Πέτρος Λαγούτης: «Δεν μου στοιχίζει που είμαι μόνος μου»

Αυτό το καλοκαίρι ήταν διαφορετικό για τον Πέτρο Λαγούτη, αφού, εκτός από τη θεατρική παράσταση Hangover IV στο θέατρο Αθηνά, όπου πρωταγωνιστούσε, δοκιμάστηκε και στο ρόλο του παρουσιαστή, καθώς συμμετείχε στην καθημερινή εκπομπή ΠΕΔΕΣ του Αlpha.

Δύσκολο καλοκαίρι; Ναι, αλλά δεν παραπονιέται. Σηκώνει καρτερικά τους ώμους –«εντάξει, δουλειά είναι, δεν βαριέσαι»–, τρώει λαίμαργα ένα παγωτό, τα μάτια του γελάνε. Τα μάτια του, σίγουρα, είναι το πιο γκράντε χαρακτηριστικό του προσώπου του. Μάτια έξυπνα, εκφραστικά, πότε σοβαρά και σκούρα σαν μαύρα πηγάδια, πότε περιπαικτικά σαν του παιδιού ή σαν ξωτικού που κάνει τούμπες πάνω σε ένα μανιτάρι.



Είναι μάτια που δεν αλλάζουν έκφραση όταν τον ρωτάω, αν, μπαίνοντας στην τηλεό0ραση, είχε αγωνίες μήπως τον σνομπάρει το σινάφι του. «Ξέρω πως με την παρουσίαση μπαίνω σε ένα άλλο χωράφι, στο οποίο δεν ήμουν πριν, ένα χώρο με άλλους, δικούς του κανόνες. ΄Ηταν απόφαση συνειδητή να το δοκιμάσω, γιατί πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ το κομμάτι της παρουσίασης. Θα ήθελα να το συνεχίσω». 

Μέχρι σήμερα, δηλώνει, δεν υπήρξε καμιά στιγμή που να αισθάνθηκε άβολα στην εκπομπή, ούτε καν μετά από εκείνη την περιβόητη «γκάφα», όταν ανέφερε on air το ονοματεπώνυμο του MIKEUS, του ανώνυμου σατιρικού «καλλιτέχνη» του YouTube. «Καταρχήν δεν έφταιγα εγώ γι’ αυτό. Γιατί να φταίω, όταν έχω στα χέρια μου ένα χαρτί με το όνομα και το επίθετο του καλεσμένου και δεν με έχει προειδοποιήσει κανείς να μην το αναφέρω στον αέρα; Γιατί είναι δική μου γκάφα; Γιατί έπρεπε να υποθέσω πως κάποιος άνθρωπος, που θέλει να κρατήσει το όνομά του κρυφό, εμφανίζεται στην τηλεόραση; Δεν αισθάνθηκα και δεν έχω σκοπό να αισθανθώ άβολα. Γράψτε ό,τι θέλετε...».

Υπήρξε ένα δραστήριο, υπερκινητικό πιτσιρίκι, με πολλά «θέλω». Αλλά ηθοποιός δεν ήθελε ποτέ να γίνει. «Ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής». Εκεί, γύρω στα 18-19 του, δεν ήρθε μια μεγάλη μετεγγραφή που περίμενε. Απογοητεύτηκε, τα παράτησε, έδωσε εξετάσεις, με σκοπό να σπουδάσει Ψυχολογία. Δεν πέρασε, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Ναυτιλιακά. Έπληττε θανάσιμα. Κάπου στο τέταρτο έτος του πανεπιστημίου, η αδελφή του κι ένας φίλος, παλιός ηθοποιός, τον έπεισαν να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην υποκριτική. Και μετά έγιναν όλα με ταχύτητα φωτός. «Μέχρι τότε δεν είχα καμιά ιδέα, τίποτα. Τρεις φορές στη ζωή μου είχα δει θέατρο. Άρχισα να πηγαίνω να βλέπω τις εξετάσεις που έδιναν οι φοιτητές του Εθνικού Θεάτρου κι εκεί, τυχαία, γνώρισα έναν άλλον ηθοποιό, ο οποίος με βοήθησε, μου πρότεινε κάποια πράγματα να διαβάσω, να ετοιμάσω μονολόγους. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και στο Τέχνης, πέρασα στο Τέχνης και έμεινα. Από το πρώτο έτος της σχολής κατάλαβα πως εκεί ανήκα. Ήθελα να είμαι του θεάτρου μόνο, ταγμένος σ’ αυτό, ταλιμπάν της τέχνης, αλλά ξαφνικά είδα και την άσχημη πλευρά του χώρου – πως τα πράγματα δεν λειτουργούν και πάντα αξιοκρατικά, ούτε θριαμβεύει το ταλέντο. Στα 25 μου, όντας πολύ ιδεολόγος, πολύ επαναστάτης, λέω “αυτό δεν το θέλω, γεια σας” και τα παρατάω όλα και ανοίγουμε με τη Μυρτώ (σ.σ. Αλικάκη, πρώην σύζυγός του) ένα καφέ. Μου πήρε σχεδόν πέντε χρόνια για να καταλάβω πως αυτό το πράγμα το θέλω, το αγαπώ, άρα πρέπει να το διεκδικήσω...».



