Dean Karnazes: «Ο Έλληνας που έχει τρέξει ασταμάτητα για τρεις ημέρες, χωρίς ύπνο»

Μια αξιοσέβαστη ποσότητα αλκοόλ είχε καταναλωθεί πριν λήξει το πάρτι. Μπορεί να ήταν ο κομβικός αριθμός των 30ών γενεθλίων, μπορεί η βαρετή δουλειά γραφείου, μπορεί η μελαγχολική ανάγκη για απολογισμό που προκαλεί η περίσταση. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Ο εορτάζων καθόταν στο γκαράζ της μονοκατοικίας του στη Βιρτζίνια και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Φόρεσε τα παπούτσια που χρησιμοποιούσε για το κούρεμα του γκαζόν, αποχωρίστηκε τα περιττά ρούχα, έκρυψε για παν ενδεχόμενο 20 δολάρια στην κάλτσα του και ξεκίνησε να τρέχει. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει. Να ακούσει το σώμα του και όχι το μυαλό του. Από εκείνο το βράδυ της 23ης Αυγούστου του 1992 ο Dean Karnazes, 51, δεν έχει σταματήσει να τρέχει, ενώ οι καταχρήσεις βγήκαν για πάντα από τη ζωή του. Έχει τρέξει για 350 συνεχή μίλια, χωρίς ύπνο για τρεις ολόκληρες νύχτες, σε ακραίες καιρικές συνθήκες, σε υψηλές θερμοκρασίες ζέστης, στους 45οC, στην Κοιλάδα του Θανάτου και αντίστοιχα κρύου, στους -40οC, στο Νότιο Πόλο. Το περιοδικό TIME τον χαρακτήρισε ως «ένα από τα 100 πιο ισχυρά πρόσωπα με επιρροή στον κόσμο», ενώ το Men’s Fitness έναν από τους ανθρώπους με την καλύτερη φυσική κατάσταση. Ο διεθνώς αναγνωρισμένος υπερ-μαραθωνοδρόμος και best seller συγγραφέας Dean  Κarnazes έχει ωθήσει το σώμα του και το μυαλό σε ασύλληπτα όρια και συνεχίζει. Το 2006 συμμετείχε σε 50 μαραθωνίους, που πραγματοποιήθηκαν σε 50 διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ, για 50 συνεχόμενες ημέρες.

«Η αρχική ιδέα ήταν απλά να πάμε διακοπές οικογενειακώς. Πάντα ήθελα τα παιδιά μου να γνωρίσουν κάθε πολιτεία των ΗΠΑ και, καθώς συνέβη να έχουμε 50 μέρες διακοπών, προέκυψε αυτό το πλάνο. Υπήρχαν φορές που ήταν πολύ δύσκολες για εμένα. Όχι μόνο επειδή οι κούρσες ήταν απαιτητικές, αλλά κυρίως επειδή το ταξίδι ήταν παρατεταμένο και κουραστικό και μας ήθελε διαρκώς σε κίνηση. Υπήρχαν φορές που πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω. Αλλά δεν τα παράτησα ποτέ. Με πείσμα και αποφασιστικότητα, τελικά η προσπάθεια αποδείχτηκε επιτυχημένη. Όχι μόνο αυτό, η τελευταία μου κούρσα στη Νέα Υόρκη ήταν η καλύτερη, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή σε τρεις ώρες» λέει ο Κarnazes στο People. Σε λίγες μέρες θα βρεθεί στην Ελλάδα για να πάρει μέρος στον πρώτο μαραθώνιο Navarino Challenge, που σκοπό έχει να ενημερώσει τον κόσμο για τα οφέλη της μεσογειακής διατροφής. Το Navarino Challenge θα πραγματοποιηθεί από τις 18 έως τις 20 Οκτωβρίου και δυνατότητα συμμετοχής έχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών και φυσικής κατάστασης.

«Αυτό είναι το υπέροχο με το Navarino Challege, πως είναι μια κούρσα ανοιχτή σε όλους και όχι μόνο σε αθλητές που ανήκουν στην ελίτ των αγώνων αντοχής. Λίγοι συνειδητοποιούμε πως αυτό ήταν και το αρχικό μήνυμα των Ολυμπιακών Αγώνων, μια γιορτή για την υγεία και τον αθλητισμό. Κι αυτό μας θυμίζει ξανά το Navarino Challege, το κουράγιο να προσπαθήσεις».
Το σημείο εκκίνησης είναι η Σιλίμνα Αρκαδίας, τόπος καταγωγής της οικογένειας του Dean Karnazes. Η ελληνική καταγωγή του έχει ιδιαίτερη σημασία για εκείνον. «Το πλήρες του όνομα είναι Κωνσταντίνος Νικολάου Καρνάζης. Αν και έχω γεννηθεί στις ΗΠΑ, η καταγωγή μου είναι 100% ελληνική –η μητέρα μου είναι από την Ικαρία και ο πατέρας μου από τη Σιλίμνα της Αρκαδίας. Κουβαλάω την ελληνικότητα μέσα μου και είμαι πολύ περήφανος για την καταγωγή μου».

