Χριστίνα Πολίτη: «Ποτέ δεν υπέκυψα στη σάχλα της κοσμικής ζωής»

Η Χριστίνα Πολίτη μού θυμίζει εκείνη την ωραία συμμαθήτρια στο σχολείο που λατρεύεις να μισείς. Πολύ όμορφη, με ένα σνομπίστικο allure, από καλή αστική οικογένεια, εκνευριστικά τακτική και πάντα σε ένα αμφίθυμο μεταίχμιο μεταξύ της μεγάλης ζωής και της ελεγχόμενης παρακμής.



Έχει ζήσει μια μυθιστορηματική ζωή, που σε αντίστοιχες περιπτώσεις θα της είχε αφήσει ένα «πριγκιπικό» κουσούρι και δεν θα μιλούσε σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό της. Όμως έχει καταφέρει να ανατρέψει όλη αυτή τη high end εξτραβαγκάντσα και την έχει μετατρέψει σε μια ουσιαστική εσωτερική αναζήτηση του καλού και του κακού, του εφήμερου και του σπουδαίου. Την ίδια στιγμή που είναι μια συνεπής μαμά, μιλάει στο κινητό με τον Simon Le Βοn των Duran Duran ή με τον πρίγκιπα της Ισπανίας, κυκλοφορεί στα underground στέκια του Κέντρου ή μπορεί να πιει μια βότκα στα Εξάρχεια. Ξέρω πολλούς που θα έκαναν τάματα στον Άγιο Φανούριο για να μπορέσουν να εξαργυρώσουν μια τέτοια συνειδητή «σχιζοφρένεια» ανανεώνοντας το image τους, αλλά η Χριστίνα είναι η πιο αυθεντική περίπτωση. Φωτογραφίζεται με την ίδια άνεση τόσο με την Άννα Βίσση όσο και με τον Μπάμπη Μπατμανίδη και ενώνει τις τελείες του προσωπικού της timeline με μια εγγενή ευγένεια και με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που είναι χορτασμένος και που ξέρει ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι μίζερη. Μια υπέροχη γυναίκα.

Πέρασες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια;
Ναι. Οι γονείς μου, δύο πανέμορφοι άνθρωποι, καλλονοί, ήταν πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Είμαι παιδί μεγάλης καψούρας. Ο μπαμπάς μου χώρισε την πρώτη του γυναίκα για τη μαμά μου, η οποία ήταν μανεκέν πολύ γνωστό τη δεκαετία του ’60 και ’70. Βγήκε Μις Ελλάς στα καλλιστεία την ίδια χρονιά με τη Ζωή Λάσκαρη, το 1959, με την οποία ήταν επίσης κολλητή και έκαναν πολλές τρέλες. Μέχρι που μπήκε ο μπαμπάς μου στη ζωή της και τη μάζεψε. Απ’ ό,τι ξέρω, ζηλεύονταν και αρκετά. Μεγάλο πάθος μέχρι το τέλος...



Πώς ήταν η σχέση με τον πατέρα σου;
Ο πατέρας μου ήταν ο «ωραίος» της Αθήνας. Η λεζάντα μου ήταν «Η κόρη του ωραίου»! Κολωνακιώτης, τελείωσε το Πειραματικό και μετά πήγε στη Σχολή Ικάρων. Έφυγε στην Αμερική για εκπαίδευση Top Gun – κανονικά. Ήταν σουρεάλ ο πατέρας μου. Είχε τρελό χιούμορ και ήταν πολύ μπροστά σε πολλά θέματα. Μου είχε τρομερή αδυναμία, δεν ήταν καθόλου χαζομπαμπάς και με μεγάλωνε σαν αγοροκόριτσο, αλλά με θηλυκότητα. Δεν ήθελε να είμαι χαζογκόμενα, να φοράω ροζ, εξώπλατα, κοκαλάκια κ.λπ.



