Εθνική Παίδων Μπάσκετ: Ένα χάλκινο και πολλά χρυσά όνειρα!

Η Εθνική Ομάδα Μπάσκετ των Παίδων γύρισε από το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που διεξήχθη στην Ουκρανία, με το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος, καθώς επικράτησε της Ιταλίας στο μικρό τελικό με σκορ 78-50. Το People παρουσιάζει 4 από τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας, χωρίς την αθλητική τους φανέλα! Οι μικροί πρωταθλητές ξεδιπλώνουν άγνωστες πτυχές της προσωπικής τους ζωής και αποκαλύπτουν την καθημερινότητά τους μακριά από το γήπεδο.



Γιώργος Παπαγιάννης
Philadelphia West Town
 «Γιώργο, πήγαινε για ύπνο, έχει πάει 2.00 η ώρα...». Κάπως έτσι ξεκινούν οι μικροί οικογενειακοί καβγάδες του καλύτερου σέντερ του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (έχει προκαλέσει ήδη το ενδιαφέρον εννέα κολεγίων) με τους γονείς του. Πάρα τα 2 μέτρα και 15 εκατοστά του, δεν θα πάψει ποτέ να είναι παιδί, όπως εξομολογείται ο πατέρας του: «Η απόσταση Μέγαρα - Περιστέρι ή Μέγαρα - Πειραιάς ήταν το όριο. Τώρα το Μέγαρα - Φιλαδέλφεια ΗΠΑ δεν μπορώ να το κάνω συχνά, αλλά και πάλι θα είμαι εκεί, δίπλα στο παιδί!». Ο Γιώργος ετοιμάζει βαλίτσες για την Αμερική. «Όταν επιλέχθηκα στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά, μου κόπηκαν τα πόδια» λέει ο Γιώργος που θεωρεί ότι πρέπει να φτιάξει χαρακτήρα. «Βλέπω τους παίκτες στην Εθνική Ανδρών και το όνειρό μου είναι να φορέσω αυτή τη φανέλα στο μέλλον». Στα Μέγαρα η ζωή κυλάει πιο αργά. «Λίγα ενδιαφέροντα, πολύ μπάσκετ. Αν δεν έχει αγώνες Α1 ή NBA, τότε θα δω καμιά ταινία δράσης. Όταν αυτό συνδυάζεται και με το παστίτσιο της μάνας μου, τότε είναι μια πραγματικά καλή στιγμή. Από μουσική, ακούω ξένη. Το τελευταίο διάστημα μου έχει κολλήσει το “Can hold us” των Maclemore και Ryan Lewis». Tι αφήνει πίσω και τι παίρνει μαζί ο σέντερ –πλέον– του West Town; «Θα πάρω μαζί το μετάλλιο, για να θυμάμαι την προσπάθεια και την επιτυχία μας. Αυτό που θα αφήσω πίσω είναι η οικογένειά μου και η κοπέλα μου. Δεν το έχω συζητήσει ακόμη μαζί της, για να μη με επηρεάσει πριν φύγουμε για το τουρνουά. Νομίζω ότι στις επόμενες μέρες θα κάνουμε μια συζήτηση. Αυτό που έχει σημασία είναι η στήριξη που έχω από την οικογένειά μου. Το ότι δεν φοβάμαι στα 16 να φύγω για την Αμερική το οφείλω κυρίως σ’ αυτούς! Τους ευχαριστώ».

Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
Παναθηναϊκός
Το μεγαλύτερο πειραχτήρι της ομάδας στην Ουκρανία ήταν ο Βασίλης. Ένας από τους εμπειρότερους παίκτες του τουρνουά, που αποτελούσε σημείo αναφοράς στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, έξω από αυτό ήταν άλλος άνθρωπος. Λάτρης της ελληνικής μουσικής, από σκυλάδικα μέχρι έντεχνα, αυτή την εποχή έχει «κολλήσει» με την επανεκτέλεση του Ρόκκου στο «Μες στα δυο της μάτια». «Είμαστε φίλοι με όλα τα παιδιά. Μου κόστισε πολύ που δεν έπαιξα στον ημιτελικό» λέει. Ο Βασίλης είναι δεύτερη χρονιά στον Παναθηναϊκό, όπου προπονείται υπό τις οδηγίες του Αργύρη Πεδουλάκη, ενώ ακολουθεί τον Δημήτρη Διαμαντίδη: «Είναι πολύ μεγάλη τιμή να προπονείσαι με τον Διαμαντίδη. Προσπαθώ να του μοιάσω, γιατί είναι πρότυπο αθλητή και ανθρώπου. Όπως, φυσικά, είναι τεράστια τιμή και τύχη να είμαι στον Παναθηναϊκό». Στα 16 του έχει αποφασίσει ότι δεν θα γίνει εγκληματολόγος, όπως ονειρευόταν μικρότερος: «Έβλεπα στην τηλεόραση το CSI και ήθελα να γίνω εγκληματολόγος, αλλά θέλει πολύ διάβασμα. Βλέπω σειρές, δεν χάνω καμία του Μπέζου, που είναι ο αγαπημένος μου, ενώ δεν βαριέμαι ποτέ να δω το Τελευταία Έξοδος, Ρίτα Χέιγουορθ». Μια ακόμα αδυναμία του είναι τα σουβλάκια, αλλά και η μικρότερη αδελφή του, Μιρέλλα, με την οποία τσακώνεται συνέχεια! Πώς είναι να συνδυάζεις Εθνική και σχολείο; «Δεν υπάρχει μέρα που να μην κάνουμε πλάκα μεταξύ μας και με τους καθηγητές. Πέρσι, στους τελικούς του πρωταθλήματος, όπου κερδίσαμε τον Ολυμπιακό, ο καθηγητής των Θρησκευτικών μού την έλεγε... Έλεγε ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος». Ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού και της Εθνικής έχει πάντα στο πλευρό του τον πατέρα του, Νίκο. «Αναγκάστηκα να βγω στη σύνταξη για να τρέχω με τον Βασίλη, να τον βοηθώ όσο μπορώ» λέει στο People.



