Ρένα Κουμιώτη: «Στην Ελλάδα δεν θα σκοτεινιάσει, άσχετα αν κάποιοι παίζουν με τους διακόπτες!»

Οταν βγήκε στο τραγούδι, τη χαρακτήρισαν «θεά της πενιάς». Η Ρένα Κουμιώτη, με τη γνήσια λαϊκή φωνή της και τη δωρική ερμηνεία στα τραγούδια της, κατάφερε να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή και να μας χαρίσει διαχρονικές επιτυχίες. Ο Δρόμος ήταν το μεγάλο βήμα προς την επιτυχία και είναι πάλι ο Δρόμος που τη φέρνει από τις 26 Φεβρουαρίου στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, με τη διασκευή του Πάνου Μπρατάκου και της Μάρως Μπουρδάκου, με τίτλο «Ξημερώνει Κυριακή» σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση.

Γεννημένη στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Μνήμες ευτυχισμένες ή όχι;
Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία και μεγάλωσα στην Κοκκινιά. Τα παιδικά μου χρόνια σημαδεύτηκαν από την έλλειψη της μητέρας μου, την οποία έχασα όταν ήμουν 7 μηνών. Μεγάλωσα φτωχικά, αλλά σε μια ευτυχισμένη οικογένεια με τα άλλα δύο αδέλφια μου, με την αγάπη του πατέρα και της γιαγιάς μου, η οποία στάθηκε για μένα πραγματική μάνα.



Είχες από μικρή όνειρο να γίνεις τραγουδίστρια;
Τα μόνα μαθήματα στα οποία ήμουν καλή στο σχολείο ήταν η ωδική και η γυμναστική. Νομίζω πως, αν υπάρχει ταλέντο, δεν κρύβεται και κάποια στιγμή, ό,τι και να γίνει, εμφανίζεται. Από μικρή ένιωθα πως τραγουδούσα σωστά, αλλά δεν ήμουν το παιδί που στηνόμουν μπροστά στον καθρέφτη με τη βούρτσα για μικρόφωνο. Κάπου βαθιά μέσα μου, όμως, ήξερα πως όλο αυτό που ένιωθα θα με οδηγούσε εκεί που τελικά με οδήγησε.

Πώς βρέθηκες να τραγουδάς στη μουσική σκηνή Απανεμιά;
Είχα έναν πολύ καλό φίλο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος στα στούντιο της Finos Film, τον Γιώργο Σουρμελίδη. Αυτός γνώριζε ότι τραγουδάω και με σύστησε στον Τάσο Σχορέλη, που προωθούσε τότε νέους τραγουδιστές στις μπουάτ. Έτσι, βρέθηκα στην Απανεμιά, στην Πλάκα, που ανήκε στην τραγουδίστρια Μαίρη Δαλάκου. Εκεί βρεθήκαμε δύο άγνωστοι τραγουδιστές, εγώ και ένα νέο παιδί που μόλις είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη, ο Μανώλης Μητσιάς. Έμεινα μόνο δύο μήνες εκεί, γιατί ένα βράδυ ήρθε στο μαγαζί ο Μάνος Λοΐζος με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, που μαζί με τον Μίμη Πλέσσα έψαχναν να βρουν μια γυναικεία λαϊκή φωνή για το δίσκο που ετοίμαζαν, το Δρόμο. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εκείνο το βράδυ με άκουσε, του άρεσα και μου είπε να πάω την επομένη για ακρόαση στην Columbia. Πήγα και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Την άλλη μέρα κιόλας έκανα συμβόλαιο με τη Lyra. Είπα δύο τραγούδια στο δίσκο, το «Δώσε μου το στόμα σου» και το «Πρώτη φορά». Τα υπόλοιπα τραγούδια τα ερμήνευσε μοναδικά ο ανεπανάληπτος Γιάννης Πουλόπουλος.

Τι καινούριο έφερε ο Δρόμος δισκογραφικά αλλά και θεατρικά στην εποχή του;
Αρχικά να πούμε πως έφερε ένα νούμερο πραγματικών πωλήσεων, που μέχρι σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί, γι’ αυτό και έχει μπει στα ελληνικά ρεκόρ: 3.500.000 δίσκοι! Είναι ο εμπορικότερος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Πέρα όμως από αυτό, ο Δρόμος ήταν μια μουσική παλέτα. Τραγούδια-πίνακες! Κάθε τραγούδι και μια εικόνα, μέσα από την ποιητική ματιά του μεγάλου Λευτέρη Παπαδόπουλου, και όλες αυτές οι ζωγραφιές ντυμένες μουσικά από τον Μίμη Πλέσσα, που προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες.



Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου τότε στο θέατρο;
Ο Δρόμος ανέβηκε σαν παράσταση στο θέατρο Κατίνα Παξινού το 1970 εν μέσω της γνωστής πολιτικής κατάστασης. Ήταν κάτι εντελώς ρηξικέλευθο για την εποχή του, με μηνύματα κοινωνικά και πολιτικά. Οι θεατές συνέρρεαν κατά εκατοντάδες, γιατί μην ξεχνάμε πως η κοινωνία τότε διψούσε για κάτι θεατρικά αξιόλογο, που συγχρόνως την ενέπνεε.



