Πατρίκιος Κωστής: Ο σκληρός του «Παρά πέντε» έγινε και δάσκαλος!

Παρά το γεγονός ότι τον γνωρίσαμε μέσα από τον ρόλο του κακού στην τηλεοπτική επιτυχία του Γιώργου Καπουτζίδη, στον κόσμο ήταν πάντα ιδιαίτερα συμπαθής. Βρισκόμαστε στο μπαρ ενός φίλου του στην Αγία Παρασκευή και προτού αρχίσουμε να μιλάμε προθυμοποιείται να μου φτιάξει ένα κοκτέιλ. Το ότι οι μειωμένες επαγγελματικές προτάσεις τον μετέτρεψαν σε κάποια φάση της ζωής του σε bartender είναι η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης... 

- Moυ κάνει εντύπωση να μιλά για κρίση ένας ηθοποιός που συμμετείχε σε μία από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες των τελευταίων ετών...  
Συχνά ρωτάνε κάποιον τι δουλειά κάνει, εκείνος απαντά «ηθοποιός», οπότε η ερώτηση που ακολουθεί είναι «α, ωραία! Σε ποιο μπαρ δουλεύεις;». Το «Παρά πέντε» υπήρξε μια ευλογημένη συγκυρία, όπου ένα μοναδικό σενάριο και μια παρέα νέων παιδιών έκαναν μια τηλεοπτική δουλειά να αγαπηθεί όσο λίγες. Για πολλά χρόνια την επιτυχία που εισέπραξα από το «Παρά πέντε» την εξαργύρωσα με επαγγελματικές προτάσεις. Δούλεψα καλά, αλλά μετά ήρθε η κρίση και τα δεδομένα άλλαξαν. Το 2010 η τηλεόραση έβαλε φρένο στις ελληνικές παραγωγές και οι συνεργασίες που μου πρότειναν δεν με ικανοποιούσαν. Την εποχή λοιπόν της αναδουλειάς θέλησα να κάνω άλλα πράγματα. Να γίνω οδηγός πούλμαν και να δουλέψω σε μπαρ.

- Πώς αντιμετωπίζει ο Ελληνας ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο που δουλεύει σε μπαρ; Ολοι βιώνουμε πλέον μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από εκείνη που είχαμε συνηθίσει κι αυτό από μόνο του συνεπάγεται κατανόηση. Ο κόσμος τα φέρνει δύσκολα βόλτα, η ανεργία έχει χτυπήσει ταβάνι και οι πάντες -αναγνωρίσιμοι ή μη- αναγκάζονται να κάνουν άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Εκείνος που θα δει έναν ηθοποιό να δουλεύει ως μπάρμαν και θα τον κοιτάξει περίεργα είναι βαθιά κομπλεξικός. Είμαι της άποψης ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αρκεί τα χρήματα να βγαίνουν με καθαρό και τίμιο τρόπο.

- Το «οδηγός πούλμαν» πώς προέκυψε;
Οταν πήγαινα σχολείο ήταν να επιλέξω μεταξύ τριών επαγγελμάτων: του δασκάλου, του πιλότου και του ηθοποιού - όπου προφανώς με κέρδισε το τελευταίο. Οταν άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της κρίσης και οι προτάσεις να μειώνονται επικίνδυνα, σκέφτηκα ότι είναι μια καλή συγκυρία προκειμένου να αγγίξω ένα όνειρο του παρελθόντος και γράφτηκα σε μια κρατική σχολή νηπιαγωγών, στην οποία και φοίτησα για δύο χρόνια. Στην πρακτική εξάσκηση δεν πληρωνόμουν και θέλησα να βγάλω τα προς το ζην κάνοντας τον οδηγό του πούλμαν που μετέφερε τα μικρά.

- Είναι αλήθεια ότι σήμερα είσαι δάσκαλος στα Εκπαι­δευτήρια Κωστέα-Γείτονα;
Ναι, διδάσκω Θεατρικό Παιχνίδι στην Ε’ και στη ΣΤ’ τάξη του δημοτικού σχολείου. Μου αρέσει η συγκεκριμένη δραστηριότητα γιατί ανέκαθεν τρελαινόμουν για τα παιδιά. Τα πιτσιρίκια κρύβουν τη δική τους αλήθεια και επομένως είναι πολύ διαφορετικά από τους ανθρώπους της τέχνης, που πολλές φορές είναι ιδιοτελείς, σκληροί, κυκλοθυμικοί και εγωιστές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Οταν βρίσκεσαι με παιδιά εισπράττεις άλλα vibes. Με συγκινεί το γεγονός ότι τους δείχνω πώς να τοποθετούνται στον χώρο, πώς να μιλούν και πώς να εκφράζονται στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα -Γείτονα, στα οποία ήμουν κι εγώ μαθητής.

- Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή της μέχρι τώρα διδασκαλικής σου καριέρας;
Τo make off που γυρίστηκε από τις πρόβες για την παράσταση της σχολικής γιορτής που διοργανώθηκε με αφορμή την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Βλέποντας το βίντεο θυμήθηκα τον εαυτό μου στο ίδιο σχολείο, να λέει ποιήματα και τραγούδια. Λες και γύρισε ο χρόνος πίσω…

- Και το πιο αστείο περιστατικό;
Οταν καθίσαμε οκλαδόν στο πάτωμα και το παιδί το οποίο βρέθηκε δίπλα μου μού είπε συνωμοτικά: «Κύριε, νομίζω ότι φοράτε πολλή κολόνια σήμερα». Ή πάλι όταν για την ανάγκη μιας φωτογράφησης ξύρισα τα δύο μηνών γένια μου και άκουσα ένα κοριτσάκι να μου λέει: «Είστε πολύ καλύτερος έτσι!». Τα παιδιά έχουν μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και επομένως αυτό που σκέφτονται το λένε. Υπάρχει μια καθαρότητα στο βλέμμα τους.

- Η διαφήμιση του καφέ Λουμίδη, στην οποία πρωταγωνιστείς εδώ και χρόνια, πώς προέκυψε;
Με πήραν τηλέφωνο από μια εταιρεία παραγωγής για να συμμετάσχω στα καστ. Γνώριζα ότι είχαν ανταποκριθεί εκατοντάδες άτομα και ήξερα ότι τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα. Συμμετείχα σε πολλά δοκιμαστικά, στα οποία ο κόσμος μειωνόταν σταδιακά. Κάποιο μεσημέρι μου τηλεφώνησαν και μου ανακοίνωσαν ότι εγώ τελικά θα είμαι ο Φώτης, ο καφετζής. Ενιωσα τέτοια έκπληξη που μου έπεσε το ακουστικό από το χέρι!

- Ο κόσμος σε ταυτίζει με ρόλους που έχεις παίξει;
Οταν παίζει σε επαναλήψεις το «Παρά πέντε» στον δρόμο με φωνάζουν «κακέ». Οταν φεύγει από το προσκήνιο η συγκεκριμένη σειρά και μένει η τηλεοπτική διαφήμιση με φωνάζουν «Λουμίδη». Εχει τύχει να σταματήσω σε φανάρι, να ρίξω μια ματιά στο διπλανό αυτοκίνητο και να ακούσω τον οδηγό να μου λέει: «Τι έγινε, θα φτιάξουμε κάναν καφέ;». Δεν σου κρύβω ότι μου κάνει εντύπωση πώς με αναγνωρίζουν γιατί είμαι πάνω σε μηχανή και επομένως φοράω κράνος και γυαλιά...

- Είσαι ακομπλεξάριστος πάντως…
Είναι ωραίο να ζεις απελευθερωμένα χωρίς να κολλάς σε ετικέτες και ταμπέλες. Να μη φοβάσαι να τσαλακώσεις το ίματζ σου επειδή έτυχε να κάνεις μια δουλειά. Τι δηλαδή; Να μη βγάλω τα προς το ζην επιλέγοντας μια άλλη δουλειά για να μη με σχολιάσουν κάποιοι κακοπροαίρετοι και να μείνω στα τρία κακά της μοίρας μου;

- Ποια ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής σου;
Ενας χωρισμός που με έκανε να πέσω στα πατώματα. Είναι το διάστημα που νιώθεις τα κύτταρά σου μουδιασμένα και είσαι ουσιαστικά ανήμπορος να αντιδράσεις. Ευτυχώς δεν μου κράτησε πολύ - έπειτα από λίγο καιρό ήρθε η γιατρειά με επανασύνδεση.



Το έργο «Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη» των Ρήγα - Αποστόλου ανεβαίνει στο Θέατρο Πειραιώς 131 από την Τρίτη 5 Νοεμβρίου, τηλ.: 210 3450922

- Σε φλερτάρουν από τότε που έγινες γνωστός;
Η αναγνωρισιμότητα φέρνει τον κόσμο κοντά σου. Οταν οι αντιδράσεις είναι ήπιες είναι κάτι ευχάριστο, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις νιώθω εξαιρετικά αμήχανα.

- Φέτος είσαι ο μοναδικός άνδρας στην κωμωδία «Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη»…
Ηταν μια ευτυχής συγκυρία η συγκεκριμένη πρόταση. Οταν έπιασα το σενάριο στα χέρια μου δεν σας κρύβω ότι δεν κοιμήθηκα προκειμένου να το διαβάσω. Το ρούφηξα, με είχε συνεπάρει καθώς το δίδυμο Ρήγα - Αποστόλου είχε και πάλι τα κέφια του.

- Τελικά, τι σου δημιουργεί περισσότερο άγχος; H πρώτη φορά που μπαίνεις για διδασκαλία σε μια άγνωστη τάξη ή μια καινούρια παράσταση;
Στην πρεμιέρα, που είναι προγραμματισμένη σε λίγες ημέρες, η στιγμή που θα πρωτοβρεθώ στη σκηνή θα είναι αναμφισβήτητα δύσκολη. Η αμηχανία και το άγχος να καταθέσεις ψυχή, όμως, ξεπερνιούνται μόλις περάσουν τα πρώτα λεπτά…