Γωγώ Φαρμάκη: Τώρα και πρωταγωνίστρια

Ηαδελφή της Ολγας Φαρμάκη, σχεδόν τρία χρόνια μετά τον πυροβολισμό που παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή, μιλάει για τις τραγικές εκείνες ημέρες, τη ζωή της στην Αστόρια, την αδελφή της και τα νέα της όνειρα - προσωπικά και επαγγελματικά.

- Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Από μικρή πρωταγωνιστούσα στις παραστάσεις του σχολείου στο Αγρίνιο, όπου και μεγάλωσα. Κάποια στιγμή θυμάμαι ότι είδα στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου μια αγγελία στην οποία το Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου ζητούσε ερασιτέχνες ηθοποιούς. Πήγα μόνη μου, χωρίς να το πω σε κανέναν, και κάπως έτσι τρύπωσε μέσα μου το μικρόβιο της υποκριτικής. Αργότερα, όταν τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη σχολή του Γιώργου Αρμένη. Παρότι είχα περάσει και στα ΤΕΙ Λογιστικής, έλεγα ότι προτιμώ να γίνω σερβιτόρα παρά λογίστρια. Βλέπετε, ο εγκλωβισμός σε ένα γραφείο θα με σκότωνε.

- Δεν υπήρξε αντίδραση από τους γονείς σου; Οι γονείς μου είναι πολύ φιλελεύθεροι άνθρωποι και επομένως οπαδοί της άποψης ότι μπορείς να γίνεις ακόμη και ελαιοχρωματιστής, αρκεί αυτό που κάνεις να σε γεμίζει. Είμαστε μια εξαμελής οικογένεια με τέσσερα παιδιά, δύο κορίτσια και δύο αγόρια, με τους περισσότερους από εμάς να έχουμε ροπή προς την τέχνη. Ο αδελφός μου ο Κώστας σπουδάζει φωτογραφία και ο άλλος μου αδελφός, ο Μανούσος, γραφιστική.

- Τηλεόραση έχεις κάνει; Οταν βρισκόμουν στο τρίτο έτος της σχολής έμαθα ότι ο ΑΝΤ1 ζητούσε ηθοποιούς για τη σειρά «Το σόι μου μέσα» και πήγα για καστ. Πίστευα ότι δεν θα με έπαιρναν επειδή δεν είχα γνωριμίες, αλλά έπεσα έξω. Ακολούθησε «Η ζωή της άλλης» στο MEGA.

- Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις για την Αμερική; Επί ενάμιση χρόνο ταλαιπωρήθηκα πολύ με νοσοκομεία και γιατρούς και όταν έγινα καλά, αποφάσισα να φύγω. Ακόμη δεν έχω καταλήξει αν η απόφαση αυτή ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας για όλα όσα μου συνέβησαν ή κάτι που το ήθελα πολύ εδώ και χρόνια.



- Κι όταν βρέθηκες στην άλλη άκρη του κόσμου μόνη σου, τι είπες; «My name is Gogo»; Με το όνομά μου γίνεται πολλή πλάκα, καθώς οι Αμερικανοί, οι οποίοι διαθέτουν αίσθηση του χιούμορ, μου λένε το κλασικό «Let's go». Στην Αμερική βρέθηκα εντελώς μόνη προκειμένου να παρακολουθήσω σεμινάρια υποκριτικής στο New York Film Academy. H ζωή εκεί είναι ευχάριστη αλλά και δύσκολη συγχρόνως. Οπως λέει και μια φίλη μου, στην Αμερική δεν υπάρχει ούτε american dream, ούτε sex and the city. Στην αρχή αντιμετώπισα δυσκολίες με τη γλώσσα και στη συνέχεια με την καθημερινότητα, καθώς τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά. Κάποια μέρα την ώρα που βρισκόμουν στο μετρό και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βρω συγκάτοικο προκειμένου να μοιράζομαι τα έξοδα, άκουσα κάποια να με φωνάζει με το όνομά μου και τρελάθηκα. Ηταν μια συμμαθήτριά μου από το Αγρίνιο, με την οποία έκτοτε μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι στην Αστόρια.

- Με άλλους Ελληνες κάνεις παρέα εκεί; Παρότι συναναστρέφομαι περισσότερο με Αμερικανούς, οι κολλητές μου είναι Ελληνίδες. Πρόκειται για την Ηλιάνα Παπαγεωργίου που κάνει καριέρα στο μόντελινγκ και τη Γιάννα Τερζή, κόρη του Πασχάλη Τερζή, η οποία διαπρέπει στη μουσική. Με τα δύο αυτά κορίτσια έχουμε δεθεί τόσο πολύ που πλέον τις αισθάνομαι μέλη της οικογένειάς μου.

