Μαρία Ιακώβου:Από το «μπαμ» της επιτυχίας στην απότομη προσγείωση

Μεγάλωσε με Αλεξίου, Γλυκερία και Βιτάλη, αλλά για περισσότερα από 10 χρόνια τραγουδούσε με μανία και αδιακρίτως ροκ μουσικές - και φυσικά έντεχνο όταν το απαιτούσε η περίσταση. Ωριμάζοντας ως καλλιτέχνις και ανακαλύπτοντας τον εαυτό της τόλμησε να αποδεχτεί αυτό που αποτελούσε την κληρονομιά της, τη στόφα της λαϊκής τραγουδίστριας που μπορεί να μετατρέψει τη μελωδία σε συναίσθημα από τις πρώτες νότες.

Οπως και η μητέρα της, τραγουδίστρια Ρένα Βιολάντη, είναι ειλικρινής. Συνειδητοποιημένη πια, με δύο δίσκους στο ενεργητικό της και αρκετά singles, εκ των οποίων το τελευταίο με τίτλο «Απογοητευμένη», η Μαρία Ιακώβου αποκαλύπτει για το ξεκίνημά της: «Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά είχα πάρει λίγο στραβά τον χώρο του λαϊκού τραγουδιού και το πώς επηρέαζε τον κόσμο. Ηταν σαν η ανακοίνωση του ότι είμαι τραγουδίστρια να έκανε τους άλλους να βλέπουν μια άμεση σύνδεση με άλλους επαγγελματικούς χώρους, όχι τόσο κόσμιους. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, η λαϊκή πίστα έχει καλυφθεί με χρυσόσκονη.

Εχει γίνει πιο κυριλέ. Η μακρά προϋπηρεσία μου, όμως, σε μουσικές σκηνές με ροκ ρεπερτόριο θεωρώ ότι μου έκανε καλό. Γιατί όταν η χρυσόσκονη αυτή έφτασε και σε μένα, δεν με συνεπήρε». Καθώς είναι καθισμένη απέναντί μου την παρατηρώ. Είναι σοβαρή, αλλά προσηνής, μιλάει με τρόπο που σε κάνει να νιώθεις οικεία, σαν να είστε φίλες από παλιά και έχει αυτό το χάρισμα να χαμογελάει με τα μάτια. Κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει: «Η επαγγελματική μου ενασχόληση με το τραγούδι ίσως να ήταν και από αντίδραση στην πίεση της μαμάς μου η οποία μου φώναζε επί χρόνια να μείνω μακριά από αυτόν τον χώρο. Αποδέχθηκε το ότι ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι στα μισά της πορείας μου. Μέχρι τότε όταν τη ρωτούσαν με τι ασχολούμαι, κάθε φορά απαντούσε και κάτι διαφορετικό. Σε άλλους έλεγε ότι έχω σπουδάσει αισθητικός (που είναι και το μόνο που έχει μια δόση αλήθειας αφού έχω τελειώσει επαγγελματικό μακιγιάζ), σε άλλους ότι ασχολούμαι με τον αθλητισμό ή ότι πάω για γιατρός, ή για δικηγόρος.

Δεν αποκάλυπτε ποτέ ότι είμαι τραγουδίστρια. Οταν όμως είδε ότι η κόρη της το κάνει αυτό με αξιοπρέπεια, το δέχτηκε». 

