Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Έζησα με το τίποτα και επιβίωσα»

Λίγο καιρό πριν είχε δηλώσει ότι σκεπτόταν να μεταναστεύσει. Παρέμεινε, ωστόσο, γιατί τα «δύσκολα» είναι αυτά που τον συγκινούν. Για να δώσει τη μάχη του. Η συνεργασία του με τον Alpha και το Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα, δουλειά που τον καλύπτει καλλιτεχνικά («μετά από χρόνια κακών προτάσεων, μέχρι που οι προτάσεις σταμάτησαν για όλους μας» όπως λέει) ήταν μια παράμετρος. Επίσης, η παράσταση Caveman, που συνεχίζει να ανεβαίνει, για τέταρτη σεζόν, στο θέατρο Coronet και η ταινία Πέμπτη και 12 (σε σκηνοθεσία Θανάση Τσαλταμπάση) που προβάλλεται αυτές τις μέρες στο σινεμά. Για εκείνον τα όνειρα, ωστόσο, είναι που μετρούν περισσότερο. «Δεν θέλω να είμαι “πρώτης γραμμής” ηθοποιός στην TV. Κι ούτε είχα ποτέ καμία αγωνία οικονομικού ή κερδοσκοπικού χαρακτήρα» τονίζει και θυμάται πως, ξεκινώντας στη Θεσσαλονίκη, έπαιζε για μήνες χωρίς να πληρώνεται ή όταν, στην Αθήνα πια, ζούσε για καιρό σιτιζόμενος με δύο καλαμάκια την ημέρα. Και αργότερα που, έχοντας ήδη διαγράψει μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, αναγκάστηκε να πουλήσει την ακίνητη περιουσία του για να εξοφλήσει τα χρέη μιας αποτυχημένης εισπρακτικά θεατρικής παραγωγής. Ήταν εκείνο το χειμώνα που για να ζεσταθεί, μαζί με τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό, Έφη Μουρίκη, πετούσαν στο τζάκι ό,τι ξύλινο αντικείμενο υπήρχε στο σπίτι.



Δύσκολες καταστάσεις;
Έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Οι παραγωγές στο θέατρο σ’ τα δίνουν μια φορά και σ’ τα παίρνουν πέντε. Κερδίζεις πολλά, αλλά χάνεις περισσότερα.

Αναπολείς την εποχή με τα «πολλά»;
Καθόλου. Τα χρήματα ούτε με επηρέασαν, ούτε θα με επηρέαζαν ποτέ. Αλλά ο λόγος που δεν αναπολώ εκείνη την περίοδο είναι πιο σημαντικός: ότι είχα χάσει ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Δηλαδή;
Επί δύο χρόνια το θέατρο γέμιζε με κόσμο για να με δει στον Άμλετ Β’. Και στη δική μας δουλειά, ξέρεις, ο ναρκισσισμός χτυπάει κόκκινο. Φαντάσου δύο ερωτευμένα μάτια να σε κοιτούν. Παθαίνεις πλάκα. Και μετά σκέψου τριακόσια ζευγάρια τέτοια μάτια σε μια αίθουσα. Νιώθεις ότι έχεις κατακτήσει το σύμπαν! Ότι είσαι μοναδικός. Ότι, επειδή κάνεις καλά τη δουλειά σου, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ακκιζόμουν.

Μέχρι πού;
Το μυαλό μου επανήλθε στη θέση του. Βρήκα το χαμένο κομμάτι μου, που ευτυχώς το είχα και απλώς το είχα ξεχάσει. Τότε πέρασα στην αντίπερα όχθη: άρχισα να πιστεύω ότι είμαι το απόλυτο «τίποτα».

Έπαθες κατάθλιψη;
Καταθλιπτικός είμαι έτσι κι αλλιώς. Αλλά αυτό δεν ήταν κατάθλιψη, γιατί είχα επίγνωση του τι μου συνέβαινε. Έπρεπε να γίνει, για να επιστρέψω στην ουσία αυτής της δουλειάς, που δεν είναι τα πολλά φώτα. Τα κατάφερα κι έγινα περισσότερο ευτυχισμένος.