Σε σχέση με την πολιτική κατάσταση 
που υπήρχε όταν ανέβηκε ο Δρόμος, τι προβλήματα είχατε;
Ξέρω ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα, λόγω σκληρής λογοκρισίας, αλλά τα διαχειρίζονταν οι επικεφαλής της παράστασης – ίσως να μην ήθελαν να φτάσουν στα αυτιά μας οι αντιξοότητες που αντιμετώπιζαν, για να μπορούμε να κάνουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας. Θυμάμαι, όμως, πως το «Άγαλμα» και το «Ξημερώνει Κυριακή» είχαν απαγορευτεί να παίζονται από την τότε κρατική ραδιοφωνία.

Ποιο είναι το μήνυμα του «Ξημερώνει Κυριακή» για την εποχή μας;
Στην παράστασή μας πρωταγωνίστρια είναι η Ελλάδα που φτωχαίνει, διαψεύδεται, απαξιώνεται, προδίδεται, θυμώνει, αλλά συνεχίζει να ελπίζει, να αγωνίζεται και να περιμένει το ξημέρωμα μιας άλλης Κυριακής. Η τέχνη του θεάτρου μάς φέρνει κοντά και μας δυναμώνει. Το μήνυμα, λοιπόν, του «Ξημερώνει Κυριακή» είναι η αφύπνιση και η ελπίδα.



Μπορεί να υπάρξουν αληθινές φιλίες μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο;
Συνήθως στους επαγγελματικούς χώρους σπάνια μπορεί να δημιουργήσει κανείς πραγματική φιλία. Εγώ διατηρώ ακόμη κάποιες φιλικές σχέσεις, όπως με τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Ελένη Ροδά, τον Μιχάλη Βιολάρη, την Πόπη Αστεριάδη, τη Λιζέτα Νικολάου...

Τι σημαίνει για σένα η γνωριμία και η συνεργασία με τον Μίμη Πλέσσα; Πιστεύεις ότι του χρωστάς την καριέρα σου;
Το ξεκίνημα είναι τα θεμέλια της καριέρας. Αυτό το χρωστάω χωρίς καμιά αμφιβολία στον Μίμη Πλέσσα και στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Αυτό δεν διαπραγματεύεται. Αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω πως η καριέρα χτίζεται πέτρα-πέτρα κι αυτό είναι καθαρά στο χέρι αυτού που τη χτίζει. Αν δεν αξίζεις, όσο και να σε βοηθήσουν, δεν προχωράς.

Υπάρχει κάποιο απωθημένο;
Δεν είχα κανένα λόγο να έχω επαγγελματικό απωθημένο, γιατί ευτύχησα να συνεργαστώ με την κορυφή των αρίστων που ο καθένας έγραφε τότε μαζί με μένα τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο χώρο του τραγουδιού.

Είχες ποτέ κάποια επαγγελματική κόντρα με κάποιον, δεδομένου ότι το όνομά σου δεν έχει αναφερθεί ποτέ σε τέτοιες ιστορίες;
Τσακώνονται και κοντράρονται οι ανασφαλείς. Εγώ συνεργάστηκα με τους πλέον ασφαλείς.



Σήμερα ξεχωρίζεις κάποιους τραγουδιστές και τραγουδίστριες;
Θεωρώ σημαντικούς τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Ορφέα Περίδη, τη Μελίνα Κανά και τους αδελφούς Κατσιμίχα. Τους θεωρώ άξιους συνεχιστές, αλλά δεν ακούγονται συχνά, ίσως γιατί είναι από τους ήσυχους καλλιτέχνες χωρίς φραμπαλά. Ας μην ξεχνάμε πως φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια ο φραμπαλάς.

Περίμενες ποτέ πως η Ελλάδα, από χώρα φωτός και πολιτισμού, θα έπεφτε σε αυτό το σκοτάδι, πολιτικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά;
Κανείς μας δεν το περίμενε και, αν το υποψιαζόμασταν, δεν περιμέναμε πως θα συμβεί. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σκοτεινιάσει, άσχετα αν κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τους διακόπτες.

Τηλεόραση βλέπεις; Ποια προγράμματα σου αρέσουν;
Βλέπω επιλεκτικά ειδησεογραφικά προγράμματα, ενημερώνομαι μέσα από το Διαδίκτυο και νομίζω πως τα πάω αρκετά καλά με την τεχνολογία.

Πότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένη;
Όταν έχω υγεία εγώ, τα παιδιά μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Όταν υπάρχει υγεία, όλα τα άλλα έπονται.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου όταν δεν δουλεύεις;
Δεν έχω πολύ χρόνο, γιατί έχω άλλες δύο οικογένειες, κι αυτές είναι των παιδιών μου, οι οποίες με κάνουν χαρούμενη και πολύ υπερήφανη. Είμαι γεμάτη από τα πάντα. Μάλλον ο Θεός με αγαπούσε και με αγαπάει πολύ.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.