Ευθύμης Ζησάκης: Από άστεγος στην Ιταλία, περιζήτητος στην Αθήνα

Ο Ευθύμης Ζησάκης -παρά το γεγονός ότι δεν είναι παρουσιαστής αλλά ηθοποιός- ήρθε για να μείνει, αφού έχει ήδη βρει μια θέση στον καναπέ του «Μες στην καλή χαρά», συμπαρουσιάζει καθημερινά ραδιοφωνική εκπομπή στον Ρυθμό 949 με την Κατερίνα Ζαρίφη και βρίσκεται ήδη σε πρόβες για τη θεατρική παράσταση «Το σπίτι του Φρανκενστάιν». Τα πέτρινα χρόνια της ζωής του ήδη φαντάζουν μακρινά...

«Για πάρα πολλά χρόνια ολόκληρη η οικογένειά μου -θείοι, θείες, ξαδέρφια- έλεγαν: “Ο Ευθυμάκος ο γυναικολόγος”, αφού αυτό ήταν το όνειρο της ζωής μου από πολύ μικρή ηλικία. Δεν ξέρω πώς μου είχε έρθει η επιθυμία αφού κανείς από τους γονείς μου δεν είναι γιατρός-γυναικολόγος. Ηταν όμως ένα όνειρο που δεν άλλαζε με τα χρόνια. Βέβαια, όταν έφτασα στο λύκειο, συνειδητοποίησα ότι για να μπω Ιατρική στην Ελλάδα ήθελε πολύ διάβασμα. Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω, αφού το μόνο μάθημα που μου άρεσε και ήμουν καλός ήταν τα Μαθηματικά», μου λέει ο Ευθύμης όταν τον ρωτάω αν ήθελε να γίνει ηθοποιός από μικρός και συνεχίζει μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια στο Παλαιό Φάληρο: «Πολλή σκανταλιά!



O Eυθύμης Ζησάκης με τους συντελεστές της τηλεοπτικής εκπομπής «ΠΕΔΕΣ»

Θυμάμαι ότι πολλές φορές είχαν βγει οι γονείς μου να με ψάξουν με το αμάξι. Κάναμε εξερευνήσεις σε διάφορα εγκαταλειμμένα σπίτια, σε εκείνο τον “στοιχειωμένο” πύργο στο Τροκαντερό. Ημασταν τρεις από την παρέα που πραγματικά είχαμε άγνοια κινδύνου και κάναμε ό,τι μας κατέβαινε. Είχαμε όμως να λέμε τις καλύτερες ιστορίες. Σ’ αυτόν τον πύργο είχαμε μπει πολλές φορές. Μια φορά είχαμε βρει -ανάμεσα σε άλλα- ένα παλιό γράμμα με μουντζουρωμένο κείμενο που δεν διαβαζόταν. Βγάζαμε ιστορίες τότε ότι κάποιος είχε σκοτώσει κάποιον άλλο και το είχε γράψει... Ιστορίες για αγρίους. Πάντα όμως εντυπωσιάζαμε τους υπόλοιπους», καταλήγει χαμογελώντας πονηρά.  

Οι πρώτες εικόνες

Στα 18 αποφασίζει να φύγει για να σπουδάσει Ιατρική στην Ιταλία. Μελετά έναν ολόκληρο χρόνο ιταλικά -καθώς δεν είχε ιδέα από τη γλώσσα- και καταλήγει στο Πανεπιστήμιο της L’ Aquila: «Οταν έφτασα και κατάλαβα ότι ήμουν τελείως μόνος πια, άρχισα να αντικρίζω τα πάντα σαν παιδί. Εχω μέσα στο μυαλό μου ένα ολόκληρο φωτογραφικό άλμπουμ με εικόνες της πόλης. Ενα πεζοδρόμιο, ένα μαγαζάκι με παγωτά», λέει και συνεχίζει: «Στο μεταξύ, τα εργαστήρια στην Ιατρική ήταν από το πρωί μέχρι και τις 8 το βράδυ και η νυχτερινή ζωή στην Ιταλία τραβάει μέχρι τις 2 το πολύ, οπότε δεν ήταν και εύκολο να βρω δουλειά σε κάποιο μπαρ ώστε να βγάζω κάποια χρήματα επιπλέον». Θυμάμαι πως σε παλιότερη συνέντευξή του είχε αναφέρει ότι κάποια στιγμή πιέστηκε τόσο οικονομικά που για έναν μήνα περίπου γνώρισε στο πετσί του την έννοια της λέξης «άστεγος». Ωστόσο, όταν τον ρωτάω σχετικά, δεν θέλει να επεκταθεί. «Είναι αλήθεια ότι μου είχαν μείνει ελάχιστα χρήματα και δεν μπορούσα να πληρώνω πια το ενοίκιο. Ολα μου τα πράγματα χωρούσαν σε μια βαλίτσα και για ένα μικρό διάστημα έμενα στον δρόμο. Εμπαινα κρυφά στις αυλές και μάζευα καρύδια για να φάω.