Η συνάδελφος και σύζυγός σου, Έφη Μουρίκη, πώς τα αντιμετώπισε αυτά;
Μου έλεγε την αλήθεια, όπως πάντα. Δεν μπορούσα να την ακούσω. Μετά κατάλαβα πόσο δίκιο είχε.



Μετά τα «πολλά» ήρθε η ώρα για τα «λίγα» και την εισπρακτική αποτυχία.
Η αποτυχία ήταν ο μεγάλος μου δάσκαλος. Πουλήσαμε δύο σπίτια για να πληρωθούν οι άνθρωποι της παράστασης Η Φωλιά του Κούκου. Αλλά ήταν... υπέροχο! Γιατί έζησα τις δυσκολίες μαζί με τον άνθρωπό μου.

Υπέροχο;
Ναι. Αυτά θα θυμάμαι όταν θα γίνω 70 χρόνων. Ότι κρυώναμε, δεν υπήρχαν χρήματα για τη θέρμανση και για να ζεσταθούμε πετούσαμε στο τζάκι ό,τι ξύλο είχαμε. Έζησα με το τίποτα και επιβίωσα. Βέβαια, σήμερα τέτοιες καταστάσεις συναντάει κανείς συχνά. Μάλιστα, βάζουν και πρόστιμο. Δηλαδή, να κινδυνεύεις να πεθάνεις απ’ το κρύο και να σκέφτεσαι τους ρύπους. Δεν πά’ να κουρεύονται...

Η σχέση σας επηρεάστηκε από όλα αυτά;
Όχι. Από εκεί και πέρα, μια σχέση που μετράει είκοσι πέντε χρόνια είναι λογικό να περνάει κατά καιρούς από δύσκολες φάσεις. Άνθρωποι είμαστε. Μέχρι να ανεχθεί ο ένας τον άλλο, να τον συνηθίσει, να τον ξαναερωτευτεί... αυτά είναι παιχνίδια των καιρών. Το τελευταίο που κάνω είναι ότι θέλω να τσακίζω τα νεύρα στην Έφη. Αλλά με ξέρει τόσο καλά, που δεν με πιστεύει.

Ποια στιγμή αναρωτήθηκες «Ουπς! Πού πάμε τώρα;»;
Το πρώτο κρίσιμο στάδιο ήρθε μετά από τρία χρόνια σχέσης. Κακά τα ψέματα, οι άντρες μεγαλώνουμε ως «πρίγκιπες» και παθαίνουμε πανικό όταν νιώσουμε ότι μια γυναίκα θα υποτάξει το «εγώ» μας για χρόνια, ακόμα κι αν δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πόσα μπορεί να είναι αυτά τα χρόνια όταν ξεκινάμε μια σχέση. Όποιος άντρας δεν παραδέχεται ότι έχει νιώσει έτσι λέει ψέματα. Αργότερα, στην επταετία, με απασχόλησε η δουλειά περισσότερο απ’ τη σχέση.

Στην κρίσιμη ηλικία των 40;
Οπότε και αρχίζει ο παλιμπαιδισμός για τον άντρα; Ευτυχώς αυτό δεν το πέρασα, γιατί γεννήθηκα και θα πεθάνω «γέρος». Έτσι, απολαμβάνω και την ηλικία των 50. Θεωρώ ότι είναι η καλύτερη. Έχω μάθει πια να αγαπάω τις παραξενιές της συντρόφου μου και να τις δέχομαι. Με κανέναν τρόπο δεν θα ήθελα να ξαναγίνω 20 χρόνων, γιατί τότε τα υπαρξιακά προβλήματα ξεπετάγονται σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Τότε τα αμφισβητούσα όλα. Τώρα αντιμετωπίζω τα πράγματα πιο ώριμα και πιο ψύχραιμα. Χαίρομαι την ηλικία μου. Ε, και τη συνέχεια... ξέρω. Θα αρχίζουν να πονάνε λίγο τα γόνατα, λίγο το άλλο. Η «μηχανή» θα βγάλει προβλήματα. Αλλά δεν πειράζει.



