Στην κορυφή του κόσμου με το κουπί τους

Το μόνο που ήθελαν μετά τον σπουδαίο τους άθλο -και το ήθελαν απεγνωσμένα- ήταν ένα διάλειμμα. Ετσι, οι τέσσερις γίγαντες της ελληνικής κωπηλασίας δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας που έγινε στην Ολλανδία και έφυγαν απευθείας για διακοπές. «Ηταν μία από τις πιο κουραστικές χρονιές που μπορώ να θυμηθώ», εξομολογείται ο Γιώργος Κόνσολας, εξηγώντας ότι «ιδρώσαμε, κοπιάσαμε και μοχθήσαμε, αλλά οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι, καθώς καταφέραμε να ανέβουμε και πάλι στην κορυφή του κόσμου». Ολοι μαζί στην τετράκωπο, μαζί και εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων; Οχι ακριβώς. «Τώρα οι τρεις από τους τέσσερις θα πάμε μαζί διακοπές. Πού θα είναι ο τέταρτος;» αναρωτιέται κάπως περιπαικτικά ο Σπύρος Γιάνναρος. «Μα, φυσικά στη Λήμνο. O Παναγιώτης Μαγδανής δεν χρειάζεται να πάει κάπου αλλού για διακοπές, καθώς θα βρεθεί μαζί με τους γονείς του στη γενέτειρά του».



Λευτέρης Κόνσολας, Γιώργος Κόνσολας και Σπύρος Γιάνναρος

Η τετράδα των παγκόσμιων πρωταθλητών κωπηλασίας, παρά την ιδανική έκβαση στον κορυφαίο αγώνα της σεζόν, δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους σκοπέλους που αντιμετώπισε επί έναν ολόκληρο χειμώνα. «Εχουμε περάσει εξαιρετικά δύσκολα», λένε οι μόνιμοι κάτοικοι Σαλαμίνας αφοί Κόνσολα, αποκαλύπτοντας ότι «μας χρωστούν τα μπόνους του προηγούμενου έτους, κάτι που σημαίνει ότι για τα μηνιαία μας έξοδα πρέπει να συνεισφέρουν και οι γονείς μας, οι οποίοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη οικονομική άνεση. Η μητέρα μας δεν εργάζεται, ενώ ο πατέρας μας έχασε την πρωινή του δουλειά και εξασφαλίζει τα προς το ζην δουλεύοντας σκληρά τα βράδια ως διανομέας. Υπάρχουν μέρες που υπολογίζουμε μέχρι και το τελευταίο ευρώ που μπορεί να υπάρχει σε κάποια ξεχασμένη τσέπη».

Ο Παναγιώτης Μαγδανής μετά τον θρίαμβο απολαμβάνει τις διακοπές του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λήμνο

Ο Λημνιός Παναγιώτης Μαγδανής, γιος μηχανικού που εργαζόταν στη ΔΕΗ, ξεκίνησε την αθλητική του σταδιοδρομία κάνοντας στίβο προτού τον κερδίσει τελικά η κωπηλασία. «Μου αρέσουν τα σπορ που σχετίζονται με τη θάλασσα, αφού έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε νησιώτικο περιβάλλον», λέει στο «thema people» και συνεχίζει: «Προπονούμαστε τόσο σκληρά με αποτέλεσμα τα χέρια μας να γεμίζουν ρόζους και το σώμα μας να πονά ακόμη και το βράδυ, όταν αναζητούμε λίγη ξεκούραση στο κρεβάτι. Αγαπάμε όμως την κωπηλασία και δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν». Ο Λευτέρης Κόνσολας, πηδαλιούχος του σκιφ, συμπληρώνει ότι «400 μέτρα πριν από το τέλος της διαδρομής νιώσαμε έντονη κόπωση. Η ανάσα μας είχε πιαστεί και τα χέρια μας έτσουζαν, αλλά δεν θέλαμε να το βάλουμε κάτω. Οραματιζόμασταν να φορέσουμε στον λαιμό μας ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο και να δούμε τη γαλανόλευκη να ανεβαίνει στον ιστό, κάνοντας όλους τους συμπατριώτες μας υπερήφανους».
Οσο για τα πρώτα τηλεφωνήματα που έλαβαν μετά την επιτυχία τους, «εννοείται ότι ήταν από τις μητέρες μας», λέει με ζεστό χαμόγελο ο Σπύρος Γιάνναρος. «Οι οικογένειές μας παρακολουθούν πολύ στενά την πορεία μας».

