Σύλβια Κλιμάκη: Από τις πισίνες του πόλο στη θάλασσα της TV

«Η πισίνα ήταν η ζωή μου. Ημουν στον Εθνικό Ομιλο Βουλιαγμένης και στην εθνική ομάδα. Ο τελευταίος αγώνας που έπαιξα ήταν στο Πανευρωπαϊκό Νεανίδων, όταν πήραμε και το χρυσό μετάλλιο. Τότε πέταξα το σκουφάκι μου. Υπήρχε μια ομάδα-φυτώριο κοριτσιών που θα πήγαινε στη γυναικεία ομάδα και θα προετοιμαζόταν πιθανότατα για το 2004. Από 30-35 που ήμασταν, οι καλύτερες θα έπαιζαν Ολυμπιάδα. Μπορεί να έπαιζα, μπορεί και όχι. Αλλά τότε αποφάσισα ότι ήθελα να σπουδάσω, να ταξιδέψω, να δω και να κάνω άλλα πράγματα. Ηταν σε μια κομβική ηλικία», αφηγείται χωρίς νοσταλγία αλλά με μια υφέρπουσα περηφάνια η Σύλβια Κλιμάκη. Γέννημα θρέμμα των νοτίων προαστίων, η νεαρή δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια μεγάλωσε με αυτόν τον ασκητικό, πειθαρχημένο, αμφίβιο τρόπο των παιδιών που καταπιάνονται με τα υδάτινα σπορ.

Μπροστά της υπήρχε πάντα μια απάτητη κορυφή: «Από μικρή ήθελα να κάνω business. Ημουν ένα παιδί που πήγε σε ιδιωτικό σχολείο, έκανε πρωταθλητισμό με πάρα πολλές ώρες προπόνηση κάθε μέρα, είχα μια μητέρα η οποία ήθελε να μάθω τρεις ξένες γλώσσες... Θέλω να πω πως ήμουν ένα παιδί στοχοπροσηλωμένο. Σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, πήγα στο Harvard, έκανα κινέζικα και πήγαινα φουλ για business». Οταν σου λέει πως στην Αμερική τελικά της προέκυψε πως δεν ήθελε να κάνει business, καταλαβαίνεις πως η Σύλβια δεν είναι από τις γυναίκες που άφησαν τη ζωή να αποφασίσει για εκείνες. Ανέλαβε η ίδια την ευθύνη για τον εαυτό της.

«Στο Harvard έκανα Κινεζικές Σπουδές και business. Ηταν ένα διετές μεταπτυχιακό. Τελειώνοντας τον πρώτο χρόνο έψαχνα να βρω πού θα δουλέψω το καλοκαίρι. Κοιτούσα για consulting, τράπεζες, τα κλασικά. Αλλά δεν μου άρεσε τίποτα. Τίποτα όμως. Ενιωθα πολύ πιεσμένη. Ολοι μού έλεγαν, επειδή είμαι Ελληνίδα και μιλάω κινέζικα, να ψάξω για κάποια ναυτιλιακή. Ούτε αυτό μου άρεσε. Βρήκα ένα job description για το CNN και είπα: “Πω-πω, τι ωραίο θα ήταν!”. Το τότε αγόρι μου με προέτρεψε να κάνω αίτηση. Δεν ήξερα τίποτα, έλεγα “το CNN, από αιτήσεις από όλον τον κόσμο, εμένα θα πάρει;”. Εκανα την αίτηση, μετά, όπως κάνω πάντα, τους πήρα και 18 εκατομμύρια τηλέφωνα... Η υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού, όταν πήγα, μου το είπε. “Παρότι δεν είχες τίποτα στο βιογραφικό σου από δημοσιογραφία, η επιμονή σου μου έδειξε ότι το θέλεις πάρα πολύ”. Το πλάνο ζωής της είχε ήδη αλλάξει άρδην. Από τη Βοστόνη, η Σύλβια βρέθηκε για τέσσερις εβδομάδες στα γραφεία του CNN στο Λονδίνο ως μαθητευόμενη στη δούλεψη του «πολύ» κυρίου Ρίτσαρντ Κουέστ.



Στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό δίκτυο του κόσμου έμαθε την ακριβή ετοιμολογία του όρου «ανταγωνισμός». Θυμάται πως το περιβάλλον ήταν ανταγωνιστικό, μόνο που εκεί στον σέρβιραν στο πιάτο. Δράττομαι της ευκαιρίας και τη ρωτώ για το κλισέ τρίπτυχο «γυναίκες - media - ανταγωνισμός». Δεν μασάει. «Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που είναι τραγικά ανταγωνιστικές. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έρχονται να σου πουν κατά πρόσωπο “είσαι ηλίθια”, “δεν σε πάω”, “είσαι άχρηστη”.  Εγώ αυτό θα το εκτιμούσα. Γίνεται όλο πίσω από την πλάτη σου. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες γυναίκες που δείχνουν απίστευτο χαρακτήρα και το μόνο που εισπράττεις είναι μια σωστή, μια επαγγελματική συμπεριφορά. Οι γυναίκες δεν έχουμε μάθει -τώρα το φεμινιστικό κίνημα θα με σφάξει- ότι “this is a man’s world”, που λέει και το τραγούδι. Ετσι είναι κι έτσι θα παραμείνει. Οχι επειδή είμαστε άχρηστες ή χαζές. Εχουμε χάσει την μπάλα και προσπαθούμε με τους λάθος τρόπους να βγούμε μπροστά. Οι άντρες, το έχω παρατηρήσει από μικρή ηλικία αυτό, μπορεί να ανταγωνιστούν αλλά θα αποδεχτούν την ήττα τους ή τον καλύτερο από εκείνους ή θα πουν τελικά ένα “μπράβο”». 
 

Τον Μάιο του 2010, την ημέρα που ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., η Σύλβια συμπλήρωνε μία εβδομάδα από την επιστροφή της από τις ΗΠΑ, όπου εργαζόταν ως βοηθός παραγωγής σε ντοκιμαντέρ της Mediakite και αρθρογραφούσε στη «National Herald» (την αγγλόφωνη έκδοση του «Εθνικού Κήρυκα»). Το πιο εύκολο θα ήταν να το βάλει στα πόδια μπρος στο τσουνάμι που και οι πιο αδαείς διέβλεπαν. Αλλωστε το βιογραφικό της είναι αυτό που θα έλεγες πασπαρτού. Ομως, όχι. «Η εκπομπή “Στην πράξη” δημιουργήθηκε από δική μου, προσωπική ανάγκη. Εισέπραττα ένα κλίμα -και μέσα στον σταθμό- “τι ήρθες τώρα εσύ, η ρομαντική, το αμερικανάκι; Κάνε τη δουλειά που έμαθες να κάνεις και άσε μας, γιατί είναι όλα μαύρα, οι πολιτικοί είναι λαμόγια, οι επιχειρηματίες τα τρώνε κ.λπ.”. Ακριβώς επειδή εισέπραξα όλο αυτό το κλίμα, σκέφτηκα πως δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια και μαύρα. Μήπως μας βολεύει να τα βλέπουμε έτσι;». Η εκπομπή της, η οποία σε λίγες ημέρες ξεκινά τον τρίτο κύκλο της, είναι, όπως εξομολογείται, το παιδί της. Και σας διαβεβαιώ πως δουλεύει πυρετωδώς για την «ανατροφή» του.

