Το καλό τραγούδι από το εσώρουχο φαίνεται

Δίνουν την ψυχή τους πάνω στην πίστα, δείχνουν ακόμη και το βρακί τους - αυτή είναι η τάση που έχει καθιερωθεί πλέον στην ελληνική νυχτερινή διασκέδαση. Οι εγχώριες σταρ του πενταγράμμου βαδίζουν πρόθυμα στον δρόμο που χάραξε διεθνώς η πρώτη και ανυπέρβλητη διδάξασα Ριάνα, η οποία έχει καταφέρει να ταυτιστεί περισσότερο με τα κιλοτάκια που (δεν) φορά παρά με τις συγκλονιστικές τραγουδιστικές της επιτυχίες. Ετσι, λοιπόν, μάθαμε κι εμείς οι παρακατιανοί Ελληνες ότι δεν ισχύει μόνο το πατροπαράδοτο «κάθε λιμάνι και καημός», αλλά και το «κάθε μπουζουκλερί και γυμνός» - τροφαντός και γλυπτός γυναικείος πισινός.

Και όπως καταδεικνύει και το πιο δημοφιλές σόου αυτή την περίοδο, το «Dancing with the stars», η ροπή προς το ενδυματολογικό ξαλάφρωμα γενικεύεται και επιβραβεύεται. Από την Κατερίνα Στικούδη, την Κλέλια Πανταζή και τη Γωγώ Μαστροκώστα έως τη Μαίρη Συνατσάκη, οι διαγωνιζόμενες προχωρούν θαρραλέα σε αποκαλύψεις των εσωρούχων τους. Και ακριβώς χάρη σε αυτές, τα χορευτικά τους νούμερα αποκτούν ένα επιπλέον νόημα, δηλαδή της οφθαλμολαγνείας. Εξάλλου, τα ωραία γυναικεία πόδια καλό είναι να τα απολαμβάνει κανείς ολόκληρα, με τις ελάχιστες δυνατές καλύψεις και αποκρύψεις.
 


Η γενεσιουργός αιτία και η ρίζα του φαινομένου «δείξε κιλοτάκι» θα πρέπει να αναζητηθεί, πιθανότατα, στην οικονομική κρίση. Οι περικοπές στον προϋπολογισμό των νυχτερινών κέντρων αναγκαστικά οδήγησαν στις συγχωνεύσεις των ρόλων που ανατίθενται σε κάθε καλλιτέχνη που συμμετέχει στο σχήμα.

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, δεν υπάρχουν πλέον τα οικονομικά περιθώρια για εξειδίκευση, π.χ. η ντίβα βγαίνει με βραδινή τουαλέτα ενώ οι δεύτερες φωνές που ανοίγουν το πρόγραμμα εμφανίζονται ημίγυμνες. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν της σπατάλης και της πολυτέλειας, καθώς τώρα πια όλες τα κάνουν όλα, όπερ σημαίνει ότι ολόκληρη η μαρκίζα ξεβρακώνεται, δεν υπάρχουν διακρίσεις και προνομιακή μεταχείριση για καμία και κανέναν. Η υπόθεση, μάλιστα, πηγαίνει πολύ πιο μακριά διότι εδώ και χρόνια τα εμφανισιακά προσόντα έχουν υποσκελίσει τα μουσικά και άρα οι Αντέλ αυτού του κόσμου δεν έχουν καμία τύχη στην ελληνική νύχτα, όσες οκτάβες κι αν ανεβοκατεβαίνουν οι φωνητικές τους χορδές.

Τα ημίγυμνα μικρόφωνα

Οι νέες και ωραίες, σφιχτόσαρκες και ηδονικές τραγουδίστριες τύπου Χριστίνα Κολέτσα ή, σε ελαφρώς διαφορετικό μετερίζι, Ilia Darlin, βασίζουν τη σταδιοδρομία τους εξίσου σε μια αποκαλυπτική αμφίεση όσο και στο πάθος που επενδύουν στα τραγουδιστικά τους καθήκοντα. Η ηλικία τους, άλλωστε, και ο σωματότυπος μοντέλου που εκ φύσεως διαθέτουν είναι ακριβώς ό,τι απαιτούν οι σημερινές προδιαγραφές της νύχτας.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, ο πελάτης απολαμβάνει δόσεις ημίγυμνης σάρκας παράλληλα με την ακουστική πανδαισία των σουξέ, ένα πακέτο που φιλοδοξεί να προσφέρει ολοκληρωμένη υπηρεσία στο κοινό - ή μεγαλύτερη αξία ως προς το κόστος της φιάλης και των ξηροκαρπίων που πληρώνει.

