Gus G: Ο πιο διάσημος μέταλ κιθαρίστας είναι από την Καλαμαριά

Ειδικοί μουσικοί συντάκτες ανά τον πλανήτη έχουν ήδη γράψει διθυράμβους για τα riff του Κώστα. Εγώ του ζητώ να μου δώσει τον ορισμό του riff. Και το κάνει. Σε εντυπωσιάζει πώς ένας τόσο αναγνωρίσιμος κιθαρίστας της μουσικής βιομηχανίας μπορεί να είναι τόσο ευγενικός, προσιτός και ακομπλεξάριστος. Ποια είναι η ιστορία του; «Ο πατέρας μου είχε συγκεκριμένα βινίλια που ακούγαμε πολύ στο σπίτι. Peter Frampton και Eagles. Στη Θεσσαλονίκη μεγάλωσα.

Τραγουδούσε ο πατέρας μου, αλλά από χόμπι. Καθηγητής Φυσικής Αγωγής είναι. Τότε ήμουν 9 ετών, μέναμε στην Κάτω Τούμπα και του ζήτησα να με στείλει σε ένα ωδείο να μάθω κιθάρα. Με κλασική ξεκίνησα, αλλά μετά από κάποιο σημείο ζητούσα περισσότερα από τον δάσκαλό μου. Στα 14 μου με γράψανε στο Σύγχρονο Ωδείο. Εκεί ξεκίνησα αρμονία, διάβαζα κι έγραφα μουσική. Με τους συμμαθητές μου είχαμε φτιάξει μια cover μπάντα, παίζαμε στο “Κλειώ”, εκείνο το καραβάκι που κάνει τον γύρο του Θερμαϊκού. Ετυχε να έρθουν κάτι καθηγητές του Berklee να μας ακούσουν. Τότε ήμουν σφουγγάρι, άρρωστος με τους Black Sabbath. Ακουγα τους πάντες, π.χ. πώς παίζει κιθάρα ο Ντέιβιντ Γκίλμορ, και προσπαθούσα να παίξω κι εγώ έτσι. Πήγα για ένα καλοκαιρινό σεμινάριο στη Βοστόνη και με κάλεσαν να φοιτήσω κανονικά το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Τώρα που είμαι 33 ετών και σκέφτομαι ότι βρέθηκα μόνος στα 17-18 μου τόσο μακριά από το σπίτι, μου φαίνεται περίεργο. Τότε πήγα. Αλλά μετά από δύο εβδομάδες τα παράτησα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήταν για μένα. Είχα κουραστεί τέσσερα χρόνια σερί να διαβάζω. Ηθελα να αποκτήσω εμπειρία. Αληθινή εμπειρία. Να δω πώς είναι να παίζεις, να βρω τον δικό μου ήχο. Αυτό που οι Αμερικάνοι λένε the real deal».



Φαντάζομαι ότι ξεκίνησε να παίζει σε βρόμικα μπαρ και γνώριζε undreground μεταλάδες. Σφάλλω. «Τι έκανα στην Αμερική; Ταξίδευα. Και δούλευα στο dinner του θείου στo Μαϊάμι. Ταξίδεψα τον κόσμο. Η Βοστόνη είναι λίγο φλώρικη. Δεν ήταν και η καλύτερη περίοδος για το metal τότε, τέλη 90's. Πήγα λοιπόν στη Σουηδία. Στο Γκέτεμποργκ. Εκεί που μπορούσα να βρω παραγωγούς που ήξεραν από μέταλ μουσική. Ενας από αυτούς, ο Φρέντρικ Νόρντστρεμ, υπεύθυνος για τη μέταλ σκανδιναβική σκηνή, είχε μπουχτίσει με τις παραγωγές και έφτιαξε τότε τους Dream Evil, μαζί με τον Μάριο Ηλιόπουλο. Αμέσως ξεκινήσαμε παγκόσμια περιοδεία. Βρέθηκα από τη μια μέρα στην άλλη στην Ιαπωνία. Ενας διαφορετικός κόσμος. Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση; Μπορεί να είναι γεμάτο ένα στάδιο, φίσκα, να χειροκροτούν και να φωνάζουν. Αλλά μόλις σταματήσει να παίζει ο καλλιτέχνης απλώνεται νεκρική σιγή. Κι ας είναι χιλιάδες φαν κάτω στο πλήθος. Σέβονται».