Έξω απ’ την «πόρτα» ενός αγαπημένου ζευγαριού τι δύναμη έχουν οι πειρασμοί και προκλήσεις;
Παίζει ρόλο το τι μέτρο σύγκρισης βάζει κανείς. Σε εμένα δεν περνούν από πάνω μου ούτε πειρασμοί, ούτε προκλήσεις, ούτε μόδες. Είμαι ερωτευμένος με τη γυναίκα μου. Κι αυτό που προσπαθούμε να διατηρήσουμε στη σχέση μας είναι η ποίηση. Το πόσο βαθιά μπορούμε να μπούμε ο ένας στον άλλο. Ξέρω ότι την Έφη την «κουβαλάω» μαζί μου. Μέσα μου.

Η απιστία θα ήταν λόγος χωρισμού για εσάς;
Υποθέτω πως δεν θα ήταν. Για κανέναν απ’ τους δυο μας. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να μπορώ να γεμίζω τις μπαταρίες της συντρόφου μου. Να μη νιώσει άδεια από μένα. Αυτό σημαίνει δουλειά μέσα στα χρόνια, γιατί έρχονται οι καταστάσεις και η συνήθεια που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνιέσαι. Η αφοσίωση ήταν κάτι που πίστευα ότι δεν είχα και είμαι πολύ χαρούμενος που την έχω ανακαλύψει.

Τη ζηλεύεις;
Η σχέση μας ξεκίνησε χωρίς να τη ζηλεύω. Μετά ανακάλυψα ότι είμαι ζηλιάρης, αλλά καταλήγω στο ότι γενικά δεν είμαι ζηλιάρης. Ούτε εκείνη.

Παιδί δεν έχετε αποκτήσει από άποψη;
Το προσπαθήσαμε για ένα χρόνο. Μετά βαρεθήκαμε. Και είπαμε «μια χαρά είμαστε κι έτσι».
Για πολλές σχέσεις το παιδί λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος.Και άλλες διαλύονται. Σίγουρα όταν δεν έχεις παιδί είναι πιο εύκολο να πεις στον άλλο «μέχρι εδώ». Και σίγουρα μεταξύ μας έχουμε πει τα πιο ευαίσθητα και σκληρά πράγματα. Ομολογώ ότι τα πιο σκληρά πράγματα, όταν θα γεράσω, θα με γοητεύουν πιο πολύ από τα ευαίσθητα, γιατί μου αρέσει να τραβάω τα πράγματα στα άκρα.

Δεν υπάρχει το κίνητρο ή η γοητεία της «συνέχειας»;
Καθόλου. «Φεύγοντας» δεν θέλω να αφήσω πίσω τίποτα, κανένα στίγμα μου.

Η σκέψη για μετανάστευση εξακολουθεί να υπάρχει;
Θεωρητικά ναι. Αισθάνομαι ότι δεν με εκπροσωπεί μια χώρα γεμάτη προδότες, που δεν προσφέρει πολιτισμό. Μια χώρα που μας πληγώνει.

Είστε από εκείνους που χρωστούν;
Ναι, φυσικά. Καταφέρνω να είμαι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις μου και δεν έχω «κόκκινο δάνειο». Αλλά για πόσο θα είμαι; Θεωρώ την πολιτική ύψιστη τέχνη, γιατί το να διαχειρίζεσαι τη μοίρα και τη συνείδηση ενός λαού είναι ό,τι σημαντικότερο. Αλλά πλέον δεν είναι τέχνη, είναι κερδοσκοπία. Κι αυτό με σακατεύει.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.