Κική Σεγδίτσα: Η γυναίκα που ήξερε όλα τα μυστικά της Αλίκης

Ξεκίνησε να δουλεύει ως δημοσιογράφος από μαθήτρια του Γυμνασίου. «Όταν με είδε με τα σοσόνια η “δύσκολη” Παξινού, με σνόμπαρε. Αλλά, αφού άκουσε τις ερωτήσεις που της έκανα για την τραγωδία, με ρώτησε: “Xρυσό μου, μήπως θέλεις να σε κεράσω κάτι;”. Είχε αλλάξει άποψη». Στα χρόνια που πέρασαν πρόσθεσε το «αλάτι» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και καθιέρωσε τις στήλες με πικάντικες λεπτομέρειες για το πώς περνούσαν στα ρεπό τους οι ηθοποιοί. «Κυνηγούσα πάντα την είδηση. Ήθελα να έχω την πρωτιά» λέει και θυμάται την αγωνία της για το αν θα επαληθευόταν, όταν έγραφε σε αποκλειστικότητα σε περιοδικό της εποχής: «Έρχεται στην Αθήνα ο Marlon Brando». Ο γόης του σινεμά ήρθε, οι επιτυχίες συνεχίστηκαν και η Κική Σεγδίτσα πήρε τις περισσότερες συνεντεύξεις από τους πιο διάσημους Έλληνες σταρ, έγραψε το πρώτο σίριαλ για την ελληνική δημόσια τηλεόραση (Το Σπίτι με το Φοίνικα, 1970), κυκλοφόρησε μυθιστορήματα και βραβευμένες ποιητικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έγινε η «Κικoύλα», για τους παροικούντες του καλλιτεχνικού χώρου, ακόμα και όταν τους στενοχωρούσε με τις κριτικές της.



Πώς έγινε η γνωριμία σου με την Αλίκη;
Το περιοδικό Πρώτο, με το οποίο συνεργαζόμουν, διοργάνωνε κρουαζιέρες με καλλιτέχνες και θαυμαστές τους. Δεν πήγαινα ποτέ σε αυτά, γιατί ήμουν τελείως «αλλού», ήθελα να ασχολούμαι με τις παραστάσεις στην Επίδαυρο και τους αρχαίους συγγραφείς. Υποχρεώθηκα, όμως, να πάω. Και θυμάμαι πως όπου πατούσε η Αλίκη μέσα στο πλοίο νόμιζες ότι θα μπατάριζε απ’ τον κόσμο που την ακολουθούσε!

Αυτή ήταν η πρώτη σας συνάντηση;
Ναι. Αλλά η ουσιαστική ήταν όταν, μαζί με μια συνάδελφο, μας κάλεσε στο σπίτι της, για να μας πει λεπτομέρειες για μια ταινία που ετοίμαζε στο εξωτερικό. Τελειώνοντας, είπε: «Κορίτσια, σας έχω φέρει κρέμες απ’ την Αγγλία!» Το θεώρησα δωροδοκία. Αρνήθηκα. Επέμενε. Φεύγοντας, άφησα το σακουλάκι με τα καλλυντικά έξω από την πόρτα της. Την επομένη μού τηλεφώνησε στο περιοδικό: «Οι κρέμες θα κρατηθούν μέχρι να χαλάσουν. Θα τις πάρεις». Φυσικά δεν ήταν «δωροδοκία», απλώς εγώ ήμουν πολύ νέα και τα παρεξηγούσα όλα.



