Μανώλης Μαυροματάκης : Ο «ομορφάντρας» που έγινε «εκδικητής-τιμωρός»

Η ταινία Ο Εχθρός Μου είναι πολύ επίκαιρη, σε βαθμό ανησυχητικό. Και αφορά πάρα πολύ κόσμο. Παρόλο που διαφοροποιείται από αυτό που είναι στη μόδα τώρα στον ελληνικό κινηματογράφο, την “κατηγορία Κυνόδοντα” ας το πω, η οποία γοητεύει τα φεστιβάλ. Προσοχή. Δεν απαξιώνω αυτούς που το κάνουν. Απλά θεωρώ ότι κάνουν τη μισή δουλειά. Ότι δηλαδή διαπιστώνουν τη μαυρίλα της ζωής μας και μένουν εκεί. Ενώ το ζητούμενο για μένα είναι να μπορείς να δώσεις στο κοινό και μια χαραμάδα φωτός. Μιλάγαμε σχετικά με αυτό με τον Τσεμπερόπουλο πριν από μερικές μέρες και μου έλεγε ότι, όταν είχε πάει στα μέσα των 80s την πρώτη του ταινία, τον Ξαφνικό Έρωτα, στο Λος Άντζελες, του είχε πει ένας σινε-κριτικός από μεγάλης κυκλοφορίας αμερικανική εφημερίδα ότι “Επιτέλους καταλάβαμε ότι είστε και εσείς άνθρωποι όπως εμείς, με τα ίδια προβλήματα. Και όχι κάποιοι (αναφερόμενος στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τις οποίες δεν έχω καμία πρόθεση να απαξιώσω) που φοράνε κάπες και τρέχουν πάνω στα βουνά μέσα στην ομίχλη”. Ούτε –όπως μου συμπλήρωσε ο Τσεμπερόπουλος όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση– “άνθρωποι που μένουμε κλεισμένοι μέσα στα διαμερίσματα, κόβοντας τις φλέβες μας, παίρνοντας ναρκωτικά, εκδίδοντας τα παιδιά μας ή αιμομικτώντας με αυτά».



Αυτό μου λέει ο, πάντοτε πολύ προσεκτικός όσον αφορά τη δημοσιότητα, ταλαντούχος 51χρονος ηθοποιός (γνωστός από τα Λευτέρης Δημακόπουλος, Ελεύθερη Κατάδυση, Ουρανία και τη μακρά πορεία του στο θέατρο) σχετικά με τον πρώτο πρωταγωνιστικό κινηματογραφικό ρόλο της καριέρας του ως ιδεολόγος γεωπόνος και υπερήφανος οικογενειάρχης, που ζει ήρεμα σε μια μονοκατοικία στη Νέα Σμύρνη, μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, τη 14χρονη Λουίζα και το 17χρονο Ανδρέα. Όλα αυτά μέχρι που το σπίτι τους λεηλατείται από μια αδίστακτη συμμορία και ο ίδιος πείθεται από τον «Ελληνάρα» της γειτονιάς να πάρει το νόμο στα χέρια του. Με τραγικά, τελικά, αποτελέσματα.

Ουσιαστικά Ο Εχθρός Μου καλεί τον καθένα από εμάς να αναλογιστεί υπό ποιες προϋποθέσεις θα φτάναμε στην αυτοδικία στην πραγματική ζωή. Συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του πρωταγωνιστή του. «Έχω φανταστεί το ενδεχόμενο κοντινών μου ανθρώπων να πέφτουν θύματα σωματικής βίας και έχω θυμώσει πάρα πολύ. Όπως, επίσης, έχω αισθανθεί μεγάλη οργή απέναντι στους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις τύχες μας πάρα πολύ άσχημα. Αλλά η λύση δεν είναι να πάρει κάποιος ένα πιστόλι και να αρχίσει να καθαρίζει κόσμο. Αυτό είναι ένα ντόμινο βίας, το οποίο δεν έχει κανένα στόχο και δεν μας πάει πουθενά. Αυτό λέει και η ταινία και από αυτή την άποψη δεν είναι μαύρη. Γιατί μπορεί να δείχνει έντονα τα πράγματα, ποτέ όμως με τρόπο πιασάρικο, ποτέ με στόχο να εντυπωσιάσουμε με τη βία. Αυτό που θα ήθελα να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας είναι το τελευταίο πλάνο. Αυτό να γίνει αφορμή να ανοίξει η καρδιά του και να του φύγει όλο το βάρος. Και μετά οι άνθρωποι να καθίσουν και να συζητήσουν τι είδαν. Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ –και θα ήταν επίσης καλό– να δουν αυτή την ταινία χρυσαυγίτες ή άνθρωποι που έχουν αυτή την ιδεολογία. Γιατί δεν πιστεύω ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να αλλάξει τόσο δραστικά τον τρόπο που σκέφτεται ένας άνθρωπος, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει ένας από τους σπόρους».