Οι δυσκολίες της κωπηλασίας δεν σχετίζονται μόνο με την κούραση και τα πενιχρά οικονομικά, αλλά και με κάποιους αστάθμητους παράγοντες. Το νεότερο μέλος της ομάδας των κωπηλατών, ο 22χρονος Σπύρος Γιάνναρος, θυμάται: «Πριν από τρία χρόνια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, την ώρα των προκριματικών, μου ανέβηκε πυρετός. Προκριθήκαμε αλλά για προληπτικούς λόγους αποφασίσαμε τελικά να μην τρέξω στον τελικό. Σε εκείνη την κούρσα η ομάδα αγωνίστηκε με κάποιον άλλο συναθλητή μας που έτυχε να βρίσκεται στους αγώνες. Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα καθώς έχασα το ασημένιο μετάλλιο κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μου. Λίγο καιρό αργότερα ο εθνικός προπονητής με απέκλεισε από την ομάδα, με αποτέλεσμα να πέσει πολύ η ψυχολογία μου. Εφτασα να σκέφτομαι ακόμη και να τα παρατήσω. Ηταν όμως ο προπονητής του συλλόγου μου που με έπεισε να μείνω, ο Ολυμπιονίκης Βασίλης Πολύμερος, ο οποίος μου πέρασε το μήνυμα ότι οι δυσκολίες πρέπει να μας κάνουν ακόμη πιο δυνατούς. Ετσι παρέμεινα στο άθλημα».



Δεν φορούν ποτέ κοστούμια, έχουν το άγχος της ζυγαριάς καθότι μετέχουν στην κατηγορία των ελαφρών σκαφών και αν τους ρωτήσεις ποιο είναι το ρητό που αποτελεί πυξίδα στη ζωή τους, χωρίς να το πολυσκεφτούν, απαντούν: «Τίποτα δεν μας πτοεί. Κάθε χρόνο τα κουπιά μας πάνε όλο και πιο γρήγορα».

Η καθημερινότητά τους μόνο βαρετή δεν μπορεί να θεωρηθεί. «Ζούμε στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Σχινιά, τις οποίες αποκαλούμε ‘‘κοινόβιο’’. Είμαστε συγκάτοικοι στα δωμάτια εφόσον μένουμε ανά δύο. Τις ώρες όπου δεν προπονούμαστε, χαλαρώνουμε ακούγοντας μουσική, βλέποντας κάποια ταινία ή μασουλώντας κάτι light. Aλλες φορές πάλι διαβάζουμε, καθώς οι δύο από εμάς είμαστε φοιτητές στη Γυμναστική Ακαδημία, ενώ οι άλλοι δύο στα ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας».



Ο Λευτέρης Κόνσολας, ως πιο μεγάλος της ομάδας, είναι ο εμψυχωτής: τους οργανώνει, τους συντονίζει, τους κάνει να προβληματιστούν, τους εμφυσά το μεγάλο όραμα. Αντιθέτως, ο αδελφός του Γιώργος είναι το ζιζάνιο της παρέας, που φέρνει πάντα ανακατωσούρα και αναστάτωση. «Εχω ένα μοναδικό ταλέντο να δημιουργώ μπάχαλο», παραδέχεται κλείνοντας το μάτι και συνεχίζει: «Αφού μου έχουν κολλήσει το παρατσούκλι του γκρινιάρη, ας υποστούν τις συνέπειες. Και ας λένε ότι την ώρα του αγώνα δεν μιλάμε. Εγώ ακόμη και με τα κουπιά στα χέρια λέω και κάνω τα δικά μου».