- Η οικογένειά σου σε βοήθησε οικονομικά όσο βρισκόσουν στις ΗΠΑ; Οι γονείς μου δεν υπήρξαν ποτέ εύποροι γι’ αυτό και τα τέσσερα παιδιά είχαμε συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς ότι έπρεπε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Με το που ήρθαμε με την Ολγα στην Αθήνα αγωνιστήκαμε μόνες μας για την επιβίωση. Αυτός ήταν και ο λόγος που στις ΗΠΑ συνδύασα σπουδές με εργασία, δουλεύοντας ως hostess στο εστιατόριο της Μαρίας Λόη.

- Τι γεύση σου άφησε η συγκεκριμένη συνεργασία; H Μαρία είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με τρελές γνωριμίες και διάθεση να βοηθήσει τα νέα παιδιά. Κάποιο βράδυ ήρθε για φαγητό ο παραγωγός της ταινίας «Lion King», που είναι φίλος της, και αμέσως θέλησε να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις μπας και κλείσω καμιά δουλειά. Μια άλλη φορά μπήκε στο εστιατόριο ένα νέο παιδί που μιλούσε ελληνικά και της ζήτησε δουλειά. Η Μαρία τον προσέλαβε την επόμενη κιόλας μέρα.

- Φαντάζομαι ότι αν σε ρωτούσα ποια είναι η δυσκολότερη φάση της ζωής σου, θα αναφερόσουν στον πολυσυζητημένο τραυματισμό σου...  Είναι κάτι που δεν θα ήθελα να συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Τίποτε δεν είναι δεδομένο για κανέναν μας. Τους δύο μήνες που έμεινα στο νοσοκομείο και υποβλήθηκα σε έξι χειρουργεία αναθεώρησα πολλά πράγματα, ξεσκαρτάροντας ακόμη και τους φίλους μου. Βρήκα τη δύναμη να απομακρύνω ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονταν δίπλα μου για λάθος λόγους...

- Ποια εικόνα θυμάσαι πιο έντονα; Οταν βρέθηκα στο νοσοκομειακό υπέφερα από πολύ δυνατούς πόνους αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι θα ζήσω. Οι προσπάθειες των γιατρών και η δίψα μου να επανέλθω ήταν αυτά που με κράτησαν ουσιαστικά στη ζωή. Ακουγα κάποιους να λένε ότι η κατάστασή μου ήταν εξαιρετικά δύσκολη και σκεφτόμουν “πόσο λίγο με ξέρουν”. Hθελα να ζήσω και έζησα! Οταν ξύπνησα έπειτα από κάποιες εβδομάδες στην Εντατική, προσπάθησα να ενεργοποιήσω όλες μου τις δυνάμεις και το πέτυχα. Εκτοτε, όποτε ακούω κάποιον να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται για το παραμικρό του βάζω τις φωνές λέγοντας του: «Αν μη τι άλλο, όχι μπροστά μου!».

- Αληθεύει ότι εξαιτίας του συγκεκριμένου περιστατικού περάσατε μια περίοδο ψυχρότητας με την Ολγα; Nαι, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Το αίμα νερό δεν γίνεται κι αν γίνεται δεν πίνεται. Η αδελφή μου είναι ένας χαλαρός και καλοπροαίρετος άνθρωπος, τελείως διαφορετικός από την εικόνα που βγάζουν για εκείνη τα media.

- Ηρθε να σε δει στην παράσταση; Βέβαια και ήρθε, μαζί με την οικογένειά μου, και μάλιστα ενθουσιάστηκε. Η θεατρική παράσταση «Ασανσέρ» που παίζεται στο Θέατρο της Ημέρας είναι πολύ ενδιαφέρουσα γι’ αυτό και όταν ο συμμαθητής μου από τη σχολή και αγαπημένος μου φίλος Σταυριανός Κιναλόπουλος μου έκανε την πρόταση, απάντησα θετικά δίχως δεύτερη σκέψη. Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου ο καθένας υπολογίζει ακόμη και το ένα ευρώ που ξοδεύει για διασκέδαση, είναι ωραίο να υπάρχουν αξιόλογες παραστάσεις. To έργο του Σταυριανού Κιναλόπουλου είναι βραβευμένο από την UNESCO.

- Θα επιστρέψεις στην Αμερική; Ναι, μετά το τέλος των παραστάσεων θα κυνηγήσω το όνειρό μου. Δεν κάνω πλέον εκπτώσεις στα «θέλω» μου. Η ζωή με δίδαξε ότι οφείλουμε να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.