Είναι μια μικρή ιστορία, αποκαλυπτική των αντιθέσεών του: ο Πέτρος που λατρεύει το θέατρο και το εγκαταλείπει, που παντρεύεται μικρός και χωρίζει, ο Πέτρος που είναι cool, αλλά κλείνει το ματάκι στη φήμη, που κυνηγάει και αρπάζει πράγματα και με το άλλο χέρι τα σπρώχνει μακριά. «Αυτό το κομμάτι που λες υπάρχει και το έχω αναγνωρίσει εδώ και πολλά χρόνια μέσα μου. Είναι αλήθεια πως με μεγάλη ευκολία ανοιγοκλείνω πόρτες στη ζωή μου. Κι αυτό από τη μια είναι μεγάλο προσόν κι από την άλλη ελάττωμα, γιατί πολλές φορές πολλά πράγματα μένουν ανολοκλήρωτα».

Πιστεύει πως κάπου εκεί έξω, στο μεγάλο κακό κόσμο, υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος που θα τον κάνει να αισθάνεται ολόκληρος; Το άλλο του μισό; «Ωραία αιώνια ερώτηση, που θα σου απαντήσω με μια άλλη ερώτηση: το άλλο μου μισό, ναι, αλλά για πάντα; Ή το άλλο μου μισό για τα επόμενα πέντε χρόνια και μετά το άλλο μου μισό για άλλα τρία χρόνια και πάει λέγοντας; Εσύ είσαι πάντα το ίδιο μισό; Όχι. Που σημαίνει πως μεγαλώνοντας πρέπει να αλλάζεις με το άλλο σου μισό με τον ίδιο ή έστω παραπλήσιο τρόπο. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αλλά γενικά, για να μη φανώ πολύ κυνικός –γιατί δεν είμαι καθόλου– ναι, μάλλον το πιστεύω. Ή, αν θες, το εύχομαι».

Κι ωστόσο ο έρωτας –ή μάλλον η έλλειψή του– δεν τον κάνει να νιώθει μισός. «Δεν μου στοιχίζει που είμαι μόνος μου. Πιο πολύ μου στοιχίζει, π.χ., το ότι δεν είμαι κάθε μέρα με τα παιδιά μου. Θα έβαζα μια σχέση στη ζωή μου, μόνο αν αυτή είχε να προσθέσει στην ισορροπία μου, αν είχε ένα θετικό πρόσημο. Στην εποχή μας, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, έχουμε τόσα βάσανα, τόσες ευθύνες, τόσο τρέξιμο, που δεν θέλω να βάλω τίποτα άλλο στη ζωή μου, εκτός αν αυτό είναι χαρά, ξεκούραση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, έρωτας, όλα αυτά μαζί. Όπως καταλαβαίνεις, όσο περνάει ο καιρός, το “πακέτο” μεγαλώνει. Δυσκολεύουν τα πράγματα».

Αλλά μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ένα στριμμένο γεροντοπαλίκαρο. Οι γυναίκες –παραδέχεται– τον φλερτάρουν πιο πολύ τώρα που είναι εργένης. «Δεν ενοχλούμαι αν μια γυναίκα πάρει την πρωτοβουλία μαζί μου. Ενοχλούμαι μόνο αν την πάρει, δεν βρει ανταπόκριση και εντούτοις επιμείνει. Όταν το φλερτ γίνεται άγαρμπο ή ακραίο».



Τι δεν πρέπει να κάνει ποτέ μια γυναίκα για να έχει την πιθανότητα να βγει δεύτερο ραντεβού μαζί του; «Δεν μου αρέσει καθόλου το κυριλέ. Αν η κοπέλα έρθει “Γ-Β-Σ” στο πρώτο μας ραντεβού, τότε θα έχουμε πρόβλημα». Όπου «Γ-Β-Σ» σημαίνει «Γάμοι, Βαφτίσια, Σουαρέ».
Άραγε μαθαίνει από τα λάθη του στον έρωτα; Η απάντησή του έρχεται γρήγορα. «Ναι, μαθαίνω». Και δεν τα επαναλαμβάνει ποτέ ξανά; «Δεν είπα πως μαθαίνω με την πρώτη φορά. Υπάρχουν πράγματα που τα μαθαίνεις με την πρώτη, άλλα που πρέπει να τα κάνεις πολλές φορές ακόμη μέχρι να πείσεις τον εαυτό σου πως “ρε φίλε, πάρ’ το χαμπάρι, το πράγμα δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο”».

Στη ζωή του, όμως, απολαμβάνει ρόλους απλούς: αυτόν του single dad για τα δύο αγόρια του («Είμαι πολύ της συζήτησης. Αν όμως η συζήτηση δεν έχει αποτέλεσμα, πρέπει να μπαίνουν όρια...»), του άντρα που –ομολογεί με ένα ένοχο γελάκι– τρελαίνεται να κάνει «καγκουριές» με τους κολλητούς του. «Μεταξύ μιας μέτριας βραδιάς με μια γυναίκα και μιας συνηθισμένης βραδιάς με φίλους, θα διάλεγα ασυζητητί το δεύτερο. Το έχω κάνει πολλές φορές».
Κλείνοντας λέει «Πάνω σε ένα σανίδι δεν είμαι ευτυχισμένος. Μπορεί να νιώθω χαρούμενος, δημιουργικός, αλλά όχι ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος νιώθω μόνο όταν είμαι με ανθρώπους που αγαπάω, με τα παιδιά μου, με φίλους μου, με μια γυναίκα. Αλλά είναι στιγμές μόνο όλο αυτό».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.