Ζήσης Ρούμπος: «Κάνω θέατρο 10 χρόνια κι έγινα γνωστός σε μια νύχτα»

Πεζόδρομος της Βουκουρεστίου, λίγα βήματα μακριά από το θέατρο Αμιράλ, έχει ξεσπάσει καταιγίδα και μαζί με τον Ζήση Ρούμπο τρέχουμε σε ένα κοντινό καφέ. Ο Ζήσης Ρούμπος είναι ηθο­ποιός που παίζει συνήθως κωμικούς ρόλους, μια και προκαλεί εύκολα το γέλιο στο κοινό, όπως γίνεται εδώ και δύο χρόνια στην παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ». Τα δέκα τελευταία χρόνια δεν έμεινε σχεδόν ποτέ άνεργος. Δεν ήταν όμως το όνειρο της ζωής του η ενασχόληση με την υποκριτική. «Μεγάλωσα στα Βριλήσσια. Μη φανταστείς χλιδή. Τότε τα Βριλήσσια ήταν ήσυχα, ήρεμα, χωριό. Να φανταστείς, είχαμε κοτέτσι! Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με το θέατρο. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Ηθελα διακαώς να γίνω ζωγράφος. Είχα πάθει εμμονή. Πέντε φορές έδωσα εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Επρεπε να με απορρίψουν και τις πέντε για να το πάρω απόφαση και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Στο πλαίσιο της πτυχιακής εργασίας μιας φίλης που σπούδαζε σε ιδιωτική σχολή κινηματογράφου, πήρα μέρος σε μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση. Ημουν 23 τότε, και απλώς μου άρεσε. Σε υπερβολικό βαθμό. Πήγα και γράφτηκα σε σχολή θεάτρου, στη Βεάκη. Εκτοτε δεν έμεινα χωρίς δουλειά σχεδόν ποτέ. Δεν συμφωνώ ότι το θέατρο τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης γνωρίζει άνθηση. Εχουν πέσει υπερβολικά οι τιμές των εισιτηρίων, η προσέλευση του κόσμου δεν είναι μεγάλη και γενικά πολλές παραστάσεις κατεβάζουν ρολά πριν την ώρα τους», λέει.

Το σοκ με την επιτυχία
Επί χρόνια ήταν μέλος της ομάδας Ex Animo - έγραφαν και ανέβαζαν τις δικές τους παραστάσεις σε πιο μικρούς, εναλλακτικούς χώρους. «Το “Νοσφεράτου Διδόντικους” ήταν μια μεγάλη επιτυχία μας. Εκεί έμαθα πολλά για το σωματικό θέατρο. Μεγάλο σχολείο ήταν επίσης τα επτά χρόνια στο παιδικό θέατρο. Πάντοτε με θυμάμαι να κάνω δύο παραστάσεις. Τα πρωινά στα παιδικά, να προσπαθώ να ικανοποιήσω το πιο δύσκολο κοινό, και μετά στις εναλλακτικές παραστάσεις. Το 2011 αποχώρησα και έναν χρόνο μετά ήμουν στο “Κάψε το σενάριο”. Εχω κάνει πολλά διαφημιστικά επίσης - στη διαφήμιση της Amita με αναγνώριζες εύκολα. Εχω συμμετάσχει ακόμη σε βιντεοκλίπ τραγουδιστών: στο “Far from everything” της Shaya και στο «Αν με θέλεις» του Μύρωνα Στρατή. Ωστόσο, μπορεί να είχα δέκα χρόνια προϋπηρεσία, να έχω παίξει σε παραστάσεις με επιτυχία, αλλά μέσα σε μια βραδιά το πρόσωπό μου έγινε αναγνωρίσιμο. Οσοι με είδαν στο πρώτο επεισόδιο του “Κάψε το σενάριο” δεν με είχαν παρακολουθήσει τα δέκα χρόνια που έπαιζα θέατρο. Πες χονδρικά ότι οι θεατές ήταν καμιά 15.000 αυτά τα δέκα χρόνια. Οταν μου ανακοίνωσαν το νούμερο των τηλεθεατών χρειάστηκα μερικά λεπτά να συνέλθω. 750.000 στην πρεμιέρα. Σοκαρίστηκα! Τότε κατάλαβα αυτό που λένε “η δύναμη της τηλεόρασης”. Από την επόμενη κιόλας μέρα με φώναζαν στον δρόμο με το μικρό μου όνομα. Αισθάνθηκα περίεργα, αλλά μου άρεσε», θυμάται.

Τον ρωτώ αν ήταν συνειδητή απόφαση να απέχει από τον χώρο της τηλεόρασης. «Οι ηθοποιοί του θεάτρου δεν αποφασίζουν μόνοι τους να μην κάνουν τηλεόραση. Δεν είναι συνειδητή επιλογή τους. Στη δουλειά μας όποιος ακούγεται και το όνομά του προκαλεί συζήτηση τον θέλουν τα κανάλια. Αν εγώ, ο Ζήσης Ρούμπος, γίνω αναγνωρίσιμο πρόσωπο, ξέρει ο κόσμος τη φάτσα μου, θα με θέλουν στην τηλεόραση είτε είμαι ταλέντο, είτε είμαι λιγότερο καλός. Ετσι λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα», λέει χωρίς παράπονο.

