Stefano Sartini: «Τι ετοιμάζει για την Ελλάδα;»

Aπό τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας όπου ζει, κοντά στο ιστορικό κέντρο της Senigallia, βλέπει το κάστρο Rocca Roveresca αλλά και το βαθύ μπλε της Αδριατικής. Καθημερινά απολαμβάνει από εκεί τον ήλιο, μαζί μ’ ένα ζεστό espresso. Στο καθιστικό, δύο τηλεοράσεις παίζουν ταυτόχρονα: η μία είναι συντονισμένη σε μουσικό κανάλι και η άλλη προβάλλει ειδήσεις. Στην κουζίνα θα δοκιμάσει βιαστικά λίγα μπισκότα. Ίσως αργότερα μαγειρέψει pasta, αλλά συχνότερα γευματίζει έξω ή παραγγέλνει delivery. Τυπικός, αλλά όχι αμετανόητος εργένης, αφού αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να παντρευτεί, έστω και μετά από τριάντα χρόνια! «Ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί τότε;» λέει, επιβεβαιώνοντας ωστόσο ότι δεν υπάρχει στη ζωή του αυτή την εποχή η σχέση που θα τον οδηγήσει στα σκαλιά της εκκλησίας. Κάπως έτσι, θα επιλέξει μόνος απ’ την ντουλάπα τα ρούχα που θα φορέσει και λίγο αργότερα θα διασχίσει με το αυτοκίνητό του τη λεωφόρο Corso 2 Giugno. Θα εκνευριστεί με το μποτιλιάρισμα και ως χαλαρωτικό «αντίδοτο» θα σιγοτραγουδήσει επιτυχίες των 80s και ναπολιτάνικες μπαλάντες. Όπως ακριβώς έκανε και όταν έμενε στην Αθήνα.

Γιατί αποφάσισες να φύγεις;
Δεν αισθάνομαι ότι αποφάσισα να φύγω. Θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα κάτι τέτοιο, αφού αγαπώ πολύ την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Είμαι στην Ιταλία, γιατί μόλις τελείωσε η δουλειά μ’ ένα show και ξεκινάω σε ένα άλλο. Ταυτόχρονα κάνω βιντεοκλίπ τραγουδιών, συναυλίες. Η Αθήνα, όμως, μου λείπει και πολλές φορές την επισκέπτομαι στα «κρυφά». Εξακολουθώ να έχω σπίτι εκεί και να συναντώ τους φίλους μου. Πόσο πολύ στενοχωριέμαι που ένας δεν θα είναι πλέον ανάμεσά τους.

Αναφέρεσαι στον Μιχάλη Ασλάνη;

Ναι. Πολύ κύριος απέναντί μου και τόσο γλυκός άνθρωπος. Με βοήθησε πολύ όταν δεν γνώριζα σχεδόν κανέναν στην Αθήνα. Και μια φορά ήρθε στη Senigallia και έφερε δώρο στη μητέρα μου. Έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις απ’ την Ελλάδα. Κι έχω περάσει εκεί σχεδόν τη μισή μου ζωή. Η πρώτη φορά που ήρθα ήταν το 1992.

Ποια ήταν η πρώτη ελληνική λέξη που έμαθες;
Ε, ποια νομίζεις; «Μ...α»! Τη φώναζαν όλοι, παντού. Η δεύτερη λέξη που έμαθα ήταν «αύριο». Έλεγα «να τηλεφωνήσουμε εκεί» ή «να κάνουμε αυτό» και μου απαντούσαν «αύριο, Stefano, αύριο!». Μέχρι τότε ζούσα στο Μιλάνο, όπου οι ρυθμοί είναι γρήγοροι. Μετά συνήθισα και μου άρεσε κιόλας αυτό το «αύριο».

Ωραία εποχή;
Πανέμορφη εποχή για μένα. Και για την τηλεόραση ήταν μια χρυσή περίοδος. Όλοι δουλεύαμε με μεγάλο ενθουσιασμό και κάναμε πολλές προσπάθειες για να δώσουμε το καλύτερο. Στο Μπράβο είχαν έρθει καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο κι αυτό άρεσε πολύ.

Ήταν και πολυέξοδη αυτή η περίοδος;
Λογικό δεν είναι αυτό; Όταν κάτι πουλάει πολύ, κοστίζει και περισσότερο. Τα κανάλια είναι επιχειρήσεις, που ξοδεύουν αναλόγως με το τι εισπράττουν από μια εκπομπή. Και τα shows είχαν έσοδα. Τότε, όλα ήταν αλλιώς. Οι διαφημίσεις ήταν περισσότερες, στις εκπομπές δούλευε πολύς κόσμος και ο τηλεθεατής είχε να επιλέξει μέσα στην ποικιλία. Τώρα, όλα είναι μετρημένα. Η οικονομική κρίση δεν επιτρέπει να γίνονται πολλές παραγωγές. Κρίμα! Λυπάμαι πολύ για όσα συμβαίνουν.

Πόσο διαφορετική είναι η τηλεοπτική κατάσταση στην Ιταλία;
Και εδώ υπάρχει πρόβλημα βέβαια. Οι παραγωγές είναι λιγότερες, τα κοστολόγια έχουν μειωθεί. Ο μεγάλος αντίπαλος, ωστόσο, είναι το Διαδίκτυο. Οι μικρότερες ηλικίες δεν βλέπουν τηλεόραση και γενικότερα έχει μειωθεί αισθητά ο αριθμός των τηλεθεατών. Πρέπει, όλοι εμείς που δημιουργούμε εκπομπές, να σκεφτούμε κάποιους τρόπους ώστε το κοινό να επιστρέψει στην τηλεόραση. Και θα τους βρούμε. Υπάρχουν σχέδια.