Τι συμβουλές σού έδινε;
Μου έδινε συμβουλές που δίνουν οι πατεράδες σε ένα κορίτσι που πρέπει να επιβιώσει μόνο του, χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν. Μέχρι και για τα αισθηματικά μου με τρέναρε στην εφηβεία, ώστε να «ξυπνήσω» και να καταλάβω τους άντρες. Μου έλεγε –τότε που φυσικά δεν είχαμε κινητά και ξημεροβραδιαζόμασταν πάνω από το τηλέφωνο μπας και χτυπήσει, γιατί «εκείνος έπρεπε να πάρει, ποτέ εσύ»– «Άσε το τηλέφωνο να χτυπήσει πάνω από μία φορά, μην απαντάς αμέσως». Άλλες φορές γελούσε και με παρότρυνε: «Κλείσ’ του το τηλέφωνο μια φορά στα μούτρα να δεις πώς θα κάνει». Μου έλεγε επίσης να μην είμαι ντροπαλή. Μετά την αεροπορία, δούλεψε στον Αθανασιάδη-Μποδοσάκη. Ο Αλέκος Αθανασιάδης, που δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη», ήταν νονός μου. Επίσης καλλονός και παιδικός αδελφικός του φίλος. Με έπαιρνε, λοιπόν, στο γραφείο, σε αυτό το θρυλικό κτίριο στην Αμαλίας, μικρή, και με έβαζε να παίζω τη γραμματέα του.



Πρέπει να ήσασταν πολύ δεμένοι. Έκανε όνειρα για σένα;
Με τον μπαμπά μου ήμασταν σαν μικρή «σπείρα». Η μαμά μου έκανε πως είναι στην κοσμάρα της, αλλά μας κατασκόπευε. Άκουγε και όλες τις συνομιλίες στα τηλέφωνα. Κατάσκοπος κανονικός. Με παρότρυνε να γίνω δικηγόρος ή δημοσιογράφος, επειδή μιλούσα πολύ – «τέτοια παπαρδέλα» μου έλεγε «δεν μπορεί να πάει χαμένη». Ο πατέρας μου αρρώστησε όταν τελείωνα το σχολείο. Είχα περάσει ωραία ζωή και ανέμελη, ήρθε αυτή η σκιά, σαν θανατική ποινή και δέκα χρόνια πέρασαν πολύ δύσκολα – γιατί δέκα χρόνια του έδωσαν τότε στην Αμερική και τόσα ήταν.



Πώς αντιμετώπισες τότε αυτή την κατάσταση;
Προσπαθούσα με την αισιοδοξία μου να μην το βάλω κάτω και να μη με πάρει από κάτω. Είχα και πάρα πολύ καλούς φίλους και σύντροφο τότε διαμάντι. Ένας λόγος που έσπευσα να κάνω τον πρώτο μου γιο μικρή ήταν γιατί νόμιζα ότι θα έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν θα έφευγε ο πατέρας μου και το χρησιμοποίησα σαν άμυνα για να επιβιώσω και να βοηθήσω και τη μητέρα μου, που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από όλους.



Πώς αποφάσισες να παντρευτείς;
Παντρεύτηκα κάποιον που είχε όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα που θεωρούσα σημαντικά. Χόρευε καλά, μύριζε ωραία, ήταν μέγας γόης του Λονδίνου, ήταν από αιγυπτιοεβραϊκή οικογένεια, με κυνήγησε, μου είπε πως μοιάζω με πριγκίπισσα, αλλά τελικά δεν ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Toν γνώρισα στο Λονδίνο, όμως μείναμε στη Γενεύη. Σε κάποιο σημείο κατάλαβα πως τελικά είτε είμαι αντιδραστικό στοιχείο που δεν πρόκειται ποτέ να υποκύψει στη σάχλα της καλής κοσμικής κοινωνίας, στην οποία όλοι ήθελαν και πάντα θέλουν να με κατατάξουν, είτε λειτουργώ σαν closet communist κοντά σε αυτούς.



Περίεργο να το λες αυτό εσύ, που γνωρίζεις όλους τους celebrities.
Tι πάει να πει celebrities; Αυτοί δεν είναι καλή κοινωνία, είναι τελείως διαφορετικό παράρτημα με υποπαραρτήματα και τελικά μια λέξη οριακά «κραχτική». Εμένα σίγουρα με αποδέχονται οι πιο εκκεντρικοί, άπαντες οι σαλταρισμένοι και πεπειραμένοι, χωρίς ίχνη ανασφάλειας. Από πολύ μικρή έκανα παρέα με τους Duran Duran. Έχω δεχτεί τρελό κομπλιμέντο από τον George Harrison, έχω φάει με τους Rolling Stones, έχω γνωρίσει τον Paul McCartney, έχω αναλύσει τον ψύλλο με τον Eric Clapton, έχω αναλύσει ζώδια –με ωδή στον Αιγόκερο– με τη Shirley Bassey, έχω πάει σε πάρτι στο σπίτι του Elton John. Ήταν όλοι στον κοινωνικό κύκλο που κάναμε παρέα στο Λονδίνο, στη hip όχι στη high society.