Η οικογένεια, άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή του Dean Karnazes, που είναι παντρεμένος με τον εφηβικό του έρωτα. «Είμαι ο τυχερότερος άνθρωπος στον πλανήτη, γιατί έχω την καλύτερη οικογένεια στον πλανήτη. Είμαστε μια πολύ δεμένη ελληνική οικογένεια, που κάνουμε τα πάντα μαζί. Ξέρετε, η οικογένειά μου δεν παρακολουθεί απλά, αλλά συμμετέχει στο τρέξιμο και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Τα δύο μου παιδιά τρέχουν, το ίδιο ο πατέρας μου  και η μητέρα μου».

Έχουν, άλλωστε, συνηθίσει να τον κυνηγούν. Μέχρι την ηλικία των 11 ετών, ο Dean είχε ανέβει στο Mount Whitney και είχε διασχίσει το Γκραν Κάνιον. «Οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να με κάνουν. Είχα μια αδάμαστη ανάγκη περιπλάνησης και μια έμφυτη περιέργεια για όλα. Από τη στιγμή που γεννήθηκα, δεν σταμάτησα να κινούμαι και να εξερευνώ. Δεν υπήρχε όριο σε τίποτα» θυμάται από τα παιδικά του χρόνια, τα οποία δεν ήταν όλα περιπετειώδη και ευχάριστα, καθώς σε ηλικία 18 ετών έχασε την αδελφή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. «Μου πήρε πολύ, πάρα πολύ καιρό να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Η αδελφή μου κι εγώ ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας και πολύ καλοί φίλοι. Ήταν δύσκολο για εμένα να νιώσω ολοκληρωμένος, γιατί μου έλειπε τόσο πολύ. Μετά από χρόνια πένθους, συνειδητοποίησα πως αυτό είναι που θα ήθελε εκείνη για εμένα: να γιορτάζω και να ευγνωμονώ για κάθε λεπτό της ζωής μου. Σήμερα ζω την κάθε στιγμή, ζω και για τους δυο μας».

Η συνειδητοποίηση έγινε θεώρημα ζωής, αλλά και η καλύτερη συμβουλή που μπορεί να δώσει σε ένα δρομέα, επαγγελματία και μη, της ασφάλτου και της ζωής. «Τρέξε με την καρδιά σου» συνηθίζει να λέει. «Τίποτα σπουδαίο δεν έχει επιτευχθεί χωρίς πνεύμα και πάθος. Τα πόδια μας απλά μας προχωρούν, η καρδιά όμως είναι εκείνη που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε». Τα αποφθέγματα είναι ελκυστικά, η ερώτηση όμως παραμένει: Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να τρέξει 100 μίλια χωρίς σταματημό; «Όταν άκουσα πως κάποιος μπορεί να τρέξει 100 μίλια χωρίς να σταματήσει νόμιζα πως μου έκαναν πλάκα. Η ιδέα να τρέχει κάποιος 24 ώρες χωρίς ξεκούραση και ύπνο ακουγόταν ανθρωπίνως αδύνατη. Αλλά μετά το έκανα και ξαφνικά όλα έμοιαζαν δυνατά. Μετά από αυτό το σημείο, τίποτα δεν σου φαίνεται ακατόρθωτο. Ό,τι ονειρεύεσαι μπορείς να το πετύχεις. Τα μόνα όρια που έχουμε είναι στο κεφάλι μας. Όχι πως μπορείς να επιτύχεις κάτι τέτοιο χωρίς προπόνηση. Γυμνάζομαι διαρκώς και ακολουθώ ένα πολύ αυστηρό διαιτολόγιο. Τρέχω 200 μίλια την εβδομάδα παράλληλα με ασκήσεις ενδυνάμωσης για κάθε μυ του σώματός μου. Και φυσικά ποτέ δεν κάθομαι. Το καθισιό είναι τοξικό για την υγεία μας. Η διατροφή μου βασίζεται στη μεσογειακή διατροφή, χωρίς σιτηρά και επεξεργασμένα φαγητά. Καταναλώνω πολλά φρούτα και λαχανικά, φιλέτα κρέατος και θαλασσινά, αγνό παρθένο λάδι, σουσάμι και κουκουνάρι, καθώς και ελληνικό χαλβά. Βασικά τρώω όπως θα έτρωγε ο Φειδιππίδης». Ακόμα και οι υπεραθλητές, όμως, έχουν ένοχες απολαύσεις. «Η μόνη μου αδυναμία είναι το ούζο. Οι Αμερικανοί φίλοι μου το μισούν, αλλά εγώ τρελαίνομαι για ούζο».

Έχοντας τρέξει και στις πέντε ηπείρους, το Νότιο Πόλο και τη Σαχάρα, σε απομακρυσμένες περιοχές και εξωτικά μέρη, έχει το σπάνιο προνόμιο να έχει δει μαγικές τοποθεσίες όπου κανένα αυτοκίνητο ούτε καν ποδήλατο μπορεί να σε μεταφέρει. «Στην Αφρική με κυνήγησαν άγρια σκυλιά, στην Ανταρκτική υπέφερα από υποθερμία και στην Κοιλάδα του Θανάτου από αφυδάτωση. Τίποτα, όμως, δεν ήταν πιο τρομακτικό από την Ιταλίδα κυρία που μου έφερε στο κεφάλι τα ψώνια που κρατούσε, όταν με έπιασε να ξαλαφρώνω στο θάμνο του σπιτιού της κατά τη διάρκεια μιας κούρσας».

Παρ’ όλα αυτά, επιμένει πως η δυσκολότερη δοκιμασία στη ζωή του παραμένει η ανατροφή των παιδιών του.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.