Η Σύλβια εμπλέκεται σε όλα. Μου περιγράφει μάλιστα πώς η ίδια προσεγγίζει με την ψυχαναγκαστική επιμονή της τους ανθρώπους που θα ήθελε να προβάλει, πόσο καλά συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη της εκπομπής, πώς έχει λόγο και ρόλο σε όλα. Οχι από συγκεντρωτισμό, αλλά από διάθεση για δημιουργία. Αλήθεια, θα άφηνε το «σπίτι» της, τον ΣΚΑΪ, για μια άλλη εκπομπή σε ένα άλλο τηλεοπτικό μετερίζι; «Μου έγινε μια πρόταση να πάω σε άλλο σταθμό... Είναι πολύ δύσκολη η ερώτησή σου. Θα πήγαινα οπουδήποτε θα μπορούσα να νιώθω την ελευθερία που έχω στον ΣΚΑΪ. Υπό προϋποθέσεις ίσως και να ’φευγα. Ισως και όχι. Ξέρεις, η εκπομπή βγαίνει στον αέρα και δεν την έχει δει κανένας άλλος εκτός από μένα και τον σκηνοθέτη. Δεν υπάρχει κανένας διευθυντής που να τη βλέπει πριν από την προβολή. Υπάρχουν φορές που με παίρνει τηλέφωνο ο διευθυντής και μου λέει: “Α, φοβερό θέμα αυτό”. Με έχουν αφήσει τελείως ελεύθερη. Αυτό είναι προς τιμήν τους. Αν, για παράδειγμα, θέλω να βγάλω τη γιαγιά μου στην εκπομπή, θα τη δουν στον αέρα την Κυριακή το μεσημέρι. Και πιθανώς θα κόψουν την εκπομπή», περιγράφει γελώντας. 



Η Σύβλια είναι από τα κορίτσια που δεν έχουν πρόβλημα να γελούν - πηγαία, δυνατά, αυθόρμητα. Της ζητάω να αυτοπροσδιοριστεί με τρία επίθετα: «Είμαι ευαίσθητη, μαχητική και ανασφαλής. Πολύ ανασφαλής. Θεωρώ ότι είμαι OK, ότι δεν είμαι πολύ χαζή ή πολύ άσχημη, πως δεν έχω κάτι ακραία χάλια πάνω μου. Είμαι μέτρια σε όλα αλλά σε τίποτα καλή. Δεν νιώθω αρκετά όμορφη, πολλές φορές δεν νιώθω αρκετά καλή στη δουλειά μου ή αισθάνομαι ότι δεν είμαι καλή εγγονή με τη γιαγιά μου ή ότι δεν είμαι αρκετά παρούσα για τις φίλες μου. Αν με ρωτήσεις τι με διαλύει ως άνθρωπο, εκείνο είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ελάχιστοι φίλοι και η οικογένειά μου. Μπορεί να με κάνει κομμάτια για καιρό αυτό. Αντίστοιχα είναι κι αυτό που με κάνει να χαμογελάω». Λένε πως οι άνθρωποι που αμφιβάλλουν πρωτίστως για τον εαυτό τους είναι και οι πλέον ευφυείς.

Προφανώς η Σύλβια έχει την ευλογία να ανήκει σε αυτούς. Εκτός όμως από ένα αρχετυπικό έξυπνο και φιλόδοξο κορίτσι καριέρας, που δεν έχει αποκλείσει από τον ορίζοντα των επαγγελματικών ενδιαφερόντων του τις ειδήσεις -άλλωστε ξύπναγε για καιρό στις 4 το ξημέρωμα προκειμένου να εκφωνεί το πρωινό δελτίο ειδήσεων του σταθμού στις 6-, στο τέλος της μέρας είναι απλώς ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μου δίνει να το καταλάβω όταν τη ρωτάω ποια είναι η πρώτη σκέψη της το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Περιμένω να ακούσω κάποια κονσερβοποιημένη απάντηση για την αγωνία αναφορικά με την εκπομπή της. Με ξαφνιάζει. «Εναν άντρα δεν σκέφτεσαι πάντα; Ολα για τον έρωτα δεν γίνονται τελικά;» αντερωτά - ρητορικά και μόνον.