Αν και ήταν μία από τους παίκτες του «Fame Story 4», το 2005, που έμεινε σχεδόν μέχρι το τέλος στο παιχνίδι, το μεγάλο άλμα στην καριέρα της ήρθε τρία χρόνια αργότερα, με τη συμμετοχή της στη σειρά «Μαύρα μεσάνυχτα» και τον ρόλο της «τραγουδιάρας» Πόπης Χαρίτου. «Ηταν Γενάρης του 2008 όταν προτάθηκε στον παραγωγό μου να αναλάβει τη μουσική του σίριαλ», θυμάται και συνεχίζει: «Οταν ο Πάνος Κοκκινόπουλος είπε ότι ήθελε να συνδυάσει την τραγουδίστρια με έναν ρόλο στο σίριαλ, του έδειξαν κάποια βιντεάκια μου από το “Fame Story” κι έτσι με διάλεξε. Και μόνο γι’ αυτό τον λόγο θα μπορούσα να πω ότι δεν μετανιώνω για το “Fame Story”. Ούτε μου προσέφερε, αλλά ούτε μου έκλεψε κάτι.  Φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπειρία της συμμετοχής στο σίριαλ. Τα “Μαύρα μεσάνυχτα” ήταν μια φοβερή εμπειρία και μου λείπει πάρα πολύ. Μάλιστα έχω να το λέω πώς με ανέχθηκαν όλοι αυτοί οι καταξιωμένοι ηθοποιοί. Θυμάμαι ότι όταν πήγα έτρεμα από τον φόβο μου. Σκεφτόμουν “φαντάσου τώρα να αρχίσω να κεκεδίζω, να ξεχνάω τις ατάκες μου και να κολλάω όλο το γύρισμα, τι θα λένε για μένα”.

Ευτυχώς, δεν συνέβη τίποτα τέτοιο», λέει χαμογελώντας περήφανα. Φέρνοντας στο μυαλό μου τα τεράστια νούμερα τηλεθέασης και τη δημοφιλία όχι μόνο της σειράς αλλά και του τραγουδιού των τίτλων που έκανε το όνομά της γνωστό μέσα σε μια νύχτα, τη ρωτάω πώς διαχειρίστηκε αυτό το τεράστιο «μπαμ» στη ζωή της με την ξαφνική δημοσιότητα. «Και με τρόμαξε, και με προβλημάτισε. Είχα ξαναδεί περιπτώσεις με τραγούδια να φτάνουν στην κορυφή και ο καλλιτέχνης να εξαφανίζεται για πάντα. Οπότε είχα το άγχος αυτής της κατάρας και δεν κατάφερα να το ευχαριστηθώ, κάτι που μετανιώνω μέχρι σήμερα διότι, εκτός του ότι κουβαλούσα αυτό το συνεχές βάρος -ότι όλο αυτό ήθελα να οδηγήσει κάπου και να μην έχει ημερομηνία λήξης-, δούλευα για δύο χρόνια ασταμάτητα, κι έτσι δεν προλάβαινα να το χαρώ. Οχι με την κακή έννοια, να το πάρω πάνω μου, γιατί είμαι αλλεργική στο ψώνιο, αλλά να πω “για δες, το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα, έχεις τη δική σου δισκογραφία, ο κόσμος τραγουδάει το τραγούδι σου”.

Το ότι δεν το έκανα με στεναχωρεί», παραδέχεται και τονίζει: «Οσον αφορά στο «μπαμ», το κακό που έχει είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ξεπεράσεις, να το επαναλάβεις. Δεν στόχευα στο να το ξεπεράσω, αλλά στο να έχω μια ωραία ροή με τραγούδια που θα έχουν απήχηση και θα αγαπηθούν. Θεωρώ ότι το κατάφερα μέχρι ενός σημείου, αλλά όχι με τη ροή που θα ήθελα, και γι’ αυτό έφταιγα εγώ, διότι άργησα να καταλάβω πώς λειτουργεί η δισκογραφία. Ενας καλλιτέχνης δεν είναι μόνος του, υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα από πίσω του. Εάν, λοιπόν, αυτή η ομάδα δυσλειτουργεί, αυτό έχει επίπτωση και στο αποτέλεσμα. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά. Για μένα θα είναι αργά όταν θα χάσω τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτή τη δουλειά». Κάτι που σίγουρα θα αργήσει πολύ να συμβεί, αν συμβεί ποτέ.