Πέρα από τα λογιστικά, το πράγμα περιπλέκεται κάπως όταν το θέαμα ξανοίγεται σε περισσότερο «ποιοτικά» ύδατα, όπως συμβαίνει, λ.χ., με τη δραματική performance της Αποστολίας Ζώη, μιας καλλιτέχνιδος που επανακάμπτει στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας πέφτοντας κυριολεκτικά στα πατώματα -της «Φαντασίας»-, καθώς ερμηνεύει σπαρακτικά κάποιες επιτυχίες. Το κάπως παράταιρο στοιχείο στην εμφάνισή της είναι το ντύσιμο. Πώς γίνεται να τραγουδάς Πρωτοψάλτη με τόσο πάθος ενώ είσαι ντυμένη σαν να προβάρεις εσώρουχα; Κάπου, υπάρχει το ασυμβίβαστο της χρωματιστής δαντέλας.




Η Πάολα, όπως και σε οτιδήποτε άλλο αφορά την καλλιτεχνική της υπόσταση, υπήρξε πρωτοπόρος στην πρακτική «ντύσου πρόχειρα και βγάλε ό,τι να ’ναι», επομένως θα πρέπει να της αποδίδονται ιδιαίτερες τιμές. Υπήρξε σκαπανέας της μίνιμαλ αμφίεσης, κάτι που εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά χωρίς ποτέ να παραλείπει τις γενναίες αποκαλύψεις του κάλλους της, οπισθίου, εμπροσθίου, άνω, κάτω και πλαγίως. Από αυτή την άποψη, η Τάμτα, η οποία αποδεικνύεται όψιμη οπαδός της σχολής Πάολα, θα μπορούσε να θεωρηθεί μαθήτρια της μεγάλης ηγερίας.

Βέβαια, υπάρχουν πάντοτε και οι παραλλαγές στο ίδιο θέμα, όπως αυτή που με συγκλονιστική επιτυχία πρότεινε με το προσωπικό της παράδειγμα η Ελένη Φουρέιρα, όταν τόλμησε να εμφανιστεί με κολλητό -πιο κολλητό δεν γίνεται- ημιδιαφανές κολάν. Στην περίπτωση αυτή, το εσώρουχο παραλείφθηκε, λόγω υπερβολικής στενότητος χώρου. Τα πράγματα είναι πια τόσο οριακά ώστε ανάμεσα στην ντίβα και το εξώρουχο δεν περισσεύει ούτε χιλιοστό διαθέσιμου διαστήματος, επομένως το εσώρουχο θυσιάστηκε υπέρ πίστεως - και πίστας.

Θα είναι άραγε αυτή η επόμενη φάση των αποκαλυπτηρίων που θα απολαμβάνουν οι θαμώνες στα νυχτερινά κέντρα; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ότι το ξεβράκωμα θα γίνει κυριολεκτικό ή, έστω, το πότε θα γίνει αυτό. Επί του παρόντος, απλώς παρακολουθούμε τους πειραματισμούς του θηλυκού καλλιτεχνικού πληθυσμού με την επίδειξη των εσωρούχων του. Απλωμένα σαν σε μπουγάδα πολυκατοικίας, τα παντοειδή και πολυποίκιλα κιλοτάκια, μποξεράκια, βρακάκια κ.ο.κ. ανεμίζουν μπροστά στα μάτια μας σαν απόδειξη της αποδέσμευσης τραγουδιστριών και λοιπών από τους πουριτανισμούς και τις ψευτοσεμνοτυφίες του παρελθόντος. «Εκεί, εκεί, που δείχνει το βρακί» είναι το σύνθημα που παροτρύνει τα ελληνικά πλήθη να βγουν στον δρόμο προς την απελευθέρωση. Αμήν!