Ζωή Δημητράκου: Νέα γυναίκα μόνη βάζει τρίποντα

Σε ηλικία έξι ετών έγινε αθλήτρια. Φόρεσε το σκουφάκι του ΠΑΟΚ και ξεκίνησε τις προπονήσεις στο Ποσειδώνιο. «Η μητέρα μου, η Ευγενία Σωτηρίου, υπήρξε πρωταθλήτρια κολύμβησης στον Παναθηναϊκό. Ο πατέρας μου, ο Χρήστος Δημητράκος, έπαιζε μπάσκετ στον ΠΑΟΚ. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Σπούδαζαν στην Κολονία. Μοναχoκόρη είμαι. Ο αθλητισμός ήταν κομμάτι της ζωής μου, η μητέρα μου φρόντιζε για τη διατροφή μας. Ψωμί στο σπίτι δεν υπήρχε ποτέ. Επτά χρόνια έκανα κολύμβηση, μέχρι που μου παρουσιάστηκε άσθμα. Ο γιατρός διέγνωσε ότι έχω αλλεργία στο χλώριο. Ειρωνικό. Τότε ξεκίνησα το μπάσκετ. Στον Απόλλωνα Καλαμαριάς».

Ηταν πάντα η ψηλή του σχολείου; «Απότομα ψήλωσα. Μόλις τελείωσα το Δημοτικό. Πού βρίσκω τακούνια; Δεν βρίσκω εύκολα. Εχει μόνο ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη που φέρνει το νούμερο που θέλω». Νιώθει πίεση από το αυστηρό πρόγραμμα των καλαθοσφαιριστών καριέρας; «Ακου πώς είναι η ζωή μου στη Ρωσία. Μένω σ’ ένα μέρος που απέχει δύο ώρες αεροπορικώς από τη Μόσχα. Η ομάδα μου έπαιζε δύο αγώνες εβδομαδιαίως: έναν στη Ρωσία και έναν στη Euroleague. Οταν παίζαμε δυο παιχνίδια εκτός έδρας, έκανα μια εβδομάδα να επιστρέψω σπίτι μου. Δεν με ενοχλούν οι διπλές προπονήσεις και η διατροφή, με αυτό το πρόγραμμα μεγάλωσα, έτσι ζούσαμε σπίτι μου. Το γυναικείο πρωτάθλημα μπάσκετ της Ρωσίας είναι από τα καλύτερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Είμαστε δεύτερες στη Ρωσία και στην πέμπτη θέση στην ευρωπαϊκή κατάταξη. Αλλά κάνει πολύ κρύο εκεί. Να φανταστείς ότι θερμοκρασίες -30 και -35 είναι συνηθισμένες. Οχι, δεν βγαίνεις να περπατήσεις. Μας έχουν ωραία διαμερίσματα και μας παρέχουν πολλές ανέσεις από την ομάδα. Εχουμε τον προσωπικό μας οδηγό, αλλά η διαδρομή είναι σπίτι-γήπεδο-σπίτι. Ενίοτε ίσως βγούμε όλες μαζί οι συναθλήτριες σε κάποιο εστιατόριο. Ναι, νιώθω μεγάλη μοναξιά. Εχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Διάβασα φέτος τέσσερις φορές το βιβλίο "The Power" της Ρόντα Μπερν. Λέει ότι όσο περισσότερη αγάπη δίνεις τόσο περισσότερη θα παίρνεις. Προσπαθώ να το εφαρμόσω στη ζωή μου».

Πώς συνάδει με τον παραπάνω τρόπο ζωής η συμμετοχή της στα Καλλιστεία του ΑΝΤ1 το 2006; «Δεν συνάδει. Ημουν μικρή τότε. Δεκαοκτώ. Εβλεπα με τη μαμά μου τα καλλιστεία στην τηλεόραση και μου άρεσε η ιδέα να λάβω μέρος. Δεν με απέτρεψαν οι γονείς μου. Πιστεύουν ότι, αν απαγορεύσεις σ’ ένα παιδί να εκπληρώσει μια επιθυμία του, θα του μείνει απωθημένο. Πήγα λοιπόν. Δεν μου άρεσε καθόλου. Είδα κάποια πράγματα που δεν έχω ανάγκη να κάνω. Μου ’φυγε η όρεξη. Καλύτερα όμως να δοκιμάζεις κάτι παρά να μετανιώνεις επειδή δεν το έκανες ποτέ».



Μπορεί μια Θεσσαλονικιά να κυκλοφορεί μονίμως με φόρμες και αθλητικά; «Μέσα στο γήπεδο είμαι σκυλί. Εξωαγωνιστικά θέλω να είμαι πιο θηλυκό. Να είμαι γυναίκα. Θέλω τα μικρά κορίτσια που σκέφτονται να ακολουθήσουν μια καριέρα στα γήπεδα να δουν ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Δεν θέλω να αφεθώ. Δεν μου αρέσει να κυκλοφορώ με φόρμες συνέχεια. Είμαι πιο girlie. Αν και οι άντρες που με φλερτάρουν νομίζουν ότι είμαι απόμακρη. Δεν θα μιλήσω ποτέ πρώτη. Είμαι παραδοσιακή. Ομως, ακόμη κι αν δεν με ενδιαφέρει κάποιος, θα τον αποτρέψω με όμορφο τρόπο. Δεν γίνομαι αγενής». Αν σου λείπουν μονάχα δεκατρείς πόντοι για να είσαι -κυριολεκτικά- δίμετρη, πρέπει ο άντρας που θα σε προσεγγίσει να είναι πάνω από 1,90; «Ναι, μου αρέσουν οι ψηλοί άντρες».

Και γιατί να επιλέγει κανείς τη Μύκονο για τις καλοκαιρινές του διακοπές; «Για να ανοίγει λίγο το μάτι. Το καλύτερό μου είναι να κάθομαι στην ξαπλώστρα και να βλέπω τον κόσμο να περνά. Τον χειμώνα δεν βλέπω καθόλου κόσμο. Δεν έχει ζωή στη Ρωσία. Χρειάζεται να βγάλουν βίζα οι φίλοι μου για να με επισκεφθούν. Μόνο οι γονείς μου ήρθαν να με δουν να αγωνίζομαι στα τελικά της Euroleague. Αλλά τιμάω και το σπίτι μου. Τον περισσότερο καιρό τον περνάω στο εξοχικό μας στη Χανιώτη, στη Χαλκιδική».


Στη Μύκονο πριν από λίγες ημέρες έκλεψε την παράσταση με τις σωματικές της αναλογίες

Η επαγγελματική της ζωή τής αφήνει κάποιο περιθώριο να φτιάξει την προσωπική της; «Αχ! Δεν έχω προσωπική ζωή στη Ρωσία. Είμαι ελεύθερη. Είμαι 27 ετών. Στα επόμενα τρία χρόνια θα ήθελα να ξεκινήσω να φτιάξω τη δική μου οικογένεια. Με φαντάζομαι παντρεμένη με παιδιά. Θέλω παιδάκια». Αυτό το κείμενο, η Ζωή Δημητράκου, το κοριτσάκι που κρέμασε το σκουφάκι λόγω προβλημάτων υγείας και σήμερα φοράει τη φανέλα της δεύτερης καλύτερης ομάδας της ρωσικής Πρέμιερ Λιγκ, δεν θα το διαβάσει σήμερα. Βρίσκεται στο Πεκίνο, στην Κίνα. Μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια της Εθνικής Ελλάδας Γυναικών δίνουν μια σειρά φιλικών τουρνουά στο πλαίσιο της προετοιμασίας της ομάδας εν όψει του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2015.