπε όλοι μας να πετάμε τα ρούχα που φορούσαμε κάθε μέρα - υπήρχε κίνδυνος να πάθουμε αναπνευστικές ασθένειες επειδή αναπνέαμε». Οι ταινίες βλάπτουν σοβαρά την υγεία, αλλά ο Ντέιμον ξέρει ότι τα πραγματικά προβλήματα είναι αλλού. Γι’ αυτό και έχει ιδρύσει τη μη κερδοσκοπική εταιρεία water.org, η οποία συνεισφέρει λύσεις σε προβλήματα ύδρευσης και πρόσβασης σε νερό σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Συνεχίζει όμως παράλληλα ακάθεκτος και στα κινηματογραφικά. Εκτός από τη νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνι «Monuments men» για μια ομάδα αντρών που προσπάθησαν να σώσουν αντικείμενα τέχνης από τα χέρια του Χίτλερ και το νέο πόνημα του Τέρι Γκίλιαμ «The Zero Theorem», με τον Κρίστοφ Βαλτς και τη Μελανί Τιερί, ο Ντέιμον θα μετακομίσει στο Λος Αντζελες μαζί με τη γυναίκα του Λούσι και τα τέσσερα κορίτσια τους γιατί επιτέλους ξεκινούν με τον φίλο του Μπεν Αφλεκ την εταιρεία παραγωγής τους, την Pearl Street Films. Η πολλή δουλειά, προφανώς, δεν τρώει τον Ματ.