Γιάννης Μιχαλούτσος
Μπρεογάν (Ισπανία)
«Αν κάτι θα μπορούσα να βελτιώσω, είναι να ελέγχω τα νεύρα μου, τσατίζομαι πολύ εύκολα» λέει ο 16άχρονος Γιάννης, που δεν έχει χάσει καμία ταινία του Tom Cruise. Επίσης, δεν χάνει ποτέ τους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, που παρακολουθεί φανατικά μέσω Internet. Από τα 15 του στην ιβηρική χερσόνησο, πηγαίνει σε ισπανικό σχολείο: «Ξεκινάμε στις 9.00 και σχολάμε στις 2.00. Στην αρχή δυσκολεύτηκα, γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Τους βάζω και ακούνε ελληνικά τραγούδια, τους έχω μάθει σχεδόν όλους τους στίχους από το “Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω” των Πυξ-Λαξ. Παίζω κιθάρα με τις ώρες. Δεν έχω καταφέρει με τους φίλους μου να φτιάξουμε μπάντα, αλλά, αν φτιάχναμε, θα ήθελα να είχαμε τραγουδίστρια τη Θωμαή Απέργη!» λέει ο Γιάννης. Συγκάτοικος με τον Δημήτρη Φραγκιαδάκη στο δωμάτιο, μετά την ήττα από τη Σερβία συμφώνησαν: «Φάγαμε πολύ ξύλο στο παιχνίδι. Όταν ένα ματς είναι σκληρό, τρως και ρίχνεις ξύλο. Εμείς μόνο τρώγαμε. Είχαν περισσότερο πάθος, μπήκαν πιο δυνατά, γυάλιζε το μάτι τους περισσότερο απ’ το δικό μας». Μετά από ολιγοήμερες διακοπές στην Αντίπαρο με την οικογένεια, επέστρεψε στην Ισπανία. «Έχω θυσιάσει την ξενοιασιά: Να μπορώ να χαζεύω τη Μακρυπούλια στην τηλεόραση, χωρίς να πρέπει να πάω για ύπνο. Όλες οι θυσίες όμως αξίζουν τον κόπο. Γιατί, όταν φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο, είναι μια άλλη αίσθηση».



Διονύσης Σκουλίδας
Περιστέρι
Ο Διονύσης θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ο «φιλόσοφος» της παρέας! Αγαπημένος του ηθοποιός είναι ο Jim Carrey, του αρέσουν οι κωμωδίες, ενώ το αγαπημένο του τραγούδι είναι το «Hall of fame» από τους The Script. «Αυτό που μας στερεί η κρίση είναι η ελευθερία να ζητάμε πράγματα, γιατί ξέρουμε ότι δεν γίνονται» λέει. «Η κρίση μπορεί να έχει και θετική πλευρά. Κι αυτό το λέω γιατί οι ομάδες, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, θα υποχρεωθούν να επενδύσουν σε νέους αθλητές, σε Έλληνες, οπότε θα έχουμε περισσότερες ευκαιρίες». Ο Διονύσης συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του χάλκινου με τους 20 πόντους που σημείωσε στο μικρό τελικό. «Στην Ουκρανία δεν είδαμε και πολλά πράγματα. Μια φορά μάς πήγαν στα mall πριν το παιχνίδι με τη Σερβία, φάγαμε πίτσα και καρμπονάρα και την επόμενη μέρα τρέχαμε με τις γαστρεντερίτιδες, που μας κόστισαν και τον τελικό» αποκαλύπτει. Ο Διονύσης αγωνίζεται σε ομάδα Β’ Εθνικής στην Ελλάδα. Αν μπορούσε, όμως, πού θα αγωνιζόταν; «Αν μπορούσα να διαλέξω, θα ήθελα να παίζω στον Παναθηναϊκό» λέει. Ο Διονύσης πάει σχολείο στο Περιστέρι. «Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει πολύς. Λίγο κιθάρα παίζω, καμιά βόλτα, σινεμά με φίλους, παρέα...» λέει, ενώ οι υπόλοιποι ξεροβήχουν και λένε «όχι παρέα... Ρέα σκέτο». «Ναι, η Ρέα, η κοπέλα μου, ήρθε και με υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο μετά το μετάλλιο, χάρηκα πολύ» αποκαλύπτει στο People χαμογελώντας.









Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.