Ευτυχώς είχα ήδη βγάλει εισιτήριο μετ’ επιστροφής για την Ελλάδα, οπότε κάποια στιγμή κάθισα και σκέφτηκα πόσο λογικό, ή μάλλον πόσο παράλογο, ήταν αυτό που έκανα», αποκαλύπτει και συνεχίζει: «Το μέλλον σου το προσαρμόζεις εσύ όπως θες. Εσύ πρέπει να το κατακτήσεις και όχι αυτό εσένα. Τη χαρά μου δεν τη χάνω ποτέ. Είναι ασπίδα εναντίον όλων των προβλημάτων - ακόμα και προβλημάτων υγείας. Θεωρώ πάντως ότι το επάγγελμα που ήθελα να κάνω συνδέεται άμεσα με αυτό που έκανα. Ο ηθοποιός είναι ο γιατρός του πνεύματος, της ψυχής. Εχουν και τα δύο στον πυρήνα τους τον άνθρωπο», καταλήγει φανερά ικανοποιημένος με την απόφασή του να συνεχίσει με σπουδές στο θέατρο αφού είναι πια απόφοιτος της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών.



O Eυθύμης Ζησάκης με τους συντελεστές της τηλεοπτικής εκπομπής «Μες στην καλή Χαρά»

Μέσω ενδοσκόπησης

«Ολα έγιναν μέσα σε ένα μεσημέρι», εξηγεί. «Εκανα μια ενδοσκόπηση. Τα έβαλα όλα σε ένα χαρτί, σκόρπιες σκέψεις, υπέρ, κατά, επιθυμίες, φόβους, ανασφάλειες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η βιβλιοθήκη μου είχε μόνο μία εγκυκλοπαίδεια της μαμάς μου. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια διάβασα όσο δεν είχα διαβάσει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Φιλοσοφία, Ιστορία, θέατρο, οτιδήποτε έχει να κάνει με τον άνθρωπο και το πνεύμα. Είναι απαραίτητο για να ασχοληθείς με την υποκριτική στο επίπεδο που ήθελα να το κάνω εγώ. Στο μεταξύ πήγα και στρατό. Ημουν τσολιάς στα ανάκτορα! Στην Προεδρική Φρουρά. Αυτή η περίοδος ήταν ιδιαιτέρως περίεργη και ενδιαφέρουσα συγχρόνως», μου λέει γελώντας. «Αντικρίζεις τα πάντα: από τρελούς και επιδειξίες μέχρι γυναίκες οι οποίες απατούν τους άντρες τους κι έρχονται και το λένε στον τσολιά γιατί κάπου θέλουν να το πούνε. Εχει τύχει να φυλάω 4 η ώρα το πρωί που είναι άδεια η Αθήνα και να έρχεται μια γυναίκα με μια φίλη της και ξαφνικά στρέφεται προς εμένα και αρχίζει: "Καλά να πάθει. Εγώ του τα ’λεγα. Να μάθει να μου συμπεριφέρεται έτσι". Ελεγε, έλεγε... Κάποια στιγμή άρχισε να την τραβάει η φίλη της από το χέρι και έφυγαν. Επίσης έχω δεχθεί "επίθεση" από μια παχουλή κυρία η οποία με είχε πλησιάσει στα 2 εκατοστά και άρχισε να ουρλιάζει: “Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Τον έχεις δει τον άντρα μου; Ε;”. Οι χειρότερες όμως είναι οι Αγγλίδες, που κατεβαίνουν δεκάδες από το πούλμαν και ορμούν καταπάνω σου να φωτογραφηθούν και στις περισσότερες περιπτώσεις σε χουφτώνουν κιόλας. Επίσης πάντα θυμάμαι τη μητέρα μου η οποία είχε έρθει μια μέρα να με δει. Δεν ήξερε όμως ότι στην εκπαίδευση που κάναμε μαθαίναμε ότι για να κρατάμε το βλέμμα σταθερό έπρεπε πρώτα να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά μέχρι να δακρύσουν. Ετσι, όταν η μαμά μου πλησίασε και είδε το δάκρυ, γυρνάει στον πατέρα μου και αρχίζει: “Αχ! Ποιος ξέρει τι του κάνουν του παιδιού εδώ και κλαίει… Τον βλέπεις;”. Προσπαθούσε να την ηρεμήσει αλλά τίποτα...», διηγείται παραστατικά χωρίς να πάρει ανάσα, ενώ σκέφτομαι ότι αυτή η ζωντάνια και η πηγαία ευθυμία του -όπως άλλωστε καταδεικνύει και το όνομά του- θα τον κάνουν πάντα περιζήτητο σε όλες τις παρέες, τηλεοπτικές ή μη.