Κι έτσι ξεκίνησε η φιλία σας.
Δεν έγινα, όμως, ποτέ «αυλή» της. Μια εποχή, μάλιστα, μου είχε θυμώσει. Ήταν όταν είχα γράψει μια κριτική για το Σούζι Βονγκ που είχε ανεβάσει και στο κείμενο η αρχισυντάκτρια το έγραψε περιπαικτικά «Μπούζι Βονγκ». Η Αλίκη μίλησε άσχημα για μένα σε κάποιες παρέες κι όταν το έμαθε ο διευθυντής του περιοδικού μού είπε: «Κομμένα τα εξώφυλλα με τη Βουγιουκλάκη». Πέρασε λίγος καιρός και η παύση του ενδιαφέροντος απ’ το περιοδικό άρχισε να λείπει στην Αλίκη. Μέσω κοινών γνωστών, ήρθαμε ξανά σε επαφή και λύθηκε η παρεξήγηση. Τότε αποφασίσαμε να μου μιλήσει για τη ζωή της για να τη γράψω σε συνέχειες στο περιοδικό. Ήταν έγκυος στον Γιάννη. Επί ένα μήνα κάθε μέρα βρισκόμουν στο σπίτι της με το κασετοφωνάκι να γράφει.

Η σχέση της με τον Παπαμιχαήλ πώς ήταν εκείνο το διάστημα;
Εκείνος έπαιζε στο θέατρο το Θείο Βάνια με την Μπέτυ Αρβανίτη και η Αλίκη είχε βγάλει τις ζήλιες της εγκυμοσύνης. Ένα βράδυ του «όρμησε» κανονικά και μπήκα εγώ στη μέση. Μου εμπιστεύτηκε πολλά τότε η Αλίκη, που δεν τα δημοσιοποίησα ποτέ, κι ας πιέστηκα από εκδότες να γράψω ένα βιβλίο.

Στο χωρισμό του ζευγαριού πήρες θέση;
Υποστήριξα τον Παπαμιχαήλ. Όχι επειδή τον συγχωρούσα, αλλά επειδή τον καταλάβαινα. Η σχέση αυτή, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ. Ο Παπαμιχαήλ ήταν πολύ σφιχτός στα οικονομικά και η Αλίκη ανοιχτοχέρα. Και, από την άλλη, το πιο σημαντικό: Πάντα ήθελε την πρωτιά στη μαρκίζα και στη σχέση: Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ. Εκείνη, όμως, την εποχή δικαιωματικά, λόγω των πολύ σπουδαίων ερμηνειών του στο θέατρο, μπροστά έπρεπε να είναι ο Δημήτρης. Όχι ότι δεν ήταν πολύ καλή ηθοποιός η Αλίκη, αλλά ο Παπαμιχαήλ ήταν κολοσσός.


Ο ανταγωνισμός, λοιπόν, ήταν ο λόγος;
Κυρίως αυτός. Μια μέρα είχα πάει στο σπίτι τους για να πάρω συνέντευξη από τον Παπαμιχαήλ. Ήταν 10.00 το πρωί κι εκείνος ήδη έπινε κρασί. Η Αλίκη ξυπνούσε κατά τις 2.00 το μεσημέρι. «Μα, για όνομα, πίνεις από τόσο νωρίς;» του είπα και μου απάντησε: «Γιατί να μην πίνω, Κική; Ένας βασιλεύων σύζυγος είμαι».

Ήταν, ωστόσο, ο μεγάλος της έρωτας.
Όχι. Ο έρωτας της ζωής της ήταν ο Γιώργος Ηλιάδης. Μαζί του μεταμορφώθηκε σε όλα. Έγινε περισσότερο κοινωνική, επανατοποθετήθηκε καλλιτεχνικά. Τον ερωτεύτηκε πολύ. Την πρώτη στιγμή που τον είδε, μου είχε πει πως σκέφτηκε: «Αυτός είναι!». Γι’ αυτό και η προσγείωση όταν πήραν διαζύγιο, για δικούς του λόγους, ήταν απότομη.