Γιατί αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα; Εχει δοκιμάσει να κάνει καριέρα στο εξωτερικό; «Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα μου. Να αλλάξουν κάπως τα πράγματα θα ήθελα. Με τον Δημήτρη Πλατανιά, τον κολλητό μου φίλο και σκηνοθέτη βιντεοκλίπ, γυρίζουμε μαζί την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους. Είμαστε στο pre production στάδιο. Είναι ένα θρίλερ και σκοπεύουμε να το ταξιδέψουμε σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Θα είναι μια ιστορία φαντασμάτων και μπορώ να σου αποκαλύψω μονάχα τον τίτλο, “Eρεβος” θα λέγεται. To 2012 ο Δημήτρης (σ.σ.: Πλατανιάς) είχε μια ιδέα: να γράψουμε το σενάριο μιας σειράς, της "UMBRA". Γυρίσαμε μάλιστα και τρέιλερ και το στείλαμε στη FOX, στον ελληνικής καταγωγής Τζιμ Γιαννόπουλο, που βρίσκεται στην κορυφή της εταιρείας και η απάντηση που λάβαμε ήταν ελπιδοφόρα για κάποια μελλοντική συνεργασία. Είχαμε σκεφτεί τότε πως μέσω TiVo θα μπορούσε ο τηλεθεατής της αμερικανικής τηλεόρασης να επιλέγει ποιον χαρακτήρα θα ακολουθεί στη σειρά. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε είναι το εξής: χρειάζονται άπειρα χρήματα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Πρέπει να τρέχεις συνεχώς για χορηγίες. Αυτό που βλέπω πάντως ως παρατηρητής είναι ότι υπάρχει ψωμί στον κλάδο μας. Εχουμε μεγάλα ταλέντα στον χώρο της μυθοπλασίας. Ελπιδοφόρο είναι ότι επιτέλους ξεκίνησαν νέες τηλεοπτικές σειρές. Το “Κάτω Παρτάλι”, το “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” είναι σημάδια ότι κάτι γίνεται», σημειώνει.

Ο Νικόλας Αγγελής, ο Αργύρης Γκαγκάνης και ο Ζήσης Ρούμπος στην παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ»


«Δεν απόλαυσα μεγάλες τηλεοπτικές αμοιβές»
Τον ρωτώ αν η εμπειρία του από τον χώρο της τηλεόρασης στάθηκε απογοητευτική μετά το κόψιμο του «Κάψε το σενάριο» και η απάντησή του είναι κωμικά αποστομωτική: «Μα δεν απογοητεύτηκα με το “Κάψε το σενάριο”, πήγε εξαιρετικά καλά, οι κωμικοί αυτοσχεδιασμοί δεν είναι κάτι οικείο στο τηλεοπτικό κοινό, το stand up δηλαδή. Απλώς ο Λάμπρος Φισφής παντρεύτηκε και πήγε στην Πορτογαλία κάποια χρόνια -πρόσφατα επέστρεψε-, οπότε θα ήταν αδύνατον να συνεχιστεί η σειρά. Τώρα όμως αποφάσισα να γράψω και σενάριο τηλεοπτικής σειράς και να το προτείνω σε ένα κανάλι», λέει.

Τον ρωτώ αν είναι εύκολο να ζεις ως ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα. «Δεν μου έλειψε κάτι που δεν είχα. Ποτέ δεν απόλαυσα τις μεγάλες τηλεοπτικές αμοιβές. Οταν μπήκα εγώ στην τηλεόραση τα κασέ είχαν ήδη πέσει. Μεγάλη ειρωνεία. Ωστόσο προσπαθώ να μη με πάρει ποτέ από κάτω. Βρίσκω δημιουργικές διεξόδους. Γράφω.Πενιχρά χρήματα παίρνουν πλέον οι ηθοποιοί - αν τα παίρνουν κιόλας. Η τέχνη θέλει λεφτά. Είτε να τα βγάζεις εσύ είτε να τα έχεις, είναι ένα μικρόβιο που σε τρώει. Ολα τα χρήματά σου εκεί πηγαίνουν. Και τσάμπα έχω δουλέψει για την τέχνη. Εκανα θέατρο δρόμου. Κανείς ηθοποιός δεν θα απαλλαγεί ποτέ από το άγχος της πρεμιέρας και της ανεργίας. Από το 2002 που κάνω θέατρο απλώς έχω μάθει να το διαχειρίζομαι. Με βλέπει η γυναίκα μου μερικά βράδια πριν από την επίσημη έναρξη της παράστασης και με αφήνει ήσυχο. Λέει “έπαθε πρεμιέρα ο Ζήσης”. Αν είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά μου; Τη λατρεύω», λέει με ένα τεράστιο χαμόγελο.