Στα σχέδιά σου ήταν ποτέ το να παρουσιάσεις εσύ μια εκπομπή;
Δεν ήταν. Και όχι επειδή δεν είχε τύχει. Πριν μερικά χρόνια, μου το είχαν προτείνει στην Ελλάδα, αλλά είχα πει «όχι».

Ποιος είχε κάνει την πρόταση; Η Ρούλα Κορομηλά;

Όχι. Η Ρούλα δεν το είχε καν σκεφτεί. Μάλλον γιατί ήμουν συνέχεια στο control. Η πρόταση είχε γίνει από κανάλι. Είχα σκεφτεί «ωραία ιδέα», αλλά τελικά αρνήθηκα.

Γιατί;
Δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. Σε όλα πρέπει να υπάρχει το σωστό timing.

Τώρα; Θα αναλάμβανες έναν τέτοιο ρόλο;
Αν η πρόταση ήταν καλή, ναι, θα το έκανα. Θέλω να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Τα βλέπω σαν πρόκληση. Και πιστεύω ότι θα ήμουν καλός. Θα έβαζα τη δική μου πινελιά σε μια εκπομπή. Μου αρέσει να κάνω τους άλλους να χαμογελούν κι αυτό θα προσπαθούσα. Θα δούμε.

Ως σκηνοθέτης, με ποια από τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης θα σου ταίριαζε να συνεργαστείς;
Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Έχει χιούμορ και ρυθμό. Μου αρέσει αυτό. Αλλά και με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Πολύ καλή ιδέα το ότι θα κάνει πρωινή εκπομπή! Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει.

Στο πρωινό του ANT1 είναι ο Γιώργος Λιάγκας και η Φαίη Σκορδά.
Πρέπει να αλλάξουν λίγο το στιλ τους. Να είναι πιο γρήγορο και όχι «καθιστό» το πρωινό. Δεν χρειάζεται να ξοδευτούν πολλά χρήματα, αλλά να υπάρχουν ιδέες. Είναι καλοί και οι δύο, τους συμπαθώ, αλλά αν ήμουν σε εκπομπή απέναντί τους, θα ήθελα να βγούμε πρώτοι στα νούμερα. Στις κόντρες, μου αρέσει να κερδίζω εγώ.

Η Ελεονώρα Μελέτη θεωρείς ότι είναι αρκετά «γρήγορη»;
Έχει δυνατή προσωπικότητα. Η εκπομπή, όμως, που έκανε πέρσι δεν με ενθουσίασε. Νομίζω ότι πρέπει να βρει άλλο format. Το ίδιο πιστεύω και για την Τατιάνα Στεφανίδου. Θα ήθελα να μη δείχνει τόσο αυστηρή, αλλά λίγο πιο γλυκιά. Απ’ την άλλη, η Χριστίνα Λαμπίρη είναι «ροζ». Της ταιριάζει το gossip.

Μπορούν όλοι οι παρουσιαστές να δοκιμάζονται και να τα καταφέρνουν σε διαφορετικά είδη εκπομπών;

Όχι, γιατί ο καθένας κάπου έχει ταλέντο. Η Ελένη Μενεγάκη, όμως, θα μπορούσε. Πάντα της λέω να παρουσιάσει βραδινό show και είμαι σίγουρος ότι θα είχε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Αλλά φαίνεται ότι της αρκεί αυτό που κάνει.

Τελικά, η ηλικία παίζει ρόλο στην τηλεόραση; Γίνεται πολύς λόγος για «φρέσκα πρόσωπα».
Καμία σημασία δεν έχει η ηλικία. Η Raffaella Carrà, για παράδειγμα, πάντα έχει τρομερή απήχηση στον κόσμο. Η καλή διάθεση είναι αυτό που μετράει περισσότερο. Υπάρχουν πάντως και κάποιοι καινούριοι που είδα την τελευταία φορά που ήρθα στην Ελλάδα. Αλλά αυτά τα κρατάω μυστικά, σαν κρυφά χαρτιά!

Βρίσκεσαι σε κάποιες συζητήσεις;
Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι ένα όνειρο που έχω στο μυαλό μου. Μια ταινία για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, που τόσο πολύ αγαπώ. Έχω ήδη γράψει το σενάριο και πιστεύω ότι σύντομα θα βρεθεί ο τρόπος να την κάνω, σαν «δώρο» στη χώρα όπου έζησα τόσα χρόνια.

Τι είδους ταινία θα είναι αυτή;
Κάτι ανάλογο με το Passione που έκανε ο John Turturro για τη Νάπολη. Πολλή μουσική, απ’ τα ρεμπέτικα μέχρι τα μοντέρνα τραγούδια, και πολλές εικόνες από την Ελλάδα του ήλιου, της χαράς, του γέλιου, της αισιοδοξίας. Της Ελλάδας που αγαπάμε και που είμαστε περήφανοι γι’ αυτή. Γιατί, μη νομίζεις, μετά από είκοσι ένα χρόνια, κι εγώ μισός Έλληνας νιώθω πια.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.