Ο Μπονάτσος, ο Σπυρόπουλος, τι ρόλο έπαιξαν στη ζωή της;
Μεγάλο και οι δύο. Ο Βλάσσης τής άλλαξε το image, μέχρι και την απόχρωση των μαλλιών της.
Η πιο στενή φιλική σχέση με την Αλίκη σού δημιούργησε προβλήματα με άλλες ηθοποιούς;
Όχι, γιατί ήμουν απολύτως εντάξει απέναντί τους. Την Καρέζη τη λάτρευα. Και στη Μελίνα το μόνο που αρνήθηκα ήταν να μάθω να παίζω τάβλι! Αυτή ήταν η εμμονή της. Η Μελίνα ήταν μια «καρδιά»!



Μετά το χαμό αυτών των ανθρώπων, άλλαξε το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ;
Κυρίως μετά την Αλίκη άλλαξε η δημοσιογραφία. Το κουτσομπολιό κέρδισε έδαφος, τα οικογενειακά περιοδικά έκλεισαν. Ταυτόχρονα άλλαζαν και τα πολιτικά πράγματα. Άλλη εποχή. Ήμουν στον Πρωινό Καφέ και έκανα ρεπορτάζ για την ταινία Καβάφης και τη ζωή του ποιητή και μου έλεγαν «Mα, θα το κάνεις αυτό; Ενδιαφέρεται κανείς;». Το έκανα κι έσπασαν τα τηλέφωνα από τα «μπράβο» των τηλεθεατών. Επί εποχή Ρούλας Κορομηλά, η εκπομπή γενικά είχε κρατήσει έναν οικογενειακό χαρακτήρα. Βγάζαμε θέματα για ποιητές, συγγραφείς, επιστήμονες. Και είχαμε επιτυχία.



Και επί Ελένης Μενεγάκη;
Άλλαξαν τα πράγματα. Εντελώς. Αυτό μόνο έχω να πω.

Στην τηλεόραση συνεργάστηκες και με την Ελεονώρα Μελέτη.
Τη γνώρισα, μέσω των θείων της,με τους οποίους κάναμε παρέα. Ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, έκανε τις σπουδές της. Μου λένε ότι δεν πάει πολύ καλά η εκπομπή της. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει, επειδή είναι δημοσιογράφος.

Γενικότερα, παρακολουθείς τηλεόραση;
Όχι ιδιαίτερα. Δεν είναι η τηλεόραση που ξέραμε. Προτιμώ τα συνδρομητικά κανάλια. Παρακολουθώ, όμως, πάντα τις σειρές της Άννας Αδριανού και το Ράδιο Αρβύλα.



Το επίπεδο των ηθοποιών έχει αλλάξει;
Ηθοποιούς έχουμε πολύ σπουδαίους. Το κακό είναι ότι όλοι θέλουν να είναι θιασάρχες. Και, από την άλλη, υπάρχουν και ορισμένοι που δίνουν χρήματα σε κάποιους δημοσιογραφίσκους προκειμένου να γίνουν γνωστοί, έστω και με τη δυσφήμησή τους. Είναι δημοσιογραφία αυτό;

Τι ήταν παλιότερα είδηση για το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και τι σήμερα;
Παλιότερα ήταν «αυτή την παράσταση θα ανεβάσει ο τάδε». Σήμερα είναι: «Με αυτή είναι ζευγάρι ο τάδε». Έχουμε χάσει το παιχνίδι γενικότερα. Και πρέπει να το ξαναβρούμε.

Δηλαδή;
Αναφέρομαι σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Γιατί, τι κάναμε εμείς; Εγώ, για παράδειγμα, έβγαινα έξω, έβλεπα κάτι που μου άρεσε σε μια βιτρίνα και το αγόραζα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι ακόμα το έχω στην ντουλάπα μου με το ταμπελάκι, αφόρετο. Ντροπή μου.



Μας είχε πιάσει αλαζονεία;
Μας έπιασε ή μας έριξαν; Ό,τι κι αν έγινε, όμως, ήρθε η ώρα όλοι οι Έλληνες να ενωθούμε, πέρα απ’ τα κόμματα. Και θα τα καταφέρουμε.



Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.