Ντάνιελ Ντέι Λιούις: Ενας αληθινός τζέντλεμαν

Kανονικά θα ’πρεπε να διαβάζατε μια παρουσίαση του Ντουέιν Τζόνσον («The Rock»), ο οποίος ανακηρύχτηκε ο πιο κερδοφόρος Αμερικανός ηθοποιός, αφού οι ταινίες του μέσα στο 2013 έφεραν τα περισσότερα έσοδα (1,3 δισ. δολάρια!).  Ή του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος, εκτός του ότι είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός στο Χόλιγουντ, συμμετείχε στην πιο πετυχημένη οικονομικά ταινία του 2013, το «Iron-Man 3» (1,2 δισ. δολάρια). Το «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, από την άλλη, μπορεί συγκριτικά να φαντάζει «μικρό» με τα 275 εκατ. δολάρια παγκοσμίως.

Δεν το λες και αποτυχία βέβαια αν το συγκρίνεις με τα 65 εκατ. δολάρια που κόστισε για να γίνει. Αυτό που κατάφερε όμως η κινηματογραφική βιογραφία του Αμερικανού πολιτικού και που καμία άλλη ταινία δεν έχει κάνει ως τώρα είναι ότι πρόσφερε στον πρωταγωνιστή της το ρεκόρ του τρίτου Οσκαρ (!) για τον α' ανδρικό ρόλο. Ενα ρεκόρ που μόνο η Κάθριν Χέπμπορν κατέχει, με τέσσερα συνολικά Οσκαρ α' γυναικείου ρόλου.

Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που ο Ντάνιελ Ντέι Λούις αξίζει τον χαρακτηρισμό του Προσώπου της Χρονιάς γι’ αυτή τη στήλη. Το ήθος και η ευγένειά του είναι ανεκτίμητα, ακόμα και οι αποστάσεις του. Κόντρα σε όλους όσοι τον χαρακτήριζαν έως και σνομπ λόγω των εκλεκτικών κινηματογραφικών επιλογών και της προστατευμένης προσωπικής ζωής του που τον κρατούσαν μακριά από τη δημοσιότητα, ο Ντέι Λιούις έχει αποδείξει ότι, είτε είναι τελικά ελιτιστής είτε όχι, αν μη τι άλλο είναι πολύ πιο υγιής από τους περισσότερους συναδέλφους του. Και πολύ πιο ανθρώπινος στην επικοινωνία από κοντά, όπως βιώσαμε από πρώτο χέρι όταν ήρθε για την προώθηση του «Λίνκολν» τον Ιανουάριο στην Αθήνα.

Απλός και τζέντλεμαν, ο Ντέι Λιούις σε κοιτά στα μάτια όταν σου μιλά (και όσο του μιλάς εσύ - ανήκουστο), σου κρατά σφιχτά το χέρι όταν κάνετε χειραψία και σου ανοίγει την πόρτα ο ίδιος για να μπεις και να βγεις από το δωμάτιο. Ακούγεται αυτονόητο, ε; Κι όμως, δεν είναι διόλου, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν πρωτοκλασάτο σταρ που θα μπορούσε εύκολα να ανταποκρίνεται στον σνομπισμό που του προσάπτουν. Συν τοις άλλοις, τα λέει και πολύ ωραία, όπως όταν χρησιμοποιεί το ρητό του Λίνκολν «με κακοβουλία προς κανέναν, με φιλανθρωπία για όλους» σαν να το έχει κάνει δικό του.

Το ομολογώ ότι μαγεύτηκα - δεν κρύβεται άλλωστε. Ισως να έγραφα αυτή τη στιγμή για τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς αν τον είχα συναντήσει κι αυτόν (σύμπαν, ακούς;), ο οποίος παρεμπιπτόντως τράβηξε πολύ περισσότερο τα φώτα μέσα στη χρονιά ως Τζούλιαν Ασάνζ, με το «12 χρόνια σκλάβος» και το «Star Trek Into Darkness», τις πολλαπλασιαζόμενες εμφανίσεις του σε αμερικανικές εκπομπές και το buzz για τον επερχόμενο 3ο κύκλο του «Σέρλοκ». Ο Κάμπερμπατς, όμως, είναι ακόμα μικρός και γαργαλιέται εύκολα από τη δόξα. Μπορεί να μην υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για το ποιος ή ποια αξίζει τον τίτλο του Προσώπου της Χρονιάς, αλλά, αν μη τι άλλο, στην καρδιά μου ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έκανε σίγουρα το 2013 δικό του.