Οι θρυλικοί Firewind πώς προέκυψαν; «Τότε, αρχικά ως side project, αποφάσισα να στήσω τους Firewind. Δεν κάναμε πολλά live στο ξεκίνημα. Εστελνα mp3 files σε παραγωγούς στην Αμερική, μετά ξεκινήσαμε τις περιοδείες. Ακόμα λατρεύω αυτό το συναίσθημα που σήμερα είσαι σε μια πόλη, αύριο σε άλλη. Το κοινό; Με τον ίδιο τρόπο αγαπά τη μουσική σου είτε είσαι στη Βραζιλία είτε στον Καναδά. Την περιοδεία στη Νότια Αμερική με τον Οζι δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Πρώτη φορά πήγα, παίξαμε παντού -Αργεντινή, Εκουαδόρ- αλλά οι αντιδράσεις του κοινού ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Τον λατρεύουν περισσότερο από θεό. Λες και έβλεπαν αγώνα Μουντιάλ έκαναν. Κάτι σαν θρησκευτική εμπειρία ήταν».

Πώς είναι δυνατόν ένας Ελληνας από την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης να γίνει ο μόνιμος κιθαρίστας του Οζι; «Εχει καλό αυτί ο Οζι. Κοίτα, η ζωή του μουσικού είναι να παίζει. Δεν υπάρχουν διακρίσεις στη μουσική. Εγώ χρόνια πολεμάω να είμαι καλός κιθαρίστας. Να βγω έξω. Το 2009 είχε ακουστεί το όνομά μου - με θεωρούσαν ανερχόμενο κιθαρίστα. Ημουν στην Καλαμαριά και ετοιμάζαμε περιοδεία με τους Firewind. Με φώναξαν μέσω του μάνατζερ του Οζι να πάω στην Καλιφόρνια να περάσω από ακρόαση. Εντάξει, μου φάνηκε κάπως αλλά εμένα με ενδιέφερε να πάω προετοιμασμένος, να παίξω, να με ακούσει και να με πάρει. Ε, αυτό έγινε. Ξέρει τι είναι αυτό που ζητάει από έναν κιθαρίστα ο Οζι. Είναι και θέμα χημείας. Εμείς ταιριάξαμε αμέσως. Πήγα, με άκουσε και μετά από δύο μέρες ηχογραφούσαμε τον νέο του δίσκο», λέει.



Ο Κώστας Καραμητρούδης με τον Οζι Οζμπορν στο εξώφυλλο του «Guitar World»

Ο Κώστας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καβαλημένος καλλιτέχνης. Δεν είναι. Επειδή είναι ταλαντούχος. «Αν με αναγνωρίζουν στην Ελλάδα; Λοιπόν, είμαι μαζί με τη γυναίκα μου στο σούπερ μάρκετ, πληρώναμε στο ταμείο και βλέπω κάποιον να έχει κολλήσει με γουρλωμένα μάτια, βλέμμα αναγνώρισης και θαυμασμού. Ερχεται δειλά-δειλά και μου λέει: “Εσύ δεν είσαι;” και πετάγεται μια ηλικιωμένη κυρία: “Ποιος είσαι εσύ, καλέ;”. Ντράπηκα και έφυγα κακήν κακώς». Οι δικοί του έρχονται να τον δουν όταν παίζει στην Ελλάδα; «Βέβαια, ο μπαμπάς μου  συνέχεια. Και η γιαγιά μου, που είναι 85 ετών, η Ευθυμία, έχει έρθει».

Μου λέει πως του αρέσει να ζει στην Ελλάδα, την προτιμά. Τρελαίνεται με τις περιοδείες. Το μόνιμο άγχος του στις ζωντανές εμφανίσεις είναι να πηγαίνουν όλα ρολόι. Πρόσφατα βρήκε χρόνο να κυκλοφορήσει την πρώτη του προσωπική δουλειά. Το «I Am The Fire», «κάτι διαφορετικό είναι, κάτι που δεν έχετε ακούσει ξανά από μένα, εννοείται ροκ και μέταλ. Τι περίμενες να έκανα; Χιπ χοπ;», σχολιάζει.

Ερχεται στην Αθήνα ως κριτής του «Red Bull Bedroom Jam: Judges Selection» (www.facebook.com/RedBullBedroomJam). Αλήθεια, παρακολουθεί την ελληνική μέταλ σκηνή; «Οσο μπορώ ενημερώνομαι. Υγιέστατη θα τη χαρακτήριζα». Προτού τον αποχαιρετήσω τον ρωτώ αν θα παίξει ξανά το «Περασμένες μου αγάπες» του Μανώλη Χιώτη στη μέταλ διασκευή που το έπαιξαν οι Firewind. «Εχει πάρει επικές διαστάσεις αυτό το θέμα. Θα το ήθελα αλλά πρέπει να συμφωνήσει και η οικογένειά του».