Φίλιππος Συρίγος: Ο δημοσιογράφος που τα έβαζε ακόμη και με το γιο του

Ο «μουσάτος» ήταν όντως δημοσιογράφος από άλλο ανέκδοτο, από ένα δικό του ανέκδοτο, όπου το ερευνητικό δαιμόνιο συναντούσε την τόλμη και το θάρρος (της γνώμης) ξεπερνούσε το... θράσος! Γεννημένος στην Ακαδημία Πλάτωνος (ή «στο Βύθουλα» της Μαντάμ Σουσούς του Ψαθά), μεγάλωσε, όπως ο ίδιος είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Λάμπη Ταγματάρχη και στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, «ανάμεσα σε πόρνες, νταβατζήδες, ομοφυλόφιλους και χασικλήδες!».

Έπαιξε μπάσκετ στην ομάδα εκείνης της γειτονιάς, τον Αιγέα, αλλά έμπλεξε από μικρός στα δίχτυα της δημοσιογραφίας και της έμεινε πιστός μέχρι την ύστατη ώρα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κόντρα σε μεγαλόσχημους και κατεστημένα, κόντρα στο κύμα, κόντρα στην κρατούσα άποψη, κόντρα σε απειλές και σε δολοφονικές απόπειρες, κόντρα στον καθωσπρεπισμό και στα πρωτόκολλα της πιάτσας, κόντρα ακόμη και στον καρκίνο!



Αυτή η τελευταία μάχη του κόντρα στην αρρώστια υπήρξε μνημειώδης. Ακόμη κι όταν υπέφερε, δεν διανοήθηκε ούτε μια στιγμή να παρατήσει το μετερίζι του και συνέχισε να πηγαίνει στα γήπεδα, να ταξιδεύει στο εξωτερικό και να εμφανίζεται στις εκπομπές σαν να μην τρέχει τίποτε: χωρίς στιλό, χωρίς χαρτιά, χωρίς (εδώ και δώδεκα χρόνια) τα τσιγάρα και τον αναπτήρα, που κάποτε ήταν τα μόνα εφόδιά του, αλλά με συσσωρευμένη γνώση και κυρίως με άποψη, που συνήθως ήταν ακραία, δογματική, ειρωνική, αθυρόστομη και αιρετική, αλλά ήξερε να την τεκμηριώνει! Υπήρξε τόσο πειστικός και απόλυτος ο Συρίγος που, ενώ έξω έκαιγε ο ήλιος, μπορούσε να σε πείσει με επιχειρήματα ότι ήταν μεσάνυχτα, σχολιάζονας με την παροιμιώδη έκφρασή του... «Είναι να γελάει κανείς!»

Η διαδρομή του στη δημοσιογραφία, από το 1966 που έγραψε τα πρωτόλειά του μέχρι και την τελευταία στιγμή, ήταν ένα αδιάκοπο τζογάρισμα, χωρίς ποτέ να υπολογίζει το κόστος. Με τον ίδιο τρόπο που τζόγαρε σε τυχερά παιχνίδια, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έπαιζε κορόνα γράμματα και τη ζωή του αποφασίζοντας να βαδίσει ένα μοναχικό και ασύμβατο –σε σχέση με την κρατούσα άποψη της δημοσιογραφίας– δρόμο...

Τον Συρίγο τον γνώρισα το 1981, όταν εγώ ήμουν ένα μειράκιον της δημοσιογραφίας και αυτός συμπλήρωνε ήδη δεκαπέντε χρόνια. Ήταν ήδη μια τηλεοπτική περσόνα, που μετά το πέρασμά του από τις πισίνες (όπου γνώρισε τη σύζυγό του, κολυμβήτρια του πρόσθιου και πρωταθλήτρια με τον Ολυμπιακό, Ντίνα Σπυροπούλου), το στίβο και το ποδόσφαιρο επέστρεψε στην πρώτη αγάπη του, το μπάσκετ.



Έγραφε (όπως μαρτυρούσε και ο τίτλος του editorial του στο Τρίποντο, που ήταν δικό του παιδί) «δίχως μαλλιά στη γλώσσα» και δεν χαριζόταν σε κανέναν, ούτε καν στο κανονικό παιδί του, τον Γιώργο Συρίγο, με τον οποίο από ιδεολογία (τα τελευταία χρόνια στις μεταδόσεις και στις εκπομπές των καναλιών της NOVA) άνοιγε καβγάδες για ψύλλου πήδημα! Όντας συγκρουσιακός τύπος, δεν συμβιβάστηκε ποτέ και με κανέναν. Τα έβαλε με τον Κόκκαλη, με τους Βαρδινογιάννηδες, με την Αγγελοπούλου και με όλο το σύστημα. Κάποτε ανάγκασε τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Αργύρη Σαλιαρέλη, να πετάξει το μικρόφωνο και να φύγει από το στούντιο της ΕΡΤ. Έκανε έξω φρενών τον Γιώργο Βαρδινογιάννη γράφοντας στην Ελευθεροτυπία ότι «ο Μπορέλι δεν μπορεί», στάθηκε απέναντι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, προανήγγειλε το «τροχαίο ατύχημα» του Κεντέρη και της Θάνου την παραμονή της έναρξής τους...



Στον Συρίγο οφείλει ευγνωμοσύνη το μπάσκετ, διότι ήταν εκείνος που το έβαλε στα σπίτια των Ελλήνων, με την καθιέρωση των τηλεοπτικών μεταδόσεων των αγώνων του πρωταθλήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ήταν επίσης εκείνος που οργάνωσε την παραγωγή του Ευρωπάσκετ του 1987 και συνέδεσε τη φωνή του με τον απρόσμενο θρίαμβο της ελληνικής ομάδας...



Τότε, στις 14 Ιουνίου, στον επίλογο του τελικού με τη Σοβιετική Ένωση, μετά τις βολές του Καμπούρη και το άστοχο σουτ του Γιοβάισα, με φωνή τρεμάμενη από τη συγκίνηση, λέει «και η μπάλα έξω... Είναι το τέλος» και το ίδιο θα έλεγε και το προπερασμένο Σάββατο, την ώρα που η μπάλα στο τελευταίο δικό του σουτ έβρισκε το στεφάνι...

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.