Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Η «μουρμούρα» της επιτυχίας

Για τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη -έναν κατά γενική ομολογία από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του-, η περασμένη σεζόν θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες της καριέρας του. Η τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό, σημειώνοντας υψηλότατες επιδόσεις στα νούμερα τηλεθέασης, ενώ ο επιτυχημένος θεατρικός μονόλογος «Caveman», τον οποίο απέδωσε για πέμπτη συνεχόμενη φορά, σημείωσε τέτοια επιτυχία ώστε να περιοδεύει μ’ αυτόν σε ολόκληρη την Ελλάδα.

- Πέντε χρόνια στην ίδια παράσταση. Δεν νιώσατε κάποια στιγμή την κούραση της ρουτίνας; Δεν έχω κουραστεί γιατί κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, καθώς εμπεριέχει και το στοιχείο της άμιλλας με τους θεατές. Το έργο έχει το προσόν να είναι διαδραστικού χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι σε κάποιο κομμάτι του υπάρχει διάλογος με την πλατεία. Δέχομαι ερωτήσεις και δημιουργούμε απαντήσεις.

- Σας έχει φέρει ποτέ κάποιος από την πλατεία σε αμηχανία; Nαι, βεβαίως, υπάρχουν φορές που μπορεί να ειπωθούν άστοχα πράγματα τα οποία με κάποιον τρόπο προσπαθώ να σώσω. Το έργο πραγματεύεται τις σχέσεις των δύο φύλων και κάποιος μπορεί να έχει μια φαλλοκρατική άποψη που δεν μου αρέσει. Σε αυτήν την περίπτωση παίρνω το μέρος της γυναίκας, καυτηριάζοντας τη συμπεριφορά του άνδρα.

- Πείτε μας κάτι απ’ αυτά που έχετε ακούσει.

Οτι οι γυναίκες είναι σαν τις πεταμένες κάλτσες. Οπως και να το κάνουμε, αυτό είναι κάτι που δεν λέγεται. Αν ήμουν εγώ η γυναίκα του, θα είχα πετάξει τον συγκεκριμένο κύριο έξω από το θέατρο. Τελικά κατάφερα να ξεπεράσω το σχόλιο με όπλο το χιούμορ.



- Το χιούμορ είναι όπλο; Και όπλο και φάρμακο. Είναι λυτρωτικό γιατί χτυπάει κατευθείαν στο υποσυνείδητο. Είναι αντανακλαστική ενέργεια του οργανισμού και επομένως φέρνει κάθαρση πετώντας από την ψυχή μας το σκουπιδαριό.

- Με το έργο «Caveman» θα περιοδεύσετε σε όλη την Ελλάδα. Υστερα από έναν δύσκολο χειμώνα, δεν σκεφτήκατε να ξεκουραστείτε κάνοντας διακοπές; Είμαι εραστής της δουλειάς μου και επομένως γεμίζω τις μπαταρίες μου μέσα απ’ αυτήν. Δεν είμαι εργασιομανής, δεν λύνω τα ψυχολογικά μου μέσω της δουλειάς, αλλά ακόμη και όταν βρίσκομαι στη θάλασσα ή στην παραλία σκέφτομαι πώς μπορώ να βελτιωθώ, να πάω ένα βήμα παρακάτω. Τις πολυήμερες διακοπές δεν τις θέλω. Για έναν περίεργο λόγο, ύστερα από λίγο βαριέμαι.

- Με τη σύζυγό σας, Εφη Μουρίκη, έχετε συνεργαστεί στο θέατρο;  Πολλές φορές και ομολογώ ότι ήταν πάντα μια εκπληκτική εμπειρία. Το να συνεργάζεσαι με τον άνθρωπό σου είναι ευλογία. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η επαγγελματική συνύπαρξη ενός ζευγαριού σκοτώνει τη σχέση. Εγώ έχω αντίθεση άποψη, πιστεύω ότι την ανανεώνει. Και όταν δεν συνεργαζόμαστε στα ίδια projects, υπάρχει αλληλοκάλυψη. Παρακολουθεί στενά τις δουλειές μου όπως κι εγώ τις δικές της.