Αυτή τη στιγμή, σε όποιο διεθνές φεστιβάλ (Μόντρεαλ, Λονδίνο) έχει προβληθεί, Ο Εχθρός Μου έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές. Τόσο η ταινία, όσο και ο Μανώλης Μαυροματάκης. Δικαίωση για έναν ηθοποιό με καριέρα δεκαετιών (μπήκε στη δραματική σχολή στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωνε τις σπουδές του στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου και έβγαζε μεροκάματο παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθηματικών και φυσικής-χημείας σε μαθητές) που έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό από την περίφημη διαφήμιση του «ομορφάντρα».



Μια τόσο βίαιη δημοσιότητα που τον είχε κάνει, όπως είχε δηλώσει, να περπατά σκυφτός, με το κεφάλι χαμηλά, σαν να είχε κάνει έγκλημα. «Έχω καταφέρει να απαλλαγώ πλέον από αυτό το σύνδρομο. Ήταν δικό μου το πρόβλημα, γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ την απότομη αλλαγή. Επίσης, δεν μπορούσα να διαχειριστώ κάποιες εκδηλώσεις, όπως το να φωνάζουν στο δρόμο όταν με βλέπουν ή να με τραβολογάνε, για να βγω μια φωτογραφία μαζί τους. Ενώ εκείνη την εποχή όντως, όσον αφορά στην ανταπόκριση από το άλλο φύλο, έβλεπα το ματάκι κάποιων γυναικών να είναι πιο γλυκό απέναντί μου. Δυο χρόνια μετά, ο “ομορφάντρας” συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μου. Όπως όταν, για παράδειγμα, πηγαίνω στην αγορά και με αποκαλεί έτσι ο ψαράς, αντί να με πει “μεγάλε” ή “Μανώλη”. Είναι κάτι μεταξύ αμηχανίας και φιλοφρόνησης».
Το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα είναι ότι τη συγκεκριμένη φράση, η οποία δεν υπήρχε στο σενάριο, την εμπνεύστηκε ασυνείδητα από την παράσταση Περικλής του Σέξπιρ, στην οποία έπαιζε εκείνη την εποχή (έτσι αποκαλούσαν οι ψαράδες τον πρίγκιπα που ξέβρασαν τα κύματα στα πόδια τους), καθώς και ότι πρόκειται για τη δεύτερη διαφήμισή του, μετά από μια παλιότερη για το Τζόκερ, που κάνει τόση επιτυχία («αν και κανείς δεν θυμόταν μετά το προϊόν»). Κάτι που, όπως σχολιάζει, συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. «Κάνει τους διαφημιστές να απομακρύνονται, καθώς, αν συνδέσεις τη φάτσα σου με ένα προϊόν, δεν σε παίρνουν μετά εύκολα σε άλλο».



Μέχρι αυτοί να αλλάξουν γνώμη, οι θεατρόφιλοι μπορούν να απολαύσουν τον ολιγαρκή (δεν έχει πάρει ποτέ δάνειο και δεν έχει βάλει δόσεις, έχει μόνο μία πιστωτική για ώρα ανάγκης και οδηγεί ακόμη το Peugeot 106 του 1997 του πατέρα του) γιο του ενωμοτάρχη, που πέρασε ονειρεμένα παιδικά χρόνια μεγαλώνοντας στη Σύρο και δεν βλέπει ποτέ τηλεόραση (απόδειξη ότι δεν ήξερε τι είναι το Pretty Bra, όταν τον ρώτησα αν θα δεχόταν να το διαφημίσει) κάθε Τρίτη στο Mistero Buffo και από τις αρχές Ιανουαρίου στο Ρινόκερο του Ιονέσκο του Θωμά Μοσχόπουλου (και τα δύο στο θέατρο Θησείον).



Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.