Αχιλλέας Βένος:Το βοσκόπουλο που λάτρεψε η Ντονατέλα Βερσάτσε

Ο Αχιλλέας γεννιέται και μεγαλώνει στην Κεστρίνη, ένα χωριό έξω από την Ηγουμενίτσα. Ο πατέρας του διαθέτει στάνη και φάρμα με ζώα και μαθαίνει στον γιο του πώς να τα φροντίζει από παιδί: «Ξέρω να κάνω τα πάντα. Να αρμέγω, να ταΐζω και να καθαρίζω τα ζώα», λέει σήμερα ο Αχιλλέας και συνεχίζει: «Με το που τελείωσα το λύκειο είχα να επιλέξω ανάμεσα σε δύο δρόμους: του βοσκού ή του χασάπη, αφού η οικογένειά μου διαθέτει δικό της κρεοπωλείο στην περιοχή». Ωστόσο, πριν ακόμη προλάβει να τελειώσει το σχολείο, ο δεκαεννιάχρονος Αχιλλέας βρίσκεται στις πασαρέλες. Συγγενείς αλλά και φίλοι τού βάζουν στο μυαλό την ιδέα του μόντελινγκ και ο κατάλληλος μάνατζερ δεν αργεί να του χτυπήσει την πόρτα: «Δεν είχα τίποτα να χάσω και είπα να δοκιμάσω». Αγνοια κινδύνου, διάθεση για περιπέτεια ή απλώς φιλοδοξία; «Σήμερα που το σκέφτομαι, λέω ότι είναι λίγο απ’ όλα. Οι γονείς μου στην αρχή αντέδρασαν έντονα. Ο πατέρας μου επέμενε ότι το μόντελινγκ δεν ήταν δουλειά για μένα. Φοβόταν τόσο την αβεβαιότητα του αύριο όσο και τα λόγια της επαρχίας. Η λέξη “μοντέλο” ηχεί ακόμη περίεργα στην Ηγουμενίτσα. 



Σου λέει, βάζεις ρούχα και περπατάς σαν το παγόνι πέρα-δώθε, άλλο και τούτο! Παρεξηγήσιμα πράγματα για έναν κόσμο που παραμένει πιστός στην κλειστή του κοινωνία. Τελικά έκανα την υπέρβασή μου προσπερνώντας τα κακά σχόλια, έφτιαξα το book μου και ξεκίνησα». 

Η πορεία του ξεκινά πριν από οκτώ μήνες για να καταλήξει στο Μιλάνο και συγκεκριμένα στον οίκο Versace: «Μου ήταν πολύ δύσκολο, εγώ, ένα παιδί από την επαρχία, να βρεθώ για πρώτη φορά στο εξωτερικό και σ’ έναν χώρο παντελώς άγνωστο σ' εμένα. Δεν ήξερα τη γλώσσα, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, το γεγονός όμως ότι ενδιαφερόταν για μένα ο οίκος Versace ήταν από μόνο του μια μεγάλη πρόκληση. Στις πρόβες γνωρίστηκα με την Ντονατέλα με την οποία είχα και μια σύντομη συνομιλία. Η αδελφή του αδικοχαμένου Τζιάνι είναι μια ιδιοφυής προσωπικότητα που λατρεύει την Ελλάδα και απ’ ό,τι μου είπε έχει επισκεφτεί τόσο τη Μύκονο όσο και την Κρήτη. Η Ντονατέλα πίστεψε σ’ εμένα, γι’ αυτό και μου εμπιστεύτηκε πολύ μοναδικά κομμάτια». Στην ερώτηση πότε φόρεσε κοστούμι για πρώτη φορά, απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Μα φυσικά όταν ανέβηκα στην πασαρέλα! Στη στάνη το dress code δεν είναι πλέον κάπα, αλλά τζιν και φούτερ. Οταν δοκίμασα για πρώτη φορά σμόκιν, δεν σας κρύβω ότι αισθάνθηκα λίγο να πιέζομαι». 



Παρότι έχει όλο το μέλλον μπροστά του, ο Αχιλλέας γνωρίζει ότι ο χώρος της μόδας δεν είναι συνώνυμο του «για πάντα»: «Κάποια στιγμή θα επιστρέψω στην οικογενειακή μας φάρμα και στο κρεοπωλείο μας. Θα πουλάω νουά και μπον φιλέ, θα κόβω αριστοτεχνικά τα παϊδάκια και τις μπριζόλες και θα λέω: "Ελάτε, κόσμε, πάρτε... Τέτοια έτρωγε η Ντονατέλα και έκανε κορμί κορδέλα"».