Στα περιοδικά πώς ξεκίνησες;
Όταν τελείωσα το σχολείο. Είχα κερδίσει ένα διαγωνισμό στο Βήμα και τελικά συνεργάστηκα με τις τότε Εικόνες –έκανα και συνεντεύξεις σε φίλους μου καλή ώρα. Πολύ πρασινοφρουρικά χρόνια, που με έστειλαν σε αυτοεξορία. Έφυγα στην Αγγλία για να σπουδάσω αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Δούλεψα πάνω σε αυτό, ήμουν καλή, έπειτα παντρεύτηκα και έγινα μαμά, αλλά ερχόμουν πιο συχνά στην Ελλάδα. Τότε ήρθε η πρόταση από τη Γυναίκα και τη Μόλλυ Ανδριανού για να κάνω τα κοσμικά. Δέχτηκα, με τον όρο να τα κάνω όπως θέλω εγώ, να βγάζω φωτογραφίες μόνη μου και να τα βάζω με το δικό μου στιλ. Μετά το ένα έφερε το άλλο. Έγινε αναβίωση των κοσμικών με ωραίους και καθημερινούς ανθρώπους και όχι τη γνωστή παρέα μεγάλων με ένα coupe de champagne στο χέρι.

Έκανες καταχρήσεις που ήταν της μόδας τότε;
Δεν έχω πάρει ναρκωτικά ποτέ, δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κόκα – τη σιχαίνομαι, κάνει ρυτίδες. Με είχε συμβουλέψει μια κουκλάρα παλιά και δεν σκύβω σε τουαλέτες για κανένα λόγο. Έτσι κι αλλιώς, νιώθω σαν να έχω πάρει ναρκωτικά από μόνη μου. Δεν με ενδιαφέρει να γίνομαι λιώμα και να γελοιοποιούμαι, να παριστάνω ότι είμαι ροκ ή κουλ, να ντύνομαι περίεργα και εκκεντρικά. Τα θεωρούσα γελοία αυτά και λυπόμουν και τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να φαίνονται έτσι.

Δηλαδή, τι τύπος ανθρώπου είσαι, προοδευτική ή συντηρητική;
Είμαι προοδευτική και συντηρητική ταυτόχρονα, δηλαδή σχιζοφρενής. Κατέληξα και control freak.Δεν είμαι η γυναίκα που θα κάνει one night stand. Όχι από πουριτανισμό, αλλά γιατί επίσης όταν βλέπω κάποιον καταλαβαίνω πώς θα είναι. Έχω επίγνωση του τι μπορώ και του τι μου ταιριάζει να κάνω, με έντονη την αίσθηση της γελοιότητας και του τίποτα.

Πώς αποφάσισες να ξαναπαντρευτείς;
Γνώρισα τον Σωτήρη, που μου έκανε κινηματογραφική και όχι γλυκερά ρομαντική πρόταση γάμου και είπα αμέσως «ναι». Γνώρισα και τους γονείς του, τους αγάπησα ιδιαίτερα, έμεινα και πάλι έγκυος κι έτσι πήρα την απόφαση. Βούλωσα και τα στόματα που έλεγαν ότι είμαι με το μικρότερο. Αυτές τις γελοίες λεζάντες-ατάκες που βλέπεις παντού και κατατάσσουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε βλαχαδερά κουτιά.

Πώς είναι να είσαι μαμά;
Ό,τι ωραιότερο. Ήμουν τυχερή με τον Νίκο, το μεγάλο μου γιο, γιατί είχα τη μαμά μου μαζί συνέχεια, κι όταν κοιμόταν έβγαινα το βράδυ. Οπότε δεν έλειπα ποτέ από το παιδί. Με το δεύτερο γιο μου είμαι μαμά συνέχεια. Τον πάω στο σχολείο, δεν κάνω καμιά έντονη ζωή. Με κοροϊδεύει πως είμαι συνέχεια στο κομπιούτερ, αλλά το προτιμάει από το να έλειπα. Κάνουμε ταξίδια μαζί, τον προσέχω πάρα πολύ, χωρίς να του στερώ την ελευθερία του. Τα παιδιά θέλουν σωστή επιτήρηση, ελευθερία και πολύ παιχνίδι. Με τον Νίκο είμαι και φίλη, αλλά πάντα παραμένω μαμά. Παίζει να είναι και η καλύτερη παρέα μου, του λέω τα πάντα.