- Δεν προκύπτει όμως μεταξύ σας ανταγωνισμός; Συναγωνισμός ναι, ανταγωνισμός όχι. Ποτέ δεν νιώσαμε έτσι με την Εφη. Αλλωστε ο στόχος και για τους δύο είναι πώς θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε σ’ αυτό που κάνουμε. Στην ουσία, δηλαδή, είμαστε συνοδοιπόροι σ’ έναν δρόμο όπου ο ένας βοηθάει τον άλλον.

- Εχετε παραδεχτεί ότι στα 26 χρόνια της σχέσης σας έχετε περάσει και κάποιες μεμονωμένες αλλά έντονες κρίσεις. Πώς τις ξεπεράσατε; Mε αυτοέλεγχο, σκέψη και πολλή δουλειά. Οσα δηλαδή δεν κάνουμε εμείς οι άνδρες που -κακά τα ψέματα- τις περισσότερες φορές λειτουργούμε παρορμητικά.

- Από τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα τι σας κάνει έξω φρενών; Η κερδοσκοπική πολιτική. Αλλιώς ήξερα εγώ την πολιτική. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι καθαρή κερδοσκοπία. Η οικονομική κρίση είναι πλασματική και επίκτητη. Δεν έχω σχέση με την Goldman Sachs, το χρηματιστήριο και τις τράπεζες - επομένως, η κρίση με άγγιξε, αλλά δεν με καθήλωσε. Τόσα χρόνια άλλωστε πολλοί άνθρωποι κάναμε λόγο για μια άλλη κρίση: εκείνη των αξιών. Θεωρούσαν όσους καλλιτέχνες έθιγαν τέτοια θέματα χαζορομαντικούς. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια λογική συνέχεια του «σκότους» που είχε προηγηθεί, στο οποίο μεγάλο μέρος του κόσμου και κώφευε και έκλεινε τα μάτια.

- Ποια σκηνή κοινωνικής πραγματικότητας σας έχει σοκάρει; Οταν είδα στη γειτονιά μου μικρό παιδί να βουτάει μέσα στα σκουπίδια για να φάει. Κοκάλωσα, μούδιασα και τα ’χασα τόσο που δεν ήξερα τι να κάνω. Τέτοιες σκηνές σοκάρουν.



- Δίνετε την εντύπωση ότι, παρά τα τόσα χρόνια καριέρας, μείνατε έξω από το παιχνίδι της σόουμπιζ... Σόουμπιζ; Πού, στην Ελλάδα; Είναι τόσο στραφταλιζέ όλο αυτό που είναι ψεύτικο. Δεν υπάρχει σόουμπιζ ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά αλλού. Τα κόκκινα χαλιά, τα μεγάλα βραβεία, τα παχιά τα λόγια δεν είναι η τέχνη μας, δεν έχουν σχέση με τη δουλειά μας. Είναι σκέτο μάρκετινγκ. Είναι ένα παιχνιδάκι για να γεμίζουν οι σελίδες των περιοδικών, οι οποίες επιδεικνύουν περισσότερο ενδιαφέρον για το τι φορέσαμε παρά για το πώς παίξαμε.

- Την έχετε γλιτώσει, πάντως, από τον κίτρινο Τύπο. Ναι, γιατί έτσι τοποθετήθηκα ο ίδιος στον χώρο. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ του κουτσομπολιού και της κλειδαρότρυπας. Με το που πήγαν τα media να μπουν στην προσωπική μου ζωή, παρενέβην αμέσως και το έκοψαν. Θυμάμαι πως μια φορά είχαν γράψει ότι μάλωνα με τη σύζυγό μου στο καμαρίνι. Λες και βρίσκονταν μπροστά και το ήξεραν! Κλασική απάντηση: «Μπορείτε να βγείτε να το διαψεύσετε!». Για να απαντήσουν στη συνέχεια και οι ίδιοι και να ακολουθήσει ένας φαύλος κύκλος...

- Η αναγνωρισιμότητα έχει τίμημα; Λατρεύω την επαφή μου με τον κόσμο. Μου αρέσει που περπατώ στον δρόμο και ο κόσμος έρχεται και μου πιάνει κουβέντα σχετικά με το πώς του φάνηκα στο θέατρο ή μου μιλάει για τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», την οποία παρακολουθεί φανατικά. Δεν ξέρω τι λένε κάποιοι άλλοι... Εγώ τα μαύρα γυαλιά μου τα φοράω μόνο για τον ήλιο!