Τι είναι high για σένα;
Η χαρά της ζωής με την οποία γεννήθηκα. Eίναι το συναίσθημα της ευτυχίας που νιώθεις όταν περνάς ωραία στη ζωή σου. Όταν πας σε μια συναυλία, όταν είσαι σε ένα όμορφο μέρος. Αυτά είναι ευτυχία για μένα. Περπατώ στην Πλάκα και τα βλέπω όλα σαν να τα βλέπω για πρώτη φορά. Πάω στη Μύκονο εδώ και 25 χρόνια και βγάζω ακόμα φωτογραφίες στο λιμάνι σαν τουρίστρια. Έχω ένα βλαμμένο ενθουσιασμό, χαίρομαι με το παραμικρό.

Από τους διάσημους που γνωρίζεις, με ποιους έχεις πραγματική φιλία;
Mε την Άννα Βίσση. Είναι σαν αδελφή μου. Τη γνώρισα από αυτή τη δουλειά, κάτω από αντίξοες συνθήκες και γίναμε σιγά σιγά φίλες. Εγώ δεν άκουγα ελληνική μουσική κι όταν την είδα πρώτη φορά live να λέει το «Γκάζι», συγκλονίστηκα! Όποιοι δεν έχουν δει την Άννα live και την κρίνουν δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Την αγαπάω πάρα πολύ, είναι ένας άνθρωπος που τον έχω ανάγκη και με ισορροπεί. Οι γυναίκες είμαστε περίεργα μεταξύ μας. Η Άννα είναι αγνή, αντράκι και γεμάτη καλοσύνη. Θαυμάζω τη φιλοσοφία της και το μυαλό της. Αυτή με βλέπει σαν οδοστρωτήρα όταν λέω τη γνώμη μου, αλλά με συμβουλεύεται. Όταν είμαι μαζί της, δεν έχω ανάγκη κανέναν. Μαζί με τον Νίκο Καρβέλα είναι οι πιο κοντινοί μου από τους διάσημους, που λες, και λατρεύω και την Αννίτα Πάνια.

Πώς ξεκίνησε το site cosmopoliti.com;
Από καιρό, ήθελα να σταματήσω να γράφω κάθε εβδομάδα στα περιοδικά, γιατί δεν άντεχα. Mου πρότειναν να κάνω ένα μπλογκ σε ένα μεγάλο site, μου έμαθαν όλα αυτά, αλλά μου φάνηκε πολύ δύσκολο. Όταν άρχισε η κρίση και οι περικοπές, αποφάσισα να το κάνω μόνη μου. Έβλεπα ότι έγινε μόδα, το βρήκαν σαν την εύκολη λύση και άνοιξαν όλοι από ένα site. Το Cosmopoliti.com βγήκε την κατάλληλη στιγμή, ήμουν η πρώτη που έβαλα τα ρετρό με τη συνδρομή του Βασίλη Νάτσιου, τα κουίζ με τα μωρά και τα παιδάκια και έγινε το αναμάσημα.

Ποια είναι η γνώμη σου για την τηλεόραση; Συζητάς κάτι;
Είναι καταπληκτικό μέσο, τρομερά δυνατό και θεωρώ ότι μου πάει πολύ. Αλλά μπλέκουν πάντα πολύ παρωχημένα άτομα με τελματωμένες ιδέες, που κυνηγούν όλοι τα ίδια πράγματα, όπως τα ποντίκια στον τροχό. Με αυτούς τους ανθρώπους όμως εγώ δεν συγχρονίζομαι. Τους περισσότερους εκεί μέσα τους ενδιαφέρει η εικόνα. Εμένα με ενδιαφέρει η εικόνα, αλλά και η ουσία ακόμα και στα πιο απλά θέματα. Πάντως, όσον αφορά την τηλεόραση, είμαι σε συζητήσεις για κάτι καινούριο με το Star.

Σχέδια για τη ζωή κάνεις;
Παίρνω τη ζωή όπως έρχεται, δεν κάνω σχέδια. Ευχή κάνω και μετά πιλοτάρω ανάλογα. Συνήθως ό,τι εύχομαι μού βγαίνει. Στη ζωή μου δεν θέλω να περνάω ανούσια. Όταν μεγαλώσω, θέλω να κλείνω τα μάτια και να βλέπω τη ζωή μου σαν μια ωραία ταινία. Ή μια πετυχημένη τηλε-σειρά... Μέχρι τώρα τα δύο seasons ήταν πολύ πετυχημένα και πάω για παράταση.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.